ปลอบใจเราเอง (๕) ..แม่น้ำ ลักขิตะ ปลอบใจเราเองเถิด...อย่ามองชีวิตตนอย่างเหยียดหยาม ทุกชีวิตมีค่าหากรู้จักคิด และดำเนินไป บนเส้นทาง อันงดงาม ด้วยความดี เราอาจเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาจน เราอาจเป็นคนหนึ่งที่เกิดมาไม่เด่นดัง ปลอบใจเราเองเถิด... ในชีวิตเรามีเรื่องมากมายให้อึดอัดขัดเคือง ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ แม้เรื่องไม่เป็นเรื่องยังเก็บมาคิด ให้รกสมอง เมื่อวางไม่ได้ จึงกลายเป็นปัญหาคาใจ แก้ไม่ตกหนักอกหนักใจ ซึมเซาดวงหน้าหมองเศร้า ยาแก้ปวด จะไม่จำเป็น สำหรับเรา หากสะสาง เรื่องรกสมอง ออกจากหัวเสียบ้าง... มีเรื่องประเสริฐมากมายให้เราคิด แต่บ่อยครั้งเราหมกมุ่นอยู่กับความคิดอันไร้สาระ เป็นตันว่า คิดหาแฟชั่นใหม่ๆ มาแต่งกาย ให้เลิศหรู พอกทาหน้าอย่างไร ให้งดงาม หรือว่า ในวันหยุด จะไปเที่ยวไหน? เขี่ยเรื่องรกสมอง ออกจาก หัวเราเสียบ้าง เผื่อบางที ความคิด สร้างสรรจะได้งอกเงย อาจเพราะเรายึดถืออยากให้เป็นดังใจ ทำให้เกิดอึดอัดขัดเคืองกับเรื่องบางเรื่อง บ่อยครั้งที่เรารู้สึกไม่ชอบใจตนเอง เพราะตนเองทำไม่ได้อย่างที่คิดหวังไว้ จึงพาลเป็นว่าแค้นใจตนเหลือแสน ด่าว่าโขกสับทับถมทุกข์ให้กับใจ และกลายเป็นคนท้อแท้ในที่สุด ความสามารถเราอาจมีขีดจำกัด หากรู้จักมองตัวเองอย่างเข้าถึงสัจจะ เรียนรู้ให้อภัยตนเอง บ่อยครั้ง... ความตั้งใจ กับสภาพจริง ที่เป็นอยู่ของเรา ไปกันไม่ได้ ชีวิตย่อมไม่สมบูรณ์ เบ็ดเสร็จเสมอ เราพึงยอมรับ ในส่วนที่ขาด และ บกพร่อง ของตน เพื่อดวงใจ มิต้องบอบช้ำ บ่อยครั้งเรารู้สึกไม่ชอบใจเพื่อนรอบข้าง เพราะเขาไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น คนทุกคนมีความเป็นตัวของตัวเอง เรามักเอาความเป็นตัวเองไปใส่ในตัวเพื่อน อยากให้เขาเป็น อย่างที่ใจเราคิด พูดอย่างเรา ทำอย่างเรา หนักเข้ากลายเป็นยึดมั่น ให้ได้ดังใจเรา เพื่อนที่คบกันได้ยืดยาว เพราะต่างผูกพันสัมพันธ์ด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน แต่หากคบเพื่อน อย่างเอาแต่ใจ ไม่นาน ความสัมพันธ์ ย่อมเกิดรอยร้าว แล้วแตกออก เป็นเสี่ยงๆ ในที่สุด มีเรื่องหยุมหยิมผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย หากเราจะมองข้ามมันไปเสียบ้างก็จะดี ชีวิตเบาสบายขึ้นอีกมาก อาจเป็นเรื่อง ความผิดพลาด เล็กน้อย ทั้งตัวเรา และคนรอบข้าง หากจะเอาเป็นเอาตาย กับเรื่องเหล่านี้ ใช่ว่า จะเกิดผลดี รังแต่จะเป็นเหตุ ให้ปวดหัวเสียเปล่า ดั่งคำที่ได้ยินกันบ่อยไปว่า... "อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่" บอกกับใจเรา...อย่าไปยึดถือเรื่องราวอันผ่านเข้ามาในชีวิตให้มากนัก ฝึกใจให้เข้าถึง สภาพไม่ยึดมั่นถือมั่น เพราะสรรพสิ่ง ล้วนอนิจจัง เหมือนสายลม ที่โชยมาแล้วผ่านไป ใจเรามิใช่ถังขยะแห่งอารมณ์ ที่สามารถทับถม เรื่องปวดเศียร เวียนเกล้าได้มากมาย ปลงวางเรื่องหนักอกเสียบ้าง เก็บไว้ก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด ทิ้งเสียเถิดเรื่องรกสมอง (ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๐๐ มีนาคม - เมษายน ๒๕๔๕) |