ผมเกิดมาในครอบครัวคนจีนโบราณ ซึ่งคุณพ่อ - คุณแม่ ไม่เคยแสดงความรักต่อกันให้ลูกๆ เห็น สิ่งที่ท่านแสดงออก ดูเหมือนจะเป็น หน้าที่ และความรับผิดชอบ ที่ต้องมีต่อกันมากกว่า เพราะฉะนั้น ความรู้สึกถึงความรัก ในความคิดของผม ส่วนใหญ่ จึงได้อิทธิพล มาจากหนังสือนวนิยายบ้าง ภาพยนตร์บ้าง และก็นึกฝันเอาว่า สักวันหนึ่ง ผมก็คงจะมีความรัก แบบนั้นๆบ้าง

ตัวของผมเองเป็นคนสูงโปร่ง หน้าตาเรียบๆพอดูดี มีความใฝ่ฝัน ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กๆ ว่าโตขึ้น อยากจะทำงาน ด้านศิลปะ และ เมื่อโตขึ้น ก็มีโอกาส เช่นที่ได้ฝันไว้ ซึ่งก็ค่อนข้างจะโชคดี แต่ในส่วนหนึ่ง ของการทำงานด้านศิลปะ ก็ทำให้ผม ค่อนข้างจะเป็นคน ที่เอาแต่ใจตัวเอง และเอาความคิด ของตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ค่อยรับฟัง ความคิดเห็นของคนอื่น มองโลกในแง่ร้ย คิดถึงแต่ตัวเอง จะเรียกว่า เป็นคนเห็นแก่ตัว ก็พอได้ ไม่ค่อยมีความอดทน โมโหง่าย เจ้าอารมณ์ และก็เฉื่อยชาเล็กน้อย ก็คงเป็นอย่าง ที่เขาพูดกันว่า พวกศิลปิน มักจะเป็นแบบนี้ และเมื่อยังไม่มีอารมณ์ศิลป์ ก็จะไม่มีแรงบันดาลใจ ให้ลุกขึ้นมาทำอะไรๆ ให้ดูแข็งขัน เหมือนคนอื่นๆเขา ผมยังมีความไม่ดีอีกมาก ถ้าเขียนก็คงจะเต็มหน้ากระดาษ และก็จะไม่ตรงกับ หัวข้อเรื่องความรัก ตามที่ตั้งใจไว้

จนผมได้พบกับภรรยาผม ในตอนแรก เราก็คุยกันอย่างเพื่อน แล้วก็ค่อยๆสนิทกันมากขึ้น ตามลำดับ เราเข้าใจกันได้ดี คุยกันได้ ทุกเรื่อง เธอเป็นคนดี เข้มแข็ง หนักแน่น จริงใจ และตรงไปตรงมา เป็นคนไม่ชอบอยู่เฉย ทำอะไรรวดเร็ว ปรูดปราด และก็มีอะไร อีกตั้งมากมาย ที่ถ้าจะเขียนไปแล้ว ก็จะดูตรงข้ามกับสิ่งที่ผมมีและเป็น

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ผมและภรรยา ก็ตกลงแต่งงาน เพื่อใช้ชีวิตร่วมกัน เธอไม่ชอบเดินทางไกลไปทำงาน เราก็เลยตัดสินใจ ซื้อคอนโดฯเล็กๆ ในเมืองเป็นเรือนหอ ในช่วงแรกของการแต่งงาน ความรักของเราทั้งสอง ก็ดูจะมีความสุขสดชื่น เหมือนกับคู่รักอื่นๆ แต่เมื่อเราใช้ชีวิตร่วมกัน ผ่านไปได้ ๔ - ๕ ปี ความสนใจ และการใช้ชีวิตของเราทั้งสอง ก็เริ่มแตกต่างกัน อาจะเป็นผลมาจาก ความไม่เหมือนกันของเรา ที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ผมรู้สึกว่า ความรักที่เธอเคยมีกับผมเปลี่ยนไป และรู้สึกเหมือนเธอรักผมน้อยลง ทั้งๆที่ตัวของผมเอง ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหน ยังคงมีนิสัยศิลปินที่ดี อย่างครบถ้วน เคยเป็นอย่างไร ก็เป็นอย่างนั้น และดูเหมือนจะมี ความเป็นศิลปิน มากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ ต้องการความเข้าใจ และการเอาใจใส่มากขึ้น และมีอาการน้อยใจ แถมเพิ่มเข้ามา ในเวลาที่เธอไม่ค่อยจะมีสิ่งต่างๆ เหล่านี้ให้ เหมือนอย่างเคย

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เมื่อผมมาพิจารณา การกระทำของเธออย่างลึกซึ้ง และมีเหตุผล ทำให้คิดได้ว่า ความรักที่เธอเคยมีให้ผม ตั้งแต่ก่อนแต่งงาน จนถึงหลังแต่งงาน ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย แต่กลับดูเหมือนจะมากขึ้น กว่าที่เธอเคยให้ผมด้วยซ้ำ สิ่งที่เธอ เคยรัก และชื่นชมในตัวผม ยังคงอยู่ครบ สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่า เธอเปลี่ยนแปลงไป เป็นเพราะว่า นอกจากความรัก ที่เธอเคยมี เธอเพิ่ม ความปรารถนาดีเข้ามา เพื่อหวังที่จะเห็นผม พัฒนาและเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไปในทางที่ดีขึ้น โดยพยายาม ช่วยเหลือผม ให้ค่อยๆ แก้ไขสิ่งต่างๆ (อารมณ์ศิลปิน) ของผมอย่างค่อยเป็นค่อยไป ทีละเล็กทีละน้อย โดยเริ่มจากการแก้ไข เปลี่ยนแปลงสิ่งที่ไม่ดี ในตัว ของเธอเองก่อนให้ดีขึ้น เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับผม และหวังที่จะให้ผมเห็น สิ่งที่เธอพยายามทำ และหวังว่า ผมจะพยายามค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนแปลง ตัวผมเอง เช่นเดียวกัน

เป็นเพราะความรักและความปรารถนาดีที่เธอมีให้ผมอย่างมากมาย ทำให้เธอสามารถมีความอดทน รอคอย และเสียสละ ความสุข ส่วนตัว มาสนใจคอยเฝ้ามอง และสังเกต การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น ในตัวผมทีละเล็กทีละน้อย ด้วยความอดทนอย่างยิ่ง เธอจะชื่นชม ยินดีอย่างเห็นได้ชัด กับสิ่งเล็กๆน้อยๆ ที่ผมสามารถ เอาชนะตนเองได้ มีบางครั้ง ผมสามารถเปลี่ยนแปลง บางอย่างได้แล้ว แต่ไม่นาน ผมก็เปลี่ยนกลับมา เป็นอย่างเดิมอีก แต่เธออก็ไม่เสียกำลังใจ ยังคงมีความอดทน และเฝ้ารอ เหมือนเธอ เดินถอยหลัง กลับมา เพื่อพยุงผมให้ลุกขึ้น เพื่อที่จะก้าวเดิน เคียงข้างไปพร้อมๆกันอีก

ถ้าจะมีอะไรยากลำบากไปกว่า "การเอาชนะตัวของเราเอง" ผมคิดว่า ก็คือการรอคอย ที่จะเห็นคนที่เรารัก สามารถเปลี่ยนแปลง และเอาชนะ ตัวเองได้

ความรักที่เธอมีให้ เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยพบ หรือเคยนึกมาก่อน ทำให้หวนระลึกไปถึง ความรักของพ่อ และแม่ ในสมัยโบราณ ที่มีต่อกัน ซึ่งมองดูจากภายนอกแล้ว เรียบง่าย แต่ภายใน ซ่อนไว้ด้วยความรัก ความเสียสละ ความอดทน และรอคอย อย่างไม่มีขอบเขต ความรักแบบนี้ต่างหาก เป็นความรัก ที่สามารถทำให้ชีวิตคู่ของเรา ดำเนินไปด้วยความเข้มแข็ง และมั่นคง เปรียบเหมือนกับ รากแก้ว ของต้นไม้ใหญ่ ที่หยั่งลึกลงไปในดิน ตามกาลเวลาที่เปลี่ยนแปลงไป เพื่อที่จะเกาะเกี่ยว หัวใจทั้งสองดวงของเราไว้ ให้ผูกพันแน่นแฟ้น และยากที่จะมีอุปสรรคใดๆ มาแยกหัวใจ ของเราทั้งสอง ออกจากกัน.