ตุ๊กตาประดิษฐ์ด้วยรักของลูก เพื่อแม่ผู้มีพระคุณ

ตอน...ประทับใจในเธอ
เวลาเกือบสามทุ่มวันหนึ่ง ดิฉันขึ้นไปดูแลความเรียบร้อย ที่ห้องจักรของวัด เห็นเปิดไฟสว่างอยู่ นึกว่าผู้ใหญ่มีงานเร่งด่วน ต้องทำกลางคืน ปรากฏว่า ไม่ใช่ผู้ใหญ่ซะทีเดียว เป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง นั่งเงียบ เรียบร้อย ค่อยๆบรรจง เย็บหน้าตุ๊กตา จากเศษผ้าสีขาว ใช้เศษไหมพรมสีม่วง ทำเป็นผม ตาปากจมูก ก็ใช้เศษด้าย เล็กๆน้อยๆปักเอง... เห็นผลงานแล้ว อดชื่นชม ความคิดสร้างสรรค์ไม่ได้ เป็นความคิด ที่มีการ “ลงมือด้วยใจ” จนสำเร็จ

“หนูไม่มีเงินซื้อของให้เขา ก็เลยต้องมานั่งทำเองค่ะ” หนูคนพูดออกตัว เมื่อถูกชม ว่าขยัน คุยไปคุยมา จึงทราบว่า “เขา” ของหนู คือ แม่ผู้มีพระคุณนั่นเอง

คงไม่มีแม่คนใดจะไม่ “ปลื้ม” กับน้ำใจจากลูก ที่ทำอย่างตั้งใจยิ่ง (ที่พื้นข้างตัว มีเศษผ้า ที่ทำแล้ว ไม่งามประณีตสมใจ ทิ้งอยู่ ถ้าไม่ตั้งใจ คงเอาล่ะ!! แบบง่ายๆ ลวกๆ) ทั้งเศษผ้าข้าวของ ที่นำมาประดิษฐ์ ก็เป็นของเศษเหลือใช้ บางอย่าง คนอื่นทิ้งแล้ว วัยรุ่นคนนี้ ก็รู้จักนำมา ประกอบกัน ให้ดูดี อย่างมีศิลปะ

เป็นการเก็บขยะ ไม่ให้รกโลก เป็นการประหยัดเงินตรา (ก็ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยหา หรือขอใคร) เป็นการใช้เวลาว่าง ให้เป็นประโยชน์ เป็นการฝึกมือฝึกตน ให้เป็นคนมีฝีมือ พึ่งตนเองได้... จนถึง อาจเป็นที่พึ่ง แก่สังคมได้ไม่ยากนัก... วัยรุ่นรักเรียนเพียรงาน คนนี้ชื่อ “นฤมล โสคติ” ค่ะ