ขณะนั่งเล่นอยู่ริมไร่ท่ามกลางสายแดดอ่อนตอนเช้า สายตาของฉันพลันเหลือบไปเห็นขนสีเทา ไม่เรียบสวยของเจ้ากระต่ายที่เข้ามานั่งแทะตอต้นมะละกอที่เพิ่งถูกโค่นไปไม่นาน เจ้ากระต่ายแทะกินอย่างมีความสุข โดยไม่คิดว่าจะมีใครมาทำลายความสุขของมัน เพราะมันเป็นเพียงตอมะละกอเท่านั้น

ขนของมันไม่ปุกปุยสวยงามก็คงเป็นเพราะขาดสารอาหาร หรือไม่ก็กินแต่อาหารพืชผักที่เต็มไปด้วยพิษภัยเข้าไป ฉันนึกสงสารมันจับใจ เออหนอ มันเป็นเพียงกระต่ายที่ถูกซื้อมาเลี้ยงเพียงหวังจะได้ขายเอาเงินเท่านั้น ไม่มีความรักในการเลี้ยงดูมันเหมือนสัตว์ที่โชคดีบางตัว เมื่อป่วยก็ต้องดิ้นรนหายากินเอง มันเล็มใบหญ้าต้นนี้บ้าง...ต้นโน้นบ้างไปตามเรื่อง พลางกวาดสายตามองผู้คนที่จะเข้ามาใกล้มันอย่าง หวาดๆ

ฉันลองพยายามเข้าใกล้ๆ มันด้วยจิตเมตตา จ้องมองมันที่ตา มันหลบตาฉันอย่างน่าเอ็นดูเหมือนจะบอกฉันว่า จะไม่ทำอันตรายข้าวโพดที่กำลังงามของฉันหรอก มันไม่กระโดดหนีฉันโดยทันที จนสักครู่เมื่อฉันขยับเท้าก้าวเดิน มันจึงกระโดดแผล็วข้ามกลับไป

อนิจจา ยังมีสัตว์โลกและผู้คนอีกมากมายที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนตามลำพัง โดยไม่มีใครใส่ใจเหลียวแล กระต่าย นก หนู งู แมลง...อยู่อย่างอิสระและต่อสู้กับภัยรอบด้าน มันไม่อาจเรียกร้องหาน้ำใจจากใครได้ง่ายๆ ความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวที่ธรรมชาติมอบให้นำพาชีวิตมันรอดไปวันๆ สัตว์ตัวเล็กๆ เหล่านี้อาศัยอยู่บนโลกอย่างไม่คำนึงถึงอนาคต แล้วมนุษย์ล่ะ จะอยู่กับพรุ่งนี้หรือวันนี้ จะพึ่งพาใครกันนักเล่าถ้าไม่คิดพึ่งตนเองก่อน อายนก หนู งู กระต่ายมันออก