สละทรัพย์ เพื่อรักษาชีวิต

โลกนี้คือละครชีวิตโรงใหญ่ ตัวเราก็คือคนเล่น วันหนึ่งๆ เล่นหลายบท และแต่ละบทต้องแสดงให้สมบทบาท สมหน้าที่ แสดงถูกต้องเบื้องบนก็จะประทานรางวัล !

เก่งกว่านั้นมองโลกนี้เป็นโรงละคร มีเราเป็นคนดู บางครั้งคนเล่นจะโกรธ จะทุกข์ จะเศร้า เราคนดูก็วางเฉย ไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร

ถอดตัวถอดตน ถ้าทำได้ โลกนี้ก็จะไม่มีอะไรเลยจริงๆ เหลือแต่การรับรู้ความจริง และบำเพ็ญความดีจนกว่าจะสิ้นอายุขัย

ชีวิตคือการเดินทาง และมีหลายๆ ครั้งที่ ตัวเราเจาะเสบียงร่วงหล่นจนร่อยหรอ
หลายครั้งที่เราบอกรักชีวิต แต่เราก็ดื่มยาพิษฆ่าตัวตายทีละน้อยๆ
จิตที่แจ่มใส กายย่อมแจ่มใส
จิตที่เป็นโรค กายก็ย่อมเป็นโรค

"สละทรัพย์เพื่อรักษาอวัยวะ สละอวัยวะเพื่อรักษาชีวิต" เป็นคติพจน์ที่สวยงาม และชีวิตต้องระมัดระวัง

วันนี้เรากลับไม่ยอมเสียทรัพย์ เราทำใจกับทรัพย์ที่สูญเสียไปด้วยความยากลำบาก....

ซื้อผลไม้มา มีบางลูกเน่า เราก็โกรธ แม่ค้า หลอกเรา
กระเป๋ารถเมล์ทอนตังค์ผิด ขาดไป ๒ บาท....โกรธ
กิ่งมะม่วงข้างบ้านล้ำเข้ามาในรั้วบ้านเรา....โกรธ
หลายๆ อย่างที่หากตีราคาเป็นทรัพย์สินก็ได้ราคานิดเดียว แต่กลับเสียอารมณ์อย่างมากมายมหาศาล

"สละทรัพย์เพื่อรักษาชีวิต"
บางอย่างเสียไปแล้วยังไม่ยอมทำใจ สุดท้าย ทรัพย์ก็เสีย ชีวิตก็สั้น !
คิดแล้วได้อะไร !
บางคนเสียใจ
บางคนโวยวาย
ตัวเองทุกข์ไม่พอ คนอื่นพลอยทุกข์ตามไปด้วย

หายใจยาวๆ ตั้งสติ เดือดร้อนสิ่งใด คุ้มค่า กับการเสียอารมณ์ไหม ?
อารมณ์เสีย ร่างกายเครียด อีกไม่นานโรคภัยก็จะแห่ตามมา กลัวไหม ?

"เสียทรัพย์เพื่อรักษาชีวิต" คิดไปสองไพเบี้ยคิดแล้วมีแต่โกรธ เจ็บช้ำ
อารมณ์บูดกระตุ้นให้ร่างกายหลั่งสารอะดรีนาลิน หลั่งนานๆ โรคร้ายทั้งจักรวาลจะแห่มารุมกินโต๊ะ
ร่างกายที่อ่อนแอจะสู้อะไรกับสารพัดเชื้อโรค

"สละทรัพย์เพื่อรักษาชีวิต" เตือนตน เตือนจิต
คิดได้คิดเสียให้รอบคอบ
ไม่มีสิ่งใดได้โดยไม่เสีย และในความสูญเสีย ควรยับยั้งอย่าให้เลวร้ายยิ่งกว่านี้
ชีวิตนับวันจะแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ไหนจะถูกเอารัดเอาเปรียบ ไหนจะถูกล้วงตับกินไส้ เป็นหมูให้เขาเชือด !

อาจจะมีหลายครั้งที่ตกเป็นเหยื่อของความโลภแต่เราต่างหากที่ต้องหนักแน่น รู้เท่าทัน

โกรธ ๑ ครั้ง อายุสั้น ๑ ปี โกรธทุกที อายุจะไม่เหลือเลย
ความสูญเสียให้หยุดแค่นั้น อย่าเจาะให้รั่วมากขึ้น

"สละทรัพย์เพื่อรักษาอวัยวะ" เตือนตนเตือนจิต ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง
เสียทรัพย์ไปแล้ว ไยมาซ้ำเติมให้บอบช้ำทางอารมณ์ และจะลามไปสู่โรคภัยในร่างกาย
โง่หรือฉลาด มัวแต่เสียใจที่ถูกเอารัดเอาเปรียบ
ของฟรีไม่มีในโลก
กรรมใดใครก่อก็ของเขา
คิดให้รอบคอบ ตรึกตรองด้วยสติ
วันนี้สูญเสียมากพอแล้ว ต่อแต่นี้จะคุ้มครองดวงใจให้คงมั่น

คนอื่นทำร้ายเรานับว่าเล็กน้อย ตัวเองทำร้ายตัวเองนี่สิ สุดจะเลวทรามต่ำช้า !

(หนังสือดอกหญ้า อันดับที่ ๑๐๘ กรก๓าคม - สิงหาคม ๒๕๔๖)