รถประจำทาง กาญจนบุรี-กรุงเทพฯ ผ่านอำเภอเมืองกาญจน์ เข้าท่าม่วง ท่าเรือ ท่ามะกา ออกบ้านโป่ง นครปฐม มุ่งเข้ากรุง ตามร้านรวงที่ผ่านไปเห็นป้ายผ้าโฆษณาสินค้าใหม่กันคึกคัก ชาวบ้านร้านตลาดตื่นตัว สนใจมาก คาดว่าสินค้าชนิดใหม่นี้จะช่วยให้เกิดการซื้อขายเป็นล่ำเป็นสัน ใครที่กำลังจนคงจะพ้นความยากจน คนรวยก็คงจะรวยยิ่งขึ้น อีกไม่เกิน ๘ ปี คนจนจะหมดไปจากเมืองไทยแน่

ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างใหญ่มากร้านหนึ่งในเมืองกาญจน์ ที่ผมแวะเวียนไปอุดหนุนเป็นประจำ เจ้าของร้านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถามด้วยความภาคภูมิใจ

"ลุงว่าดีไหมคะ หนูสมัครเป็นเจ้ามือหวยรัฐบาลเรียบร้อยแล้ว"

"จะไปดีได้ยังไง หวยเป็นอบายมุข ไม่ได้ทำให้ร่ำรวยขึ้นมาหรอก ระวังให้ดีเถอะ ลูกน้องในบริษัทคุณนั่นแหละ จะมัวบ้าแต่หวย งานการไม่ทำ หาทางเจ๊งมาให้คนในบริษัทแท้ๆ"

แม้ผมจะเตือนแรงๆ เจ้าของร้านก็ยังยิ้มด้วยความมั่นใจตามเดิม ว่าตัดสินใจถูกแล้ว (หนีงานหนักมาสมัครงานสบาย จากขายประตูหน้าต่าง มาขายกระดาษใบเล็กๆ)

สมัยนี้คนไทยโชคดี อยู่เฉยๆ รัฐบาลก็มีโครงการเอื้ออาทรออกมาตั้งมากมาย ตั้งแต่ บ้านเอื้ออาทร รถจักรยานเอื้ออาทร ไข่ไก่เอื้ออาทร และ....หวยเอื้ออาทร

การช่วยเหลือเอื้ออาทรเป็นเรื่องดี แต่นี่คนเอื้ออาทรไม่ใช่เศรษฐีคนใดคนหนึ่งควักเงินออกมา เป็นการเอาเงินของประเทศ ซึ่งหลีกไม่พ้นหนี้สาธารณะอยู่ดี ข้อสำคัญก็คือ ถ้าขืนเอื้ออาทรมากๆ หลายคนจะงอมืองอเท้า เตรียมแบขอเอื้ออาทรโครงการอื่นๆ ที่จะเพิ่มเติมมาไม่ขาดสาย

ประเทศที่เจริญแล้ว จะไม่ปล่อยให้คนเอาแต่พึ่ง เป็นลูกแหง่ที่เลี้ยงไม่โต มักจะกระตุกให้สังคมได้ฉุกคิดเป็นระยะๆ "อย่าเอาแต่หวังว่าประเทศจะให้อะไร แต่ต้องคิดว่า เราจะให้อะไรแก่ประเทศได้บ้าง"การจะให้แก่ประเทศนั้นจะเป็นทั้งการกอบกู้ตนเองและกอบกู้บ้านเมือง

"สร้างให้แก่ประเทศ ไม่เอาจากประเทศ คือการกอบกู้ทั้งตนและชาติ"

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๕๗ สิงหาคม ๒๕๔๖)