ชีวิตเป็นภาระ เป็นพันธนาการ เป็นกรอบกรง กักขังจิตวิญญาณ

และเป็นนายผู้โหดร้ายทารุณ...กี่ภพกี่ชาติแล้ว?
ชีวิตหากยังเป็นเช่นนั้นสืบไป เราต่างอะไรกับทาส ต่างอะไรกับนักโทษ?
คน...หากยังโหดร้ายแม้กระทั่งกับตน คนผู้นั้นจะไปดีต่อใครอย่างจริงใจได้
มีแต่ปลดปล่อยตนให้หลุดพ้น ให้เสรี คนจึงจะไปดี ไปมีคุณค่าอย่างจริงใจต่อใครอื่นได้...
อธิษฐานเถิด เพื่อเสรีภาพของตน เพื่อเป็นคนมากคุณค่า เพื่อเกิดมาไม่สูญเปล่า
อธิษฐานเถิด เพื่อมีเป้าหมายที่ดีในชาตินี้ เพื่อสะสมบารมีไปภพชาติเบื้องหน้า
อธิษฐานเถิด เพราะเพียงตั้งใจดี... ร้อยดีพันดีต้องตามมา !

ฟ้าประทานน้ำฟ้าปานจะยังโลกหล้าให้ชุ่มเย็นแล้ว เช่นกัน พระพุทธองค์ทรงทำวาระเช่นนี้ ให้ทุกสังฆาราม ถึงพร้อมด้วยความชุ่มเย็น โดยให้สงฆ์สาวกรวมตัวเพื่อเรียนรู้ เพื่อขัดเกลา และปักหลัก เป็นเนื้อนาบุญ แด่ผู้แสวงบุญ

วสันต์ฤดูเช่นนี้ ผู้รักพืชไร่ย่อมไม่ละเลยเพาะปลูกฉันใด เทศกาลเข้าพรรษา บัณฑิตย่อมไม่ละเลย ฝึกตนฉันนั้น บอกสาธุชน...ฝึกหัดขัดเกลาตนเป็นเรื่องสำคัญ เพราะจริตนิสัย และหัวใจดีงาม เป็นทรัพย์แท้ติดตัว เพื่อมีเวลามีใจ ไปเรียนรู้ขัดเกลาตน พึงรู้ไว้เถิดว่า...

เงินทองเป็นของมายา วันเวลาและวัยที่หมดไปเป็นของจริง
ความสุขเป็นมายา แต่นิสัยไขว่คว้าบำเรอตนเป็นของจริง

เห็นอยู่ พี่น้องมากหลายไปเสียเวลาหาเงินที่เกินเลย ซึ่งตนจะได้ใช้หรือไม่...ไม่รู้
แต่ที่ปรากฏให้เห็นอยู่ คือคนจำนวนไม่น้อยหาเงินจนป่วย แล้วรายได้ต่างๆที่ได้มา ถูกค่ายา และหมอ... ฟันไปอีกที

น่าเศร้า! สติปัญญาพี่น้องเราไฉนถึงเกงานปานนี้
เพราะปรารถนาสุขหรือไม่ มนุษย์เราจึงไล่ล่าหาเงิน ปานว่าไม่ได้มันเป็นหลับไม่ราบรื่น?

พระผู้รู้ท่านบอก...ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น ทุกข์เท่านั้นที่ตั้งอยู่ ทุกข์เท่านั้นที่ดับไป อื่นจากทุกข์แล้ว ไม่มีอะไร สัจจะวาทะนี้ เหมือนยืนยันว่า ขณะไล่ล่าหาสุข แท้แล้วคือบำเรอทุกข์นั่นเอง ว่ากันว่า สุกรที่ได้รับบำเรอ ย่อมเติบใหญ่ฉันใด ทุกข์ที่ได้รับบำเรอย่อมเติบใหญ่ฉันนั้น

ทบทวนเถอะเราจะเห็น สุขทั้งมวลล้วนปลาสนาการไปแล้ว จะเหลือก็เพียงรอยอาลัย หรือนิสัยใฝ่เสพยิ่งขึ้น ทุกข์ไหมล่ะ ภาวะอย่างนั้น เมื่อความจริงเป็นเช่นนี้ สมควรหรือยังที่จะสับเลน ไปศึกษาทุกขสัจของชีวิต?

การบำเพ็ญตบะเพื่อละความเห็นแก่ตัว เพื่อขัดเกลาตน เป็นการเรียนรู้ทุกข์อริยสัจ หรือทุกข์ที่ขจัดออกได้ ซึ่งทุกข์ดังกล่าว ล้วนมีกิเลส ตัณหา อุปาทาน เป็นรากเหง้าทั้งสิ้น เพื่อผ่านพรรษาอย่างคึกคัก เข้มคุณค่า มารู้จักกิเลส ตัณหา อุปาทาน แล้วสมาทานเพื่อลด ละ เลิกกันบ้างดีไหม?

กิเลสคือสิ่งฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น ตัณหาคือความทะเยอทะยานอยาก อุปาทาน คือเป้าประสงค์ ที่คนหลงต่างๆ ลดกิเลสคือลดสิ่งฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น ลดตัณหา คือดับปรารถนา ที่เกินเลย ออกบ้าง ลดอุปาทาน คือถอนเป้าประสงค์ที่ตนหลงออกซะ ซึ่งทั้งกิเลส ตัณหา อุปาทาน ส่วนใหญ่ มาจากกระหน่ำโฆษณา แล้วเราก็บ้าตาม

ไม่ดูหนังฟังเพลงกันสักสามเดือนดีไหม? ไม่เดินตลาดห้างร้านซื้อของเกินจำเป็น ไม่เล่นพนัน ไม่สังสรรค์ นินทา ไม่บ้าดูบอล ไม่นอนตื่นสาย ไม่ระบายโทสะ ศึกษาธรรมะให้ได้ทุกวัน หมั่นบำเพ็ญประโยชน์ เหล่านี้ บำเพ็ญสักสามเดือนดีไหม?

แน่นอน ต้องฝึกฝืนฝึกหัด เพราะเข้มแข็งไม่มีขาย เป็นคนดีย้อมไม่ได้ มาเถอะ...หมั่นฝึกหัดขัดใจตนบ้าง
เวลาใครขัดใจ ใจจะไม่หกล้ม ไม่เจ็บใจ...เพราะตนขัดใจตนจนชินแล้ว

ที่สำคัญเหล่านี้ เป็นไปเพื่อความเพียร
บอกพี่น้อง...

ความเพียรน้อย เวลาชีวิตแม้ได้มาร้อย ก็เหมือนมีน้อย
ยิ่งอยู่นานโดยผลงานเป็นประโยชน์ต่อเหล่าชนไม่มาก
นั่นประจานตน เป็นคนสร้างสรรเสียสละได้ยาก
พึงรู้เถิด ผู้เจริญแล้วทั้งหลายล้วน
นอนน้อย ตื่นนาน ทำงานหนัก รักเรียนรู้ เป็นอยู่อย่างเสียสละ
และเยี่ยงนี้แหละ พฤติภาพสาวกพุทธะ

เทศกาลขัดเกลามาถึงแล้ว เหล่าสาวกมากหลายแต่โบราณกาล สำเร็จอาริยผลในฤดูฝนเช่นนี้... ผองเรา ตามรอยท่านบ้างจะดีไหม? ดูสิวัยรุดไปไม่แคร์เจ้าของ หากโต๋เต๋เตาะแตะ ไม่เพียงใจไม่เติบโต บารมีพลอย นิดน้อยไปด้วย

บอกพี่น้อง...เกียจคร้าน สำเริงสำราญในเยื่อใย พอใจในความเป็นเด็ก เหล่านี้ประจานความมัวเมา ในการเป็นอยู่ ซ้ำผลาญคุณงามความดี โดยประการทั้งปวง และมนุษย์เรา หากยังไม่เห็นไร้สาระ ในเบื้องหลัง เห็นที่ควรมุ่งหวังในเบื้องหน้า...ความเพียรปรากฏไม่ได้แล้ว
เพื่อเสรีภาพจะได้มา เพื่อมากคุณค่าในการเป็นอยู่ เพื่อเป็นผู้บารมีเปี่ยมล้น...เหล่านี้ผู้รู้แล้ว ล้วนเปิดศึก ไม่...ไม่ใช่ทำศึกกับใครที่ไหน ...ใจตนที่มีกิเลส ตัณหา อุปาทาน นั่นแหละ สู้เข้าไป...

อธิษฐานสิ...แล้วพี่น้องจะสู้ได้!

ตื่น เร็วช้าอย่างไรยังคงต้องตื่น ไฉนต้องอ้อยสร้อยต้อยติ่ง
ตัด เร็วช้าอย่างไรยังคงต้องตัด ไฉนต้องอ้อยสร้อยต้อยติ่ง
โต เร็วช้าอย่างไรยังคงต้องโต ไฉนต้องอ้อยสร้อยต้อยติ่ง
ตาย เร็วช้าอย่างไรยังคงต้องตาย ไฉนต้องอ้อยสร้อยต้อยติ่ง
บัณฑิตไม่เด็ดขาด ไม่อาจฉลาดจริง บัณฑิตที่เด็ดขาด ย่อมเป็นปราชญ์ที่สูงยิ่ง

ระฆังดวลดังขึ้นแล้ว ใครยังไม่ทันชกด่วนยกธงขาว ผู้นั้นเป็นสาวกพุทธพันธุ์แท้ได้หรือ?

ปรารถนาดีจาก ส.ร้อยดาว
๒๒ / ๗ /๔๕