|
|
|
|
||
พ่อครูเปิดรายการที่บ้านราชฯ ประกาศถึงบัณฑิต ว.บบบ. ที่ได้รับเข็ม ตราพระธรรม ที่สอง จำนวน ๖๔ คน โปรดเตรียมตัว มารับเข็มได้ ในวันที่ ๗ เม.ย. ๕๖ เวลา ๗.๗๗ น. (๘.๑๗ น.) ผู้ที่ไม่ได้รับเข็ม ได้แต่เสื้อก็มารับได้ พ่อครูก็ยังคงอธิบายในเรื่องของ สังขาร ที่เป็น อวิชชากับวิชชา ซึ่งสังขาร เป็นเรื่องสำคัญ ถ้าปัญญาเป็นอวิชชา ก็จะสังขารไม่สัมมาทิฏฐิ สังขารไม่ถูกต้อง ตามสัจธรรม ของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าอธิบายอย่างอนุโลมว่า ผู้ที่เจริญวิปัสสนา หรือมนสิการ (ทำใจในใจ) ถ้าวิปัสสนา อย่างไม่สัมมาทิฏฐิ ก็ไม่ออกจากภูมิเดิม คือปุถุชน พระพุทธเจ้าท่านว่า ก็จะได้ความฉลาดเฉลียว ฉลาดในการตั้งไว้ ในของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีอนัตตา เหมือนกัน แต่ทุกข์ที่ว่า มีทุกข์แบบโลกีย์ มีการปฏิบัติสติปัฏฐานได้ แต่ไม่รู้ว่า โลกุตระคืออะไร อย่างปุถุชน อยากกิน ก็พิจารณาว่าจะกินอย่างไร เป็นผู้ตั้งไว้โดยสภาพเป็นสูญ มีสภาพต่างๆ ๙ อย่างเลย แต่ยังไม่เข้าหลักโลกุตระ เขาก็ทำได้ อย่างมีรายละเอียดเต็มที่เลย ใน ล. ๓๑ ข้อ ๔๖๒ และพระพุทธเจ้าท่านก็ตรัสถึง วิปัสสนาของเสขบุคคล ก็จะมีวิปัสสนาได้ ๑๐ อย่าง เพิ่มจากปุถุชน มีญาณขั้นอาริยะแล้ว คือญาณที่รู้ว่า อันนี้ญาณโลกุตระ อันนี้เป็น ญาณโลกียะ คือแยกเนกขัมมสิตะ กับเคหสิตะ และวิปัสสนาของผู้ที่ มีวิมุติถึงอรหัตตผล จะมีวิปัสสนาถึง ๑๒ ข้อ ปุถุชนเจริญวิปัสสนา ปุถุชนเจริญวิปัสสนา ย่อมเป็นผู้ฉลาดในความตั้งไว้
ด้วยอาการ ๙ เหล่านี้ พระเสขะเจริญวิปัสสนา ย่อมเป็นผู้ฉลาด ในความตั้งไว้ ด้วยอาการ ๑๐ เป็นไฉน พระเสขะเจริญวิปัสสนา ท่านผู้ปราศจากราคะเจริญวิปัสสนา ท่านผู้ปราศจากราคะเจริญวิปัสสนา เมื่อวานนี้ พ่อครูค้างอธิบายถึง วิญญาณฐีติ (จะใช้คำว่าฐิติก็ได้) หรือสัตตาวาส ๙ (ยังมีความเป็นสัตว์อยู่ แม้จะรู้ว่า มีวิญญาณ ๖ พิจารณาวิญญาณ ๖ ที่เป็นองค์ประชุม ของกายวิญญาณ ซึ่งในวิญญาณฐีติ และสัตตาวาส ท่านตรัสถึงคำว่า กาย กับ สัญญา เมื่อมีอวิชชาจึงมีสังขาร สังขารนั้น มีกายสังขาร จิตสังขาร วจีสังขาร ที่เราจะอ่าน ตักกะ วิตักกะ สังกัปปะ ได้ ซึ่งผู้ที่มีฌาน ตั้งแต่ ฌาน ๑ จะอ่านอาการ จิตเราออกได้ แยกได้ว่า มันเป็นสุขหรือทุกข์ เราอ่านออกว่า มันจะเสพสุข เราต้องไม่ให้มันเสพสุข เราต้องพยายาม เคร่งไว้ตามศีล ลดละปลดปล่อย เมื่อไม่ให้มันแล้ว เราจะเห็น อาการดิ้น ของตัวเหตุ แล้วเราจึงจะกำจัด ด้วยวิปัสสนาญาณ ด้วยปหาน ๕ ด้วยการเห็น อย่างปัญญาว่า มันไม่เที่ยง มันเป็นเหตุแห่งทุกข์ มันเป็นตัวบีบบังคับ มันเปลี่ยนแปรไป เราต้องอ่าน ให้เห็นจริง ไม่ใช่ว่า เราคิดเอาจาก เรารู้ภาษาแล้ว มันเป็นเรื่องเห็นจริงเลยว่า มันเป็น ทุกขลักษณะ ๔ อย่างเลยคือ ๑. ถูก การเกิดขึ้น และ การดับสลาย บีบคั้นอยู่ตลอดเวลา [ผู้อวิชชาไม่รู้สึกหรอก ว่าภาวะเหล่านั้น บีบคั้นตน ยอมเป็นทาสให้บีบคั้น ไม่สามารถเลิกความบีบคั้น นั้นได้] หรอก ว่าภาวะเหล่านั้นบีบคั้นตน ยอมเป็นทาสให้บีบคั้น ไม่สามารถเลิกความบีบคั้น นั้นได้] ๒. ทนได้ยากหรือคงอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้ [ซึ่งหมายถึงอนิจจัง ผู้อวิชชาไม่รู้จักหรอก ว่า ภาวะเหล่านั้นมันเป็นดังที่ อาริยบุคคลรู้จัก ดังนั้น ผู้รู้จักรู้แจ้งรู้จริงอนิจจัง ดังว่านี้ได้ ก็ต้องมีภูมิอาริยบุคคล] ๓. เป็นที่ตั้งแห่งความทุกข์ [ผู้อวิชชานั้นรู้ไม่ได้หรอก ว่า ภาวะเหล่านั้นเป็นที่ตั้ง แห่งความทุกข์ อย่างไร อยู่ที่ไหน และไม่คิดจะหาทาง ขจัดภาวะนี้ออกไปจากจิต ให้หมดสิ้น] ๔. แย้งต่อสุข หรือเป็นสภาวะที่ปฏิเสธความสุข เมื่อเราไม่ให้มัน เราจะเห็นชัดเจนเลย ว่ามันจะดิ้นอย่างไร แล้วเมื่อเราได้ปหานมัน ก็จะมี ความเบื่อหนาย คลายกำหนัด หลุดพ้น มีญาณรู้ว่า ชาติสิ้นแล้ว เป็นการเกิดขั้น นิพพัตติ อภินิพพัตติ เพราะคลายจากอกุศล อกุศลดับ มันถึงอนัตตา ต้องเห็นอย่างมีญาณ เราจะแยกออก ว่ามันเป็นสาย ราคะ-โทสะ-โมหะ ไม่มีสีเสียงเส้นสาย แต่เราจะเห็นได้ ด้วยญาณ รู้อาการ ลิงค นิมิต อุเทศของกิเลส เมื่อหมดกิเลสไปถึง อปุญญาภิสังขาร สั่งสมลงเป็น อาเนญชาภิสังขาร ผู้รู้ความเป็นกาย ที่เป็นองค์ประชุมรวม ผู้นั้นจะรู้อย่างมี ปัจจัตตลักษณ์ รู้แจ้งเห็นจริงด้วยตนเอง เมื่อวานนี้พ่อครูเทศนาเรื่อง วิญญาณฐีติ ๗ ได้ ๑ ข้อ ซึ่งจะเกี่ยวข้องกับ วิโมกข์ ๘ ด้วย ๑. ผู้มีรูป(รูปฌาน) ย่อมเห็นรูปทั้งหลาย (รูปี รูปานิ ปัสสติ) จิตจะต้องรู้จักรูป (รูปคือสิ่งที่ถูกรู้) ๒. ผู้ไม่มีความสำคัญในรูปภายใน (๑๐/๖๖) ย่อมเห็นรูปทั้งหลายในภายนอก (อัชฌัตตัง อรูปสัญญี เอโก พหิทธา รูปานิ ปัสสติ) . (พ่อครูแปลว่า มีสัญญาใส่ใจในอรูป คือรู้ทั้งรูปภายนอก ไปจนถึงรูปภายใน ต้องเห็นทุกเวลา แม้ขั้นอรูป ก็ต้องใส่ใจกำหนด) ๓. ผู้ที่น้อมใจเห็นว่าเป็นของงาม (สุภันเตวะ อธิมุตโต โหติ, หรือ อธิโมกโข โหติ (พ่อครูแปลว่า เป็นโชคอันดีงาม ที่ผู้นั้นโน้มไปเจริญ สู่การบรรลุหลุดพ้นได้ยิ่งขึ้น) เป็นทิศทางโลกุตระ ทางไปสู่ที่สูง สู่สัมโพธิปรายนะ เราก็จะอ่านออก เมื่อเจริญสูงสุด ก็คือ สุภันเตวะ อธิมุตโต โหติ เป็นโชคอย่างยิ่ง ๔. ผู้ล่วงพ้นรูปสัญญา เพราะดับปฏิฆสัญญา เพราะ(ละ) ไม่ใส่ใจถึง นานัตตสัญญา โดยประการทั้งปวง จึงบรรลุอากาสานัญจายตนะ ด้วยมนสิการว่า... อากาศหาที่สุดมิได้ (สัพพโส รูปสัญญานัง สมติกฺกมา ปฏิฆสัญญานัง อัตถังคมา นานัตตสัญญานัง อมนสิการา อนันโต อากาโสติ อากาสานัญจายตนัง อุปสัมปัชชะ วิหรติ) ท่านเปรียบเหมือนคนที่สรงน้ำ แล้วใช้จุลสีตัว พ่อครูว่าคือการใช้จุนสี (ภาษาภาคอีสานเรียก สีญ่อมญ้อน) พ่อครูมีความรู้ว่า จุนสี มีคุณสมบัติพิเศษ เอาจุนสีละลายน้ำ ใช้รักษาเนื้อไม้ไผ่ได้ดี โดยเอาลำไผ่แช่แต่โคนไผ่ ไม้ไผ่จะดูดน้ำจุนสีไปทั่วลำไผ่ ทำให้ไผ่อยู่ทนทานได้ คนโบราณมักใช้ จุนสีละลายน้ำ สำหรับลงสรง หรืออาบน้ำ ซึ่งจุนสีจะกระจายไปทั่ว ไม่มีเอกเทศไหนๆ ที่จะไม่มีจุนสี เมื่อลงอาบจุนสี จะเข้าไปแทรกตัว ตามผิวกาย เปรียบจุนสีเหมือนกับปีติ ที่แทรกซึมไปทั่วกาย เหมือนผรณาปีติ ซึ่งจะต่างจากอุพเพงคาปีติ ที่จะเป็นลักษณะเป็นก้อน ปีติแบบผรณา คือความดีใจสบายใจพอใจสมใจ แต่ไม่ร่าซ่า ไม่แรงอย่างอุพเพงคาปีติ
๒.สัตว์บางพวก มีกายต่างกัน มีสัญญาอย่างเดียวกัน เช่น เหล่าเทพ จำพวกพรหม ผู้เกิดในภูมิปฐมฌาน เป็นต้น เช่นพุทธสัมมาทิฏฐิ กับพวกมิจฉาทิฏฐ ก็สัญญาว่า ไม่มีนิวรณ์เหมือนกัน แต่ว่า พุทธแท้จะลืมตาปฏิบัติ ปฐมฌานฤาษีกับแบบพุทธ จะมีกายต่างกัน แต่สัญญาอย่างเดียวกัน ตรงกันที่ ไม่มีนิวรณ์ ๕ นั้นสัญญาตรงกัน แต่ได้สภาวะของ องค์ประชุมต่างกัน การนั่งหลับตาก็ได้สภาวะไม่มีนิวรณ์อยู่ในภวังค์ แต่ของพุทธลืมตาเปิดก็ได้สภาวะ ไม่มีนิวรณ์ กายก็ต่างกัน ลืมตากับหลับตา ๓. สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน แต่มีสัญญาต่างกัน เช่น พวกเทพอาภัสราพรหม (ว่าง..ใส.. สว่าง.. แผ่กว้าง) ใน ๓ ข้อนี้ หมายถึงรูปฌาน ๔. สัตว์บางพวก มีกายอย่างเดียวกัน มีสัญญาอย่างเดียวกัน กำหนดความใสต่างกันไป ของพวกนั่งสมาธิ ของพุทธนั้น กำหนดใสขณะลืมตา แต่ของพวกฤาษี ต้องนั่งหลับตา จึงเห็นความใส กัน เช่น พวกเทพ.. สุภกิณหพรหม (ได้นิโรธมืดเป็นโชค) อย่างอากาสานัญจายตนะ คือว่างใสสว่าง เป็นภพอรูปภพ การนั่งสมาธิ ก็ได้ใสสว่าง พ่อครูเคยทำ มันเป็นสมมุติไปว่า เป็นโลกใหม่อีกโลกหนึ่ง เป็นอรูปภพ อย่างอากาสา คือสว่างโล่ง ทะลุไปไม่สิ้นสุด เหมือนท้องฟ้า เหมือนอวกาศ คุณก็พยายามปั้นสร้าง ตามสัญญาของใครก็ของใคร ใครสำเร็จขึ้นมาก็ ปึ๊ง ไปนอกโลกแล้ว อาโลกสัญญา ซึ่งที่จริง อยู่ในภพตนเอง มีความว่างเหมือนกัน แต่ว่า สัญญาต่างกัน ในสุญญตสูตร พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ศาลานี้ว่า ของฤาษีในขณะที่ว่าง คุณจะไม่รู้ตัว ว่าตัวเองคือใคร คือแวบแรก ที่ได้ความว่าง แต่มันยังไม่รู้ ว่าเราคือใคร มันมีแต่เสพภพ ยังไม่รู้ว่าเป็นเรา แต่พอรู้ตัวเองว่า นี่เราเข้าไป ในอรูปฌานแล้ว นี่คือ วิญญานัญจายตนะ ก็จะตั้งหน้าตั้งตา ให้อยู่ต่อ อนันโต วิญญานันติ คือขอให้วิญญาณ อยู่ตรงนี้ตลอดไป ไม่กลัวตายกลัวเป็นเลย เป็นธาตุสว่าง แต่ความรู้ที่เรียนมา ก็ให้ดับต่อไป ไม่ให้มี นิดหนึ่งน้อยหนึ่ง ก็ไม่ให้รู้ ก็ทำดับจนได้ พอดับได้ก็เป็น อากิญจัญญายตนฌาน ของฤาษี อาฬารดาบส (มาตรวัดยังไม่ทันรู้ ว่ามีแว่บรู้อยู่) เมื่อดับไปอย่างไร กดข่มอย่างไร ก็ยังมีขันธ์ ๕ ที่ทำงาน กลับออกมารู้จนได้ แต่เขาก็จะ พยายาม สะกดไว้อีกให้ได้ แต่มันจะรู้แว่บอีก ซึ่งอุทกดาบสรู้อีก ก็จะดับมันอีก มันก็เลยแว่บรู้ แล้วก็พยายามดับ ธาตุรู้ที่แว่บมา ก็ยังไม่ได้รู้อะไร เพราะเขาจะดับต่อ เขาเชื่อว่า การดับคือนิโรธ คือ เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน ซึ่งสภาพดับพวกนี้ จะไม่พ้นกามาวจร เป็นสัตว์ในร่างมนุษย์ (สัตตาวาส) เป็นฐานะของ อเวไนยสัตว์ เป็นปทปรมะ รู้พุทธพจน์ ท่องจำพุทธพจน์มาก แต่ว่าลดกิเลสไม่ได้ มีอยู่มากมายในสังคม ๕. สัตว์บางพวก ไม่มีสัญญา ไม่เสวยอารมณ์ เช่น เทพจำพวก อสัญญีสัตว์ (อุทกดาบส ทำนิโรธสมาบัติ ดับจนไม่รับรู้อะไร) ๖. สัตว์บางพวก เข้าถึง.. อากาสานัญจายตนะ (พ้นรูปสัญญา) ของพุทธมีสัญญาเวทยิตนิโรธ ทำอย่างลืมตา มีผัสสะเป็นปัจจัย ผัสสะเกิด ก็มีเวทนา มีตัณหา ที่เป็นทุกขสมุทัย เราก็กำจัดเหตุ คือทำปุญญาภิสังขาร เมื่อลดตัณหา อุปาทานก็ลด จนหมดเป็น อปุญญาภิสังขาร สั่งสมเป็น อเนญชาภิสังขารในที่สุด เราจะชัดขึ้นๆ มีญาณที่ละเอียดลออมากขึ้น จะมีญาณขนาดรู้ว่า สุขมันแค่แว่บเดียว แล้วมันก็หายไป เราไปหลงยึดมันไว้ ว่ามันมีจริง ที่จริงมันไม่มี มันไร้แก่นสาร เป็นดั่งหัวฝี มันเป็นสุขลวง เราหลงไปยึด ไปคว้ามันไว้ เพราะโง่หรืออวิชชาแท้ๆ เราจะมีไฟฌาน ที่จะไปเผา กิเลสที่เราไปหลงว่าเป็นสุข เราจะมี ภยตูปัฏฐานญาณ ญาณอันเพ่งเห็น กิเลสสังขาร เป็นภัยอันน่ากลัว.. เพราะล้วนแต่ต้องสลายไป มีอาทีนวานุปัสสนาญาณ ญาณอันคำนึงเห็นโทษ . ต่อเนื่องมาจาก การเห็นภัย ในอนุปุพพิกถา ท่านสอนพระยสะว่า มี
เราต้องมาเข้าใจว่า สุขมันมีสองแบบ สุขโลกีย์กับโลกุตระ เทวดาก็มี สมมุติเทพ กับ อุบัติเทพ วิสุทธิเทพ คือเทวดาบริสุทธิ์จากกิเลส ต้องทำด้วยตนเอง ได้ผลด้วยตนเอง พระพุทธเจ้าท่านให้อยู่กับกามภพ มีสัมผัสเป็นปัจจัย อย่างมี มโนปวิจาร ๑๘ เรารู้ว่า เรายังมีสุขโลกีย์ไหม แล้วทำเนกขัมมะได้ อยู่กับโลกเขา แต่จัดการกิเลสให้ดับ ให้จิตจางคลาย ตามเห็นความไม่เที่ยง ตามเห็นความดับ ตามเห็นความไม่มีตัวตน อย่างมี อนุปัสสี ๔ ๑. อนิจจานุปัสสี (ตามเห็นความไม่เที่ยงของกิเลสตัณหา). เมื่อไม่ให้กิเลส มันก็ลดลงได้ มันไม่เที่ยง ต้องแยกระหว่าง เคหสิตเวทนา กับ เนกขัมมสิตเวทนาได้ ทำโยนิโสมนสิการได้ ให้กิเลสลด ๒. วิราคานุปัสสี (ตามเห็นความจางคลายของกิเลส) ต่อไปเป็นการตอบประเด็น บทสวดบูชาพระรัตนไตร เช่น อรหังสัมมา ใครแต่ง มีประวัติอย่างไร? พระที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแต่ฉันเนื้อสัตว์ จะเป็นอาริยะได้หรือไม่? นัยที่ ๑ หมายถึง สัตว์ที่ตายเอง โดยไม่มีใครฆ่า ซึ่งไม่เป็นเหตุให้ใครทำบาป ใครจะกินเนื้อสัตว์แบบนี้ ก็กินเถอะ เพราะไม่มีใคร เชื่อมโยงบาปบุญ นัยที่ ๒ เดนสัตว์กิน สัตว์เดรัจฉานก่อบาป เนื้อ ๒ อย่างนี้ท่าน อนุญาต ถ้าจะกิน ใครมีปัญญาก็ฟังขึ้น ส่วนเนื้อสัตว์ที่ท่านห้าม เรียกว่า อุทิศมังสะ แปลว่า มุ่งหมายหรือจงใจ ถ้าสัตว์ใด ถูกฆ่าโดยคน ที่มีอุทิศ คือ มีการจงใจมุ่งหมาย ฆ่ามันจนตาย แล้วเอาเนื้อมันมากิน ก็คือบาปเกิดแล้ว ไม่ใช่ว่า มันตายโดยอุบัติเหตุ แต่เป็นคนนี่แหละ มุ่งหมายฆ่ามันอย่าง ผิดศีลครบองค์ ๕ คือ ๑. สัตว์มีชีวิต ๒. รู้อยู่ว่ามันมีชีวิต ๓. คิดอ่านฆ่า ๔. ลงมือพยายามฆ่า ๕. ฆ่าจนสำเร็จสัตว์ตาย นี่คือผู้ที่ทำบาปครบเลย เป็นปาณาติบาต ชัดเจนอยู่แล้ว ซึ่งเขาแปลผิดๆ แบบเบี้ยวบาลี ว่า เนื้อที่บริสุทธิ์โดยส่วนสาม คือ ปวัตตมังสะ เนื้อที่ขายตามตลาด ที่ไม่ได้เห็น ไม่ได้ยิน ว่าเขาฆ่าเพื่อตน และไม่รังเกียจสงสัย ว่าเขาฆ่าเจาะจงเพื่อเรา แต่ในความเป็นจริง เราก็ต้องรู้ว่า เขาฆ่าเพราะเรากินมัน ถ้าเราไม่กิน เขาก็ไม่ฆ่ามาขายหรอก ที่ว่า ทำบุญแต่ได้บาป ๕ ลำดับ คนตายแล้วเกิดทันทีหรือยังไม่เกิด ถ้าไม่เกิด จิตวิญญาณไปค้างที่ไหน ช่วยอธิบาย อย่างละเอียด... ผมรู้สึกประทับใจที่ท่านลงไปเข็นรถที่ติด แต่ผมรู้สึกว่า มีหนามไมยราพ เกี่ยวบ่าพ่อท่านเกือบล้ม การเข็นรถน้ำ ในตำแหน่งที่อันตราย ล้อที่หมุน ขอกราบพ่อท่าน ให้ระมัดระวังอันตราย ไม่ให้อันตรายมากเกินไปครับ ผมไม่ทราบว่าปัจฉาฯ จะเห็นเหมือนผมหรือไม่ ได้เตือนพ่อครูหรือไม่.. ตอบ คนมักมองว่า พ่อครูจะอายุ ๘๐ ปีแล้ว ไม่อยู่สมแก่ แต่พ่อครูว่า พ่อครูรู้สึกว่า ไม่ได้แก่ เมื่อเทียบกับคนที่อายุ ๘๐ พ่อครูก็เท่กว่านะ หลายอย่างปัจฉาฯ ก็เตือนพ่อครู ได้บ้างไม่ได้บ้าง ท่านก็แสดงน้ำใจ ขณะที่พยายามกำหนดรู้นามธรรม เช่นเวทนา คือการที่เรากำลังฝึก สร้างญาณ สร้างสัญญา ฝึกสัญญาไป เป็นปัญญาใช่หรือไม่ สัญญากำหนดรู้สิ่งใดบ้าง สังขาร ๓ กาย-วจี-จิต เกิดจากการกระทบสัมผัส ภายนอกทั้งสิ้น และมีการจัดการที่เดียวหรือไม่ ตอบ.. ทำทั้งนอกและใน กายสังขารก็พอเข้าใจ มีมหาภูตรูป ปรุงแต่งตื้นๆ แต่ถ้าอุปาทายรูป จะเกิดจากการ กระทบสัมผัสภายนอก แล้วมีการสังขารภายใน ส่วนจิตสังขารนั้น หมายเอาบริบท ในจิตเท่านั้น ซึ่งต่อเนื่องจากกายสังขาร ซึ่งจะมีวจีสังขาร ที่คือ สิ่งปรุงแต่งภายในมโน ต้องจัดแจงในวจีสังขาร ถ้ามีกาม หรือพยาบาท มาปรุงร่วมต้องรู้ แล้วหยุดการปรุงร่วม คนเรามีวจีสังขาร ออกมาเป็น คำพูดเร็วๆ อย่างสัญชาติญาณ คนเรามีการรู้ ห้ามกั้นบ้าง ตามมารยาท แต่ไม่ได้ฝึกให้รู้ อย่างละเอียด การกำหนดรู้ตำแหน่งเดียว ก็คือใจนี่แหละ เลือกข้างการเมือง เป็นอบายมุขหรือไม่ มันเมามันได้แรง ได้ร่วมหนุกหนาน และจะทรงอนัตตาได้อย่างไรคะ ตอบ.. การเมืองที่จริงควรเลือกข้าง ไม่เป็นอบายมุข มันเป็นงานของสังคม พ่อครูก็เลือกข้าง แต่นักการเมืองทุกวันนี้ ไม่มีให้เลือกเลย จึงต้องเลือกกลางๆ คือต้องเข้าข้างส่วนดี ส่วนถูกต้อง ต้องข่มสิ่งไม่ดี ยกสิ่งที่ถูกต้อง ความเป็นกลาง ของปรมัตถ์ นั้นลึกซึ้ง แต่ในโลกนั้น กลางไม่ไปไม่มาเลย ไม่มีหรอก กลางอย่างโลก ต้องเข้าข้างสิ่งดี แต่กลางอย่างปรมัตถ์ ต้องเข้าถึงความเป็นกลาง จากอุเบกขา ไปหามัชฌิมา กลางคือนิวทรอน ไม่สุขไม่ทุกข์อย่างถาวร ไม่ไปไม่มา จิตตัวถาวรอุเบกขา คือบารมี ข้อที่ ๑๐ อยู่กับโลกอย่างอนุโลม แต่ใจกลาง ถ้าจะเข้าข้าง ก็เข้าข้างคนดี ผู้ที่บรรลุอรูปฌานได้อากิญจัญญายตนะ เมื่อตายไป ไปไหน พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนเทวดาเหล่านั้น เป็น อุบัติเทพ หรือ วิสุทธิเทพเท่านั้นหรือไม่ คนที่โดนลงพรหมทัณฑ์ในหมู่ แล้วไม่แก้คืนมีบาปไหม? ระหว่างวันที่ ๑-๓ เม.ย. รัฐบาล และสภากำลังดำเนินการแก้ไขรัฐธรรมนูญ กระผม มีความสิ้นหวัง ทุกข์ระทมจริงๆครับ... ประเทศทางทิศตะวันออก และใต้ของไทย มีความโลภมาก อยากได้ดินแดนของไทย ไปเป็นของตนด้วยครับ .........จบ
|
||
|
|
 |