เวลาประมาณห้าโมงเย็น สนามหลวง ฝนเริ่มตก แต่ผู้ชุมนุมก็ไม่ถอย มีผู้คนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ฝนหยุดตก นักการเมืองฝ่ายค้าน หลายคน เรียงรายกันขึ้นปราศรัย เรียกร้องให้ พลเอกสุจินดา ลาออก

ขณะเดียวกัน ตำรวจชายแดน ประมาณ ๒,๐๐๐ คน แต่งเครื่องแบบชุดฝึก เคลื่อนกำลังจาก จังหวัดกาญจนบุรี ปราจีนบุรี จันทบุรี และอุดรธานี กำลังทั้งหมดนี้ ส่งไปตรึงที่บริเวณ สะพานผ่านฟ้า สะพานวันชาติ และ สะพานมัฆวาน

เวลาประมาณหกโมงครึ่ง กลุ่มยุวชนสร้างสรรค์ ซึ่งประกอบด้วย โรงเรียนมัธยม ทั่วประเทศ ๒๐ โรงเรียน ส่งผู้แทน ขึ้นไปอ่านแถลงการณ์ บนเวทีท้องสนามหลวง ขอให้พลเอกสุจินดา ลาออก และขอให้ แก้รัฐธรรมนูญ ให้นายกฯ มาจากการเลือกตั้ง

ในเวลาดังกล่าว พลเอกอิสระพงศ์ หนุนภักดี ผู้บัญชาการทหารบก และผู้อำนวยการ กองกำลังรักษาพระนคร ได้สั่งให้ หน่วยทหารเคลื่อนที่ เข้าประจำที่ตั้ง ตามแผน ที่วางไว้ เพื่อระงับยับยั้ง การชุมนุม

แอ๊ด คาราบาว ขึ้นเวทีประมาณ หนึ่งทุ่มกว่าๆ ปราศรัยกับประชาชนว่า มีความภูมิใจ ที่ได้อยู่ท่ามกลาง พี่น้องประชาชน เรือนแสน
ซึ่งผู้มีอำนาจ ในบ้านเมือง ไม่มีโอกาส และแม้จะมีเงินมาก ขนาดไหน ก็ไม่สามารถ จ้างประชาชน มารวมตัวได้มากมาย ขนาดนั้น เสร็จแล้ว แอ๊ดก็ร้องเพลง ติดต่อกัน ๓ เพลง

พอถึงเวลาทุ่มครึ่ง กลุ่มแนวร่วม จัดให้มีการแสดง เช่น งิ้วเคลื่อนที่ และดนตรีพื้นบ้าน เป็นต้น ยิ่งค่ำคนยิ่งเพิ่ม เพิ่มจนล้นสนามหลวง ลงไปเดินในถนน ประมาณคร่าวๆ ถึง ๓ แสนคน การจราจร ในถนนบริเวณนั้น หลายสาย ติดขัดไปหมด

เวลาประมาณสองทุ่มครึ่ง นายวีระ มุสิกพงศ์ พรรคความหวังใหม่ ได้ขึ้นปราศรัย เรียกร้องให้ พลเอกสุจินดา ลาออก ด้วยเหตุผลน่าฟัง หลายประการ พร้อมกับกล่าวว่า คนไทยในหลายๆ ประเทศทั่วโลก ได้ร่วมกันต่อสู้ เพื่อขับไล่เผด็จการ ออกไปจากเมืองไทย การมาชุมนุมกันนี้ ประชาชน มาด้วยความสุจริตใจ ไม่ได้ถูกจ้างมา อย่างที่ พลเอกสุจินดา กล่าวหา

กรรมการสมาพันธ์ประชาธิปไตย มีการประชุม ที่หลังเวที เนื่องจากคนมากเกินคาด เสียงจากเครื่องขยายเสียง ได้ยินกันไม่ทั่ว มีความจำเป็น ต้องไปเปิดเวทีเล็กๆ ทางด้านพระบรมมหาราชวัง โดยใช้รถตู้ ตกลงกันให้ผม ไปเปิดเวทีก่อน แล้วใช้คนพูด คณะเดียวกับเวทีใหญ่ วิ่งรอกไปปราศรัย

เนื่องจากไม่ได้เตรียมมาก่อน เวทีเล็ก ไฟจึงไม่สว่าง เท่าที่ควร แต่ประชาชน ให้ความสนใจมาก ไม่แพ้เวทีใหญ่ สรุปแล้ว ทั้งสองเวที คนไม่มีถอย

ผมขึ้นเวทีเล็กกล่าวนำ แล้วขอให้ประชาชน กล่าวคำปฏิญาณตาม ๓ ข้อ

ข้อแรก ผู้ชุมนุมจะเทิดทูนสถาบันชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ ไว้เหนือสิ่งอื่นใด
ข้อที่ ๒ จะต่อสู้โดยสันติวิธี
และข้อที่ ๓ จะหยุดยั้งการสืบทอด อำนาจเผด็จการ เรียกร้องให้ พลเอกสุจินดา ลาออกจากนายกฯ ให้จงได้

เมื่อกล่าวนำที่เวทีเล็กเสร็จ ผมก็กลับไปที่ เวทีใหญ่ กรรมการสมาพันธ์ มีการประชุมกันอีก ตามที่วางแผนว่า จะเคลื่อนย้าย ตอนดึกนั้น เนื่องจาก ประชาชนล้นหลาม ตั้งแต่หัวค่ำ ถ้ารอดึก อาจมีจำนวนน้อยลงมาก จึงเห็นตรงกันว่า จะต้องเคลื่อนย้ายให้เร็วขึ้น

เมื่อตัวแทนนักศึกษา ประชาชนกลุ่มต่างๆ และตัวแทนนักการเมือง พูดกันไปมากแล้ว ก็ถึงวาระของ กรรมการ สมาพันธ์ประชาธิปไตย ซึ่งกำหนดให้ผม เป็นคนพูดสั้นๆ โดยกรรมการคนอื่นๆ ยืนเรียงราย อยู่ข้างหลัง

ผมได้กล่าวนำคำปฏิญาณ ๓ ข้อ ที่เวทีใหญ่อีกครั้งหนึ่ง ข้อเสนอ ให้มีการกล่าว คำปฏิญาณนั้น มาจากคุณหมอ ท่านหนึ่ง ไปเติบโต และจบหมอที่อเมริกา แล้วกลับมาช่วยเมืองไทย ท่านเป็นคนหนึ่ง ที่ใฝ่หาประชาธิปไตย อย่างยิ่ง ทั้งสามีและภรรยา ไปร่วมชุมนุมกับเรา เป็นประจำ การกล่าวคำปฏิญาณ เป็นข้อเสนอที่ดีมาก ผู้ร่วมชุมนุมทุกคนชอบ

ในการปราศรัย ผมยังได้เล่าถึง การทำงานของ สมาพันธ์ประชาธิปไตย ที่มีคณะกรรมการ ๗ คนว่า ก่อนจะลงมือทำอะไร เรามีการประชุมกันเสมอ คิดแล้วคิดอีก อย่างรอบคอบ เพื่อให้ได้ผล ในการเรียกร้อง ประชาธิปไตย มากที่สุด

เวลาประมาณสามทุ่มเศษ พอผมพูดเสร็จ เดินลงจากเวที หมอเหวง ก็พูดชักชวน ประชาชน เดินไปทำเนียบ ผมกับหมอสันต์ รีบเดินไปเวทีเล็ก แล้วประกาศ ชวนประชาชน ให้พากันเดินตามไป ทุกคนเดินไปมือเปล่าๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส กล่าวประโยคสั้นๆ พร้อมกันบ้าง ร้องเพลงบ้าง ปรบมือบ้าง สลับกันไป ผมยืนอยู่บนรถตู้ แลไปตามถนน สุดลูกหูลูกตา เหมือนกับอยู่ใน ทะเลคน ผมเตือนผ่าน เครื่องขยายเสียง ขอให้เดินไปสบายๆ อย่าเดินเบียดกัน จะทำให้อึดอัด และเหนื่อยเร็ว

ผู้ที่ไม่ทราบเหตุการณ์มักคิดว่า เป็นความผิดของผู้ร่วมชุมนุม เพราะมีการชุมนุม และมีการเคลื่อนย้าย ที่ชุมนุม จึงเกิด การสูญเสีย ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ยืนยันได้ว่า มีการชุมนุมคนนับแสนอย่างนี้ มาถึง ๗ วันแล้ว และมีการเคลื่อนย้าย ถึง ๒ ครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่าง เรียบร้อย ๑๗ พฤษภาคม ชุมนุมเป็นวันที่ ๘ ชุมนุมอย่างเดิม เคลื่อนย้าย เหมือนเดิม เส้นทางเดิมและเวลาเดิม เกิดการสูญเสีย เพราะรัฐบาลใช้กำลัง เข้าปราบปรามประชาชน อย่างที่ใครๆ ไม่คาดคิด