เสียงกระซิบจากพงไพร
ยินเสียงขลุ่ยคลอแผ่วแว่วคำร้อง
ท่วงทำนองเคล้าคลอซอเสียงหวาน
ลมไผ่เรียวเลี้ยวไล้ใจเบิกบาน
สอดประสานหริ่งเรไรในไพรพง

กระท่อมทับกับแนวไพรในป่ากว้าง
ในหนทางที่คดเคี้ยวแทบเลี้ยวหลง
สงบงาม..เงียบงันและมั่นคง
ในโค้งลงแห่งหุบเขาเงาพนา

แอบซ่อนกายเอียงอายคือไม้ดอก
แย้มกลีบออกฉ่ำน้ำค้างกลางเวหา
ปีกผีเสื้อพรมแตะแต้มแล้วแรมลา
เพียงผ่านมาลิ้มความหวานแล้วผ่านเลย

หากวันนี้คือวันที่ใครบาดเจ็บ
จนต้องเก็บใจไว้ไม่เปิดเผย
กลางหุบเขาแสนไกลเกินใครเคย
จะล่วงเลยผ่านเข้าไปในวารวัน

เพื่อหยุดพักรักษาคราถูกพิษ
คืนชีวิตจิตใจเติมไฟฝัน
ธรรมชาติวาดฉากหลากอนันต์
ล้วนสีสันอันอ่อนหวานบันดาลใจ

คือใบไม้หนึ่งใบในป่ากว้าง
ปลิวเคว้งคว้างอย่างไม่รู้จะอยู่ไหน
ซ้อนความหมายหลายหลากยากเข้าใจ
เกินกว่าใครคาดคิดสนิทเนาว์

เพื่อวันหนึ่งถึงพร้อมย่อมหาญกล้า
คือเวลาแห่งความจริงทิ้งความเขลา
แล้วอำลาป่าไพรในใจเรา
เพื่อมุ่งเข้าร่วมสังคมอุดมการณ์

ทองหลางแดง