สมัยนี้คนบ้านนอกกับคนในกรุง คิดอะไรเหมือนๆ กัน ทำอะไรเหมือนๆ กัน เพราะความโชคร้าย ที่มีวิทยุ มีโทรทัศน์ ฟังและดูกันอย่างทั่วถึงในเวลาเดียวกัน จึงเกิดการเอาอย่างกัน เลียนแบบกัน

แต่ก่อนเมื่อพูดถึงบ้านนอก ก็จะหลับตาเห็นภาพ ผู้คนอยู่กับธรรมชาติ อย่างสุขสงบ ใกล้ถึงวัน มาฆะ วันวิสาขะ จะไปเวียนเทียน ฟังเทศน์ฟังธรรมที่วัดไหนดี นัดแนะกัน ตั้งแต่เนิ่นๆ ศาสนาเป็น สิ่งสำคัญของชีวิต ความเป็นอยู่ของคนบ้านนอกในอดีต

ปัจจุบันดีใจเมื่อวันสำคัญใกล้จะมาถึง จะได้เที่ยวเตร่ สนุกสนานเฮฮาเพิ่มอีกวันหนึ่ง นอกเหนือ จากวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ วันสำคัญของ ๓ สถาบัน คือ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ที่จริงไม่ต้อง หยุดงานก็ได้ เพราะไม่ได้ใช้วันหยุด ให้เป็นประโยชน์ อย่างแท้จริงเลย

บางคนบ่นว่าเบื่อ! ช่วงวันวิสาขบูชามีการจัดงาน "สัปดาห์ของการส่งเสริมพุทธศาสนา" สนามหลวง ปีไหนก็ปีนั้น ที่ขึ้นหน้าขึ้นตาในงานก็คือการประกวดโต๊ะหมู่บูชา ซึ่งเป็นส่วนประกอบของพิธีกรรม เท่านั้น เรื่องแก่นๆ ไม่ใคร่มีให้ดูเลย

เมื่อประมาณยี่สิบปีที่แล้ว มีการจัดงานวันวิสาขบูชาที่สวนลุมพินี เป็นที่ฮือฮากันมาก มีผู้คนไป ร่วมงานกันล้นหลาม เป็นการใช้สวนลุมพินี อย่างสมศักดิ์ศรีของคำว่า ลุมพินี ในสมัยพุทธกาล มีการฉายสไลด์ บรรยาย อภิปรายธรรมกันทั้งกลางวัน และกลางคืน แต่ก็จัดได้ครั้งเดียว เท่านั้น เป็นประวัติศาสตร์

ยิ่งอบายมุข กำลังเฟื่องก็ยิ่งต้องเอาศาสนามาแก้ ศีลข้อ ๕ ไม่ใช่แค่เว้นขาด จากการเมาเหล้า เมาเบียร์เท่านั้น แต่ต้องรวมไปถึงเมาการพนันด้วย สังวรศีล อย่างเดียวไม่พอ ต้องสำรวมอินทรีย์ โภชเนมัตตัญญุตา ชาคริยานุโยคะ รวมไปถึง สัปปุริสธรรม ๗ และฌาน ๔ รวมเป็น จรณะ ๑๕

"คนมีจรณะ ๑๕ คือเครื่องบ่งชี้ความเป็นพุทธ" น่าจะเป็นคำประกาศในงาน วันวิสาขบูชา ปี ๒๕๔๗ นี้