ฉันเรียกรถแท็กซี่ที่หน้าบ้าน เพื่อจะไปทำงานเพราะวันนี้มีหนังสือ ๑ ห่อ (๓๐ เล่ม) ที่จะต้องเอาไปด้วย จึงไม่สะดวกขึ้นรถเมล์ ขณะนั้นสายแล้ว รถน่าจะไม่ติด แต่มันก็ติด อย่างไม่น่าเชื่อ คนขับแท็กซี่น่าจะอายุราวๆ ๕๕-๖๐ ดูจะเป็นกังวลแทนคนนั่ง คอยชะโงก ไปดูว่า ทำไมรถมันถึงติด และหันมาบอกฉันว่า รถเขียว (เมล์เล็ก) ที่วิ่งอยู่ข้างหน้าไม่ค่อยยอมวิ่ง จะถ่วงเวลารอคนขึ้น ทำให้เสียไป ๑ เลน ถนนแถวนั้นก็ยิ่งแคบๆ อยู่ ทำให้การจราจร ติดขัดอย่างไม่น่าจะเป็น พอพ้นช่วงรถติด แกถามว่าจะไปทางไหนอย่างไร ฉันก็บอกทาง จนถึงที่ทำงาน พอถึงฉันก็เตรียมสตางค์ให้ตามมิเตอร์ ๖๗ บาท แกกลับบอกว่า โอ๊ย ระยะทาง แค่นี้ไม่น่าจะถึง ๖๗ บาท เอาแค่ ๖๐ ก็พอแล้ว ฉันก็งง! มีแต่ให้ ๗๐ ไปเลย ไม่ต้องทอน หรือให้พอดี หรือให้ไป ๗๐ แล้ว คนขับอาจบอกว่า ไม่มีเงินทอน ที่จะลดให้ และพูด อย่างที่ฉัน ได้ยินนี่ไม่เคยมี แต่ฉัน ก็บอกแกไปว่า ไม่ต้องลดหรอกค่ะ ก็มิเตอร์มันขึ้นตามนั้น แกก็ขับมาปกติ แต่แกก็จะยืนยันเอาแค่ ๖๐ ฉันเลยให้ ๖๕ ให้แกลดราคา ๒ บาท แกจะได้สบายใจ แล้วฉันก็จะรีบลงจากรถ เพราะเผอิญเจอคนที่อยากจะคุยด้วย อยู่แถวนั้นพอดี ความรีบร้อน ก็เลยลืมหยิบหนังสือ ๑ ห่อลงมาด้วย พอจะขึ้นตึกที่ทำงานจึงนึกได้ แต่แท็กซี่ ก็ไปถึงไหน ไม่รู้แล้ว ฉันก็คิดว่า ถ้าคนขับเห็นหนังสือ แกต้องมาคืนฉันแน่ ยกเว้นว่าแกไปไกล ได้ผู้โดยสารใหม่ แล้วเพิ่งเห็น ซึ่งแกคง ไม่อาจย้อนเอามาคืนได้ หรือแกอาจไม่เห็นเลย เพราะวางไว้ที่เบาะหลัง

ฉันยืนคอยอยู่แถวนั้นประมาณ ๕ นาที ก็ ตัดใจว่า ช่างเถอะ อย่าคอยเลย แกคงไม่กลับมาเร็ว อย่างนี้หรอก กว่าแกจะรู้ และเอามาคืนอาจจะอีกนาน หรือถึงแกไม่เอามา จะเอาหนังสือ ไปแจกเด็ก หรือให้ห้องสมุดที่ไหนก็ได้ ฉันก็ไม่คิดอะไร เพราะแกใจดี แกคงเอาหนังสือ ไปทำประโยชน์ได้ แล้วฉันก็เดินขึ้นตึกไป (แถวนั้นมีอยู่ ๒-๓ ตึก) แต่ก็บอกยามไว้ว่า หากเผอิญมีแท็กซี่เอาหนังสือมาให้ช่วยรับไว้และโทรภายในบอกฉันด้วย ที่จริงฉันก็ไม่ได้ คาดหวัง จะได้หนังสือคืน เพราะคนขับรถแท็กซี่ไม่รู้ว่าฉันชื่ออะไร ทำงานตึกไหน หรือ อาจจะแค่มาหาใคร ถ้ามันกลับมาถึงฉันได้ ก็ต้องแปลว่า แกต้องไปวิ่งถามตามตึก ว่าหนังสือนี้น่าจะเป็นของใคร มีใครมาแจ้งอะไรไหม ซึ่ง ทำให้แกต้องเสียเวลาทำมาหากิน เสียค่าน้ำมัน วกกลับมาอีกรอบ คิดอย่างนี้แล้ว ฉันก็ไม่คาดหวังใดๆ

พอถึงที่ทำงานก็เจอเพื่อนจึงหยุดคุยกันที่ห้องของเพื่อน สักพักเมื่อกลับมาถึงห้องทำงานตัวเอง ก็เจอห่อหนังสือวางอยู่หน้าห้อง ฉันทั้งประหลาดใจ ดีใจ และเสียใจพร้อมกันหมด ประหลาดใจ เพราะไม่คาดคิดว่า จะได้ของคืน ดีใจเพราะทำให้มั่นใจว่า คนขับแท็กซี่เป็นคนดี อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด (และถ้าเขาเอาไปแจกคนอื่นต่อ ฉันก็ไม่เสียดายหนังสือเลย เสียใจเพราะไม่มีโอกาส ขอบคุณคนขับแท็กซี่ด้วยตนเอง ฉันอยากจะให้หนังสือแกบ้าง เผื่อแกอาจจะเอาให้ ลูกหลานหรือแจกใครก็ได้ และมีของอย่างอื่น ที่อยากจะตอบแทน น้ำใจดี ของแกด้วย แต่แกก็แค่เอาหนังสือมาคืน แล้วจากไป

น่าเสียดายที่ฉันไม่รู้ชื่อที่อยู่ของแก ฉันอยากขอบคุณคนขับรถแท็กซี่ผู้แสนดีในน้ำใจอันงดงาม ของแกจริง ๆ

- ดอกหญ้า อันดับที่ ๑๑๐ พฤศจิกายน - ธันวาคม ๒๕๔๖ -