วันนี้ (๑๙ ตุลาคม ๒๕๔๗) ได้ดูละครโทรทัศน์เรื่องเปาบุ้นจิ้น เป็นตอนที่ไม่เคยดูมาก่อน
เรื่องมีว่า...

นางกำนัลคนหนึ่งของฮ่องเต้ตอนที่ออกจากวังกำลังตั้งครรภ์อยู่ ต่อมามีบุตรกับชายอื่นอีกคน

สามีใหม่บังคับให้นางส่งบุตรของตนไปเป็นรัชทายาทแทนโอรสของฮ่องเต้

เปาบุ้นจิ้นได้รับมอบหมายให้สืบประวัติของผู้ที่อ้างตนเป็นรัชทายาท ยังสืบสาวราวเรื่องไม่เสร็จสิ้น

ไทเฮาและฮ่องเต้ก็บังคับให้เปาบุ้นจิ้นยอมรับรัชทายาท เพื่อที่จะได้แต่งตั้งอย่างเป็นทางการ

เปาบุ้นจิ้นยังไม่มั่นใจว่าจะเป็นรัชทายาทจริง จึงไม่ยอมเอ่ยปากยอมรับ

ท่านเปายืนกรานจะพูดแต่สิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น ฮ่องเต้กริ้วมากจึงทรงสั่งประหารชีวิตเปาบุ้นจิ้น

ตรงนี้แหละเป็นเหตุให้ดิฉันลงมือเขียนเรื่องนี้ทันที เพราะคิดถึงพุทธพจน์ที่ว่า

มิตรดี สหายดี สังคมสิ่งแวดล้อมดีเป็นทั้งสิ้นของพรหมจรรย์

ถ้าไม่มีพระราชวงศ์และขุนนางชั้นสูงที่นับถือผลงาน

และความซื่อสัตย์ของเปาบุ้นจิ้นช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ

ได้พยายามกราบทูลและใช้วิธีการต่างๆ นานา ทำให้ฮ่องเต้ไว้ชีวิตเปาบุ้นจิ้น เปาบุ้นจิ้นตายแน่

ใครๆ ก็รู้ว่าเปาบุ้นจิ้นเป็นคนอย่างไร

ท่านเปามั่นคงในความดี ความถูกต้อง จนคนรอบข้างมั่นใจ

ถ้าเรามีส่วนใดที่เป็นความดี ก็ขอให้เหมือนเดิม (ถ้าดีขึ้นกว่าเดิม...ก็ยิ่งอนุโมทนา)

ส่วนใดที่เห็นแล้วว่าน่าจะแก้ไข ถึงอย่างไรก็อย่าให้เหมือนเดิมเลยนะ

ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๑๖ พฤศจิกายน- ธันวาคม ๒๕๔๗