เริ่มประชุมพระ เป็นการประชุมใหญ่ประจำปีของชาวอโศกเรา เพราะฉะนั้น เราจะต้องพูดถึงเรื่องพระ หรือพูดถึงนักบวชกัน ให้มากหน่อยน่ะ ก็จะพูดถึงเรื่อง นักบวชกับนักบริหาร กล่าวถึง เรื่องเนื้อหา เหล่านี้ ให้มากขึ้น ส่วนวันอื่น เป็นวันอาทิตย์ก่อนฉัน ซึ่งเราจะต้อง มีเทศน์อีก ๑ กัณฑ์ ตอนโน้น จะต้องเทศน์ หรือว่าพูดถึงเรื่อง นักบริการกับนักผลิต ให้สำคัญมากขึ้น เพราะว่าวันนั้น เป็นวันเกิดหมู่บ้าน เป็นวันโครงการ ปฐมอโศก สำหรับวันนี้ ก็เป็นวันที่จะเริ่มต้น ประชุมพระ เพราะฉะนั้น ก็พูดถึงเรื่อง นักบวช กับนักบริหาร เสียให้ชัด ๆ

เรารวมหมู่รวมกลุ่มกันมา เริ่มต้นเหมือนตั้งก๊กตั้งเหล่า เหมือนกับรวมที่จะสร้างอะไรขึ้นมาอันหนึ่ง ใน พ.ศ.๒๕๑๖ อาตมาบวชมาได้ สามปี อาตมาบวช พ.ศ.๒๕๑๓,๑๔,๑๕ สามปี ปีที่สี่ เราก็เริ่มตั้งหมู่ ตั้งกลุ่มกัน เพราะฉะนั้น เราเริ่มนับตั้งหมู่ตั้งกลุ่ม กันที่แดนอโศก พ.ศ.๒๕๑๖ มาถึงบัดนี้ มันก็ สิบห้าปี แล้วเราก็เริ่มมีการประชุม ประชุมใหญ่พระนี่ เราเริ่มมาปีนี้ เป็นปีที่เจ็ด ปีหน้าย่างขึ้นปีที่แปด ๒๕๓๒ นี้ ย่างขึ้น ปีที่แปด ปีหน้าจะเป็นปีที่ มีสภาพ จัดสรรในตัวมันเอง ในเรื่องของ นักบวชมากขึ้น ปี ๓๒ จะจัดสรร อย่างไร ก็เป็นไปตาม ที่มันจะเป็น มันจะจัดสรรของมันเองขึ้นไป

เอ้า ! ก็ชี้ให้เห็น คำว่านักบวชนี่ มีสาระสำคัญอย่างไรกันเสียก่อน นักบวช หรือวรรณะพราหมณ์ เป็นฐานะ ของผู้ที่ เสียสละสูงสุด เป็นฐานะของ ผู้ที่จนที่สุด มีน้อยที่สุด จนไม่มีเลย นักบวชหรือสมณพราหมณ์สูงสุด ก็คือ พระอรหันต์ เป็นผู้ที่ไม่มีตัวตน เป็นผู้ที่ถึง สุญญตา ไม่มีอะไร ๆ ที่ยึดติดเป็นตัวเป็นตน นั่นเป็น ความหมาย ของนักบวช โดยภาษาโดยความเป็นจริง เราก็ต้องปฏิบัติให้จริง

จริง ๆ แล้ว ผู้ที่จะมาบวชนี่ พระพุทธเจ้าก็กำหนดเอาไว้แล้ว ว่าจะต้องเป็นผู้ที่มี ญาติปริวัฏฏัง ปหายะ โภคักขันธา ปหายะ เป็นผู้ที่ไม่ได้ติดยึด ในญาติโก โยติกา ในความหมายของโลก ๆ น่ะ คือไม่ติดยึด ในพ่อแม่ พี่น้อง ปู่ย่า ตายาย เป็นผู้ที่ปลอด เป็นผู้ที่ปลอดหมายความว่า ไม่มีภาระ หรือว่าจะออกมา โดยไม่มีสิ่งที่ผูกพันได้อย่างดีแล้ว ประการ รอย ผูกพัน ในความหมาย ของมันนั้น จะต้องหมายถึงว่า ผู้ที่มีวิบาก ก็จะต้องชำระวิบาก วิบากที่ผูกพัน บางคนนี่มีวิบาก จะต้องเลี้ยงพ่อ เลี้ยงแม่ เพราะว่า ถ้าไม่เลี้ยง ก็ไม่ได้ เพราะพึ่งตนเองไม่ได้ บางคนมีลูกมีเต้า ก็ต้องเลี้ยงลูกเลี้ยงเต้า เพราะว่าไม่เลี้ยงไม่ดูแล ก็ไม่ได้ มันเป็นภาระ ของสังคม จึงจำเป็นจะต้อง จัดภาระนั้นให้สิ้น ประหารภาระนั้นให้สิ้น จึงเรียกว่า ญาติปริวัฏฏัง ปหายะ ต้องทำให้สิ้น ถ้าไม่สิ้น ก็ไม่ควร ถ้าหมายความว่า จะออกมาบวช แล้วพ่อแม่ ก็ยังอยู่ไม่ได้ เลี้ยงตนไม่ได้ ไม่มีใครช่วยเหลือ เราก็ต้องช่วยเหลือ เพราะว่า เรื่องกตัญญูกตเวทีนั้น ต้องมีอยู่จริง ต้องกระทำจริง แต่ถ้าพ่อแม่นั้นพึงอยู่ได้ โดยตนเองก็มี ทรัพย์ศฤงคาร มีฐานะ หรือว่า มีความเป็นอยู่ ที่จะอยู่ได้โดยไม่ทุกข์ร้อน พ่อแม่ก็ไม่ติดใจ

ความเป็นคนจนนั้น ที่จริงเป็นอุปสรรคที่ดีของมนุษย์ ความเป็นคนรวยเป็นอุปสรรคที่ซวยของมนุษย์ เพราะว่า ความรวยนั้น มันพรางความทุกข์ เราจะไม่เห็นทุกข์อริยสัจได้ชัดได้ง่าย มีทรัพย์ศฤงคาร มีความรวย ก็ใช้ความรวย หรือทรัพย์ศฤงคารนั้น บำเรอตน จึงเหมือนกับอยู่ในสวรรค์ สวรรค์ลวงด้วย เพราะฉะนั้น คนรวยจะเห็นทุกข์อริยสัจได้ยาก

ต้องเป็นคนที่มีภูมิธรรม คนที่ยิ่งมีภูมิธรรม มีกุศล มีบุญ รวย ก็ยังมองเห็นธรรมได้ ส่วนตนที่ไม่มีภูมิธรรมนั้น ยิ่งรวยยิ่งพรางตา พรางดวงตา ยิ่งรวยยิ่งบำเรอตน เพราะฉะนั้น ก็จะเห็นทุกข์ได้ยาก จึงเรียกว่าซวย ส่วนคนจนนั้น โดยสภาพ มันจะเห็นทุกข์ แล้วมันจะมีทุกข์ มันจะต้องปากกัดตีนถีบ มันจะต้องต่อสู้ มันจะต้องดิ้นรน มันจะต้องเหน็ดเหนื่อย มันจะต้องรู้จักภาระอะไรต่าง ๆ นานา สารพัด จะถูกเอาเปรียบ เอารัดอะไรต่าง เพราะฉะนั้น มันก็จะเป็นอุปสรรคที่ดี ที่จะทำให้คนระลึกได้ เห็นได้ เข้าใจได้ เพราะมันมี ประสบการณ์ มันมีเหตุปัจจัย ที่มันจะทำให้เห็นความทุกข์ ความเหน็ดเหนื่อย ความลำบาก เห็นไหม มันจะต้องต่อสู้เหลือเกิน

สำหรับนักบวชนั้น ผู้ที่จะบวชนั้น ก็ควรจะต้องจัดการทั้งเรื่อง โภคักขันธา ปหายะด้วย คือจะต้องเป็น ผู้ที่เรียนรู้ถึง ทรัพย์ศฤงคาร เพราะฉะนั้น ผู้มีทรัพย์ศฤงคารมาก มีบุญน้อย จึงออกมาได้ยาก มีบุญมาก ออกมาได้ง่าย เมื่อทรัพย์ศฤงคารมากนี่ มีบุญน้อย ออกมาได้ยาก เพราะว่ามันพราง มันทิ้งก็ไม่ออก มันหวงมันแหน มันขี้เหนียว ขี้ตระหนี่ ซึ่งเป็นกิเลสทั้งนั้นแหละ บุญน้อยก็คือ คนกิเลสมากนั่นเอง จะมีบุญให้ทางโลกีย์ ซึ่งจะมีทรัพย์ศฤงคารกันมาก ๆ นั้นน่ะด้วยบุญ ด้วยทานของตนเอง การกระทำอะไร ก็ตามแต่ ซึ่งเป็นทานมัยเสียสละมา ก็มีบุญมีทานอะไร หรือว่ามีสิ่งที่เป็นกุศลวิบากของตนเอง ก็จริง แต่ว่าถ้าเผื่อไม่ได้ บำเพ็ญธรรม ไม่ได้เป็นบุญจริง คือชำระกิเลส มันก็จะยิ่งออกได้ยาก ก็ยิ่งจะทำให้ตัวเองนี่ โลภโมโทสัน มีบาปเสริม คนที่มีบุญน้อย มีทรัพย์ศฤงคารมากนี่ เกิดมาก็ยิ่งตึดยึด ยิ่งติดยึดก็ยิ่งมี ทรัพย์ศฤงคาร มันก็เป็นทุนรอน มันก็เป็นสิ่งที่ จะต้องดูดน่ะ มันดูดเอาทรัพย์ศฤงคารอื่นมาได้อีก ก็ยิ่งจะเป็นหนี้มากขึ้น เพราะฉะนั้น คนที่มีทรัพย์ศฤงคารมาก ๆ นี่ เสี่ยง เสี่ยงต่อบาป เสี่ยงต่อหนี้ภัยมาก ถ้าไม่บำเพ็ญธรรม ถ้าไม่ปฏิบัติธรรม

แต่ถ้าใคร ทรัพย์ศฤงคารก็มาก แล้วบำเพ็ญธรรม มีญาณปัญญารู้ ก็จะใช้ทรัพย์ศฤงคารนั้น ยิ่งจะสร้างบุญ ยิ่งจะเสียสละ เอื้อเฟื้อเกื้อกูล หรือขัดเกลาจิตตนเอง เพราะยิ่งสละมาก มันก็เท่ากับการพิสูจน์ว่า ตัวเอง โลภน้อยลง สละออกได้มาก มีมาก ๆ ก้อนโต ๆ ถ้าใจยิ่งมีความโลภน้อย มันก็สละง่าย หรือได้ขัดเกลา ได้พิสูจน์ความจริงโดยรูปธรรม นามธรรมในโลก โดยเหตุการณ์จริง ไม่ใช่นึกเอาฝันเอา ส่วนคนที่ไม่มี ทรัพย์ศฤงคารมากนัก มันก็ไม่ได้พิสูจน์มาก อย่างคนจนนี่บอกว่า จะออกมาบวช จะทิ้งโลก จะทิ้ง โภคักขันธา ก็มี ๑๐ บาทแค่นั้น ก็ไม่ยากอะไร จะทิ้งโภคักขันธา บ้านก็ไม่มี ที่ดินก็ไม่มีสักผืน มันก็ไม่ยาก มันไม่ได้พิสูจน์ มันก็ยิ่งไม่แน่ ถ้าเผื่อว่ามีเข้ามาล่ะ จะทิ้งได้ไหม ยังไม่แน่เลย เพราะฉะนั้น คนจนที่ออก มาบวช จึงไม่แน่เลยว่า จะสำรอกชำระกิเลส ได้จริงหรือไม่

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า คนจนนั้นมาบวชแล้ว จะไม่มีทางพิสูจน์ พิสูจน์ คนที่มาบวชแล้วนี่ ไม่ใช่ว่า จะไม่มีลาภ คนจนแล้ว มาบวช ออกมาบวชแล้วนี่มีลาภ ถ้าตนเอง เป็นผู้ที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ จะมีคน ศรัทธาเลื่อมใส จะมีคนที่จะอุปัฎฐาก อุปถัมภ์ จะมีคน ที่เขาให้ลาภ จะมีคนอยากศรัทธาเลื่อมใส จะทำบุญ ทำทานด้วย อุปัฏฐากอุปถัมภ์มาก นั่นล่ะคือ ข้อพิสูจน์ เพราะฉะนั้น ผู้ใดที่มีบริวาร มีอุปัฎฐาก อุปถัมภ์มาก ก็เพราะผู้นั้น ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ คนเขาจะศรัทธา เลื่อมใส เข้าห้อมล้อม คอยที่จะทำบุญ ทำทานด้วย เป็นธรรมดา

อันนั้นจะเป็นเครื่องพิสูจน์ เราจะสังเกตได้ว่า คนที่ออกมาบวช เป็นพระ พอออกมาบวชแล้ว พยายาม พากเพียร ปฏิบัติ ดูท่าดี มักน้อย สันโดษลงไป ก็ดูดี พอมักน้อยสันโดษลงไป หรือปฏิบัติ ให้มันสอดคล้อง กับธรรมะ ของพระพุทธเจ้า ลงไปมาก ๆ เป็นผู้สำรวม สังวร เป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบอะไรขึ้นมา จนคนเห็นได้ เขาก็จะศรัทธาเลื่อมใส เมื่อศรัทธาเลื่อมใส เขาก็จะมา ทำบุญ ทำทานด้วย เมื่อทำบุญ ทำทานด้วย คนนั้นไม่มีบุญจริงหรอก ไม่มีบารมีจริง ก็จะเห็นได้ พอโอกาสต่อมาแล้วก็ โอ้โฮ ! ทีนี้ จะมีทรัพย์ ส่วนตัว ทรัพย์ศฤงคาร โน่น นี่ อะไรต่ออะไร ต่าง ๆ นานาสารพัด ห้อมล้อม ดังมีอยู่ ให้เราสังเกตได้ ดูเหมือนเป็นพระ ปฏิบัติมาดี แต่พอแก่ตัวมา ยิ่งแก่ตัวมา มีคนเคารพนับถือมากขึ้น โอ้ ! รวย มีอะไรต่ออะไรต่าง ๆ นานา มากมาย มีบัลลังก์ มีเงิน มีทอง มีทรัพย์ศฤงคาร อยู่อย่างโอ่โถง อยู่อย่าง ถูกบำเรอไปทีเดียว มี ซับซ้อนอยู่นักบวช อย่างนี้มีจริง ๆ น่ะ

ในรายละเอียดต่าง ๆ เหล่านี้ อาตมาคงจะพูดอธิบาย ถึงเรื่องทรัพย์ศฤงคารนี้ ไม่ได้ละเอียดนัก เพราะว่าบางที มันก็ย้อน โดยเฉพาะ สมัยนี้นี่ เป็นสมัยที่นักบวช จะเป็นอย่างสมัยพระพุทธเจ้าทีเดียว คือหมายความว่า จาริกจรไป ไม่มีที่อยู่ ไม่มีที่พัก ไม่มีอาราม ไม่มีอุปกรณ์ ไม่มีเครื่องมือ เทคนิค อะไรต่าง ๆ นานา พวกนี่นี่ ยาก เพราะว่าฤทธิ์แรง แห่งการโฆษณา ฤทธิ์แรง แห่งการ แย่งมนุษย์ แย่งคน ฤทธิ์แรง แห่งการแย่งคนนั้น มันมาก ผีมารซาตานต่าง ๆ ก็แย่งคนไปเป็นบริวาร พระก็จะต้องแย่งคน มาเป็นบริวาร เหมือนกัน แย่งมาเป็นหมู่ เป็นพวก เป็นเผ่าพันธุ์ คณะเดียวกัน

มันเป็นสงคราม ระหว่าง อสูรกับเทวดา หรือระหว่าง พระกับมาร มันเป็นสงครามอยู่ตลอดมา สงคราม ทุกวันนี้ ยุคนี้ มันเป็น สงคราม ที่จะต้องใช้เครื่องมือ จะต้องพยายามหาวิธีการ มียิฏฐัง วิธีการสมัยใหม่มาก พิธีการหรือว่า สมัยเก่านั้นน่ะ ไม่มียากอะไร ไม่ต้องใช้ เครื่องมือเทคนิค ไม่ต้องใช้อุปกรณ์ ไม่ต้องใช้วัตถุ อะไรมาก เป็นแต่เพียงกายกรรม วจีกรรม ลีลา บทบาท ก็เป็นไปได้แล้ว ง่าย แต่สมัยนี้นั้น คนเรามันถูก หลอกมามาก มันก็เข็ดเขี้ยว ประชาชน หรือมนุษย์ หรือผีมารนี่ มันหลอกเก่ง มันจะหลอก เรื่องโฆษณา นี่แหละ คือวิธีการที่ร้ายกาจ โฆษณาประชาสัมพันธ์ ใช้จิตวิทยา ใช้ทั้งอุปกรณ์ ลีลา อะไรต่ออะไรต่าง ๆ นานา โลกียะ เรื่องรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ที่เราเรียกเป็นภาษา สมัยใหม่ว่า แสง สี เสียง พวกนี้แหละ ภาษาสมัยใหม่ เขาเรียน เหมือนกับฟิสิกส์ พวกแสง สี เสียง แม่เหล็ก ไฟฟ้า พวกนี้นั่นแหละ คืออุปกรณ์ ในโลก ที่เขาเอามาปรุงแต่ง เพื่อที่จะยั่วย้อมมนุษย์ สมัยโบราณ เรื่องความร้อน แสง สี เสียง แม่เหล็ก ไฟฟ้า อะไรพวกนี้ หรือหมายความว่า แสง สี เสียง ที่เราเรียกด้วยภาษา สมัยใหม่นี่ พวกของไทยนี่ พวกแสง สี เสียง นี่แหละ เป็นเครื่องยั่วย้อมกาม ยั่วย้อมให้คนไปติดโลก ติดโลกีย์ มากได้มาก มีฤทธิ์สูง ยิ่งเครื่องมือ เทคนิค เดี๋ยวนี้ เป็นเครื่องโฆษณา เป็นเครื่องที่จะใช้มาประกอบ ในการที่จะให้ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจของเรา นี่ถูกครอบงำ ถูกจูงดึง มีฤทธิ์แรงมาก สมัยโบราณ ไม่มีมากมายอย่างนี้ เพราะฉะนั้น จึงไม่เดือดร้อน ที่จะต้องใช้อุปกรณ์ ไม่ต้องใช้ เครื่องไม้เครื่องมือ ที่ประกอบ แสง สี เสียง อะไรนักหนา เป็นพระเป็นเจ้า ก็อาศัยเทศน์ เดินไปเทศน์ อย่างเดียว พูดกันรู้เรื่อง

เดี๋ยวนี้แม้แต่ภาษาพูด เขาก็มีเทคนิค มีวิชาการมากมาย ใช้สำนวนโวหาร ใช้ลีลา ใช้อะไรต่าง ๆ นานา เพื่อที่จะดูดดึง ยั่วย้อม ทำให้ติด ทำให้หลง ทำให้เข้าเป็นหมู่เป็นพวก เพราะฉะนั้น ผีมารเขาก็ใช้ พระ จึงเป็นเรื่องยาก พระและนักบริหาร นักบริหารก็คือ ผู้ที่จะดูแล ผู้ที่ในระดับพระกับนักบริหารนี่ เป็นระดับหนึ่ง

สำหรับนักบริการกับนักผลิต เป็นอีกระดับหนึ่ง นักบริการกับนักผลิตนี้ เป็นผู้ที่จะยังมีข้าวของ ยังมีทรัพย์ ศฤงคาร ยังมีวัตถุ อุปกรณ์ ยังมีสมบัติพัสถาน ยังมีสิ่งที่จะต้องสร้าง ในทางวัตถุเยอะ นักบริการ กับนักผลิตนี่ จะต้องมี ไม่มีโลกก็ขาดแคลน เพราะฉะนั้น พวกนี้จะต้องหอบ ต้องหามอยู่อีกเยอะ จะต้อง มีวัตถุอะไร ที่จะต้องสร้าง ต้องใช้ในทางด้านวัตถุ ต้องมีอาหารกิน ต้องมีที่อยู่ ต้องมีเงินทอง ต้องมีข้าวของ ต้องมีอะไรต่ออะไร ที่เป็นวัตถุดิบ ที่จะต้องหมุนเวียน สร้างสรร ถ้าไม่สร้างไม่สรร โดยเฉพาะ นักบวช ไม่มีเอาเลย มันก็อยู่ไม่ได้ คนหนึ่งมี คนหนึ่งไม่มี เกื้อกูลกัน ถ้าจะเอาคนไม่มี ไม่มีไปทั้งหมดเลยไม่ได้ ใคร ๆ ก็ไม่มี ไปทั้งหมดเลย คนทุกวันนี้มันมาก เต็มโลก ถ้าเผื่อว่าคนมันน้อยในโลก ธรรมชาติมันมาก สมัยตั้งแต่ คนอายุ หมื่นปีตาย อย่างนี้เป็นต้น ต้นหมากรากไม้ ภูเขา ลำธาร ทรัพย์ศฤงคาร ทรัพยากรของธรรมชาติ เยอะแยะ เดินไปที่ไหน ก็มีข้าว มีข้าวสาลี เก็บกินเลย ผลไม้เก็บกินเลย ผัก หญ้าอะไรก็เก็บกินได้ทันที มากมาย ไปที่ไหนก็มี เพราะคนมันก็น้อย วัตถุ ทรัพยากรธรรมชาติ มันมาก ไม่ต้องแย่งกัน มันก็พอ มันก็ไม่ต้องสร้าง คนก็ไม่ต้องทำอะไรมาก ไม่ต้องไปสะสม ได้ ได้ อย่างนั้นก็ได้

แต่เดี๋ยวนี้ คนมันมาก ทรัพยากรมันน้อย น้อยจนกระทั่ง ถ้าไม่ทำจริง ๆ ก็ตายกันทั้งโลก มันจึงจำเป็น อย่างยิ่ง ที่จะต้องสร้าง เพราะนักผลิต และนักบริการนั้น จึงจำเป็นจะต้องสะสมวัตถุ สะสมทุนรอน เพื่อที่จะหมุนเวียน รังสรรค์ สร้างสรรค์ ต้องทำงานมาก ไม่เหมือนสมัยโบราณ ที่ทำงานน้อย ทรัพยากร ธรรมชาติมันมาก มันช่วยเราอยู่แล้ว มันสร้างสรรของมันเอง

ทุกวันนี้เราต้องสร้างสรรขึ้นมา มันพร่องมาจนกระทั่ง จะหมดโลกอยู่แล้ว คนจึงต้องสะสมทุนรอน สะสมวัตถุดิบ สะสมสิ่งที่ จะต้องหมุนเวียน และก็คนช่วยธรรมชาติมากที่สุด โดยสัจจะ คนจะต้องช่วย ธรรมชาติ ยิ่งจะต้องช่วย ธรรมชาติมากโดยสัจจะ แต่อสัจจะ หรือสิ่งที่เป็นจริง ที่เป็นจริง อสัจจะ สิ่งที่เป็นจริงในความหลงของมนุษย์ ในความโง่ อวิชชาของมนุษย์ สิ่งที่เป็นจริง ในอวิชชาของมนุษย์ กลับทำลายธรรมชาติมาก แทนที่จะช่วย จะต้องช่วยธรรมชาติมาก อย่างนี้เป็นต้น นี่เป็นเรื่องที่เลวร้ายน่ะ

ทีนี้นักบวชหรือนักบริหารนี่ เป็นผู้ที่อยู่ในระดับที่จะต้อง ช่วยเหลือคน ช่วยเหลือ ประนีประนอม ช่วยเหลือ ทางด้าน วิญญาณ จะต้องเป็นตัวเสียสละ ในฐานะของฆราวาสนี่ จะต้องมาเป็นนักบริหารด้วย โดยเฉพาะ นักบวช จะต้องมีฐานะนักบริหาร นั้นแน่นอน นักบวชเสียสละ มากที่สุด นักบริหารก็ในฐานนักบริหาร ก็เป็นผู้เสียสละมากด้วย โดยเฉพาะนักบริหารนี่ ก็จะมีบุญ จะมีส่วนได้ โดยระบบ แต่เดิมจริง ๆ นั้น ก็จะเป็นเรื่องของความเลื่อมใสศรัทธา ของคนเหมือนกัน ความเลื่อมใส ศรัทธาของคน เขาก็จะเอามาให้ อาตมาเคยยกตัวอย่าง ในวงแคบน่ะ นักบริหาร เช่นว่า

หมู่บ้านหมู่บ้านหนึ่ง มีผู้ใหญ่บ้านคนหนึ่ง ผู้ใหญ่บ้านก็จะเป็นคนที่ หรือผู้ใหญ่บ้าน คือเป็นผู้ที่จะ ไม่มีภาระ อย่างดีที่สุด ก็ไม่มีคู่ ไม่มีครอบครัว เป็นคนอิสระ มีอิสรเสรีภาพมาก เป็นผู้ใหญ่บ้าน เป็นคน มีความคิด ความอ่าน เป็นคนที่เฉลียวฉลาด เป็นคนที่มี ความรอบรู้ เข้าใจกิจการงาน กิจการงาน หลายอย่าง ที่นักบวชไปเที่ยวได้ยุ่งเกี่ยวไม่ได้ หรือไปชี้โบ๊ชี้เบ๊ ไปเที่ยวจัดสรร ไปลงมือ กระทำเองไม่ได้ เพราะฉะนั้น ก็จะอยู่ที่ฐานะของฆราวาส จะต้องไปกระทำ ฆราวาสที่จะไปกระทำ ก็ต้องดูแล จัดสรร ช่วยนั่น ช่วยนี่ จะต้องมีความรู้ มีความสามารถ เข้าใจแนะนำ อย่างพระไปชี้บอกให้ขุดดิน ให้ฟันหญ้า ให้ตัดต้นไม้ อะไรอย่างนี้ นักบวช ทำไม่ได้ นักบริหาร ต้องไปทำแทน นักบริหารจะต้องดูแล จัดสรร แม้แต่ จะต้องแบ่งแจก แม้แต่จะต้องทำอะไร แต่ตัวเองนั้น จะต้องเป็นคนที่กลาง ใจเป็นกลาง ไม่สะสมเหมือนกัน ใจที่จะต้องบริสุทธิ์ สะอาดเหมือนกัน ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม หรืออาการ ที่จะเอามา เป็นของตน เพราะฉะนั้น จะจัดสรรก็ได้สัดส่วน จะแบ่งแจก เป็นตุลาการ ก็จะตัดสินได้ดี นักบริหารเป็นผู้ที่ เข้าใจคน เป็นผู้ที่ จะต้องรู้จักคน เข้าไปคลุกคลีเกี่ยวข้อง ไปนอนบ้านโน้น ไปนอนบ้านนี้ กินบ้านโน้น กินบ้านนี้ แทบจะไม่มี บ้านของตัวเองเลย ย่อมได้ ผู้ใหญ่บ้านคนนี้ จะเป็นผู้ใหญ่บ้าน ที่ดูแลลูกบ้าน วันนี้ก็เข้าไปบ้านโน้น วันนี้ก็เข้าไปบ้านนี้ ดูแลบ้านโน้น ดูแลบ้านนี้ จะไปบ้านไหน ก็เป็นคนซื่อสัตย์สุจริต เป็นคนมีน้ำใจ เป็นคน มีเมตตา เป็นคนกตัญญูกตเวที นั่นแหละดี ช่วยเหลือเฟือฟาย เป็นคนทำงานมาก ทำงานในลักษณะ ของบริหาร ก็ไม่ใช่เป็นตัวแบก เป็นตัวที่เข้าใจนะ จัดแจง แนะนำ อะไรต่าง ๆ นานา เป็นผู้รับใช้สังคม ทั่วหมู่บ้าน อย่างนี้เป็นต้น

อาตมายกตัวอย่างหมู่บ้านนี่ ก็จะเข้าใจในโครงสร้างใหญ่ ๆ ระดับประเทศได้เหมือนกัน ลักษณะเดียวกัน แต่ประเทศ จะไปตามหมู่บ้าน อย่างนั้น ทั่วไปไม่ได้หรอก เพราะฉะนั้น มันก็จะต้องมีลักษณะ ผู้ที่รับช่วง ต่อไป ในระดับประเทศ มันไกลใช่มั้ย จะมีผู้ที่รับช่วงต่อ เพราะฉะนั้น จะไปคลุกคลีเกี่ยวข้อง โดยตรงไม่ได้ แต่ก็จะต้องคลุกคลีเกี่ยวข้อง ในส่วนที่ผู้บริหาร ในฐานะ ลดหลั่นกันมาเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ผู้บริหาร เหล่านี้ ก็จะติดต่อ ไปนอน อย่างเช่น นายกรัฐมนตรี อย่างนี้เป็นต้น จะเป็นผู้ที่ สังสรรค์ กับพวกรัฐมนตรี ไปบ้านโน้นบ้านนี้ เข้าไปกิน บ้านนายกก็ไม่มี ก็รัฐมนตรีมีบ้าน ก็ไปนอนบ้านรัฐมนตรี คนนั้นที นอนบ้าน รัฐมนตรีคนนี้ที เอ้า ! อย่างสบาย ปรึกษาหารือกัน ช่วยเหลือกัน มีเรื่องราวอะไรก็บอก เออ ! รัฐมนตรี เขาก็จะมีการติดต่อ กับพวก ปลัดกระทรวง พวกปลัดกระทรวงก็จะติดต่อกับ ผู้อำนวยการกอง รายงาน กันขึ้นมา เพื่อจะได้รู้เรื่อง อะไรต่อมิอะไรกัน ก็เหมือนไปหา ประชาชนในหมู่บ้าน จะลดหลั่น ไล่กันเป็นขั้น ๆ มันก็จะรู้เรื่องราว เพราะฉะนั้น รัฐมนตรี หรือ นายกรัฐมนตรี จะวิ่งไปถึง ประชาชนเลยทีเดียว นั้นไม่ได้ ไม่ได้หรอก มันไม่มีโอกาส ไม่มีเวลา ไม่มีแรงงานทำ อย่างนี้เป็นต้น มันก็ทำไม่ได้ ทำไม่ได้ เมื่อทำไม่ได้ ก็จะต้องมีวิธีโดยอ้อมอย่างนี้

อาตมายกตัวอย่างเมื่อกี้ ผู้ใหญ่บ้านแล้วนั่น ผู้ใหญ่บ้านถึงตัวคนได้ เป็นของแท้ เพราะฉะนั้น ผู้ใหญ่บ้าน รายงานขึ้นมาถึงกำนัน นายอำเภอ เมื่อนายอำเภอก็รายงานขึ้นมาถึงผู้ว่า ฯ ผู้ว่า ฯ ก็จะต้องมีโอกาสมีเวลา คลุกคลีประชาชนได้บ้าง เห็น มีสัมผัสของจริง อยู่มากกว่า รัฐมนตรี มากกว่านายกแน่นอน แต่จะได้มาก เท่าผู้ใหญ่เอง ทั่วถึงจริง ๆ นั้นไม่ได้ นี่ความลดหลั่น ของผู้บริหาร แล้วจะมีความจริง ไม่ใช่ว่าเอาแต่ตัว มีเวลา เดี๋ยวฉันก็เอาเวลาไปตีกอล์ฟ เดี๋ยวฉันก็ต้องมีเวลา ถ้าเป็นผู้ใหญ่บ้าน เดี๋ยวถ้ามีเวลา ฉันจะต้อง ไปตีไก่ เดี๋ยวฉันก็ต้องไปเล่นไพ่ เล่นโป เดี๋ยวฉันก็จะต้องไปกินเหล้า ถ้าผู้ใหญ่บ้านแบบนี้ มันก็ไม่ต้อง ได้ประโยชน์อะไร ไม่มีเวลา ทำงานแน่ เอาเวลาไปบำเรอตนอย่างนี้ มันก็ไม่ใช่ผู้บริหาร

ผู้บริหารจะต้องไม่มีอบายมุข ผู้บริหารจะต้องไม่ไปตีกอล์ฟ ผู้บริหารจะต้องไม่ไปตีไก่ ผู้บริหารไม่กินเหล้า ไม่มีเวลาไป ช็อปปิ้ง ช็อบแป้งอะไร ไม่ต้องไปซื้อหา ไม่ต้อง คนเขาจะหามาให้ ผู้บริหาร คนจะศรัทธา เลื่อมใส อยากได้อะไร อยากได้อะไร เปรยปราย ออกไป หน่อยเดียว เขาก็จะหามาให้ อาตมาเปรยปราย ออกไปดูซิ ว่านาฬิกา ดูซิว่ามันเสียแล้วเรือนนี้ เมื่อวานนี้เอง มาวันนี้ เฮ้ย ! เรือนใหม่มาแล้วเว้ย เปรย เมื่อวานนี้ เปรยนะ ไม่ได้ขอนะ แล้วก็พูดความจริง ที่จริงไม่ได้เจตนา ที่จะให้ซื้อมาให้ใหม่ ด้วยซ้ำไป บอกให้ไปซ่อม ยังพูดอยู่เลยว่า เอ้า ! ส่งไปให้ท่านธัมมนิยโมซ่อมซะ นาฬิกาเรือนนั้น มันเกเร มันลวง ตี ๕ แล้ว มันยังไงไม่ตี ๕ แล้วมันยังไม่ตี ๕ เลย อย่างนี้เป็นต้น อาตมาก็ดูนาฬิกาแล้ว เอ๊ ! ยังไม่ตี ๕ ก็เทศน์ เฉยเลยนะ อ้าว ! เจ้านี่บอกตี ๕ สว่างแล้ว มันไปจนช้าไป ๕ นาที ๘ นาทีอะไร อย่างนี้เป็นต้น มันก็ผิดเวลา นะ เขาจะบริการ เขาจะรู้ คนจะมีปฏิภาณ จะมีปัญญา จะรู้ว่า ต้องการอะไร หรืออะไรขาดแคลน ไม่ใช่เรา จะเอามาให้บำเรอตนหรอก แต่จะต้องเอามาเป็นประโยชน์ ใช้สอย ทำนั่นทำนี่ อย่าว่าแต่ใช้สอยเลย แม้แต่ตัวเอง อาตมาบ่นปวดท้องก็ไม่ได้หรอก ปวดหัวก็ปวดไม่ได้ ปวดนั่นปวดนี่ เจ็บโน่น บ่นไม่ได้นะ บ่นเมื่อไหร่ เดี๋ยวเถอะ มาเลย ยามาไม่รู้กี่เจ้า ปวดหัวเรอะ ขนานนี้มา ยี่ห้อนี้มา ยี่ห้อนี้มา มาจากคนนั้นคนนี้ เต็มไปหมดเลย นี่คือ เรื่องจริง ใช่ไหม มันเป็นธรรมดา

นักบริหารก็ดี นักบวชก็ดี ไม่ต้องสะสมอะไรหรอก เงินทองข้าวของ สิ่งอะไรต่อมิอะไร ที่เราต้องใช้ ที่จะต้องอาศัย เป็นเครื่อง อาศัยตนเอง ไม่ต้องสะสม ขอให้ดีจริง ๆ เถอะ เป็นผู้ใหญ่บ้านที่ดีจริง เป็นรัฐมนตรีที่ดีจริง เป็นนายกที่ดีจริง เป็นนายอำเภอ เป็นผู้ว่า ฯ ที่ดีจริง ไม่ต้องไปสะสม ทรัพย์ศฤงคาร ยิ่งไม่สะสม ผู้ว่า ฯ อยู่บ้านหลังเล็ก ๆ กับผู้ว่า ฯ ที่อยู่จวน มโหฬารเลย แล้วประดับตกแต่ง ด้วยทุนส่วนตัว ทางรัฐก็ให้เสียด้วย แล้วยังของส่วนตัวให้อีก ตกแต่งโอ่อ่า ประดับประดา กับผู้ว่า ฯ ที่มักน้อย สันโดษ ไม่ต้องถาม เดี๋ยวจะโง่ ไม่ต้องถามว่า คุณจะศรัทธาผู้ว่า ฯ คนไหน มันก็ต้องศรัทธาผู้ว่า ฯ ที่มักน้อย สันโดษ ไม่กอบ ไม่โกย มีความกล้าหาญ ชาญชัย ที่จะยังตนได้ โดยไม่ต้องบำเรอตน

เมื่อมันไม่มีอะไรบำเรอตน มันก็ไม่จำเป็นอะไร บ้านตัวเองน้อย ๆ ก็มี แต่ไปก็ไปนอน ไม่มีอะไรบำเรอ ไม่มีอะไรบำรุง ไม่ใช่บ้าน เข้าไปก็เดินเข้าหน้าบ้านพับ เข้าไปก็มีเคาน์เตอร์ มีคาบิเนท แหม ! มีเหล้า มีคาบินทชนิดนั้นชนิดนี้ ประสงค์เข้าไป เดินก็กว่าจะ เข้าไปข้างใน ก็ต้องก๊อกกริ๊กก่อน อะไรต่อมิอะไรต่าง ๆ นานา บำเรอไป ตั้งแต่ต้นทางเข้าบ้าน ไปจนข้างใน มีหมด ห้องบำเรอ แม้แต่ห้องส้วม ก็นั่งได้นาน ๆ เพราะมีทั้งโทรศัพท์ มีทั้งโทรทัศน์อยู่ในห้องส้วม มีทั้งเครื่องอบร่ำอะไร โอ๋ ! เข้าส้วมที ที่จริง เข้าไปเยี่ยว เข้าไปขี้เท่านั้น แล้วก็นั่งเพลิน เอาหนังสือไปอ่าน ดูอะไรไป มันก็ไม่มีเวลา ไปดูแลประชาชนเท่านั้นเอง เพราะมัน บำเรอตน ไปเสียหมด ตั้งแต่เดินเข้าประตูบ้าน ก็มี เอ้อ ! เคาน์เตอร์ เหล้า ต้องดื่มเสียก่อน แล้วก็เข้าไปโน่น ไปนี่ มีแต่ความบำเรอ ตนเอง ทั้งหมด มันก็จะไปออกนอกบ้านทำไมล่ะ แต่ถ้าบอกว่า บ้านตัวเอง มีไว้สำหรับนอน เท่านั้นล่ะ หลังเล็ก ๆ นอนตื่นขึ้นไป ดูแลชาวบ้าน อย่างนี้เป็นต้น นี่เป็นสัจจะน่ะ

แต่ทุกวันนี้ พูดไปแล้ว มันไม่รู้เรื่องกันหรอก เกียรติ ยศ พระพุทธเจ้านี่เป็นคนมีเกียรติสูงสุด บ้านไม่มี ที่อยู่ตัวเอง ก็ไม่มี นอนโคนไม้ โคนไร่ มีเกียรติมั้ยล่ะ มีเกียรติมั้ย เกียรติมันหมายถึง สิ่งวัตถุอย่างนี้นักหรือ อย่างนี้เป็นต้น พวกนี้เป็นเรื่องตีกลับ เป็นเรื่องที่คน เข้าใจไม่ได้ เป็นเรื่องที่จะต้อง ศึกษาความจริง อาตมาขยายความให้ฟังนี่ คุณนึกดี ๆ นะ ด้วยสำนึกของคุณธรรมดา ด้วยปฏิภาณ ปัญญา มันจะเข้าใจ มันจะเห็นอะไร ต่อมิอะไรได้ชัดเจน ทุกวันนี้ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้นี่ มันมีมาก ทั้ง ๆ ที่มันดี ที่อาตมากำลัง แนะนำนี่ ทั้ง ๆ ที่มันดี เรากำลังพยายาม จวนผู้ว่า ฯ ที่นี่ หลังกะจี๊ดหนึ่ง คุณจำลองไม่ภาคภูมิ ในบ้าน ตัวเอง ที่อยู่กรุงเทพ ฯ หรอก คุณจำลอง ภาคภูมิบ้านหลังนี้ รู้สึกเขื่อง ๆ หรู ๆ กร่าง ๆ อยู่พอสมควรนะ ชอบโชว์บ้านหลังนี้ หลังโน้น ไม่พูดถึง บ้านหลังไหนที่อื่น มีอยู่กรุงเทพ ฯ อีกหลังหนึ่ง ให้พี่ให้น้องอยู่ ให้พี่สาวคุณศิริลักษณ์หรือไง อยู่ ที่กรุงเทพ ฯ อยู่ซอย โอฬาร แต่ก่อนหลังใหญ่กว่านั้น ขายไปเสียแล้ว ใช่มั้ย เอาเงินมาให้วัด ไปซื้อประตูให้วัด หมดไปเป็นแสน บอก โอ้โฮ ! เกิดมา ไม่เคยทำบุญเป็นแสนเลย คุณจำลองบ่นออกมา แหม ! ไม่นึกว่า ตัวเองจะทำบุญ เป็นแสนได้นะ ทำบุญเป็นแสน ฯ บาทได้ บอกว่า โอ้โฮ ! ประหลาด เพราะธรรมดาขี้เหนียว ถูกโลกเขาหลอก ขี้เหนียว สะสมอะไรต่ออะไร เพื่อตัวเอง เสร็จแล้วได้ก็ เออ ! ก็มีเงินมีทอง ขายบ้านขายที่หลังใหญ่ ที่เป็นบ้าน หลังแรก ที่อุตส่าห์สะสมมา ตั้งแต่ เป็นนายร้อย จนกระทั่งเป็นนายพัน ก็ยังอยู่ บ้านหลังนั้น พอมาเรียนรู้ธรรมะ แล้วรู้สัจจะ ก็เลย โอ๊ ! ไปสะสมไว้ทำไม ก็เลยขายบ้านหลังใหญ่ มาซื้อหลังเล็ก ที่ซอยโอฬาร เอาเงินเอาทอง ที่ส่วนเกินนั้น มาทำบุญทำทาน ออกไป เสร็จแล้ว สุดท้าย ก็มาสร้างบ้านหลังนี้อีก

บ้านหลังนี้ อ้าว ! รู้สึกปลาบปลื้ม สบายใจ ชอบกว่าบ้านหลังโน้นอีก บ้านหลังโน้น ไม่พูดถึงเลย ตอนนี้ คนมารุ่นหลัง ๆ แทบไม่รู้เลยว่า คุณจำลองมีบ้านหลังไหน ก็อยู่บ้านหลว งหรืออยู่บ้านอะไร ๆ ที่อยู่เป็น แบบนั้นน่ะ มีคนอยู่ที่กรุงเทพ ฯ ขณะนี้อยู่ ก็ไม่ใช่บ้านตัว เช่า เช่าอะไรนะ ของอะไรของเขา โรงหอของ ที่เขารับมาจาก จอมพลสฤษดิ์ (หัวเราะ) เป็นโรงอะไร อยู่ที่บางเขน นั่นนะ ก็เช่าเขาอยู่นั่นไปน่ะ ก็จะอยู่ เพราะต้องทำงาน ก็อยู่ไปอย่างนั้นแหละ มันไม่ใช่บ้านตัว อะไรหรอก มันก็อยู่ไป อาศัยหลับ อาศัยนอน อาศัยไป เท่านั้นเอง แต่ที่จริงแล้ว ชื่นชมบ้านหลังนี้

นี่อาตมาว่า มันเริ่มมีความเป็นไปได้ ผู้ว่า ฯ อยู่บ้านอย่างนี้ จวนผู้ว่า ฯ หลังแค่นี้น่ะ มันน่าเอ็นดูมั้ย แล้วคนฮือฮามั้ย คนฮือฮานะ ด้วยปฏิภาณ ปัญญาของมนุษย์นี่ โอ้โฮ ! เป็นผู้ว่า ฯ อยู่บ้านหลังเล็ก แค่นี้เหรอ มันน่าศรัทธาเลื่อมใสกว่า ในบ้านผู้ว่า ฯ มันมองไป ในมุมโลก ๆ คนโลกีย์ ฯ ที่มันมีโรคศักดินา ทุนนิยม โอ้โฮ ! บ้านผู้ว่า ฯ นี่ อื้อฮือ ! สร้างด้วยหินอ่อน ทั้งนั้นเลยนะ แหม ! หลังใหญ่ เบ้อเร่อเลยนะ โอ้โฮ ! จุ๊ จุ๊ เลื่อมใส ๆ คนนั้นเป็นคนที่มีมโนทัศน์อย่างไร มีรสนิยมอย่างไรล่ะ คุณก็เข้าใจใช่มั้ย

แต่ทีนี้คนอีกชนิดหนึ่งบอก เห็นป้ายผู้ว่า ฯ หินอ่อน แหม ! มีหรูหรา ฟู่ฟ่า กับเห็นบ้านผู้ว่า ฯ อีกคนหนึ่ง หลังเล็ก โอ ! กะทัดรัด มักน้อย สันโดษ อยู่เป็นเพียงที่อาศัยหลับ อาศัยนอน อาศัยอะไร ไม่โอ่อ่า ไม่หรูหรา ไม่บำเรออะไรตน อะไรเลย คน ๆ นี้ ศรัทธา เลื่อมใส คนที่ ผู้ว่า ฯ มีบ้านหลังเล็กอย่างนั้น เล็กกระจี๊ด เล็กน้อยอย่างนั้น คนที่มีรสนืยม ที่ศรัทธาเลื่อมใส ผู้ว่า ฯ ที่มีบ้านเล็ก อย่างนั้น กับคนที่ศรัทธา แหม ! ผู้ว่า ฯ อย่างนี้ซิ เลื่อมใส อย่างนี้ซิ ถึงแสดงถึงศักดิ์ฐานะ หรูหรา บ้านหินอ่อนเลย บ้านอะไร มีเครื่องเครา ประดับประดา หรูหราฟู่ฟ่าน่ะ ยังกับเศรษฐีใหญ่ ที่จริงไม่ใช่เศรษฐี กระภุมพี ผู้มั่งคั่งร่ำรวย

คนที่มี รสนิยมอย่างหนึ่ง ศรัทธาบ้านหลังใหญ่ กับคนที่มีรสนิยมบ้านหลังน้อยนี่ เป็นคนเช่นไร คุณก็นึก เอาเองน่ะ ใครโง่ที่สุด ก็นั่งฟังเอาแล้วกัน ในนี้ น่ะ อาตมาบรรยายให้ฟัง ให้คิด ตัดสินเอง ไม่จำเป็น จะต้องชี้บอก เราก็จะรู้ว่า คนอย่างนั้นเป็นอย่างไร เพราะนักบริหารก็ดี โดยเฉพาะ ยิ่งนักบวชก็ยิ่ง ยิ่งกว่านั้น อาตมาพยายาม มาทำความเป็นไปได้ ในสังคม ที่มันจะสอดคล้อง กับสัจจะ ของคนในฐานะนักบวช นักบริหาร นักบริการ นักผลิต กำลังพยายามที่จะทำ สิ่งที่มันสอดคล้องกับสัจจะ เพราะฉะนั้น สัจจะที่ดี นักบริหารที่ไม่ต้องหลงใหล ได้ปลื้มกับ ทรัพย์ศฤงคาร บ้านช่อง เรือนชาน มีทุนนิยม มีศักดินาอะไรมากมาย นักบริหาร อย่างนั้นแหละ จะทำให้สังคม เป็นอยู่สุข

ทุกวันนี้ก็ยังไม่เกิด แต่ก็เห็นรูปรอยแล้ว เห็นรูปรอยแล้ว อย่างที่อาตมายกตัวอย่างนี้ ถ้าไม่มีคุณลักษณะ อย่างนี้จริง พวกคุณ ก็จะรู้สึกได้ยาก นี่เพราะคุณรู้สึกยังไง นั่นแหละ คุณรู้สึกยังไง ต่อสิ่งอย่างนี้ คุณจะเกิดจริง จะเห็นจริงว่า โอ ! อย่างนี้ น่าเลื่อมใส ๆ คนที่มักน้อย สันโดษอย่างนี้ น่าเลื่อมใส แล้วมีชีวิต อยู่ได้มั้ย มันก็อยู่ได้ ก็แข็งแรงเหมือนกันแหละ แล้วก็มีเวลามากด้วย ไม่ต้องไปบำเรอ บ้านช่องจะปัด จะกวาด เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ไม่ต้องจ้างคนใช้ มาคอยปัดคอยกวาด ไม่ต้องด่าคนใช้ ดุคนใช้ คนใช้ก็ก่อเรื่อง เราก็ต้องหาเงินหาทอง มาจ้างคนใช้มากอีก เพราะว่าเวลามีคนใช้ ก็ต้องจ้างมัน เวลาก็ต้อง หาเงินหาทอง เอาไปจ้างคนใช้ มันเป็นเรื่องต่อเนื่องไป อิทิปปัจจยตา เป็นสิ่งนี้ เพราะเหตุนี้ จึงเป็นผลนี้ มากมาย แต่นี่ไม่ต้อง แต่นี้ไม่ต้องคนใช้ นี่บ้านนิดเดียว เช็ดเองก็เสร็จ ไม่เช็ดเองก็จะมีคน มาคอยเช็ดให้ โดยไม่ต้อง คิดเงินด้วย ก็บ้านหลังจี๊ดเดียว ใครก็ช่วยเช็ดได้ อย่างอาตมาเป็นต้น แต่ทีนี้ไม่ใช่นักบริหาร เป็นนักบวช กุฎิอาตมาไม่ได้เช็ดเองเลยทุกวันนี้ แต่ถ้าให้อาตมาเช็ดเอง อาตมา จะทำได้มั้ย แหม! อาตมาทำได้นา ทำได้ เช็ดได้ไม่เมื่อยหรอก อย่าว่าไม่เมื่อย แค่เช็ดเลย โอ้โฮย! มีกำลังวังชา พอเช็ดเหลือแหล่ เช็ดถูปัดกวาดได้ ก็ไม่ต้องเช็ดหรอก จะมีคนทำไห้เอง บริการเอง เราเอาเวลาไปทำอื่น ที่เขาทำกันไม่ได้

นักบวชก็ดี นักบริหารก็ดี จะมีความรู้ความสามารถ ที่จะเอาเวลาไปทำโน่นทำนี่ นักบวชโดยเฉพาะ เป็นผู้สอน นักบริหาร ผู้เป็นผู้ประนีประนอม เป็นผู้แนะนำ หรือเป็นผู้สอนต้วยบ้าง แต่ไม่ได้สอนโดยตรง ถึงด้านลึกซึ้ง ถึงระดับจิต ระดับวิญญาณ เหมือนนักบวช เท่านั้นเอง เพราะนักบวชกับนักบริหาร ก็จะสอดคล้องกัน คล้ายกัน เลื่อนจากนักบริหาร ก็จะมาเป็นนักบวชละ เพราะฉะนั้น นักบริหารนี่ เกือบจะเป็น อนาคามีแล้วละ ผู้ใหญ่บ้านที่อาตมายกตัวอย่าง เมื่อกี้นี้ เป็นอนาคามีได้ เพราะบริหาร อยู่ในส่วนย่อย ส่วนเล็ก ผู้ใหญ่บ้านไม่ต้องมีบ้านตัวเองหรอก นอนบ้านนั้นก็ได้ เขาไม่ต้องระแวง ลูกสงลูกสาวก็ไม่ต้องห่วง เพราะว่าผู้ใหญ่บ้านนี้ เป็นอนาคามี ไม่มีกามราคะ เพราะจะนอนห้องเดียวกับ ลูกสาว ก็ยังได้เลย เพราะว่าเป็นอนาคามีที่แท้ ต้องที่แท้นะ ไม่แท้ยากนะนี่ เดี๋ยวยุ่ง คุณต้องนึกถึงสัจจะ ก็แล้วกัน ฟังธรรมอาตมานี่ ผู้ที่เป็นพระอนคามีแล้ว ไม่มีกามราคะ นอนห้องเดียว กับลูกสาวก็ได้ ไม่ต้อง ห่วง กังวลเลย ว่ามาบ้านนี้ ตายละหว่า ฉันมีลูกสาวสวย ได้คนนี้มันมา จะเป็นยังไง เออ! สมัยนี้เป็นไง นายอำเภอไปตรวจท้องถิ่น ไปนอนบ้านโน้นบ้านนี้ ดีไม่ดีอยู่ในนิยาย เออ! เห็นลูกสาวบ้านโน้นบ้านนี้ กะลิ้มกะเหลี่ย เลย ดีไม่ดีก็ทำลามกอะไร ต่าง ๆ นานา ลูกบ้านพูดไม่ออก ก็มีเรื่องมีราว เป็นนิยายกันมา อย่างนี้เป็นต้น เป็นเรื่องเบียดเบียนผู้อื่น ก็ด้วยเรื่องกิเลสทั้งนั้น แต่ถ้าเผื่อว่า ผู้บริหารผู้ปกครอง ผู้ช่วยเหลือ เฟือฟายสังคม เป็นคนที่มีคุณธรรม เอาจริงเอาจังอย่างนี้ จะกินบ้านไหน ใครก็ต้อนรับ แล้วก็กินน้อยด้วย

เมื่อปฏิบัติธรรม มันจะสอดคล้อง เป็นมนุษย์พัฒนา เป็นมนุษย์วรรณะ ๙ ในระดับผู้บริหารนี่ กินก็น้อย ที่ไหนก็ยินดี ต้อนรับ แล้วเลี้ยงง่ายด้วยนะ ไม่ใช่บอกว่า ไม่ได้ ต้องไปต้มไก่นา ต้องไปเอาเนื้อช้างเนื้อม้ามา อะไรต่าง ๆ นานา กินก็ยาก อ้อ ! ข้ามาที ไม่มีอะไร ต้อนรับละเรอะ เหล้าก็ไม่มี ยาก็ไม่มีเรอะ บ้า ๆ บอ ๆ อย่างนี้ มันจะไปได้เรื่องอะไร แต่ไปแล้วเลี้ยงง่าย แม้แต่บ้าน ของคนจน เข้าไปนอนบ้านคนยากคนจนก็ได้ เขาจะได้รู้ ผู้ใหญ่บ้านไปนอนบ้านคนจนมั่ง ไม่ใช่จะไปนอนแต่บ้าน หลังใหญ่ ๆ บ้านคนจน เออ ! ไปนอน จะได้รู้ว่า มันคับแคบยังไง มัน กระเบียดกระเสียนยังไง มันทุกข์ยากยังไง มันลำบากอย่างไร แล้วเราก็ ไม่ได้ ไปเปลือง ไปผลาญด้วย เพราะเป็นคนมักน้อย สันโดษอยู่แล้ว แม้จะไปนอน บ้านคนยากคนจน ก็สบาย ๆ นอนได้ เพราะเราทนได้ เพราะเราสู้ได้ นอนบ้านคนจน ที่ไม่โอ่อ่า หรูหราอะไร ก็นอนได้ มันก็ไปคลุกคลี สัมผัส ถึงมนุษย์ทุกคนได้ ทุกครอบครัวได้ เราจริงใจ เสียสละ มีคุณธรรม ไม่มีกามราคะ ไม่มีความโลภจัด ไม่มีโทสะจัด ไม่มีความโลภ ความโกรธ อะไร ที่จะเป็นเชื้อ รุนแรง เข้าไปที่ไหน ก็เข้าไปประนีประนอม เข้าไปที่ไหน ก็เข้าไปศึกษาความจริง ไปสัมผัสความจริง บ้านไหน ก็ยินดีต้อนรับ บ้านเล็กก็ต้อนรับ บ้านใหญ่ ก็ต้อนรับ บ้านมีทรัพย์ศฤงคารมาก ก็ไม่ห่วง ว่าเขาจะมาเบียดเบียน เรื่องทรัพย์ ศฤงคาร เข้ามาบ้านเรา ก็ต้องมาดู เห็นโน่นก็อยากได้ เห็นนี่ก็อยากได้ ไม่ต้องกลัว ๆ แม้มีลูกสาว อย่างที่ยกตัวอย่าง ก็ไม่ต้องกลัว มีลูกสาว ก็ไม่ต้องห่วง ว่าจะมาเที่ยวได้มาจีบลูกสาวไป จะมาเที่ยววุ่นวายอะไร ทำไม่ดีไม่งาม ไม่ต้องกลัว อย่างนี้เป็นต้น นี่ผู้บริหารแท้

เดี๋ยวนี้ผู้บริหารน่ะ แหม ! จุ๊ จุ๊ เจ้าประคุณเอ๋ย อย่าให้เข้าบ้านเชียวนะ เอ็งซวยเลยนะ แต่ถ้าพวกที่มันเป็น พวกเดียวกัน ก็ชอบ เอ้า ! ประเคนลูกสาวเลย เพื่อเราจะได้เอาลูกสาว เป็นทางที่ฉันจะได้ลาภ ยศ สรรเสริญ พ่อแม่แบบนี้ มีเหมือนกัน โอ้ ! ยิ่งได้เอา ลูกสาว ถวายเลย เฮอะ ! เอาไปเลย เอาไปเลยผู้ว่า ฯ เป็นเมียน้อย ผู้ว่า ฯ น่ะ เดี๋ยวนี้ก็มีอิทธิพล มีอะไรต่ออะไร มันก็เป็นได้ ในทิศทางของโลกีย์ มันเป็นอย่างนี้ คนที่มันชอบ มันก็เล่นอย่างงี้เลย แต่คนไม่ชอบ แหม ! ไม่ได้หรอก ไปเที่ยวได้ให้ ลูกสงลูกสาว ไปเป็นเมียนง เมียน้อย ไปเป็นอย่างโง้น ไปเป็นนางบำเรอ แล้วตัวเอง จะได้ใหญ่ได้โต เขาไม่เอา คนที่จิตวิญญาณ มันไม่เลวร้าย อย่างนั้น ใช่มั้ย เขาไม่เอา มันคิดต่างกัน เห็นมั้ย ส่วนอีกคนอีกอย่าง คิดแบบนี้

สมัยโบราณนี่ ลูกสาวใครได้ให้แก่ผู้ว่า ฯ ให้แก่จอมยุทธ์ ให้แก่ข้าหลวง ให้แก่อะไรขึ้นไป หรือให้สูง ไปกว่านั้น ก็ตาม อาตมา ไม่อยากพูดน่ะ ก็รู้สึกเป็นเกียรติ เป็นยศ เป็นสิ่งที่ประเสริฐ นั้นเป็นค่านิยมโลกีย์ ค่านิยมโลกีย์ เห็นมั้ย พอขึ้นไปสบาย ขึ้นไป มีอำนาจ มีอยู่มีกินนะ ดูหนังจีน ดูหนังฮ่องกง หรือไต้หวัน ก็แล้วแต่ แต่ฮ่องกงนี่ชัด ต้องดิ้นรนหาเงิน ทำงานเพื่อหาเงินเท่านั้น แต่ดีอยู่อย่างหนึ่ง เขาขยัน พากเพียร พยายามเลี้ยงตนให้ได้น่ะ ฮ่องกงเขาบอกว่า เป็นเถ้าแก่เอง ดีกว่าเป็นลูกจ้าง แม้จะเป็น เถ้าแก่ข้างถนน ก็ตาม พยายามเลี้ยงตนเองให้ได้ เขาก็เน้น อัตตา หิ อัตตโน นาโถ เหมือนกัน เป็นเถ้าแก่เอง ยังจะโก้กว่า ไปเป็นลูกจ้าง แม้จะได้เงินเดือนมาก ๆ ก็สู้เป็นเถ้าแก่เสียเองไม่ได้ เพราะว่ามันไม่มีนาย ไม่มีทาส ไม่ได้เป็นทาส เขาก็พยายาม เน้นเรื่องนี้นะ แต่เงินนั่นแหละเป็นใหญ่ อะไรต่ออะไรต่าง ๆ นานา นั่นคือ สภาพโลกีย์ ที่จัดจ้าน ในโลกนะ

ผู้ใดที่มาปฏิบัติธรรมอย่างทิศทางพุทธแล้ว มีวรรณะ ๙ จริง ๆ เป็นคนที่เลี้ยงง่าย เป็นคนที่มักน้อย สันโดษ ได้จริง นี่ก็บำรุงง่าย รู้จักอะไร ต่ออะไร เฉลียวฉลาด เข้าใจสัจจะมนุษย์ ว่ามนุษย์ที่บริสุทธิ์ มนุษย์ที่มี สมรรถภาพ ไม่จำเป็นจะต้อง ไปสะสม มนุษย์ที่มีอิสร เสรีภาพ ไม่จำเป็นต้องไปแบก ไปมีอะไรเป็นภาระ เป็นของตัวของตน ตัวกูของกู อะไรมากมาย มันจะเข้าใจ สัจจะจริง เมื่อเข้าใจสัจจะจริง มันก็เป็นได้ ไม่ใช่เข้าใจ ไม่ใช่เห็นได้เท่านั้น ต้องเป็นได้

อาตมากำลังเน้นความเห็นกับความเป็นได้ หรือเน้นความรู้กับความจริง เพราะฉะนั้น เราต้องเป็นความจริง เราต้องเป็นได้ อย่างจริงอันนี้ เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว สังคมมันก็จะสมบูรณ์ ในฐานะฆราวาสนี่ พวกเรายัง ไม่ค่อยเข้าใจกัน เท่าไหร่ และก็ยัง ไม่ทำกันเต็ม เป็นได้นะ อยางคุณจำลอง ออกไปทำงานข้างนอก ไปทำงาน กับโน่นน่ะ ก็ต้องรอเวลาก่อนน่ะ รอเวลาก่อน ว่าจะมาทำงานข้างใน จะมาเป็นผู้ใหญ่บ้านทางนี้ ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าว่าเป็นผู้ใหญ่บ้านได้ ก็ดูแล มีคนเคารพนับถือ อย่างโน้น อย่างนี้ มีความซื่อสัตย์สุจริต หรือว่าคนอื่นก็ตาม อย่าว่าแต่คุณจำลอง หลาย ๆ คนพวกเราน่ะ ก็เป็นได้ แล้วก็จะมี มันจะเข้ามา ดูแล จะเป็น ผู้หญิงก็ตาม ผู้ชายก็ตาม จะเป็นผู้ที่มีฐานะ ไปเป็นนักบริหาร มันจะต้องมี กิเลสน้อยจริง ๆ มีความซื่อสัตย์ สุจริต มีความลดโลภ โกรธ หลง ลดราคะ ลดโทสะ ไม่ริษยา ไม่หลงเบ่งข่ม อะไรต่าง ๆ นานา เป็นคนอ่อนน้อม ถ่อมตน เป็นคนไม่ถือสา แต่มีลักษณะบุคลิก มีอะไรต่ออะไรของมัน อยู่ในตัวที่ดี นั้นจึงจะเป็นนักบริหาร ที่มีประโยชน์ต่อ กลุ่มคน

ทีนี้ สภาพเชิงซ้อน ที่จะต้องออกไปสู่หมู่ใหญ่ แหม ! มันยาก อาตมาอธิบายก็ยังไม่เก่ง จะขยายความ ออกไปว่า เมื่อหมู่ใหญ่ อย่างที่ว่า เมื่อกี้นี้ว่า นายกจะไปถึงหมู่บ้าน จะต้องไปถึงประชาชน เข้าไปถึง ประชาชน ส่วนย่อยจริง ๆ นั้น เป็นไปไม่ได้ เมื่อเป็นไป ไม่ได้ ก็จะต้องมีรัฐมนตรีนี่ ไปถึงประชาชนมากกว่า รัฐมนตรีก็ไปถึงประชาชนทั่วไม่ได้ ก็ต้องมีผู้ว่า ฯ มีปลัด พวกปลัด ก็อยู่กระทรวง ซะส่วนมากอีก ก็ต้อง มีผู้ว่า ฯ ไปถึงประชาชน ได้มากกว่ารัฐมนตรีน่ะ ผู้ว่า ฯ ก็ไปถึงประชาชน ได้น้อยกว่า นายอำเภอ หรือ ผู้ใหญ่บ้าน อย่างนี้เป็นต้น ยิ่งเดี๋ยวนี้มีซับซ้อน มี ส.ส. อีก ส.ส.นี่แขนงไปทางด้านโน่นเลย ส.ส.นี่ เขาก็แบ่งกลุ่ม เป็น ส.จ. ส.ก. อะไรไปอีก ก็ยิ่งชัดนะ เพราะฉะนั้น สายการเมือง ก็เหมือนกัน สายข้าราชการ ประจำ ก็เหมือนกัน ก็จะเข้ามาหา ตัวยอดน่ะ ลักษณะผู้บริหาร ก็เป็นอย่างนั้น อันเดียวกัน คล้ายกัน สอดคล้องกัน ถ้าคุณฟัง ๆ แล้วนี่ ยิ่งคุณเรียนรัฐศาสตร์มา ยิ่งดีใหญ่ ก็เป็นลักษณะพวกนี้

แต่คนทุกวันนี้ไม่จริงเลย มันเป็นโลกียะ เป็นพวกที่ล่าลาภ ล่ายศ ล่าสรรเสริญ ล่าโลกียสุข อยู่ทั้งนั้น มันจึงเป็นไปไม่ได้ ดังที่อาตมากล่าว เป็นไม่ได้ มันติดอยู่ที่ คนไม่ละกิเลส จิตวิญญาณ เป็นประธาน สิ่งทั้งปวง เมื่อจิตวิญญาณ แม้แต่ปัญญาเข้าใจ มันก็ไม่เข้าใจ ความเป็นได้ มันจะเป็นได้อย่างไร ความเห็น ความเข้าใจ ทิฐิมันยังไม่เห็นเลย ไม่ใช่ไม่เห็น เมื่อไม่เห็น ไม่รู้ ไม่เข้าใจ แล้วมันจะเป็น ได้อย่างไร ความรู้ ยังไม่มี ความจริงยิ่งไม่เกิด เพราะฉะนั้น ต้องมีความรู้ แล้วก็ปฏิบัติให้จริง ลดละเป็นไปได้จริง จึงจะเป็น คนประเสริฐ เป็นคนมีคุณค่าน่ะ เพราะฉะนั้น จะไปเป็นผู้ที่เจริญ ผู้ที่ไม่ใช่นักผลิต ไม่ใช่นักบริการ เราอยากเป็น ผู้ที่มีฐานะสูงขึ้น เป็นนักบริหาร เป็นนักบวช ก็ต้องพยายามลดละ พยายามที่ล้างละกิเลสจริง ๆ ก็จะได้มาเป็นนักบริหาร หรือมาเป็นนักบวช เป็นชั้นตอนมาเรื่อย ๆ จริง ๆ

ส่วนนักบริการและนักผลิตนั้น ก็ต้องทำ ต้องสร้าง จะต้องมีบ้านมีช่อง จะต้องมีบ้านมีเรือน จะต้องมี วัตถุสมบัติ จะต้องมีทุนรอน มีวัตถุดิบ เป็นทุนรอน มีเงินมีทอง มีอะไรก็แล้วแต่ มันจะต้องไปเป็นอย่างนั้น มันต้องขยายขึ้น อย่างนั้นนะ แม้ว่าเราจะมี ระบบว่า จะเป็นกองกลาง จะเป็นอะไรต่ออะไร พวกนี้ก็ตาม ต่อไปมันจะขยายตัว มันจะมีสภาพ .. หนังสือแสงสูญออกมาแล้ว ใครอ่าน หมู่บ้านกองกลาง เขามีเงินแจก ให้แก่ลูกบ้านด้วยนะ เดือนหนึ่ง ประมาณ ๒,๐๐๐ บาท ทุกคนมีสิทธิ์ได้เงิน เดือนละ ๒,๐๐๐ บาท คนในหมู่บ้าน มีผลผลิต ขยายมาเข้ากองกลาง มีรายได้ที่จะเข้ากองกลาง ส่วนที่จะรับแจกจ่าย ก็เป็นส่วนสัด นี่มันจะมีซับซ้อน ในเรื่องการเฉลี่ย การแบ่งแจกเฉลี่ยนะ มันจะมีอีก มันก็จะมีผู้บริหาร นี่แหละ เป็นนักแบ่งนักเฉลี่ย ผู้บริหารนี้ จะมีรายได้ส่วนตัว น้อยลง ผู้บริหารจะมีรายได้น้อยกว่า นักบริการ นักผลิตอีก จะแบ่งแจก เพราะนักผลิตกับนักบริการ เขาเป็นคนทำหนัก นักบริหาร ก็หนัก แต่หนักในทางคิด ในทางสมอง นักบวชนี้ จะต้องไม่เอาเลย เป็นตัวอย่าง ไม่เอาค่าบริการ ไม่เอาค่าบริหาร นักบวชจะเป็น นักผลิตที่น้อย เพราะจะบริหาร กับบริการบ้างเท่านั้น นักบวชนี่จะบริหารบริการบ้าง แต่ก็ไม่ได้ผลิต เพราะฉะนั้น นักบวช จึงไม่ได้ผลิตอะไร เท่าไหร่ เป็นโล้เป็นพาย แต่จะแนะนำ สั่งสอนได้ ความรู้ อะไรต่ออะไร ก็สั่งสอนได้ จึงเป็นครูจริง ๆ

นักบวชนี่เป็นครู เป็นครูแท้ ๆ ไล่มาตั้งแต่นักผลิตนี่นะ จะเป็นคนที่มีฝีมือ มีความรู้ ความสามารถ ถ้าปฏิบัติธรรม สูงขึ้นมา ก็มาเป็นนักผลิต หรือนักบริการนี่ ๒ หน่วยนี่ เหมือนกันน่ะ จากนักผลิต ก็มาเป็น นักบริการ จากนักบริการ ก็มาเป็นนักบริหาร แล้วก็เลื่อนไหล มาเป็นนักบวช เพราะฉะนั้น ผู้ที่เป็นนักบวช ที่มีภูมิธรรมจริง ก็จะสามารถผลิตเป็น บริการเป็น มีความรู้ เพราะฉะนั้น เมื่อเป็นนักบริหาร ก็เข้าใจ นักบริการ เข้าใจนักผลิต จากนักบริหารขึ้นมาเป็นนักบวช ก็เข้าใจ ไม่ใช่ไม่เข้าใจ ไม่ต้องหลอก หลอกไม่ได้ แม้ว่าชาตินี้ จะไม่ได้เป็นนักบริการ ไม่ได้เป็นนักผลิตที่แท้นะ

คนบางคนมีบารมีพรวดเลย ก็ไปเป็นนักบวชเลย ไม่ได้เป็นนักบริการ หรือพรวดไปเป็นนักบริหารก่อน แล้วไปเป็น นักบวชเลย ไม่ได้เป็นนักบริการ เป็นนักผลิตมาก่อนก็ตาม คนมีบารมี มันจะเร็วอย่างนั้น มันจะพาสชั้น มันจะเป็น เพราะมีบารมีจริง จะรู้ไม่ใช่ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าไม่เป็น ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจ อย่างน้อยที่สุด รู้ถูกต้อง แนะนำได้ ทำอย่างโน้นอย่างนี้ซิ ทำอย่างโน้น อย่างนี้ รู้ถูก มีความลึกซึ้ง แนะนำได้ มีความเฉลียวฉลาด เพราะได้เคยรู้มาก่อน มีบุญบารมี ได้เคยสั่งสม ได้เคยเป็นมาแล้ว ได้เคยสร้างมาแล้ว

คุณเชื่อมั้ยว่า อาตมาเคยเป็นนักรบมาแล้ว ชาตินี้ไม่จับปืน ชาตินี้อาตมาไม่จับปืน ในชีวิตอาตมา ไม่เคยซื้อปืน ไม่เคยมีปืน แม่อาตมา ยังมีปืนเลย แม่อาตมานี่ไปไหนมาไหน ไปคนเดียว พกปืน ปืนราวน์นิ่ง พกปืนป้องกันตัว อาตมาเคยเห็นปืนที่แม่ แต่พ่อไม่เคย พ่อเคยเป็นทหาร ก็ต้องมีปืนแน่ ก็ต้องเคยเล่นปืนแน่ เคยไปเป็นทหาร ที่จริงไม่ใช่ทหารจริงหรอกนะ พ่อ ทหารเกณฑ์ สงครามอินโดจีน ก็เป็นพ่อค้าอยู่ดี ๆ ธรรมดา นี่แหละ เสร็จแล้ว เขาก็เป็นทหารเกณฑ์ เขาเกณฑ์ไป เกณฑ์ไปรบ ก็เลยต้องไป เป็นทหารจับปืน และเป็นทหาร ก็เลยแย่มาเลย ไปได้ของดีมา เมา เสียคนเลย เออ ! (หัวเราะ) ก่อนจะไป ก็ไม่เลวอย่างนั้น ไปเป็นทหารมา แหม ! เสียคนหมด แม่มีปืน อาตมาไม่มี ไม่เล่นปืน ไม่ได้นิยมชมชื่น ยังมองเห็นว่า ปืนนั่นคืออาวุธ

คนที่ซื้อปืนไว้ในบ้าน ส่วนมาก มีไว้เพื่อฆ่าตัวเอง หรือฆ่าคนในบ้าน ที่จะได้ยิงขโมยนั้นน่ะ น้อยกว่าน้อยนัก คุณสังเกตซิ ลงหนังสือพิมพ์น่ะ ปืนนี่ เห็นมั้ย เด็กมันก็เอาไปยิงกันเล่น เห็นมั้ย ตายไปแล้ว ๒ รายแล้วนะ ลงหนังสือพิมพ์นี่ ตอนนี้ก็เข้มงวด กวดขันแล้ว เรื่องปืน มันเป็นอาวุธที่โจรใช้จริง ๆ ถ้าไม่ใช่โจรซื้อมา ไว้ใช้แล้ว มันจะมายิงกันเอง ประเดี๋ยวเถอะนะ หึงหวงกันมั่ง เปรี้ยง ยังไม่ทันได้ยิงโจรหรอก หึงหวงกันมั่ง โกรธกันมา ก็ยิงกันเล่นน่ะ ลั่นใส่กันเองมั่ง อะไรมั่ง อย่างนั้นน่ะ ส่วนมากปืน พวกที่เห็นว่า เอ๊ ! เราควร มีปืนในบ้าน เอาไว้กันขโมย แล้วตัวเองไม่ใช่นิสัยโจรนั่นนะ เห็นโจรจริง ๆ ก็ยิงมันไม่ออก จริงๆ ส่วนมากน่ะ อุ๊ย ! เดี๋ยวยิง เดี๋ยวถูกมัน เดี๋ยวมันตายทำไง ยิงขึ้นฟ้า อย่างเก่งยิงขึ้นฟ้า ไม่ค่อยได้ยิงโจรหรอก เสร็จแล้ว มันก็อยู่ในบ้าน มันก็ลั่นใส่ตัว เอามาเช็ดมาถู เอ้า ! ลั่นใส่ขาใส่แข้ง ขาหักบ้าง อะไรก็แล้วแต่ เลอะ ๆ เทอะ ๆ เอาไว้ให้เด็ก ยิงกันเอง หึงหวงกันบ้าง โกรธกันบ้าง เอามาฆ่ากันเองบ้างจริง ๆ นะ คุณไปสำรวจได้เลย มันจะเป็นอย่างนั้น นอกจาก คนอำมหิต โจรจริง ๆ มันก็มีไว้อย่างนั้นแหละ คนอำมหิตจริง ๆ เขาก็มีปืนนะ เพราะฉะนั้น เรื่องที่มันจะรุนแรง โหดร้าย หรือว่าจะมี สิ่งที่มันเป็นเรื่องอย่างนี้ มันเป็นที่คน มีจิตวิญญาณ ที่ได้สั่งสมมา

อาตมาบอกแล้ว อาตมาเคยเป็นนักรบมา ตั้งแต่ปางบรรพ์นะ แต่ชาตินี้ไม่เล่นปืน ชาตินี้ไม่เอา เพราะเข้าใจว่า เป็นนักรบ ต้องใช้นั่น เพราะว่าเราเอง เราต้องผ่านมา ก็รู้ฆ่ากันแกงกัน คนอำมหิตนี่ ฆ่ากันก็มัน แต่คนที่มีภูมิธรรม พอยิงเขาแล้ว ก็สงสาร อาตมาเคยเป็นนักรบ ที่เคยสงสารคนมาแล้ว ยิงคนแล้วก็สงสาร ทั้ง ๆ ที่เป็นศัตรูกัน มันต้องยิงเขาน่ะ ยิงแล้วมันสงสาร จิตมันเป็นจริงนะคุณ ยิงแล้ว ฆ่าเขาตายแล้ว ก็ต้องสงสาร แต่คนอำมหิต ฆ่าตายแล้วไม่สงสาร มีแต่ภาคภูมิใจ เป็นนักรบ ที่ฆ่าเขาได้แล้ว อื้อฮือ ! ภาคภูมิใจ นั่นคือจิตยังไม่ได้พัฒนา อำมหิต คุณฟังก็ออก เหตุผลของมัน มีในตัวของมันเอง ใช่มั้ย

แต่นักรบที่จำเป็นต้องเป็นนักรบ ต้องไปฆ่าเขา ยิงเขาแล้วสงสารเขา จิตก็เป็นจริงนะ คนที่เป็นจริง อาตมามีประสบการณ์ อย่างนี้ เล่าให้คุณฟัง ไม่ไหวหรอก แต่ไม่ใช่ยิงด้วย ที่พูดนี่ อาตมาไม่ได้ใช้อาวุธ อย่างนี้หรอกนะ อาวุธอย่างนี้ เป็นของสมัยนี้ สมัยก่อน มันยิงกันด้วยลูกศร ยิงกันด้วย ไม่ต้องเล่า พูดไปแล้วก็เลอะเทอะ อาตมาจะไม่พูด นี่พูดถึงเหตุผล ให้ฟังเท่านั้น แล้งคุณฟัง ด้วยเหตุผล เอาดี ๆ ก็แล้วกัน แล้วคนที่มีจิตจริงนี่นะ ยิงเขาตาย จะใช้ลูกศร อาบยาพิษอะไรก็ตาม ใช้ดาบฟันอะไรก็ตาม ฆ่าเขาแล้วสงสารเขา จิตอย่างนี้ มันต้องเป็นจริง มีมาแล้ว เสร็จแล้ว เราว่า โอ๊ ! ไม่เอา ชาติหน้าไม่เอาน่ะ มาเป็นนักรบอย่างนี้ มาฆ่าแกงกัน อย่างนี้ ไม่เอาน่ะ พูดง่าย ๆ ว่าเป็นจอมยุทธ์มาแล้ว ว่างั้นเถอะ จอมยุทธ์ ที่ฆ่าเขาแล้วอำมหิต คือจอมยุทธ์ ที่มีจิตวิญญาณเลว จอมยุทธที่ไม่ฆ่า ไม่ฆ่าใคร จอมยุทธ์ที่ชั้น ๑ สุดท้าย ก็ไม่ต้องไปเป็นนักรบ เราไม่ต้องรบกันด้วยแรงกาย แรงกาย มันเป็นเรื่องของ เดรัจฉาน กัดกันด้วยเขี้ยว ด้วยงา ข่วนกันด้วยเล็บ ถีบกันด้วยตีน ด้วยมือ มันเรื่องของเดรัจฉาน มนุษย์พูดกันด้วยสมอง พูดกันด้วย ความรู้ พูดกันด้วยเหตุผล คนเจริญ พูดกันด้วยเหตุผล ไม่ต้องไปออกเรี่ยว ออกแรงอะไรกัน มันก็เจริญขึ้นมา

แม้จะเป็นนักรบ ก็เป็นนับรบที่ใจมัน จนกระทั่ง ไม่เอาแล้ว พอมาทุกวันนี้ อาตมาไม่เอา จะมาฆ่ากัน ด้วยอาวุธ จะมาทำร้าย ทำลายกันด้วยร่างกาย ตีกัน ตบกัน ฆ่ากันด้วยหอก ด้วยปืน ไม่ต้องนะ ไม่ต้อง เพราะจิตวิญญาณของเรา ได้อบรม จิตวิญญาณ ของเรา ได้พัฒนา ได้กระทำอะไรแล้ว เพราะฉะนั้น เราก็มาเป็นนักบริหาร ก็เป็นนักบริหารอย่างนี้นะ นักบวชก็จะต้อง เป็นนักบวช ที่จริง ขึ้นมา มีภูมิธรรมของ จิตวิญญาณ มันจะเป็นขึ้นมา อย่างนี้จริง ๆ เพราะฉะนั้น ความรุนแรงก็จะน้อย มีแต่ความเกื้อกูลกัน เมตตากัน

อาตมาบอกคุณได้อย่างหนึ่งนะว่า อาตมามาเป็นนักบวช ปางนี้น่ะ มันเหนื่อย เหนื่อยที่จะต้องแรง เหนื่อย ที่จะต้องแรง อาตมาพูด เหมือนแก้ตัวทุกที เพราะอะไร เพราะพวกเรามันด้าน คนสมัยนี้มันหยาบ มันหยาบ เราก็เลยต้องแรง อาตมาก็บอกด้วยเหตุผล พวกนี้ คุณจะเข้าใจเท่าไหร่ก็ตามแต่ ก็พูดซ้ำนะ พระพุทธเจ้า เกิดไม่ได้ ยุคกาลนี้พระพุทธเจ้าเกิดไม่ได้ เพราะว่า พระพุทธเจ้า เกิดมา ก็ช่วยเขาไม่ได้ เขาหยาบ ให้พระพุทธเจ้า เก่งยังไง ก็มันช่วยไม่ขึ้น ถ้าพระพุทธเจ้า จะทำหยาบอย่างอาตมา เสียพระพุทธเจ้าหมด พระพุทธเจ้า เสียบุคลิกหมดเลย เสียฐานะหมดเลย เกิดไม่ได้

นี่คือสภาพที่เรียกว่า องค์ประกอบที่มันไม่เป็นไปได้แล้ว แต่แค่พระพุทธเจ้า ท่านตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย พระพุทธเจ้า ทุกพระองค์ จะไม่ลงประชุม กับสงฆ์ที่ไม่บริสุทธิ์" แล้วพระพุทธเจ้าก็บอกว่า "ตั้งแต่บัดนี้ เป็นต้นไป เราจะไม่ลงร่วมประชุมกับสงฆ์ อีกต่อไปแล้ว" แสดงว่า สงฆ์เสื่อมแล้ว สงฆ์ไม่บริสุทธิ์แล้ว หยาบแล้ว แม้แค่นั้นนี่ คุณเข้าใจแค่ไหน ที่อาตมาหยิบมา ให้พวกคุณฟัง สงฆ์ที่ไม่บริสุทธิ์ ขนาดนั้นน่ะ พระพุทธเจ้าลงไปประชุมด้วย ไม่ได้แล้ว เสีย เสื่อมศักดิ์ศรีพระพุทธเจ้าแล้ว เพราะไม่ไหวแล้ว เพราะฉะนั้น พระพุทธเจ้า จะไม่ลงร่วมประชุมกับสงฆ์ ตั้งแต่บัดนั้นไปเลย แล้วไม่ร่วมประชุมด้วย สงฆ์จงจัดการกันเอง เป็นความลึกซึ้ง ไม่ได้เข้าใจกันได้ง่าย ๆ แต่ใครเข้าใจ ก็เข้าใจนะ ฟังให้ดี เพราะฉะนั้น ภูมิธรรมของ จิตวิญญาณ หรือ ฐานะของบุคคล มันมีฐานะที่แท้จริง ทุกวันนี้นี่ มันจำยอมหลาย ๆ อย่าง พวกเรานี่ หลายคน อาตมาก็ พยายามเข็นน่ะ นักบวชก็ดี ติดแป้น ได้เท่านั้น เท่านี้ แล้วก็ไม่พยายามพัฒนา

วันนี้เป็นวันนักบวชอยู่ครบ ฆราวาสยังไม่มา นักบวชมาก็ดีแล้ว เพราะฉะนั้น นักบวชก็ฟัง ฟังให้ดี ยังจะต้องพูด ให้ฟังนี่ เอาข้างหลังพูด เสียด้วยนะ ที่จริงน่ะ จะต้องหันหน้าให้นักบวชฟัง พูดให้นักบวชฟัง แต่มาต้องหันหลังให้นักบวช พูด พูดหันหลังให้ เสียด้วย มันตลกดีเหมือนกันนะ มันก็ต้องเป็นอย่างนี้ อาตมาเข้าใจอะไรมาก ๆ กว่านี้อยู่นะ ขณะนี้น่ะ มันเป็นอย่างนี้ มันไม่รู้ จะทำอย่างไร มันไม่สมดุล มันยังไม่สมบูรณ์ มันยังไม่พรักพร้อม เพราะฉะนั้น อะไร ๆ หลายอย่าง ก็ยังไม่พรักพร้อม

อาตมาไม่เสียใจหรอก คนนั้นคนนี้จะทำชั่วอย่างนั้น คนนี้จะทำชั่วอย่างนี้ อาตมาไม่เสียใจหรอก เพราะอาตมานี่ ยิ่งเห็นตัวเอง คนนี้ทำชั่วอย่างนี้ บารมีเราก็เท่านี้ มันไม่น่ามาทำชั่ว ให้ขายขี้หน้าเลย พระพุทธเจ้าเอง ท่านจะเสียใจ ท่านก็จะต้องเสียใจ มากเลยว่า โถ ! เราเกิดมา เป็นพระพุทธเจ้าทั้งที ทำไมจะต้องมีเทวทัตมาเกิดด้วยนะ ลูกศิษย์ข้าเสียด้วย บวชให้ด้วยมือ แล้วมันก็ทำลายเรา แล้วมันก็ ประจานเรา ขายขี้หน้าเรา พระพุทธเจ้าท่านไม่เสียใจหรอก เพราะจะต้องมีอย่างนั้น เป็นธรรมดา บารมีพระพุทธเจ้า มีขนาดพระเทวทัต ก็ว่าร้ายแรงแล้วนะ อาตมาก็มีร้ายแรงอย่างอาตมา ไม่มีฤทธิ์มาก เท่าเทวทัต ถ้ามีฤทธิ์มาก เท่าเทวทัต อาตมาต้องยกพวกนี้ ให้หมดเลย อาตมาต้องหนีแล้ว สู้ไม่ได้หรอก เพราะเทวทัตน่ะ คบกับพระเจ้าอชาตศัตรู โน่นแน่ะ ใช่ไหม มันก็ต้องเอาไปหมด ใช่ไหม...

....แล้วมาเลยนี่ เอาลิ่วล้อ เอาบริวารไปหมด ถ้าอาตมามีคน ขนาดพระเทวทัต เขาก็มาเอาบริวาร อาตมา ไปหมด มาอยู่อะไร เหลืออะไร เพราะเขามีระดับ ใช่ไหม เขาเป็นโจรมีระดับ เขาเป็นข้าศึก ที่มีระดับ เขาก็เอาไปหมด บารมีอาตมา ไม่เหมือน อย่างนั้นหรอกน่ะ ไม่เหมือนหรอก ไม่เหมือนอย่างที่ว่า อาตมา บอกแล้ว ไปเถอะ ไปเลย ตั้งแต่ระดับหัวไปเลย สันตจิตโต ติกขวีโร อโสโก ถิรจิตโต ไปเลย ไปแบบเทวทัต ไปคบอชาตศัตรู แล้วก็มีฤทธิ์มีเดช หอบหิ้วไปหมดเลย ล้างบางเลย ไปเลยเอาได้ อาตมาไม่มีวิบาก ถึงปานนั้นหรอก วิบากของพระพุทธเจ้ามีแน่ อย่างพระเทวทัต ขนาดเอาบริวารไปตั้ง ๕๐๐ หอบไป จะต้องให้ พระสารีบุตร ไปเอามาคืน อย่างนี้เป็นต้น ก็เป็นฐานะที่พิสูจน์ ความเด็ดขาด ความสามารถ ของท่าน มันก็ต้องเป็นองค์ประกอบ อย่างนั้น จะต้องมีคนอย่างนั้น จะต้องมีคนมีฤทธิ์ ขนาดนั้น อย่างของ อาตมานี่ ใครจะมีฤทธิ์เท่าเทวทัต อาตมาไม่เชื่อ ไม่หรอก มีฤทธิ์จะต้องไปหลอก ให้.... เขาหลงใหล เชื่อถือ ไม่มี ที่นี่ไม่มีหรอก ไม่มี ไม่ใช่ดูถูกนะ ไม่เชื่อก็ลองดู ไปให้ใครศรัทธาเลื่อมใส ระดับพระเจ้าอชาตศัตรู มีฤทธิ์เดช ขนาดนั้นนั่นนะ เชิญ ไม่ใช่ท้าทายนะ มันเป็นสัจจะ

อาตมาพูดนี่เหมือนมันแข็ง ๆ กระด้าง ๆ อยู่ มันเหมือนท้าทาย มันเหมือนอะไร ต่ออะไรไปอยู่ แต่มันไม่ใช่ อย่างนั้น มันเป็นไปตามธรรม เพราะฉะนั้น พวกคุณ ไม่ว่านักบวชก็ดี ไม่ว่าฆราวาสก็ดี บางทีก็ทำ สิ่งที่ไม่ดีไม่งาม อกุศลอย่างนั้น อกุศลอย่างนี้ แหม ! เราหนอ เราก็ยังไม่ดี ทำให้อาตมาต้องเจียมตัว ต้องพากเพียร ต้องอุตสาหะ ในฐานะนักบวช ก็ต้องพยายาม แนะนำ สั่งสอนสิ่งที่ดี สอนขึ้น แต่อาตมา พูดเดี๋ยวนี้ ก็ไม่ได้หมายความว่า พวกเราฟังแล้ว นักบวชก็ดี ฟังแล้วก็บอกว่า เออ ! เราก็ต้องชั่วอย่างนี้ เพราะพ่อท่าน มีบารมีเท่านี้นี่ อาตมาก็เลยซวยอยู่ตรงนี้พอดี เพราะฟังแล้ว ก็บอกว่า เออ ! ก็เลยไม่ต้อง พากเพียรนะ เพราะเราอย่างนี้ ก็สมแล้ว พระโพธิรักษ์ มีบารมีเท่านี้ มันก็ต้องชั่วเท่าเรานี่แหละ เราก็ไม่พัฒนาขึ้นน่ะ พูดอย่างนี้ ชี้โพรงให้กระรอก อาตมาก็เลยซวยต่อไป ไม่ใช่นะ

เราควรจะคิดให้ดีว่า ทำไมจะต้องไม่สร้างสรร ถ้าคุณสร้างสรรตัวให้ดี อาตมาก็จะได้ดีขึ้นอีก ถ้าอาตมาไม่มี ลูกศิษย์เกเรเลย ไม่มีลูกศิษย์ ที่บกพร่อง มีแต่ลูกศิษย์ที่ดี เจริญงอกงาม ทำไมอาตมาจะทำนำพาศาสนานี้ มีฤทธิ์มีเดช สามารถที่จะทำ ให้คนเลื่อมใส ศรัทธา ทำให้ศาสนานี้ ไปดีกว่านี้ไม่ได้ มันต้องได้ดีกว่านี้ ใช่มั้ย เพราะฉะนั้น เราบอกว่า เราจะต่ำ หรือจะสูง มันไม่ได้หมายความว่า เราคนเดียว ลูกศิษย์ลูกหาด้วย เราจะต่ำหรือเราจะสูง ก็เพราะลูกศิษย์ลูกหาสูง ลูกศิษย์ลูกหา มีภูมิธรรม ลูกศิษย์ลูกหาดี ยิ่งคนใกล้ชิด เท่าไหร่ ก็ต้องยิ่งดี คนใกล้ชิดไม่ดี มันก็ทำให้เราไม่ดีน่ะ อย่างสังคมโลก เขาก็เหมือนกัน รัฐมนตรี คนนี้ดี อู๊ ! ภรรยาดี เป็นคุณหญิง มันก็ชูเกียรติให้แก่รัฐมนตรี นายพลนี่ดี มีภรรยาที่ดี อู๊ ! ได้เป็นผู้หญิง ได้เป็นผู้ที่ มีคุณธรรม เป็นคนที่มี ความสามารถ เป็นอะไรก็แล้วแต่ มันก็ชู นายพลนี้เป็นนายพลแต่ภรรยาเละ เออ ! นายพลมันก็ต้องเน่าด้วย ไม่ใช่ไม่มีอะไร หรือ ลูกเละ ลูกชายเละ นายพลนี้มีลูกชายเละ ภรรยาก็เละ นายก็เน่าด้วย ฉันใดก็ฉันนั้นแหละ คนใกล้ชิดอาตมา เหมือนกัน คนใกล้ชิดนี่ หมายความว่า นักบวชนี่ ต้องใกล้ชิด ทั้งนั้นน่ะ ไม่ได้หมายความว่า ปัจฉา ฯ เท่านั้น ถึงจะใกล้ชิด ความจริงแล้ว ท่านสันตจิตโต ท่านติกขวีโร ต้องถือว่าใกล้ชิดอาตมากว่าปัจฉา ฯ ใช่มั้ย หรือพระผู้ใหญ่ ในระดับสูง ก็ถือว่า ใกล้ชิดมากว่า เป็นรุ่นพี่ ๆ ขึ้นมาใกล้กว่า ไม่ได้หมายความว่า ไปเอาปัจฉา ฯ แต่ปัจฉา ฯ ก็ด้วย ก็ว่าไป แล้วในนัยลึก ๆ ปัจฉา ฯ ก็ด้วย เพราะโดยรูป ไปไหนก็เห็นด้วย ฯ ถ้าอาตมาไป ปัจฉา ฯ ก็เกเร ปัจฉา ฯ ก็แสดงบทบาทด้วย อ๊อ ! นี่เหรอลูกศิษย์ นี่เหรอ พระของท่าน มันก็แย่เหมือนกันแหละนะ เออ ! มันก็แย่เหมือนกันนะ แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่าปัจฉา ฯ เท่านั้น หมายความว่า พระผู้ใหญ่ด้วยนะ ...

... จะต้องสังวรระวัง เป็นนักบวช จะต้องเป็นตัวอย่างที่ดีนะ เป็นผู้ที่จะต้องพากเพียรตน มันไม่ได้ หมายความว่า เราช่วยตน เท่านั้น เราช่วยตัวเราให้ดี มีภูมิธรรมสูง เราช่วยศาสนา ช่วยมนุษยชาติ ช่วยสังคม ตามฐานะที่แท้จริงนะ เพราะฉะนั้น นักบวชก็ดี นักบริหารก็ดี อยู่ในนัยคล้ายกัน คงเข้าใจแล้วนะ นักบริหารก็เป็นผู้ที่ช่วยเหลือ เฟือฟายคนอื่น เป็นคนมักน้อย สันโดษ เป็นคนมี วรรณะ ๙ เหมือนกัน แต่ทุกวันนี้ มันเป็นไปได้ยาก แต่ในทางซ้อนนะ สภาพหมุนรอบเชิงซ้อนนั้น แน่นอน นักบริหารนี่ ก็จะต้อง มีอะไร ต่ออะไรบ้างแหละ จะบอกทรัพย์ศฤงคาร มีโน่นมีนี่ ก็คงจะต้องมีบ้าง เพราะว่าจะไปเป็น แบบเดียวกันเลย กับนักบวชเลย มันย่อมไม่ได้นะ มันก็ต้องมีบ้าง มีเพื่อที่จะไปช่วยเหลือ เฟือฟายผู้อื่น

อาตมาเอง อาตมาใช้สภาพพวกนี้ซ้อน ๆ เชิงอยู่ อย่างคุณจำลองนี่ ยกตัวอย่างง่าย ๆ คราวที่แล้วนี่ บอกว่าเงินทอง ไม่มีหรอกนะ แต่ก็มีนะ แต่ไม่ใช่ของผม เพราะ รับเงินเดือนมา มันเงินค่ารับรอง ของตำแหน่ง ผู้ว่า ฯ ไม่ได้ใช้ส่วนตัวหรอก แต่ก็เข้าแบงก์ไว้ เอาเข้าแบงก์ไว้ ก็ไม่ได้เคยนับ ไม่ได้เคยดู ไปดูอีกที โอ้โฮ ! มีดอกเบี้ยตั้ง ๔ หมื่นกว่าบาท ตั้งแต่เป็นผู้ว่า ฯ มา เฉพาะดอกเบี้ย ของเงินรับรองนี่ ก็เอาออกมา แล้วก็ช่วยน่ะ ทันตกรรมยังขาดเงิน ได้บริจาคมา ๔ หมื่นกว่า นี่เอาดอกของเงินรับรอง ของผู้ว่า ฯ เดือนละ ๒ หมื่นบาทน่ะ มาถึงขนาดนี้ โอ๊ ! เผลอ ๆ ไปดู มันก็มี จะบอกว่ามีเป็นของคุณจำลอง ก็คุณจำลอง ก็ไม่ได้ใยดีอะไร ไม่ได้เอามาใช้ส่วนตัว แต่มีเพื่อที่จะถึงครั้งถึงคราว มันจะต้องสนับสนุน มันจะต้องส่งเสริม มันจะต้องสร้าง นี่มันเป็นสภาพซ้อน ที่อาตมา ยังอธิบายไม่เก่งน่ะ อาตมาไม่ใช่ ไปแนะนำ ให้ผู้ที่เป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เอา นี่ตีกิน เลี่ยง เลี่ยงซะ ตีกิน ที่จริงก็เป็นของตัว ของตน เอาไว้ปลื้ม เอาไว้ใช้บำเรอตนอะไร ในคราวครั้งใด ที่บำเรอตน มันดู ๆ มันเหมือนจริง มันดู ๆ มันเหมือนไม่จริง อะไร อยู่อย่างนี้ ซ้อน ๆ นี่อาตมาก็มีของจริง มาอธิบายให้ฟังบ้าง อาตมายังรู้สึกว่า อธิบายยังไม่ออก ด้วยสภาพ หมุนรอบเชิงซ้อน ที่จะว่าไม่มี มันก็มี เหมือนอย่างอาตมานี่ เหมือนไม่มี เหมือนบำเรอตนนะ โอ๊ ! นี่ต้องนั่ง ห้องแอร์มันอยู่ แล้วก็นั่งดูวิดีโอ วันยังค่ำ อะไรอย่างนี้ ที่จริงไม่ใช่วันยังค่ำ อาตมาดูไม่ไหวหรอกวันยังค่ำ ตายแน่ ๆ ทำงานไป บางทีก็พัก เมื่อยก็เขียนหนังสือบ้าง ทำโน่น ทำนี่บ้าง อะไรต่ออะไรอยู่ในห้อง ก็เหมือน นักบริหาร นี่นะ ถึงเวลาสอนก็สอน ถึงเวลาแนะนำก็แนะนำ ถึงเวลานำพา ก็นำพา เอ้า ! ถึงเวลาที่ จะต้องทำ พวกเป็นสื่อสารอะไร เพราะสมัยนี้ บอกแล้วสมัยสื่อสาร ทำอะไรก็ทำไป มีวัตถุสมบัติ ดูซินี่ มีข้าวของ นี่สร้าง ศาลางาน โรงงานก็สร้าง ต้องใหญ่ต้องโต มีโน่นมีนี่อะไรขึ้นมา มันก็เหมือนมีอุปกรณ์ มีเครื่องเคราหรูหรา จะว่าไม่มี ก็เหมือนมี มันเป็นสภาพหมุนรอบเชิงซ้อน ที่อธิบายยังไม่ออก อาตมาก็ยัง อธิบายไม่ออกว่า เออ ! แต่พวกคุณคิดว่า เข้าใจนะ คนที่เข้าใจ ก็เข้าใจ อาตมาไม่ได้มาถือสิทธิ์ ไม่ได้มาใช้ บำเรอ ไม่ได้มาใช้อะไรนี่ คุณจะเชื่อแค่ไหน ก็แล้วแต่นะ ไม่ได้บำเรอหรอก แต่ว่า มันก็เป็นไป โดยรูป โดยธรรม ที่มันควรมี พอเป็นพอไป เท่านั้นเอง ก็พอไปได้ ที่จริงว่ากันจริง อาตมาก็น่าจะอดทน ให้กว่านี้นะ น่าจะทนยุงได้ นั่งข้างนอกนี่ ทำไปก็เกาไป ปัดไปก็ทนยุงได้ ทำงานไปอะไร มันน่าจะเก่งกว่านี้นะ แต่ว่า มันยังไม่เก่ง แหม ! มันไม่ได้ แล้วปัจฉา ฯ ก็รู้นะ แค่ยืนอยู่นี่ นั่งอยู่นี่ ก็ต้องคอยปัด

เพราะจริง ๆ เลย มันต้องมีองค์ประกอบ ยุงก็ต้องมาก สมัยพระพุทธเจ้าไม่มีหรอกยุงนะ สมัยนี้มันมีไปหมด ทั้งยุง ทั้งแมลงวัน ทั้งโน่นทั้งนี่ คือมันแย่ไปหมด ถ้าว่าไปแล้ว มันอจินไตยอีกเยอะ ทำไมมันจะต้องยุงมาก ก็เพราะมันเลวลง สังคมประเทศชาติ ทรัพยากร โน่นนี่ อะไรต่ออะไร มันเลวลงหมด เพราะฉะนั้น พวกนี้ ก็คือ จำพวกผีนรกทั้งนั้น ยุงก็ตาม แมลงวันก็ตาม ก็พวก สัตว์เดรัจฉาน พวกผีนรก มันก็ต้องสมบูรณ์ ด้วยกันน่ะ เมื่อยุคกาลที่มันแย่ลง สัตว์เดรัจฉาน ผีนรกก็ต้องมาก คนนี่แหละ เป็นผีนรก อมนุษย์ ไม่ใช่อะไร เป็นธรรมดา คนมันไม่ค่อยเป็นคนหรอก ทุกวันนี้ คนมันเป็นอมนุษย์ มันเป็นผี เป็นมาร เป็นยักษ์ เป็นนรก เป็นชาวนรก เยอะแยะ มันก็ต้องมาก เพราะว่ามันเลวลงนะ ก็คงเข้าใจนะ นี่มันเป็นธรรมดา ปฏิเสธ ไม่ได้หรอก ปฏิเสธไม่ได้ อาตมาไม่ได้ปฏิเสธ ทำไมจะต้องเป็นอย่างนั้นนะ ...

อ้าว ! ไม่เป็นอย่างนั้น มันจะไปได้ยังไง มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ตถตา เช่นนั้นแหละ มันก็ต้องเป็น เช่นนั้นแหละ ซึ่งไม่ใช่ เรื่องประหลาด อะไรหรอก มันต้องเป็น เพราะฉะนั้น องค์ประกอบอะไร ๆ ก็ตาม ทั้งด้านที่จะต้องอาศัย ทั้งด้านที่จะต้องฉุด จะต้องถ่วงกัน จะต้องเสริมกัน มันมีทั้ง ๒ ด้านเลย เพราะฉะนั้น องค์ประกอบ เครื่องประกอบ ที่จะต้องถ่วงดุลอะไรต่ออะไรกัน มันก็ต้องมีสัดส่วน ที่จะต้อง เกิดคุณค่า เกิดประโยชน์ ทำไมเราจะต้องมาทำ ถึงขนาดนี้ ให้ฆราวาสมาอด กินตั้งวันละมื้อ ทำไมต้อง ทำอย่างนี้ ต้องทำอย่างนี้ก่อน ไม่ทำอย่างนี้ ไม่สามารถที่จะทำไม้กระเดื่อนี้ นี้ก็บำเรอต้นฟู่ฟ่า มักมาก ถ้าเราเอามักนี่ ก็อีแค่มักน้อย กิน ๓ มื้อ แล้วมาถ่วง กินนับมื้อไม่ได้นี้ ไปถ่วงลงหรือ คนกินนับมื้อไม่ได้ มันก็ต้อง เอาคนกินมื้อเดียวนี้ถ่วงมัน หรือ อดมั่ง ถ่วงมั่ง มันถึงจะอดทนง่าย คงฟังออกนะ น้ำหนักมันเป็น อย่างนี้ เป็นต้น แต่งตัวฟู่ฟ่า หรูหรา เฟ้อ แต่งให้มอซอเข้ามา ถ่วงมันไว้ คนที่ร่ำรวยมหาศาล ต้องมีเงิน นับไม่ถ้วน มันต้องเอาคน หมดเนื้อหมดตัว ไม่มีเงินนี่มาถ่วงมัน ที่จริงพวกฆราวาส พวกเรา แม้แต่ที่สุดแล้ว ในอนาคต เป็นหมู่กลุ่มแล้ว มันไม่ถึงกับ ไม่มีเงินหรอก มันก็ต้องมีเงินบ้าง ไม่ต้องมาคอยภาระ ต้องคอย มาเบิก ส่วนกลางน่ะ คนส่วนกลางก็ คนหลาย ๆ ฐานะ มาเบิกส่วนกลาง แล้วมันรำคาญนะ อาตมาเห็นใจ เหรัญญิก หรือ ผู้ที่คุมเงินนี่ คนขี้โลภ ก็จะมาเบิกเอามาก คนไม่ขี้โลภ ก็ยิ่งเห็นใจ คนที่จ่ายเงินนี่นะ คนไม่ขี้โลภ เราก็ยิ่งเห็นใจนะ และอยากให้นะ คนนี้มันไม่เห็นแก่ตัว คนนี้มีการเสียสละ มีมารยาทนะ ไม่ค่อยอยากได้ เราก็เออ ! เบิก เอาเท่าไหร่ล่ะ ๕ บาทพอ เอาไปเถอะ ๑๐ บาท ๒๐ บาท จะให้อย่างนั้นนะ คนที่มาเอาเท่าไหร่ เอา ๑๐๐ หนึ่ง นี่ให้ ๕ บาทดีมั้ยนี่ มันจะเป็นเช่นนั้น ใช่มั้ยใจคนจ่าย

มันยิ่งอยากได้ มันยิ่งไม่อยากให้ คนยิ่งไม่อยากได้ ยิ่งอยากให้ พูดอย่างนี้ เดี๋ยวไปตลบตะแลงอีกล่ะ คนที่มันพูดอะไรไม่ค่อยได้ ไปชี้โพรงให้กระรอกหมด ทำทีขอ ๕ บาท เราจะได้ ๑๐ เมื่อทำทีของ ๒๐ เดี๋ยวเขาให้บาทเดียว มันตลบตะแลง มันเป็นอย่างนี้คน จิตวิทยามันเป็นอย่างนี้ แต่อาตมา ชี้สัจจะให้ฟัง เพราะมันรำคาญ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องหรอก จริง ๆ แล้ว มันก็จะเหมือนอิตโตเอ็นนี่ มีการเงินการทอง ก็จะมีส่วนตัว ส่วนอะไรบ้าง รักษาของตัวเองดี คนไหนที่มีอะไรต่ออะไรเอง คนไหนจะทำบุญ ก็ทำเอง จริงซิ คนที่มีฐานะของธรรมะ มีภูมิธรรมสูงจริงนั้น ก็จะทำได้มากไม่ต้องหรอก ถึงแม้ว่า เขาจะต้องให้นะ หมู่บ้านนี่มีเงินกองกลาง เหมือนอิตโตเอ็น จ่ายให้ เดือนละ ๒,๐๐๐ ทำเข้าส่งเงินกองกลาง เสร็จแล้ว เขาก็แบ่งให้ มีเปอร์เซ็นต์ให้ด้วย มีเปอร์เซ็นต์คล้าย ๆ แบบคอมมูน แบบคอมมิวนิสต์ แต่ว่าผู้ที่จิตใจเอื้อเฟื้อ เสียสละจริงแล้ว แม้จะทำได้มาก ก็ไม่ต้องการเปอร์เซ็นต์มากหรอก เราทำบุญ นั่นแหละ เราของ พุทธศาสนา มีลักษณะทำบุญ ทำบุญเข้าไป กองกลางเข้าไป มีน้อย ๆ ก็ได้ เรายิ่งพิสูจน์ตัวเองว่า เรายิ่งต้อง ไม่มีมาก ยิ่งมีน้อย แต่ทำมาก ๆ เขาก็จะให้กลับมาทำบุญได้มาก ๆ เปอร์เซ็นต์ก็จะให้กลับมามาก ๆ ส่วนแบ่ง ก็จะให้กลับมามาก ๆ เราก็ทำบุญได้มาก ๆ เกื้อกูล เข้ากองกลางมาก ๆ ความอุดมสมบูรณ์ ของส่วนกลาง ก็จะเยอะแยะ เมื่อส่วนกลาง มันเยอะจริง ๆ ก็แผ่ออก ไปหาข้างนอก ไม่เฉพาะแต่ เลี้ยงหมู่บ้าน ไม่เฉพาะแต่เลี้ยงชุมชน ออกไปเกื้อกูล ข้างนอกได้ มันถึงจะมีสภาพซับซ้อน หมุนรอบเชิงซ้อน อย่างนี้ ๆ เพราะฉะนั้น จะไม่มีการร่ำรวยกัน ผู้ที่ยังหอบหามอยู่ในหมู่บ้าน ร่ำรวย ในหมู่บ้าน จะเป็นคนที่ อยู่ในฐานะต่ำ

คนรวยคือคนชั้นต่ำ ฟังแล้วมันกลับกันกับโลกเขาหมด คนจนคือคนชั้นสูง แต่ไม่ใช่ จนใจ ไม่ใช่จน สมรรถภาพ ไม่ใช่จนโดยที่ อัตตา หิ อัตตโน นาโถ ไม่ได้ หรือเกื้อกูลคนอื่นไม่ได้ จนเพราะเราอยู่ได้ สามารถ เลี้ยงตนได้ แล้วเผื่อแผ่คนอื่นได้ เพราะเราไม่กักตุน ไม่สะสม อัปปัจจยะ ไม่สะสม เราเอาเข้าส่วนกลาง หรือว่าเราจะเอาไป ทำบุญเอง อันไหน ที่สมควร ถ้าเผื่อว่าเราเอง เราอยู่ในชุมชนนี้ ก็ไม่เห็นจะต้อง เอาไปทำบุญ อะไรอื่นมากมาย เพราะจะมีกรรมการ จะมีนักบริหาร จะมีผู้ที่ ในส่วนของ นักบริหารนี่ จะเป็นผู้ที่สอดส่องเองน่ะ ในฐานะรัฐมนตรีพาณิชย์ ก็จะรู้การค้า อะไรต่ออะไรเอง จ่าย คล้าย ๆ อย่างนั้นแหละ นักบริหาร รัฐมนตรีพาณิชย์ก็จะรู้ จะเอาไปจ่ายที่ไหน จะเอาไปแจกที่ไหน แจกในหมู่เรา พอแล้วหรือยัง อ้าว ! ในชุมชนของเรา พอแล้ว เหลือแล้ว เพราะฉะนั้น จะต้องเอาไปแจกจ่ายข้างนอก นักการพาณิชย์ ก็จะติดต่อ ต่างประเทศ นั่นไปโน่น แล้วจะไป ค้าขายที่ไหน ให้ใคร อะไร ยังไง อย่างถูกสัด ถูกส่วน อย่างนี้เป็นต้น ผู้บริหารก็จะจัดการ พวกเราเป็นนักผลิต ผลิตไป พอเหลือ เอ้า ! เข้ากองกลาง นักบริการก็เอาไปแจกจ่าย หรือนักบริหารก็ติดต่อ นักบริหาร ที่จะให้ค้าขาย ก็ติดต่อนักบริการเอา ทำงาน ประสานกันอีกที เห็นมั้ย มันจะเชื่อมโยงกัน นักบริหาร นักบริการ จะเชื่อมโยงกัน อย่างนี้เป็นต้น

ยังไม่หมดนะ อาตมาเองอธิบาย อธิบายอะไร ๆ รู้สึกว่ายังอธิบาย ยังไม่สมบูรณ์ แต่ค่อย ๆ อธิบายไป พวกเราจะได้ฟัง อะไร ๆ จะได้เข้าใจอะไร ได้เพิ่มเติมขึ้น เพราะในขณะนี้นี่ เรายังประดักประเดิด นักผลิตก็ยังผลิตไม่เก่ง ยังผลิตไม่พอ โดยเฉพาะนี่ จะออก พอจบปีนี้ เปิดปีใหม่ของโครงการ วันเกิด มะรืนนี้ ก็วันเกิดของหมู่บ้านโครงการแล้ว ขึ้นปีที่ ๕ อาตมาก็จะพยายาม นำพา ในเรื่องของ นักเกษตร เพราะว่านักผลิต ด้านเกษตรกรรมนี่ ผลิตอะไรก็แล้วแต่นี่ มันไม่ใช่หลัก ผลิตเกษตรกรรมนี่เป็นหลัก เราต้องกิน เสื้อผ้าหน้าแพรนี่ ทุกวันนี้ มันก็พอแล้ว เพราะเสื้อผ้าหน้าแพร มันไม่เปลือง ไม่ผลาญอะไร มากมาย นอกจากคนโลก ๆ มันผลาญ ตัดกัน แต่งกัน มีกันคนละ ๑๐๐ ชุด ๑๐๐๐ ชุด อะไรก็แล้วแต่ เฟ้อ ๆ ฟุ่มเฟือย ไม่เข้าเรื่อง เพราะฉะนั้น เรื่องเสื้อผ้านี่ มันพอนะ แต่แปลกนะ ในหมู่บ้านปฐมอโศกนี่ คนทอผ้า ก็ทอได้ทุกวัน ทำงานทุกวัน แต่คนเกษตร ไม่ค่อยทำงาน ทั้ง ๆ ที่เป็นหลักกว่า มันต้องทำ ทุกวันนะ เกษตร จะต้องทำเป็นหลักเลย จะต้องมีหมู่ใหญ่ด้วย ไม่หรอก มาทำงานในร่ม มาทำงาน ทอผ้า มาทำงานกลด มาทำงาน หัตถกรมอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปทำเกษตรไม่ทำ

แล้วทีนี้พระกับเกษตรนี่ห่างกัน ผิดวินัยด้วย เลยคาคออาตมาเรื่อย ๆ เลยได้เปรยปราย กับพระว่า อาตมาจะต้อง ขออภัยละนะ อันนี้ขอปลงอาบัติ รวมไว้ก่อนเลย จะต้องไปชี้เขาขุดดิน จะต้องไปให้ เขาตัดไม้ ตัดหญ้า ตัดต้นหมากรากไม้ ทำเกษตรอะไรละ ถึงแม้ว่า อาตมานี่ ในชาติปางนี้ อาตมาไม่ต้อง เกษตรอะไรหรอก อาตมาไม่เคยทำนานะ แต่อาตมาก็เคยเลี้ยงวัว เลี้ยงควาย เลี้ยง เคยอยู่นา เคยออกอยู่นา เคยจับกบจับเขียด เคยทำอะไร แต่ไม่เคยดำนา ไม่เคยทำนา เคยขนแต่ข้าว ขนข้าว เอาเกวียนขน ขับเกวียน ขับเกวินเป็น อาตมาขับเกวียนขับเกวินได้ เป็นเพราะว่า รกรากอยู่ทางด้านนา แต่มันไม่นาทีเดียว แต่ว่า พ่อแม่ ไม่ได้ทำนา แต่ว่าป้าลุงทำนา อาตมาเคยไปอาศัยป้าอาศัยลุง อะไรอยู่ แต่ก็คิดว่า พอพากันไปได้ พอมีความรู้ ที่จะพาทำนา ทำสวน ทำผัก ทำพืชอะไรกัน เพราะฉะนั้น ขอให้พวกเราได้รู้ว่า เรื่องการเกษตรนี่ จะต้องเป็นหลักของมนุษย์ เพราะมนุษย์ต้องกิน มนุษย์เปลือย ก็อยู่ได้ แต่มนุษย์ไม่มีกิน อยู่ได้มั้ย ไม่ได้ มนุษย์ไม่มีบ้านก็อยู่ได้ ยิ่งพวกเรานอนโคนหมากรากไม้ รุกขมูลได้แล้ว ไม่ยากหรอก ไม่มีบ้าน ก็นอนได้ อยู่ได้ ไม่มีผ้านุ่งห่มเลยก็อยู่ได้ แต่ไม่มีกิน อยู่ไม่ได้ และยิ่งเราไม่สะสมเงินทอง ไม่ได้ไปเที่ยว ล่าเงิน ล่าลาภ ล่ายศ อะไรมา ถ้าเราไม่มีสิ่งเหล่านี้เอง ไม่อัตตา หิ อัตตโน นาโถ เราจะอยู่ได้อย่างไร อยู่ไม่ได้ ปีนี้ปีที่ ๔ อาตมาดู ลองใจกันดูแล้ว โน่น นี่แล้วยังไม่มีตัว เอ๊ ! ทำไมเทวดา ยังไม่ส่งตัวมาเลย ยังไม่รู้เลยว่า ตัวไหนเป็นตัวหลัก

เอาละ ทำนาก็พอได้นะ คุณสามพัน ก็พอเอาถ่านอยู่ สามพันนะไม่ใช่สามร้อย ไม่ใช่สามสิบนะ คือชื่อสาม เสร็จแล้วเวลาทำนา ไปช่วยเขาอยู่ ๓ คนทุกทีเลย อาตมาเลยบอกว่า โอ๊ย ! อย่างนี้ไปได้รอดแล้วนี่ ต้องตั้ง ชื่อใหม่ เลยตั้งชื่อ สามพัน ซะเลย จะได้ไป ทำนากัน ๓,๐๐๐ คน เพราะสามแล้ว ไปทำกันแค่ ๓ คน ทุกทีเลย ช่วยกันดู ช่วยกันแลอะไรอยู่ ก็แค่ ๓ คนทุกทีเลย คนมีตั้งเยอะ ตั้งแยะ ไม่ค่อยออก ทำท่าทีว่า จะเอานะ ทำนา แหม ! ขมีขมัน สนุก ก็เล่น ๆ เอาจริงไม่เป็นชาวนา พอจะทำนา เรียกกันไปเถิด เปิดไมโครโฟน ลำโพงทั่วรอบเลย หูจะแตก ได้ยินแล้วแต่ไม่ไป แต่กินข้าวทุกวัน เม็ดข้าวใส่ท้องทุกวัน แล้วไม่ไปทำ

เอาละ อาตมาก็ว่าบ้างนะ เพราะฉะนั้น เราจะต้องเร่งรัดพัฒนาพวกนี้นะ การเกษตร จะต้องลงมือลงไม้กัน จะต้องเอาใจใส่ คือพูดอย่างนี้ คงเข้าใจนะ เดี๋ยวอาตมาจะพูดในเรื่อง นักบริหาร กับนักผลิต แล้วจะพูด ถึงเรื่อง เน้นเกษตรกรรม ในวันอาทิตย์ โน่นแหละ ที่จะเทศน์ก่อนฉัน นั่นแหละ จะเทศน์ให้เข้าใจ นักบริการ กับนักผลิต ให้เข้าใจถึงอะไร ที่สำคัญที่สุด ของเรามันมี นักบริการ ค้าขายนี่นักบริการ พวกค้าพวกขายนี่คือ พวกขนส่ง พวกไปเอาจากนักผลิตมา แล้วก็เอามาแจกคนนั้น เอามาแจกคนนี้ แล้วก็เอาค่าบริการ ที่ตัวเอง เป็นเอาขน อาตมาเรียก พวกขนย้ายถ่ายเท พวกจับกัง นักพ่อค้านี่ เดี๋ยวนี้เป็นพ่อค้า จนกระทั่ง มันฉ้อฉล นักผลิตต้องหาบมา แล้วมาส่งที่ร้าน แล้วร้านก็โก่งราคาด้วยนะ จะขายไม่ขาย โธ่ ! หาบมาก็เมื่อยแย่แล้ว จะหาบ กลับอีก มันจะทำยังไงน่ะ หามผีตกป่าช้าแล้ว นักบริการพ่อค่านี่ ก็ข่มเอาข่มเอา ลดราคาไป นี่มันเป็นสภาพ ฉ้อฉลในสังคม เพราะความไม่เห็นใจกัน โถ ! อุตส่าห์หาบถึงนี่เชียวเหรอ นักบริการ ต้องไปหาบมาสิ เขาสร้างแล้ว เขาดำมาแล้ว เขาปักมาแล้ว โถ ! ตาก… นี่หลังสู้ฟ้า หน้าสู้ดินมาแล้ว ผลิตออกมาแล้ว นักบริการ ก็ไปเอาจากเขามาสิ ขนมา หาบมา แล้วก็มาใส่ร้าน แล้วก็ขาย แล้วก็คิด ค่าบริการ นี่นั่งเต๊ะอยู่เลยนี่ อ้าว ! เอาของมาส่งเหรอ เออ ! ขายเท่าไหร่ล่ะ ส่งเท่าไหร่ล่ะ ฮื้อ ! มากไป เอาไม่เอาล่ะ ไม่เอา เอากลับคืน โธ่ ! มันแบกมันหามมา มันก็เมื่อย มันจะเอากลับคืนไปไง อย่างนี้มันเป็น สภาพฉ้อฉล คนที่มี จิตวิญญาณเลว มันจะเป็นอย่างนี้ หมดเลย เป็นนักบริการที่เลว

แหม ! วันนี้ว่าจะไม่พูดเรื่องนักบริการนะ แต่ว่าพูดไปก่อนแล้วบ้างนิดหน่อย มันก็เลย ซับซ้อนกันอย่างนี้ เลยกลายเป็นเรื่อง เอาเปรียบ เอารัดกันไปหมด เพราะกิเลสแท้ ๆ ความเห็นแก่ตัว ความเอาเปรียบแท้ ๆ จึงยาก สังคมทุกวันนี้ นักบริการทุกวันนี้ เป็นเจ้าพ่อ เจ้าแม่ พ่อค้าเป็นเจ้านายนักบริหารด้วย เป็นเจ้านายนักบวชด้วย จุ๋มจิ๋มมั้ย ฮิ ฮิ เป็นเจ้านายนักบวชด้วย สั่งนักบวช ได้เลย นักบวชจะต้องสอน อย่างนี้ อย่ามาสอนระบบบุญนิยมนะ ต้องสอนระบบทุนนิยม นักบวชก็ต้องเป็นทาส ของนักบริการ สอนทุนนิยม นักบริหารเป็นทาสนักบริการ ทาสพ่อค้า พ่อค้าก็สั่งนักบริหาร ให้จัดการระบบ อย่างที่ นักบริการต้องการ นักบริหารก็ต้องทำตาม ระบบที่เกิดในสังคม จึงเป็นระบบที่นักบริการเป็นผู้สั่ง พ่อค้า อาเสี่ยเป็นผู้สั่งทั้งนั้น นี่คือระบบ ฉ้อฉล ของสังคม มันเกิดจากความผิดพลาด เกิดจากสิ่งที่ไม่เป็นสัจธรรม ในสังคม ไปกันใหญ่ เพราะฉะนั้น ถ้าเผื่อเราเอง พัฒนาคน ให้มีสัจจะ ความรู้ และก็พัฒนาให้เป็นคนจริง เข้าถึงสภาวะจริงนี้ไม่ได้ เราไม่มีทาง ช่วยเหลือมนุษย์ เราจะช่วยมนุษย์ได้ ก็อย่างนี้ เท่านั้น แล้วผู้ที่ช่วย ก็ต้องเป็นผู้ที่เห็น สัจจะความจริง แม้มันจะได้น้อย ก็ขอให้เป็นความจริง

ในโลกนี้ ถ้าไม่มีความจริง ก็ขอให้เราเป็นคนจริง ที่มีความจริงเถิด แม้คนเดียว ก็ยังชื่อว่า ในโลกยังมี ความจริง จำไว้ ฟังใหม่ ในโลกนี้แม้ว่า จะด้อยสัจธรรม หรือด้อยความจริง หรือน้อยความจริงแล้ว ก็ขอให้เรา เป็นคนจริง ที่มีความจริง ให้ได้เถิด โลกยังเชื่อว่า ยังเหลือสัจธรรม หรือยังเหลือความจริง เพราะอย่างน้อยเรามี ไม่มีใครเลย มีเรานี่แหละ เป็นคนจริง เป็นผู้ที่ มีความจริง อยู่คนเดียวก่อน แล้วรังสรรค์ หรือยืนหยัดความจริงนี้ไว้

อาตมากำลังเน้น เรื่องความจริง เรื่องคนจริง และคนจะจริง ก็ต้องเป็นคนประเสริฐที่แท้ เป็นอริยะที่แท้ เป็นอริยะ ตามหลัก พระพุทธเจ้า สอนไว้หมดเลย แม้จะเอาหลักวรรณะ ๙ นี่มาพูด ก็ต้องพยายาม เข้าใจให้ได้ แล้วเป็นให้ได้ หรือเป็นคนที่เป็นอริยะ เป็นโสดา สกิทา อนาคานี่ให้ได้ แล้วเป็นให้ได้ เป็นคนจริง ให้ได้ เป็นคนจริงก็เพราะ มีความจริง ถ้าไม่มีความจริง ก็เอาเป็นคนจริง แบบโลก ๆ โจร คนจริงเหมือนกัน นะ มันฆ่าจริง ๆ นะน่ะ มันก็เป็นคนจริง คนจริงชั่ว ๆ พรรค์นี้ อย่าไปเป็นเลย พระพุทธเจ้า ไม่เคยสั่งสอน ต้องจริงที่เป็นกุศล ต้องจริงที่เป็นสัจธรรมที่ดี เป็นคนจริง ที่เสียสละจริง เอื้อเฟื้อเกื้อกูล คนอื่นจริง มีสมรรถภาพจริง ที่จะสร้างสรร สิ่งที่ดีจริง เป็นคนกตัญญูกตเวทีจริง เป็นคนอดทนจริง เป็นคนที่มี ความเฉลียวฉลาด ที่รู้ตัวเอง รู้ตัวเอง ว่าตัวเองนี่ มีพฤติกรรม อย่างไรในวัน ๆ กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ของตัวเอง ที่แสดงออก เป็นอย่างไร รู้ว่า อ้อ ! มันไม่ดี ก็ปรับปรุงจริง ๆ จนเป็นได้ ไม่ใช่แต่ความเห็น ไม่ใช่แต่ความรู้ มีแต่ความเห็น มีแต่ความรู้ แม้แต่ตัวเองเป็นอย่างไร ยังไม่รู้ตัว ทำออกไป ขณะนี้ ก็แสดง อาการ และก็ทำอย่างนี้อยู่ประจำ เป็นมิจฉาอาชีวะด้วย ประจำชีวิตเลย โอ๊ ! ยังมีหยาบ ๆ คาย ๆ กายกรรม ก็เป็น คนหยาบ หยาบอย่างนั้น หยาบอย่างนี้ ขี้เกียจอย่างนั้น ขี้เกียจอย่างนี้ เห็นพฤติกรรมอยู่ได้เลย

วัน ๆ นึงไม่ต้องไปดูมากหรอก เห็น ลีลา พฤติกรรมเขาขี้เกียจ หยาบคาย จะทำก็ทำในสิ่งที่อกุศล เห็น ก็ไม่ต้องบอกกัน มันก็เห็นกันได้ คบคุ้นกันอยู่ด้วยกัน มันก็รู้ วาจา พูดออกไป ก็เอาแล้ว วัน ๆ มีแต่วาจา หยาบ ๆ แสดงความประชดประชัน แสดงวาจา หยาบ ๆ คาย ๆ แสดงวาจา ส่อเสียด เพ้อเจ้อ ไม่ประสาน ไม่ประนีประนอม ไม่อันเป็นที่รัก ไม่เป็นวาจาอ่อนหวาน เป็นวาจาที่ประสานกัน เป็นในสิ่งที่แตกที่แยก การกระทำ ก็เป็นสิ่งที่ไม่เข้ากัน ไม่สร้างสรร พฤติกรรม ไม่รู้ตัว ทำอะไร ก็เป็นมิจฉา เป็นอกุศล ทุจริต ไม่ดี ไม่งาม ก็ไม่รู้ตัว แต่พอพูดแล้ว เก๋เลยนะ โอ๋ ! วาจาก็แจ๋ว พูดเหตุผลแจ๋ว แต่พฤติกรรมค้านแย้ง พฤติกรรม ทางกาย วาจา ใจ มาจากใจนั่นเอง เพราะใจของเรา ยังไม่ฉลาดแท้ ยังไม่แหลมคม ยังไม่รู้ตัว ยังไม่มีสติ ยังเมา ปากอย่างหนึ่ง ใจอย่างหนึ่ง สุดจะหยั่งถึงได้ เพลงเขาร้อง แบบนี้ มันก็ไม่ตรง มันก็ไม่เป็นได้ มันได้แค่รู้ พอจะร่ายความรู้นั้นน่ะ โอ้โฮ ! ชักความรู้ ออกมา แจ๋ว ความรู้ แต่ความเป็นจะว่าไง จ๋อย ความเป็นเป็นไง ไม่ได้เรื่อง อย่างนี้เป็นต้น มันก็ไม่ใช่สัจธรรม

ความรู้น่ะเรียนได้ คนในโลกทุกวันนี้ หลงความรู้กัน เป็นนักวิชาการ เป็นนักรู้ นักคิด แล้วมันได้เปรียบ ราคาความรู้สูง ราคาความเป็นไปได้ กรรมกรนี่ พวกกรรมกร พวกกระทำจริงนี่ กรรมกร คือพวกลงมือจริง ๆ นี่ ราคาถูก แต่โดยสัจจะนั้น ราคาถูก นี่แหละกำไร ถ้าเข้าใจทฤษฎี กำไรขาดทุน ของอารยชนแท้แล้ว เพราะฉะนั้น คนที่มีบุญคือใคร คนมีบุญคือใคร กรรมกร อยากได้ราคา ค่าแรงงานขึ้นเป็น ๘๐, ๙๐ โอ๊ย ! ไม่ต้องไปอยากได้ เขาไม่ให้ไม่ต้องไปง้อเขา เสียเหลี่ยม ทำเข้าไปเถอะ แต่อย่างว่า มันซับซ้อนนะ พวกนี้ไม่เข้าใจ

นอกจากไม่เข้าใจแล้ว ทำไปแล้วพวกนี้มันขี้โกงด้วย แล้วมันก็ย่ามใจด้วย เขาก็ตกต่ำอยู่ด้วย พวกที่กินแรง คนอื่น แล้วก็ย่ามใจ ก็คนบาป โง่ลงทุกวัน ได้แต่เอาเปรียบเขา ได้แต่กินแรงเขา มันโง่ลงทุกวัน พวกนี้ก็แย่ไป มันก็ไม่ดีอีกแหละ นี่มันภาวะซับซ้อนมาก ๆ สภาพหมุนรอบ เชิงซ้อนพวกนี้ อธิบายยาก ๆ เพราะบางที เอ้า ! แบ่งกันมาบ้าง เฉลี่ยกันมาบ้าง ไปมัวแต่ให้เขามาก ๆ อยู่ มันก็ไม่ดี เอาละ ยังไม่วิเคราะห์เรื่องนี้ก่อน เอาไว้วิเคราะห์ เอาไว้พูดวันอาทิตย์นะ

ทีนี้หันมาทางนักบริหารกับนักบวชที่ว่านี่ ขณะนี้เราต้องการ ผู้ที่ต้องเป็นตัวอย่าง เป็นตัวอย่าง เพราะฉะนั้น ผู้ใดที่ยังไม่รู้ตัว ว่าเป็นนักบริหาร เป็นผู้ที่จะอยู่ในระดับบริหาร มีความเฉลียวฉลาด มีความเสียสละ มีความไม่สะสม มีความกระทำกันได้ อย่างรับผิดชอบ มีรับผิดชอบ เป็นหัวหน้า เป็นอะไร อย่างนี้เป็นต้น ถ้าเผื่อว่าเรารู้ตัวว่า เรายังไม่ได้ เอ้า ! เราพยายาม สร้างสรร ตนเอง ให้เป็นกรรมกร เป็นนักผลิต เป็นนักบริการ ขนย้ายถ่ายเท ไหนบอกให้แบกซิ ขอให้บอกเถอะ ให้แบก แล้วจะแบก ตามที่บอก มา เป็นพวกกรรมกร พวกนักแบกขนย้ายถ่ายเท นี่เป็นตัวนักแบก นักบริการแท้ ทุกวันนี้ เขาเรียกพ่อค้า ก็ตาม พ่อค้า ก็ต้อง ไปขนเองนะ แต่อย่างว่า สภาวะในโลกเห็นมั้ย มันไม่ขนเองหรอก มันจ้างคนแบกอีกต่างหาก ที่จริงแบกเอง นักแบก จะจ้างเขา ก็จะต้องให้ค่าแรงมากกว่า ที่ตัวเองเอา นักบริการนี่จะต้องจ้าง ไป ๆ มาๆ จะมาอธิบายบริการอีกแล้ว จะต้องให้คน ที่เขาแบกน่ะ มากกว่าส่วนตัวที่เราเอา เราติดต่อไปเอาโน่นเอานี่ เราเอาคนแบกไป ต้องให้คนแบก ราคาสูงกว่าเรา เป็นผู้ที่นำพานะ ถึงจะถูกต้อง

แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นนะ หัวหน้าที่ไปติดต่อ ที่จะไปเอาโน่นมาให้นี่ อะไรต่าง ๆ นานานี่ เอาราคามากกว่า ตัวแบกได้น้อยกว่า นี่คือ ความฉ้อฉล ของสังคม คนลงแรงจริง ๆ ไม่ได้ แต่มองในทางสัจธรรม คนแบก นั้นน่ะ ได้น้อย ได้ค่าแรงเปลี่ยนมาน้อย คนที่ชี้โบ๊ชี้เบ๊ นำพาไปแบกนั้นน่ะ เอามาก ใครเป็นหนี้ ใครเป็นหนี้ คนชี้เป็นหนี้ เป็นบาป คนแบกเป็นบุญ แบกมากเป็นบุญ มันเป็นสัจจะนะ นี่ถ้าเราไม่รู้ ไม่เข้าใจ แต่คนที่รู้ อย่างที่อาตมาแนะนำ จะเข้าใจ เพราะฉะนั้น ผู้รู้แล้ว ไม่เป็นไร เอ็งจะกินแรงข้า อีกชาติหน้า เอ็งก็มา เป็นควาย ให้ข้าแน่นอน เพราะเอ็งเป็นหนี้ข้า อยู่ตั้งเยอะแยะเลย มาเป็นควายให้ข้า ไถนา แต่กินฟาง เป็นเรื่องธรรมดา ๆ ถ้าเข้าใจแล้ว ไม่เป็นปัญหาอะไรเลยนะ เพราะฉะนั้น สัจจะพวกนี้เหมือนกัน เราจะเป็น คนชี้นี่นะ จะเป็นคนใช้ จะเป็นคนชี้คนอื่น จะเป็นคนบอก ให้คนอื่นทำ แล้วเราเองไม่ทำเองนี่นะ ต้องสังวร ให้มากนะ โดยเฉพาะนักบวช และนักบริหาร โอ๊ ! เราจะไปชี้ ไปใช้นะ ให้เขามาบริการเรา ให้เขามาให้ แก่เรามาก ๆ เราจะเป็นส่วนได้มาก เป็นส่วนเฟ้อ เราจะต้องมักน้อย เราจะต้องสันโดษ จะต้องเป็นผู้อาศัย ที่มีชีวิตที่น้อย เขาเอามาให้เรามาก ๆ ๆ ๆ ๆ เราก็จะต้อง สะพัดออกมาก ๆ ๆ เอามาให้เรานี้ เราก็ต้อง รู้เลยว่า โอ๊ ! เอามาให้เรา เราเองนี่รับนะ แต่รับอย่าไปรับเป็นของเรา เมื่อรับแล้ว ไม่เป็นของเรา เราก็ต้อง หาทาง สะพัดออกไป ให้แก่ผู้อื่น ที่ควรจะได้ บุญของผู้ที่มาให้เรา เรารับ เราก็แผ่บุญ แจกบุญ เกื้อกูลบุญ สร้างสรร เอาไปแจกคนอื่น ที่ควรได้รับมากกว่า มันก็เป็นบุญ ร่วมกัน นี่เอามาให้เรา เราก็ เออ ! เปรมปรีดิ์ บำเรอตนเลย ได้บริการ เขามาบริการให้เรา เราก็รับใหญ่ รับเละเลย เป็นนักบริหาร ก็ตาม เป็นนักบวชก็ตาม ระวัง จะเป็นอย่างพระพุทธเจ้า ท่านเตือน ว่ากินข้าวเขา เหมือนกับกิน ก้อนเหล็กเผาไฟนะ กินข้าวเขา กินของเขา รับของเขา เหมือนกินเหล็กแดงเผาไฟ มันเป็นอย่างนั้น

ถ้าเราจะไม่พยายามสังวรสำนึก และก็กระทำพวกนี้ ไปให้แต่คนมาบริการ แล้วก็ด่าเขาอีก ว่าเขาอีก แหม ! ปัจฉาสมณะ อาตมานี่ ไม่เคยถูกอาตมาตะคอก ซักคนหรอก ถามได้เลย อาตมาไม่เคยตะคอกปัจฉา ฯ จะทำ โน่น นี่ ผิดพลาด อย่างโน้นอย่างนี้ อาตมาไม่เคยตะคอก เพราะอาตมาฝึกมาแล้ว นี่อาตมาพูดได้ เต็มปากนะ เขาทำผิด เขาทำพลาด เขาทำโน่น โถ ! เขาบริการเรา แล้วน่ะ เขาก็ไม่อยากผิด อยากพลาด เราก็สอนเขา แนะนำเขาธรรมดา ถึงเวลาบางทีบางเวลา เราไปพูดตอนนั้น เขาจะเสียใจมาก ก็เอาไว้เวลา ที่เขาควรจะได้ฟัง เขาควรจะได้รู้ ค่อยบอกเขาทีหลังก็ได้ พอทันทีปั๊บ พอทำผิดพลาด เฮ้ย ! ทำอะไร ยังไง โอ้โฮ ! คนเรามันก็ผิดแล้ว มันก็เสียใจด้วยนะ แล้วโดนตะคอกอีกนะ หัวใจตกไปอยู่ปลายตีนโน่นแน่ะ ใช่มั้ย อย่างนี้เป็นต้น คนที่ไม่มีญาณปัญญา โง่ ไม่รู้หรอก ตะคอก นึกว่าฉันใหญ่ นึกว่าฉันมีอำนาจ นี่เป็นลักษณะ พวกอันธพาล คนอันธพาล อย่างเก่า เป็นจิตวิญญาณอันธพาล เพราะฉะนั้น เป็นนักบริหารไม่ได้ ยังไม่เหมาะสม เป็นนักบวชยังไม่ได้ ไม่เหมาะสม ต้องเข้าใจ นี่รายละเอียด

เราจะอยู่กันอย่างต้องประสาน ต้องรู้จักสถานที่ลึกซึ้ง ละเอียด สุขุม ประณีต พวกนี้ดี ๆ ต้องเข้าใจจริง ๆ นะ เราเป็นผู้ใหญ่ จะต้องรู้ ยิ่งเราดุเขา ด่าเขา ประเภทตะคอก ประเภทอะไรต่าง ๆ นานาพวกนี้น่ะ มันไม่ทางดีขึ้นเลย ตัวเองก็ไม่ได้รับความศรัทธา เลื่อมใสดีขึ้น คนตะคอกก็ไม่เจริญขึ้น มันหยาบ มันไม่เจริญ มันไม่ดีงาม นอกจากตะคอกแล้วก็ไม่พอ ขี้บ่น ๆ รู้มาก ไม่ใช่อะไร หรอกนะ รู้มาก บ่น ๆ มันก็ลักษณะเดียวกัน เป็นแต่เพียงว่า ไม่ทำอย่างแรง แต่ทำอย่างยิบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ มันก็เหมือนกันแหละ จำนวนเหมือนกันแหละ ชั่วโมงหนึ่ง ๖๐ นาที ก็บ่นมันทั้ง ๖๐ นาที มันก็เท่ากันกับ ตะคอกทีเดียวแรง ๆ ตกลง ก็พอกันแหละ ใช่มั้ย มันไม่ถึงวินาทีหรอกนะ ตะคอกนั่นนะ ไม่ถึงวินาทีหรอก ตะคอกแรง ๆ มันก็เท่ากันกับ ๖๐ วินาทีนั่นแหละ บ่นมัน ๖๐ วินาที รวมกันแล้ว ก็น้ำหนักเท่ากับตะคอก ๑ วินาที พอกัน คนขี้บ่น แหม ! ดูซินี่ ไม่รู้จักเลย ทำอะไรนี่หยาบคาย บ่นอยู่นั่นแหละ พอกัน อันธพาลเท่ากัน แต่อันธพาล ประเภทเรียกว่า อันธพาลย่อย อันธพาลชอบทำน้อย ๆ ย่อย ๆ ติดต่อกัน ยืดยาด เพราะฉะนั้น ใครลักษณะ ขี้บ่น ลักษณะตำหนิ ชอบตำหนิ บ่นพึมพำ ๆ อยู่เรื่อย กับประเภทตะคอก พวกเดียวกัน อันธพาล แต่คนละแบบ เท่านั้นเอง หากอันธพาลเหมือนกัน พวกเดียวกัน พวกอันธพาลเหมือนกัน แต่คนละลักษณะ คนละแบบ คนละทิศทาง

ถ้าเราพูดอย่างนั้นน่ะ บ่น ๆ อย่างนี้ ไม่ค่อยได้ประโยชน์ ตะคอกก็เจ็บปวด แล้วมันก็หักกลับ มันไม่เอา มันมีผลเท่ากัน เพราะฉะนั้น สิ่งเหล่านี้ พูดแล้วก็เข้าใจง่าย แม้ไม่ถึงขั้นตะคอก มันไม่ถึงขั้นขี้บ่นอย่างนั้น มากหรือน้อย เราจะต้องประมาณ ให้หาสัมมาให้ดี เราจะบอก มีน้ำหนักว่า อาตมาไม่ใช่ไม่ว่าใครน่ะ ว่า ว่าแรง ๆ ก็ว่าในครั้งในคราว เหมือนตะคอก แต่ไม่ถึง ตะคอกหรอก ต้องสวนควัน ให้พอเหมาะพอดี ว่าในครั้ง ในคราวที่อาตมาว่า อาตมาก็ว่า ไม่ใช่ไม่ว่านะ ว่า ว่าแรงเหมือนกัน แต่มันจะมีลักษณะ เรามองออก เราจะมองออกว่า คนหยาบกับคนไม่หยาบนี่ มันต่างกันนะ คนหยาบกับคนไม่หยาบ มันต่างกัน

ผู้ที่จะขึ้นมาเป็นนักบวช หรือนักบริหาร ต้องเรียนรู้ลักษณะพวกนี้ให้ดี เป็นตัวอย่าง คนที่เขาเหนื่อยนะ นักผลิต พูดมันก็พูดได้ ๒ ส่วน อีก ๒ ส่วน มันพูดเสียทีเดียว มันก็ไม่ได้ นักผลิตนี่เหนื่อย ๆ หรือ นักบริการ ที่แท้นี่ ต้องขนเอง ใช่ไหม ต้องแบกหามเอง นี่เหนื่อย เหนื่อย ๆ นี่บางทีมันทำผิด ใช่ไหม พอทำผิดพับ แล้วมันก็มันจะไม่เวลาคิดมาก มันเมื่อย มันก็ตะคอกเก่งกว่า ก็ต้องเข้าใจเขาว่า เออ ! เขาก็ต้องหยาบ อย่างนี้ก่อน นักบริการกับนักผลิต เขาเหนื่อยน่ะ เขาต้องออกแรงกาย เขาต้องอย่างโน้น อย่างนี้ เมื่อเหนื่อย ขึ้นมา มันก็ พลังงานที่จะช่วยคิด ช่วยอ่าน ยังงั้นยังงี้ มันจะช่วยตนอะไร มันก็ไม่มากพอ เพราะฉะนั้น เขาก็จะต้องหยาบ พวกนี้น่ะ หรือมันต้องยก ต้องแบก ต้องหาม ต้องเร็ว ต้องใช้แรง ต้องอะไรต่ออะไรนี่ มันก็จะหยาบขึ้นมา อะไรต่ออะไร เพราะฉะนั้น เขาพยายาม มากกว่า เราต้องเข้าใจเขา เขาจะหยาบอยู่ เขาจะต้องกระด้าง เขาจะต้องแข็งแรง เขาจะต้องไม่นิ่มนวล อะไรอยู่บ้าง ก็ต้องใช่ แต่ตัวเองซิ เป็นนักบริหาร ไม่ต้องไปแบกไปหามมาก ไม่ต้องไปผลิตมาก ไม่ต้องไป ออกแรงมาก เราต้องนิ่มนวล เป็นตัวอย่าง ให้เขานิ่มนวลขึ้นมา มันถึงจะเป็นสัดส่วน หรือมันจะเป็นลำดับ ที่เนื่องเกี่ยวกันได้ มันถึงจะเป็นสภาพ ที่มีขั้นมีตอน มีชั้น มีตอน มีสูง ต่ำ กลาง ปลายขึ้นตามลำดับ ถ้าเราเข้าใจสภาพ ความเป็น ฐานะแห่งฐานะ หรือ ฐานานุฐานะ อย่างนี้ มันก็จะประสานกัน มันจะรู้เขารู้เรา รู้ผู้ที่เขาเป็น อย่างโน้นอย่างนี้ กันอย่างดีด้วย สัดส่วน แต่ของพวกเรานี่ มันประดักประเดิด อยู่หลายอย่าง

แม้แต่อาตมาเองนี่ หลายอย่างก็ยังไม่งาม มันไม่สอดคล้องทีเดียว ก็รู้ แต่ที่เป็นได้ ยังเป็นไม่สมบูรณ์ อาตมาก็รู้อยู่ ก็ปรับปรุง ที่พูดนี่ ก็พูดให้ฟัง แต่ก็มีส่วนที่เป็นได้ดีขึ้นมา ก็ดีขึ้นมาไม่น้อยล่ะ แต่ที่ยังมี ส่วนบกพร่องอยู่ ก็พึงสังวรเหมือนกัน จะต้องกระทำ สิ่งเหล่านี้ ให้มันสอดคล้อง ให้มันดีมันงาม เป็นไปได้เหมือนกัน

นักบริหารกับนักบวชนั้น ไม่ต้องมาก แต่นักบริการกับนักผลิตนี่ต้องมาก เพราะฉะนั้น พวกเรานี่มันมีเชิง มันมีเชิงซ้อนว่า ถ้าจะขึ้นมา เป็นนักบวช มันดูเบา เพราะฉะนั้น คนที่หนีงานหนัก มาสมัครงานเบา ก็อยาก จะมาบวช ทั้ง ๆ ที่ตัวยังไม่พร้อม บุญบารมี ยังไม่มีภูมิ แต่มันรู้ นกรู้นี่ มันมีมาก โอ๊ ! มันฉลาด เฉโก รีบ ๆ มาบวชเสียเถอะวะ จะได้ไม่ต้อง ไปถึงขั้นแบก ๆ หาม ๆ เหมือนนักบริการ เหมือนนักผลิต รีบ ๆ มาบวช จริง คุณจะพยายาม ใช้อะไรกลบเกลื่อน แล้วก็ทำให้ตัวเองนี่ เพราะเราก็มีวิธีการ ขนาดเรา มีวิธีการคัดเลือก อย่างนี้นะ ต้องอยู่นาน ๆ ปีหน่อย ต้องโน่นต้องนี่ มันก็ยังอดทน อดอกอดใจ เอาน่า ๓ เดือน ๔ เดือน ปีหนึ่ง ๒ ปีไม่เท่าไหร่หรอก สะกดใจ แล้วก็ได้มาเป็นนักบวช พอมาเป็นนักบวช มันก็เป็นนักบวชเก๊ เพราะภูมิไม่ถึง มาเป็น นักบวชเก๊ ฟังดี ๆ นะนี่ สัจจะนะ พอเป็นนักบวชเก๊ แล้วเป็นยังไง ก็มาเป็นหนี้ บอกแล้วว่า ถ้าเผื่อว่า เงิน ๑ บาท ให้แก่คนธรรมดา หรือไปเอาของเขามา เอาเงิน ๑ บาทของเขามานี่นะ มาเป็นผู้รับ คนธรรมดา รับเงินบาทหนึ่งมา อัตราก็เท่าบาทหนึ่ง นักบวช รับเงิน ๑ บาทของเขามานี่ อัตราไม่ใช่บาทหนึ่ง รับของ เขามา ค่ามันจะสูงกว่านั้น เพราะเขาให้ ด้วยน้ำใจ เขาให้ด้วยอะไร ต่ออะไรต่าง ๆ หลาย ๆ อย่าง มันค่า แพงกว่า ๑ บาท เพราะฉะนั้น นักบวชรับเงิน ๑ บาทจากคนนี่ ถ้าเป็นหนี้ จะเป็นหนี้เป็นร้อย แต่คนธรรมดา นี่ รับเงินมาบาทหนึ่งนี่ ถ้าเป็นหนี้ จะเป็นหนี้บาทหนึ่ง หรืออย่างเก่งก็ ๕ บาท ฟังไหวไหม ฟังเข้าใจไหม

นักบวชนี่รับของเขามา ข้าวเม็ดหนึ่งนี่ ถ้าไม่สมฐานะ แล้วทำไม่ถูกนี่ พระพุทธเจ้าท่านบอกว่า กินข้าวเขา เหมือนก้อน เหล็กแดง เผาไฟ เพราะหลอกน่ะ มันไม่ใช่สัจจะ มันไม่สมควร อย่างอาตมานี่น่ะ มีภูมิสูง เพราะฉะนั้น รับมานี่ สมดุล ถ้าจะให้ทองคำ อาตมามา อาตมามีค่าควรทองดำ สมดุล อาตมาไม่ใช่ ยกตัวหรอกน่ะ ไม่ใช่ยกตัวยกตน แต่สมมุติให้ฟังน่ะ สมดุล แต่ถ้าอาตมา ไม่ใช่ผู้ที่สมควร กับค่าทองคำ เขาเอาทองคำมาให้อาตมานี่ อาตมาจะเป็นหนี้เลยทันที มหาศาล หนี้คูณด้วยนะ ต้องคูณหนี้ นี่ขึ้นไปด้วย เพราะว่าอยู่ในฐานะที่หลอกเขา อยู่ในฐานะที่ไม่สมสัดสมส่วน อาตมาว่า ยังอธิบายไม่เก่ง แต่พวกคุณ ฟังให้ดี ๆ ให้เข้าใจ เพราะฉะนั้น คนที่จะปลอมบวช หรือแกล้งที่จะมาเป็นคนฐานะนี้นี่ ถ้ามันไม่ใช่ ตัวมันแล้ว เราไม่ใช่คนสูง จะมาเป็นคนสูง หนี้ยิ่งมาก เพราะฉะนั้น ผู้ที่ยังไม่สมควรจะบวช ยังไม่ถึงฐานะ ควรจะบวช เอาเถอะน่ะ คุณสร้างบุญของคุณไว้ก่อน คุณเป็น นักผลิต คุณก็มีบุญ คุณเป็นนักบริการ คุณก็มีบุญ ก็คงจะเข้าใจนะบุญ นี่ไม่ใช่ว่า มาแกล้งพูดน่ะ อาตมาพูดนี่ โดยสัจจะ ไม่ใช่ว่า จะมาหลอกคุณ นี่ใช้จิตวิทยา มาหลอกให้คุณเป็นคนบริการ เป็นนักคนงาน เป็นกรรมกร เป็นนักที่จะต้องรับใช้ ไม่ใช่หรอก เพราะถึงยังไง อาตมาก็กินแค่นี้น่ะ อาตมาก็ใช้แค่นี้น่ะ ถ้าคุณจะหาทุนรอนอะไรมาให้อีก อาตมาก็เอามา ใช้สร้างสรร ไปให้แก่ ประชาชนอีก อาตมาเอง อาตมาไม่บำเรอตน มากกว่านี้หรอก ไม่ได้หลอกแน่ ๆ ถ้าคุณฟังให้เป็น แล้วก็จะเข้าใจ แต่ถ้าคุณซิ จะถูกหลอกหรือไม่ถูกหลอกก็ตาม

ถ้าคุณออกแรงจริง เป็นนักผลิตจริง สร้างสรรจริง เป็นนักบริการ ต้องเป็นกรรมกร แบกขนจริง บุญอยู่ที่ใครล่ะ กัมมัสสโกมหิ กัมมทายาโท บุญอยู่ที่ใครล่ะ ก็บุญอยู่ที่คุณนั่นเอง คุณสั่งสมไปซิ ใครก็แย่งไม่ได้ อาตมาก็แย่งคุณไม่ได้นะ อาตมาบอกคุณทำ คุณไปทำ บุญเป็นของอาตมาเหรอ ของคุณ บุญไม่ใช่ของอาตมาหรอก คุณไปทำ ก็เป็นของคุณน่ะ ใช่ไหม คุณจะผลิต คุณจะบริการ ก็บุญของคุณ ทั้งนั้นน่ะ แรงงานของคุณ ผลผลิตของคุณ บุญของคุณ ทั้งนั้นแหละ เป็นพลวปัจจัย ของคุณเอง ทั้งนั้น เพราะฉะนั้น บอกว่าจะมาเป็นนักบริหาร ก็อย่ามาโกง บริหารไม่จริง หลอกลวงเขากินฉ้อฉล อย่างทุกวันนี้ เป็นนักบริหารทุกวันนี้ เห็นชัดที่สุดเลย มันเป็นนักบริหาร หาผลประโยชน์ ให้แก่ตนเอง แล้วก็เป็นหนี้ พวกนี้นี่ แหม ! เป็นวัวเป็นควาย ก็ยังน้อยไปน่ะ แล้วเป็นกัน ไม่รู้กี่ชาติน่ะ เป็นหนี้ มันไม่สมควรจะไปเป็น นักบริหารเลย มันไปโกง มันไปกิน มันไปฉ้อไปฉล แล้วมันเป็นบาป คนที่รู้จริง อยากจะไปเป็นทำไม เราเป็น อย่างนี้ดีกว่า เป็นแค่นักบริการ เป็นแค่นักผลิตนี่ดีกว่า สั่งสมบุญไปซิ สร้างบุญไปซิ กี่ชาติ ๆ ก็ไม่เห็น เป็นไรเลย แล้วมันจะมีเอง มาเอง มันจะไม่ประดักประเดิด มันจะสมสัดสมส่วน ไม่อยากได้ มันก็จะได้ มันจะมา เพราะบุญของเรา เพราะอันนี้เป็นพลวปัจจัยของเรา ผลวิบากของเรา นี้ไม่ได้ ก็จะไปรีดเข้ามา ก็เหมือนกับคนน่ะ ไม่ได้ ก็พยายาม ไปกู้เขามาก่อน ก็เป็นหนี้

แต่ถ้าเผื่อว่า คนที่จะได้อันนี้ มันก็มาของเรา เพราะของ ๆ เรา มันก็มาของเรา มันก็จะให้ไม่ใช่หนี้ แต่เรารู้ได้เหรอ เรารู้ไม่ได้ว่า เอ๊ ! นี่เราไปทำงานนี่ มันได้นี่ โอ้โฮ ! ได้อัตราเงินเดือนดีนะ เป็นบุญของเรา หรือไปกู้เขามา พยายามหา ช่องทาง ดิ้นรน เพื่อที่จะไปได้รายได้ มากกว่านี้ พอได้รายได้มากกว่านี้ นึกว่าบุญเหรอ ไม่ คนไม่ต้องเรียกร้อง ให้ตัวเอง ได้เงินเดือนเพิ่ม ถ้าคุณมีบุญ เงินเดือนมันจะเพิ่มเอง คนที่ไม่มีท่าเลย พยายามดิ้นรน หาทางซิกแซก เพื่อที่จะไปได้ เงินเดือน ขึ้นมาก ๆ ขึ้นเงินเดือนสูง ๆ เรื่อย ๆ ช่องทางโน้น ช่องทางนี้ ก็ไปเรื่อย ๆ มันก็ได้ คนพยายามมันก็ได้ แต่ได้มานั้น มันไม่ใช่ส่วนสัด ของตนเอง มันไม่ใช่ผลวิบากของตนเอง มันเป็นหนี้ คุณรู้ได้ง่าย ๆ ที่ไหน คนในโลกนี้ พยายามดิ้นรน เพื่อที่จะ เอาเปรียบ อย่างนั้น แล้วเขาได้เปรียบจริงน่ะ ความพยายามของคน มีความสามารถ เมื่อพยายาม ก็สามารถ เอาเปรียบ เอารัดเขาได้ ได้ แต่ได้หนี้มา เขารู้ตัวที่ไหน เขาไม่รู้ตัวนะ

อาตมามีบุญ ชาตินี้ทำมากได้น้อย อาตมายังน้อยใจเลย เอ๊ ! ทำไมนะ เราก็ฝีมือก็เท่ากับเขา แล้วเรา ก็ทำได้มากกว่า เขาด้วย นานกว่าด้วย แต่ให้อัตราเงินเดือน แล้วให้รายได้ของเราแค่นี้ ยกตัวอย่างง่าย ๆ อาตมานี่เป็นดารา ระดับ ๒ ไม่ใช่ดารา ระดับแนวหน้า กำธร สุวรรณปิยะศิริ นะ อาตมามาก่อนด้วยซ้ำ กำธรมาทีหลัง มันเป็นพระเอก เล่นละครทีหนึ่ง ได้เป็นร้อย เป็นพัน แหม ! เราก็เล่นทีหนึ่ง ทำไมเราเล่น ทั้งแบกทั้งหามกว่าเขาด้วย ได้ ๑๐ บาท ๑๐๐ บาท แหม ! มันได้เป็น ๕๐๐ เป็น ๑๐๐๐ อย่างนี้ เป็นต้น เราทำงานอันนี้ไปส่งเขา เราก็ว่างานของเราดีนะ แต่ทำไมเขาให้อัตราน้อยจังเลยนี่ เราทำงานนี้ ให้กับเขามาก หน็อย ! ทำงานไปเถอะ ทำมากได้น้อย แต่ก่อนนี้น้อยใจ แต่เดี๋ยวนี้รู้แล้ว อาตมากำไร ทำมากได้น้อย กำไร นี่อาตมามีบุญนะ มันมีบุญโต ธรรมนะ อาตมาไม่ได้ ใจน่ะ อยากได้มากน่ะ ใจน่ะอยากได้มาก ตามโลกเขาหลอก ใช่ไหม ตอนนั้น ยังไม่รู้ตัวนี่ ก็อยากได้มาก แต่มันก็ไม่ได้มาก ยังมาน้อยใจ เอ๊ ! ทำไมวะ เรานี่มันต่ำจังเลย ทำไมเราทำมาก ทำไมเราได้น้อย ทำไม ทีคนอย่างนั้น ไม่น่า จะให้มันมากเลย หยาบก็หยาบ ทำงานก็ไม่อด ไม่ทน แต่ทำไมมันได้ค่าตัวมาก มันก็จะริษยาเขา แต่อาตมา ไม่ได้ริษยาคนน่ะ ในโลกนี้ไม่ได้ริษยาใครมากหรอก

คุณฟังเข้าใจไหมว่า อาตมามีบุญ ทำมากได้น้อยนี่มีบุญ คนทำน้อยได้มาก ระวัง บาปจะกินหัว หนี้มันจะถมหัว นี่ธรรมะ มันจะทวนกระแสอย่างนี้ ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น ผู้ที่จะขึ้นมาเป็นนักบริหาร ก็ขอกำชับ จะขึ้นมาเป็นนักบวช ก็ขอกำชับ อย่าอยากในฐานะที่ไม่สมฐานะ เมื่อขึ้นมาแล้วเอาละ ประเดี๋ยวก็จะสึก ออกไปเสียหมด พอรู้ตัวแล้ว ตายละหว่า นี่เราไม่สม แล้วก็จะสึกกันไปเสียหมด ก็อย่าเพิ่งไปคิดอย่างนั้น คือเมื่อมาแล้วก็เป็น ขยัน หมั่นเพียรเข้า ทำให้คุ้มตัวคุ้มตน เพราะฉะนั้น คนที่จะเป็นนักผลิตอยู่ก็ตาม เป็นนักบริการอยู่ก็ตาม โอกาสที่จะขาดทุนน้อย นักผลิต และนักบริการนี่ โอกาสจะขาดทุน นั้นน้อย นักบวช กับนักบริหารนี่ โอกาสจะขาดทุนนั้นมาก เข้าใจไหม เข้าใจไหมน่ะ ถ้าฟังดี ๆ จะเข้าใจ

เพราะฉะนั้น อย่าทำเป็นสะแหลน อยากจะมาเป็นนักบริหาร อยากจะเป็นนักบวชง่าย อย่าสะแหลน วิ่งเข้าหาบาป วิ่งเข้าหาหนี้ ง่าย ระวัง นี่ฟังดี ๆ นะ ฟังธรรม อาตมาสาธยายสัจจะให้ฟัง คุณจะเข้าใจสัจจะ แล้วโลกมันมองกลับกันหมด มันอยาก จะมาเป็นใหญ่ มันอยากจะมีฐานะ มันอยากจะได้เงินเดือนมาก ๆ มันอยากจะได้เป็นอำนาจ เป็นอะไรต่ออะไร

อยากไปทำไม โอกาสบาปมาก ถ้าเข้าใจสัจจะแล้ว อยากไปทำไม อย่าไปอยากเลย มันเป็นมันได้เป็นเองน่ะ อาตมาไม่ได้อยาก มาเป็น ประธานสงฆ์เลยนะ แหม ! ถ้าใครขึ้นมาเป็นประธานสงฆ์แทนได้นะ อาตมา ก็จะสบาย อาตมาจะได้ไป บาตรใบหนึ่ง ไม่ต้องบริหารแล้วนะ ไม่ต้องทำงานแล้ว มีบาตรใบ มีกลดอัน ไปแล้ว ปักกลด รุกขมูล ไปตรงนั้น ไปตรงนี้ไปสบาย ๆ น่ะ ใครมา ก็ทำงานกะเขาไป อะไรต่ออะไรต่าง ๆ นานา ไม่ต้องมาคอยดูแล ว่ามันเป็นยังไงล่ะนี่ ต้นไม้ต้นนี้ อย่าเพิ่งตัดนะ ตรงนี้ ยังไม่สะอาดนะ ต้องโน่น ๆ นี่ ทำ โน่น นี่ ต้องไปบอกคนนั้น ขุดดินตรงนี้หน่อยนะ อะไรอย่างนี้ ต้องคอยดูแล อะไรทั้งนั้นน่ะ เลย นี่ครัวไม่มีคนแล้วนะ ไปช่วยกันบ้างนะ นี่ดูซินี่ ร้านค้าก็ไม่มีใครดูแล โอ้โฮ ! ทำไมมันมาก มันมายจังเลย ก็ไม่รู้ แต่อาตมาเอง อาตมาไม่ต้องถามหรอก อาตมารู้ว่าทำไม ก็เพราะอาตมาเป็นพระโพธิรักษ์ มันก็ต้อง เป็นอย่างนี้น่ะแหละ ถ้าไม่เป็นอย่างนี้ ก็ไม่ใช่พระโพธิรักษ์ ถ้าอาตมาวางไม่เป็น ถ้าอาตมาได้แต่หอบ แต่หาม แต่ติดแต่ยึดนะ เส้นไม่โปนเท่านี้หรอก เส้นโปนกว่านี้ ขนาดวางเป็นขนาดนี้ คุณยังเห็นไหมล่ะ เส้นโปนขนาดนี้น่ะ มันไม่น่าจะโปนขนาดนี้หรอก มันก็ต้องโปน เพราะมันเป็นธรรมดา ก็ต้องใช้ เส้นที่อื่น ก็ไม่โปนหรอก มันโปนเส้นแถวนี้น่ะ ยิ่งตอนไหน ยิ่งใช้มาก ๆ ยิ่งจะเห็นเลยนี่ เป่ง ตอนไหนปรุงมาก ๆ นั่นมาก ๆ ก็ต้องเป่ง ๆ เห็นเป็นธรรมดา มันไม่มีปัญหาอะไร ก็ถึงเวลาน่ะ

เอาละ อาตมาก็สาธยายอะไรตามประสา วิธีการสาธยายของอาตมา คุณฟังดี ๆ ก็จะรู้ว่า นักบวชกับ นักบริหารนั้น อยู่ในฐานะ อย่างไร แล้วสมควรอย่างไร แล้วควรทำอย่างไร เราจะต้องเป็นตัวอย่าง มักน้อย สันโดษ จะต้องเป็นคน มีวรรณะ ๙ ให้มาก ขยันหมั่นเพียร ไม่สะสม เป็นคนมีอาการ ที่น่าเลื่อมใส ไม่หยาบ ไม่คาย กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ไม่แสดงความโทสะ ไม่แสดงความที่มีโลภะ โมหะ นั่นแหละ เป็นคน ที่มีศีลจริง ๆ ศีลมันเคร่งได้ มีธูตะ เป็นคนที่ขัดเกลา ขัดเกลาผู้อื่น ก็อย่างดี ดีมาก ดีน้อย ต้องรู้วิธีขัดเกลา ไม่ใช่ขัดเกลาเขาอย่าง คนไม่ศรัทธา ยิ่งขัดเกลาเขาก็ยิ่งเบื่อ ขัดเกลาเขายิ่งไม่ศรัทธา เขายิ่งไม่นับถือ อย่างนี้ไปขัดเกลาไม่ดี โดยเฉพาะขัดเกลาตนเอง ทำคุณอันสมควรก่อน แล้วสอนผู้อื่นภายหลัง จักไม่มัวหมอง เป็นคนที่สันโดษ มีใจพอ ลงไปจริง มักน้อย เป็นคนที่บำรุงง่าย เจริญง่าย ว่านอนสอนง่าย บอกง่าย เข้าใจง่าย แล้วปฏิบัติได้ง่าย ๆ เรียกว่า เป็นผู้บำรุงง่าย พวกที่บอกยาก สอนยาก บอกเข้าใจ แต่ปฏิบัติไม่ได้ ก็ยังอ่อนแอ ยังเป็นคนหยาบ ยังเป็นคนไม่เจริญ ผู้ที่บอกง่าย สอนง่าย เรียกว่า เป็นผู้ที่มี สุโปสะ สุโปสะ เป็นผู้บำรุงง่าย เป็นผู้เลี้ยงง่าย สุภโร เป็นผู้เลี้ยงง่าย เป็นผู้ที่อยู่ง่าย กินง่าย ทำอะไร ก็ง่าย ไม่ต้องไปวุ่นวายอะไรมากมาย ช่วยตัวเองได้ดี ไม่ต้องไปชี้ใช้ ไม่ต้องไปเอะอะมะเทิ่ง โวยวาย โน่น นี่ ปี๊ด ๆ ปู๊ด ๆ อะไร อะไรก็ทำไป มีอะไรก็ช่วยตนเอง หรือใครอยากจะช่วย เขาก็ช่วยเราเอง อะไรอย่างนี้เป็นต้น มันจะเป็นสภาพซับซ้อน อย่างนั้น

เอาละ สำหรับวันนี้ก็พอแค่นี้ก่อน

สาธุ