คำกรอง กรองคำ - น้อมคำ อิสรา -


เตือนตน
ข้างหน้าคือธรรมนำชีวิต
รอบกายอสรพิษให้ก้าวข้าม
รอบกายคือเปรตผีกิเลสกาม
พยายามใกล้เวลาจะจบลง
ข้างหน้าคือตัวเราต้องก้าวผ่าน
บ่วงมารซาตานที่ลุ่มหลง
ทางธรรมะสายนี้สิมั่นคง
ต้องยืนหยัดทระนงอาหังการ์
ละวางความเมาความมืดบอด
รูปกลิ่นเสียงอ้อนออดกระสือป่า
อบายมุขรวมกันคอยบัญชา
ทั้งกลกามกามาพามืดมน
ละวางเกียรติกามความใกล้ชิด
รสอร่อยของเสพติดสัมฤทธิ์ผล
บวชอย่าหวังบริวารกำลังพล
บวชอย่าหวังลาภผลตำแหน่งครอง
*** คุรุกวี


คนจุดไฟ
เพื่อนบ้านจุดไฟเผาฟ้า ควันไฟเข้าตาเพื่อนหมอง
ไอร้อนอบผิวเพื่อนพอง บ้านช่องของเพื่อนเกรียมไฟ
แม่รู้พ่อเห็นเพื่อนทุกข์ ไฟลุกไฟลามตามไหม้
เรือนชานบ้านเขาบ้านใคร ไฟในไฟนอกเรือนนอน
แท้ฟ้าเวิ้งว้างว่างเปล่า ถูกเผาแต่ไม้แต่หมอน
ไม่รับไม่รู้สู่ร้อน อัมพรซ่อนงามอำไพ
บ้านเราอยู่เรียงเคียงเพื่อน ดูเหมือนจะพลอยลามไหม้
เป็นฟืนเป็นเชื้อเมื่อใด โหมไฟให้คุทุกคราว
เพื่อนบ้านจุดไฟเผาฟ้า ไฟไม่มีขาพาก้าว
เว้นแต่แม่ใส่ไฟยาว และพ่อต่อสาวถึงเรือน
หากเนาเหย้าเย็นเป็นสุข จักปลุกมุมมองของเพื่อน
เห็นฟ้าก่อนฟ้าพร่าเลือน เห็นเดือนตะวันรุ่งราง
ถ้าแม่จะ 'เกรียกฟืน' ก่อ ถ้าพ่อจะจุดไฟบ้าง
เราจะมิเผาโลกร้าง นะแม่เราสร้างโลกงาม
' ศิวกานท์ ปทุมสูติ


"สถาปัตยกรรมชุดวัด"
"ช่อฟ้า" คู่ "หางหงส์" งามทรวดทรงสถาปัตย์ไทย
ระยิบระยับไหว ผ่องอำไพด้วยแสงสูรย์
"นาคสะดุ้ง" จรุงศิลป์ ยามยลยินเจิดจรูญ
"ใบระกา" ระฟ้าทูน ระคนคูณรัศมี
"หน้าบัน" โบสถ์วิหาร เด่นตระการช่างมือดี
ลวดลายหลากวิถี บอกแหล่งที่ศรีสมัย
"กระจังฐานพระพุทธ" ศิลป์พิสุทธิ์เพริศพิไล
ชดช้อยปลั่งสุกใส ประดับไว้ยากจักหา
ฐานจั่วเปลวกระหนก เรียก
"ปีกนก" เทียบหลังคา
รายริ้วประดับประดา คงคุณค่าแสนเฉิดฉม
"กลีบบัวหุ้มหัวเสา" ดูพริ้มเพราชนชื่นชม
ตระหง่านงานนิยม สง่าสมทุกสถาน
"คันทวย" ประดุจแขน แกร่งและแก่นเปรียบค้ำคาน
สลักลายสอดประสาน ผจงจารอวดฝีมือ
"กาบพรหมศร" หุ้มโคนเสา สลักเสลาลายเลื่องลือ
นานาล้วนนับถือ แบบอย่างคืออินทรธนู
แอ่นคอดตรงฐานโบสถ์ นามอุโฆษชนเชิดชู
"เอวชัน" ทรงเลิศหรู ครั้นพิศดูอรชร
*** สมบัติ ตั้งก่อเกียรติ


"สถาปัตยกรรมชุดบ้าน"
ตัวไม้ที่โค้งกลับ กระหนกรับกับเรียวงอน
เรียก "เหงาปั้นลมศร" ลีลาอ่อนงดงามจริง
"แปลานแปหัวเสา" พาดบรรเทาให้พึ่งพิง
หลังคาหน้าจั่วอิง ย่อมใหญ่ยิ่งสิ่งควรจำ
"กรอบเช็ดหน้า" คือวงกบ ตกแต่งครบศิลปกรรม
หน้าต่างจึงสวยนำ รูปธรรมแห่งศาสตร์ศิลป์
ไม้ทาบบานหน้าต่าง อยู่ตรงกลางเห็นจนชิน
"อกเลา" คงได้ยิน ภาษาถิ่นคนภาคกลาง
แม่ไม้ประจำช่อง เรียกว่า "หย่อง" ถูกที่ทาง
ปิดแล้วลงช่องขวาง บานหน้าต่างสนิทครัน
"ปะกน" คือฝาเรือน กระดาษกรุเหมือนศิลป์สร้างสรรค์
ที่ไหนก็ครือกัน สิ่งสำคัญงามอย่างไทย
"รั้วชาน" ฝาเรือนคู่ เชื่อมประตูใช่คนไกล
ช่องลมแลโปร่งใส ญาติชิดใกล้หาสู่กัน
*** วาสนา บุญสม

- เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๖๖ พฤษภาคม ๒๕๔๗ -