- อัตถ์ พึ่งประยูร -

โรงเรียน ความตาย

ตายแล้วยังต้องเข้าโรงเรียน? แปลกดีนี่
โรงเรียนความตายมีด้วยหรือ?
ขณะมีชีวิต เหตุใดไม่ศึกษาจากโรงเรียนที่มีอยู่มากมายหลายรูปแบบ
หนุ่มสาว วัยกลางคน จนวัยชรา ความตายค่อยๆ กรายมา จนเป็นส่วนหนึ่งของทุกชีวิต
รู้...(แต่ยังไม่คิด) คาดว่ายังมาไม่ถึง ขอสนุกสนานสำราญบานใจไว้ก่อน
ชีวิตจึงมีความผยอง ยะโส กลัวทำไมความตาย มีหมอ มียา มี ๓๐ บาท ก็รอด
ประมาท ไม่รู้ความตายซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพียงไหน ตายเดี๋ยวนี้ก็เกิดเดี๋ยวนี้
เกิดเป็นอะไร เป็นตัวหนอน นอนกินอาจมสะดวกสบาย เพียงอ้าปากก็อยู่รอด
ความมีชีวิตจึงมีความหมายมากที่สุด เป็นที่ปรารถนาของคนทุกคน

คนเกิดมามีร่างกายพร้อมวิญญาณ ไม่อยากให้วิญญาณหนีร่างไปไหนๆ ยึดไว้ ยืดไว้นานเท่านาน เมื่อไม่สามารถให้วิญญาณอยู่กับตัวแล้ว ต้องปล่อยมันออกไป ไปไหนไม่รู้ หรือไปโรงเรียนตามหัวข้อเรื่อง

รู้แต่ว่าอีกไม่กี่เพลา ร่างกายที่ปราศจากวิญญาณจะ "เย็นหนาวขาวซีด" จมูกมีสำลีอุดทั้งสองรู
ดวงตาปิดสนิท สิ้นกังวล พยางค์สุดท้ายเปล่งออกมาตามลมปราณที่อ่อนระโหยว่า "พุทโธ"
โรคภัยไข้เจ็บ อุบัติเหตุ วัยชราและสารมรณะ สี่สิ่งนี้เท่านั้นมาตามวิญญาณไป
ชีวิตทางกายภาพยุติลง นั่นแหละ "ความตาย" ที่ทุกคนไม่ปรารถนา
หลีกหนีไม่ได้ ยิ่งหนียิ่งทรมาน ยาจกหรือเศรษฐีก็หนีไม่พ้น

ทิ้งความสัมพันธ์ที่มีต่อญาติหลายแบบหลายแนว เป็นประวัติศาสตร์ ลูกหลานรับรู้และคิดถึง แต่เพียงทำบุญเจ็ดวันผ่านไปทุกคนก็ "ลืม"

ลืมความเป็นลูก เป็นภรรยา สามีเสียสิ้น ดั่งน้ำในบ่อสงบลงจากหินก้อนเดียวทิ้งลงไป
ทิ้งความรักความผูกพันที่แก้ไม่ออกขณะมีชีวิตไว้ให้คนรุ่นหลังแก้

วิญญาณไปอยู่ไหน รู้ไม่ได้ มองไม่เห็น สลัดความรัก ความสดชื่น ขมขื่น รันทดหมดแล้ว ถ้าสามารถมองย้อนมาขณะนั้น จะรู้ว่า ใครยังรัก ใครยังอาวรณ์ ใครหัวเราะ ร้องไห้ อาลัยเรามากน้อยเพียงใด หรือใครบางหมู่ ตายแล้วยังคิดคดโกงกันเอง โด่งดัง จนสังคมเกิดความรำคาญ

ขณะมีชีวิต จิตสำนึกบางจิตเป็น "มายา" ไร้เหตุ
เกิดจากความโลภ ขาดสติ เข้าข้างตน ชอบยื่นทุกข์สู่ผู้อื่น เห็นน้ำตาผู้อื่นเป็นน้ำทิพย์ที่น่าดื่ม
มายาตัวนี้เรียก "จริต" ที่เป็นนางร้ายทำลายญาติ ทำลายอนาคตมนุษย์ให้ดิ่งลงเหว

มีหรือมายารู้บุญรู้คุณใคร? มายาถูกญาติด่าว่า จิตสำนึกของคุณไม่ใช่ของคุณจริงๆ ดอก มันหายไปพร้อมกับจิต ที่เคยมี เมตตา มาก่อนแล้ว จำได้ไหม?

การหล่นหายไปทั้งสองจิต คือ จิตที่เป็น มายา กับ จิตสำนึก
คุกอันคับแคบจึงเต็มไปด้วยมนุษย์ชายหญิง แย่งที่นอนกันทุกค่ำคืน ทับทวีมากขึ้น จนเรียกได้ว่า "คุกแตก"
สิ้นเสียงปืนเก้านัด ทะลุขั้วหัวใจนักโทษประหาร จบสิ้นกรรมที่ก่อไว้ นั่นจบ "โรงเรียนความตาย"

รูพรุนจากกระสุนทะลุสู่กระสอบทรายเบื้องหลัง เลือดกระเซ็นทั่วร่าง ทิ้งสารรูปที่เคยสง่างาม หมดจด ไว้ให้ญาติเสียน้ำตา อาลัย แต่เป็นบุญนะที่... ใครหนอหยิบยื่นทัศนะใหม่ ไม่น่าเกลียด สู่สังคมประหาร ให้ตายอย่างสงบ ด้วยการฉีดสารมรณะ เข้าเส้นเลือด

เข็มที่หนึ่ง ยานอนหลับ
เข็มที่สอง ยาคลายกล้ามเนื้อ
เข็มที่สาม สารพิษ ดับชีวิตให้เขาไปกำเนิดในโลกใหม่ เพราะจบการศึกษาในโลกนี้แล้ว

ยาสามเข็มกับเพชฌฆาตสามคน ทำตามหน้าที่
ไม่มีใครคนหนึ่งคนใดในสามคน รู้ว่าตนคือ "เพชฌฆาต"

จิตกังวลในบาปก็น้อยลง คืนนั้นเขาหลับสนิท เขาทำหน้าที่สำเร็จแล้ว แต่...ไม่ช้า จะมีมนุษย์ที่ต้องชดใช้กรรมตามมา และ ตามมาอีก ให้เขาทำหน้าที่ต่อไป และต่อไป

โรงเรียนความตายมีหลายรูปแบบ กับตนเอง กับนักโทษประหาร กับการสิ้นสุดชีวิตทุกคน เหมือนกันและเหมือนกัน จวบโลก แหลกเป็นธุลี โรงเรียนความตายจึงยุติการสอน

- ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๒๒ พ.ย. - ธ.ค. ๒๕๔๘ -