ระหว่างเมืองกรุงกับเมืองกาญจน์ ที่ผมต้องไปๆ มาๆ อยู่เป็นประจำ การใช้รถประจำทางดีอยู่อย่างหนึ่งคือได้พบปะ พูดคุยกับผู้โดยสารอื่นๆ ทราบสารทุกข์สุกดิบของคนหลายฐานะอาชีพ

วันก่อนผมไปรถคันเดียวกับคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ กวีรัตนโกสินทร์ ซึ่งเป็นคนเมืองกาญจน์โดยกำเนิด ได้ฟังอะไรๆ หลายเรื่อง คุณเนาวรัตน์ เล่าถึงความทุกข์ที่ไม่ใช่ทุกข์ของตัวเอง เป็นทุกข์ของแผ่นดิน

เกษตรกรเมืองกาญจน์เดี๋ยวนี้ "ปลูกผักผี ขี่มอเตอร์ไซค์ ใช้โทรศัพท์ มือถือ" จังหวัดอื่นๆ ก็คงเหมือนกัน

ผักที่ปลูกเป็นผักประเภทดัดแปลงพันธุกรรมซึ่งเรียกตัวย่อภาษาฝรั่งว่า จีเอ็มโอ คุณเนาวรัตน์บอกว่าเป็น ผักผี ผักที่ผิดธรรมชาติ ต้นโตเท่าๆ กันหมด ขยายพันธุ์ไม่ได้ ต้องซื้อเมล็ดพันธุ์จากนายทุน และนายทุนเจ้าเดิมอีกนั่นแหละเป็นผู้ตีราคาผัก ชาวไร่ซึ่งเคยเป็นเจ้าของที่ดิน เจ้าของไร่ เปลี่ยนฐานะเป็น ลูกจ้างถาวร รับจ้างปลูกผักไปตลอด

ได้ค่าแรงมาก็เอาไปผ่อนมอเตอร์ไซค์ไว้ขี่เที่ยว ซื้อโทรศัพท์มือถือไว้คุยกับคนโน้นคนนี้ ถ้าขาดของสองสิ่งนั้นจะรู้สึกว่าทุกข์ ต่ำต้อยน้อยหน้า ไม่เทียมหน้าเทียมตาเพื่อนฝูง

แรกเห็นแปลงผักใครๆ ก็ดีใจ ว่าชาวไร่เราสามารถยกฐานะอาชีพขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง ที่ดินแปลงใหญ่มีการไถปรับปรุงบำรุงดินเรียบร้อย วางระบบท่อน้ำไว้พร้อม สามารถพ่นน้ำรดผักได้อย่างทั่วถึง สอบถามได้ความว่า เจ้าของไม่ใช่ชาวไร่ เป็นนายทุน มีทั้งนายทุนไทยและเทศ ชาวต่างประเทศ นับวันจะมีมากขึ้น ชาวไร่มีฐานะเป็นเพียงลูกจ้างเท่านั้นเอง

อีกหน่อยเมืองไทยจะเป็นศูนย์อาหารจริงอย่างที่หลายคนคาด ส่งพืชพันธุ์ธัญญาหารไปขายทั่วโลก เจ้าของไร่ เจ้าของกิจการที่รวยเอาๆลูกจ้างจนคงที่

เวลาจะผ่านไปกี่ปีๆ ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ไม่เคยเปลี่ยน ผมเรียนมาเมื่อสามสิบป•ก่อน เดี๋ยวนี้ก็เหมือนกัน "เอากำไรให้มากที่สุด ลดต้นทุนให้เหลือน้อยที่สุด"

"กำไรตามวิธีคิดของทุนนิยม คือการเอาเปรียบแท้ๆ"

' ซื้อ "เราคิดอะไร" ฉบับที่ ๑๕๙ ตุลาคม ๒๕๔๖ ทุกท่านจะได้รับหนังสือ
"เกิดกลางผัก" แถมฟรี กรุณาสอบถามจากผู้ขาย

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๕๙ ตุลาคม ๒๕๔๖)