เมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา ข้าพเจ้ามีโอกาสได้ไปช่วยเพื่อน ทำละครที่ 'หมู่บ้านเด็ก' ซึ่งเป็นโครงการหนึ่ง ของมูลนิธิเด็ก ละครที่ทำเป็นนิทานชนะเลิศจากการประกวดประจำปี ๒๕๔๑ ของมูลนิธิ แล้วนำมา แปลงเป็นละคร ให้เด็กเล่น ชื่อเรื่องว่า "ไส้เดือนน้อยอยากกินก้อนเมฆ" ทุกอย่างในละคร จะเกิดจาก การทำงาน ของเด็กๆ เอง เช่น ฉาก เสื้อผ้า เด็กจะช่วยกันออกแบบ แม้กระทั่งเพลงและดนตรี เด็กจะช่วยกัน แต่งเนื้อร้อง พวกเราช่วยกันตบแต่งทำนองให้ แต่เสียงดนตรี จะออกมาจากการสร้างสรร ของพวกเราเอง ที่มีทั้งขวด กระป๋อง กะละมัง ฯ รวมถึงการสร้างรายละเอียดส่วนอื่น ของละครด้วย เช่น sound effect (เสียงประกอบ) ในเรื่องมีตอนหนึ่ง ที่เกิดฟ้าผ่าขึ้น...

"เปรี้ยง" เด็กคนหนึ่งตะโกนออกมา พร้อมกับทำท่าฟ้าผ่า (ตามความคิดของเขา) ไปด้วย บทเขามีแค่นี้... แค่นี้เท่านั้น แต่ทำไม ถึงได้มีพลังมากมาย และไม่ว่าจะซ้อมกี่ครั้ง เด็กคนนี้จะตั้งใจและออกมา 'เปรี้ยง' เดียวดัง และมีพลังทุกครั้ง ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงคำว่า "หัวใจเด็ก" ขึ้นมา

ข้าพเจ้าเคยได้ยินมาว่า คนที่จะทำอะไรให้ประสบความสำเร็จได้นั้น จะต้องมี "หัวใจเด็ก" หากเราสังเกต เด็กๆ ดู จะเห็นว่า การทำอะไรของเขา เขาจะตั้งใจเต็มร้อยทุกครั้ง เพราะมันคือ การทำเป็น"ครั้งแรก" ในชีวิตของเขา มันคือความสด ความแปลก ความใหม่ เขาจะสนุกกับมันและตั้งใจทำ อย่างเต็มที่ ซึ่งอาจจะเป็น การพยายามติดกระดุม ของเด็กเล็กๆ เขาจะเห็นว่ามันยิ่งใหญ่ และต้องทำ ให้สำเร็จให้ได้ หรือ อาจจะเป็นการถูบ้าน ล้างจาน พวกเขาจะอยากทำ จนบางครั้งอาจจะเห็นเด็กๆ ร้องไห้ เพราะอยาก ช่วยล้างจาน ซึ่งเป็นงานเล็กน้อยธรรมดาๆ ที่ผู้ใหญ่คิดไม่ถึงว่า จะมีอิทธิพลต่อเด็ก ถึงเพียงนี้

เมื่อเราโต เป็นผู้ใหญ่ ได้ทำ ได้ผ่านอะไรต่ออะไรมานับครั้งไม่ถ้วน ความรู้สึกเหล่านี้ มันหายไป ไม่มีอะไร น่าสนใจ ไม่มีอะไรน่าค้นหาและตั้งใจอีก ซึ่งมันรวมไปถึงการทำงาน ในชีวิตประจำวันด้วย ถ้าเราคิดว่า ทุกๆ วันของเรา คือวันแรกของการทำงาน งานทุกอย่าง ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ คือการทำงานครั้งแรก แล้วใส่ "หัวใจเด็ก" ที่สนุกกับการค้นหาความแปลกใหม่ลงไป...ทุกอย่างที่เราทำ ไม่มีอะไร จะเกินความตั้งใจ ไปได้หรอก นั่นแหละคือ ความยิ่งใหญ่ของ "หัวใจเด็ก"

(ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๐๒ ก.ค. - ส.ค. ๒๕๔๕)