ธรรมะประทับใจ (๑๐๙)

ผ่านเข้าปีที่ ๕ แล้วซินะ สำหรับการรับภาระหน้าที่ดูแลห้องสมุดโรงเรียนสัมมาสิกขาสันติอโศก(สส.สอ.) การงาน ภายในห้องสมุดโรงเรียน ซึ่งทำเป็นปกติที่จะต้องพบปะกับเด็กนักเรียน เป็นประจำ ของชีวิต ก็ว่าได้ จะพบนักเรียนในหลากหลายรูปแบบ

ฉันใช้เวลาในการปรับตนเองอยู่พอสมควร นักเรียนที่นี่ถือศีลอันต่างจากเด็กนักเรียนที่อื่น จึงไม่ง่ายนัก เมื่อได้ปรับตัวจนรู้สึกว่าเบาสบายขึ้น ซึ่งใช้เวลาในการทำความเข้าใจ กับนักเรียน พอสมควร นักเรียนก็คง เช่นเดียวกับฉันที่จะต้องปรับตัวเข้ากับเจ้าหน้าที่ ห้องสมุด คนนี้ เมื่อปรับเข้าหากันเช่นนี้ ทำให้เกิด ความเข้าใจ และเกิดความใส่ใจพวกเขา มากขึ้น โดยไม่ถือสาหาความ ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัย จนสามารถ พูดจาหยอกล้อกันได้ จึงเป็นอยู่ผาสุก

ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องสมุดทุกวัน มีเด็กนักเรียนเดินเข้าๆออกๆ ยิ่งใกล้ปิดเทอม ต่างตื่นเต้นกัน มิใช่น้อย และนับวันนับคืนที่จะสอบเสร็จ นักเรียนหลายคนเล่าให้ฉันฟังว่า "อาคะ เหลืออีกเท่านั้นเท่านี้วัน อาคะ ใกล้แล้ว อาคะ ดีใจจัง จะได้กลับบ้านแล้ว......" อย่างนี้ เป็นต้น

เมื่อวันที่ ๒๓ กันยายน ๒๕๔๗ ย่ำค่ำ ฉันยังคงนั่งเขียนหนังสืออยู่ในห้องสมุด เด็กหญิง คนแรก ที่เข้ามา หาฉัน เรียกฉันเบาๆ ช้าๆ "อาคะ อาคะ อาขา เก๋ มาขอกราบลาอาค่ะ" ฉันละสายตาและวางปากกา เงยหน้าขึ้นมา อย่างตั้งใจฟัง ใส่ใจเด็กคนนี้ว่า เขาจะพูดอะไร อย่างไร เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ฉันยิ้มรับ นึกไม่ถึง คิดว่าเธอจะไหว้เฉยๆ เธอนั่งลง ด้วยท่า อันงาม ตรงหน้าโต๊ะของฉัน ก้มลงกราบอย่างงดงาม ฉันประณมมือรับกราบนั้น ด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอเงยขึ้นมาฉันก็ยังประนมมือรับกราบของเธออยู่ เธอมองฉัน พร้อมรอยยิ้ม ฉันยิ้มตอบ เธอบอก "อาคะ หนูลานะคะ" ฉันรับทราบและบอกว่า "ไปดี มาดี ธรรมะคุ้มครอง -ศีลรักษานะลูกนะ ดูแลตัวเองนะลูก"

ความประทับใจที่อยู่ภายในซาบซึ้งยากจะบรรยาย ฉันทราบดีเหลือเกินว่า วินาทีที่เด็กหญิง ผู้นี้ ก้มลงกราบ ฉันรับรู้ได้ว่า ดวงตาของฉันมีน้ำตาซึมๆอยู่ ภายในใจอิ่มไปด้วยไออุ่นแห่ง "รัก" และรู้สึกซาบซึ้งใจ ในการมี สัมมาคารวะ ไปลา มาไหว้ จึงขออนุญาตเอ่ยชื่อเธอในที่นี้ ว่าเธอคือ กมลมาศ บุญประเสริฐ(เก๋) นักเรียน โรงเรียนสัมมาสิกขาสันติอโศก ชั้นมัธยม ศึกษา ปีที่ ๓

- เอกอนงค์ -
๒๗ ก.ย. ๒๕๔๗

- สารอโศก อันดับ ๒๘๓ พฤษภาคม ๒๕๔๘ -