ค่ำคืนนี้อากาศเย็นสบาย หลายคนคงกำลังขดตัวหลับไหลภายใต้ผ้าห่มบนที่นอน อันแสนสุข พร้อมกับการฝันดี

แต่ฉันยังไม่นอน เพราะในตอนหัวค่ำพี่สาวที่ใจดีของฉันได้ให้ฉันยืมหนังสือที่ดีเล่มหนึ่ง มาอ่าน ขนาดของมัน ไม่หนามาก ประมาณ ๑๐๐ หน้า มันเป็นหนังสือที่ฉันอยากอ่าน มานานแล้ว ชื่อของมันคือ "ฮาดาโกะกับนกกระเรียนพันตัว" แปลโดย ถิรนันท์ อนวัช พิมพ์โดยสำนักพิมพ์ ข้าวฟ่าง

เล่มที่ฉันกำลังถืออยู่นี้ เป็นเล่มที่พิมพ์เป็นครั้งที่ ๔ แล้ว เนื้อเรื่องเกี่ยวกับเด็กผู้หญิง ญี่ปุ่นคนหนึ่ง อายุ ๑๑ ปี ชื่อ ฮาดาโกะ เธอมีความฝันที่จะเป็นนักวิ่ง แล้ววันหนึ่ง เธอก็ได้รับรู้ว่า เธอเป็น โรคมะเร็งเม็ดโลหิต เนื่องจากได้รับสารกัมมันตภาพรังสี ผลพวงจากระเบิดนิวเคลียร์ ที่ถูกทิ้งลงที่ เมืองฮิโรชิมา เมื่อวันที่ ๖ สิงหาคม ๒๔๘๘ เธอไม่สามารถเป็นนักวิ่ง ได้อีกต่อไปแล้ว

ฮาดาโกะต่อสู้กับความเจ็บปวดและความหวั่นวิตกต่อความตายที่จะเกิดขึ้นกับเธอ ในอนาคต ด้วยการพับกระดาษเป็นรูปนกกระเรียนวันแล้ววันเล่า ฮาดาโกะ ตั้งใจพับนก ให้ครบพันตัว เธอหวังว่า เมื่อเธอพับครบจำนวน เธอจะหายจากโรคนี้ ตามความเชื่อโบราณ ที่บอกเล่าโดย ชิสึโกะ เพื่อนรักของเธอว่า "ถ้าคนเจ็บป่วย พับนกกระเรียนได้พันตัว สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะทำให้คนๆ นั้นมีสุขภาพ แข็งแรงเป็นปกติ อีกครั้งหนึ่ง"

แม้ในบางครั้ง ฮาดาโกะจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ที่จะพับนกกระเรียน พันตัวแล้ว หายป่วย แต่เธอก็ยังคงพับนกกระเรียนต่อไป ตัวแล้วตัวเล่า ตัวที่หนึ่ง แล้วตัวที่สอง ตัวที่สอง แล้วตัวที่สาม ฮาดาโกะพับไปเรื่อยๆ เท่าที่เธอจะมีเวลา และมีแรงพอที่จะพับมัน เพราะมันเป็นเสมือน ความหวัง เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ที่เธอพอจะดิ้นรน ได้ในตอนนี้

แต่เธอก็ไม่สามารถพับมันได้จนครบ ๑,๐๐๐ ตัว เวลาของความทุกข์ทรมาน ๑ ปี กับโรคร้าย ก็จบลง ฮาดาโกะเดินทางไปสวรรค์ (ฉันเชื่ออย่างนั้น) ทิ้งร่างกาย ที่บวมเป่ง และ นกกระเรียน อีก ๖๔๔ ตัวไว้บนโลก

ฉันอ่านเรื่องนี้อย่างอดทน อดทนกับความรู้สึกสะเทือนใจ ฉันอ่านหนังสือไป ตัวอักษร ก็เริ่ม พร่าเลือน เหมือนดังมีม่านแพรมากั้น จนกระทั่งฉันไม่รู้ว่าตัวอักษรที่อ่าน มันคือ ตัวอะไร น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลจากเบ้าตาผ่านร่องแก้ม ฉัน ยกมือขึ้นเช็ดมันครั้งหนึ่ง แล้วอ่านต่อ มันเป็นเช่นนี้อีก ๒ ครั้ง กว่าฉันจะอ่านจบ

ถ้ามันเป็นเพียงเรื่องราวที่แต่งขึ้น ฉันก็คงไม่สะเทือนใจมากนัก แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องจริง เหตุการณ์ต่างๆ ได้เกิดขึ้นจริงในอดีต ฉันอ่านจบพร้อมกับ สัญญา กับตัวเองว่า จะอ่านอีกรอบ (แต่ไม่ใช่ตอนนี้)

ฉันปิดหนังสือ แล้วเอื้อมมือไปคว้า แผ่นกระดาษสีขาวมีลายเส้นใกล้ๆ มือขึ้นมาพับ นกกระเรียน ฉันลืม วิธีการพับเสียแล้ว แต่ฉันก็ลองพับดูทั้งๆ ที่จำไม่ได้ ฉันใช้ ความพยายาม อยู่นาน พับครั้งแล้ว ครั้งเล่า จนนึกออกถึงวิธีการพับนกกระเรียน

ในที่สุดฉันก็พับเสร็จ ๑ ตัว แม้มันจะ ไม่ใช่นกกระเรียนสีทอง แต่ฉันก็พับมัน เพื่อฮาดาโกะและอีกหลายชีวิตอันบริสุทธิ์ที่ต้องสังเวยให้ความหื่นกระหาย สงคราม และอำนาจ ของคนไม่กี่คน ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรเพื่อพวกเขาได้ในตอนนี้ แต่ฉัน สัญญาว่า จะทำทันที เมื่อฉันมีโอกาส

คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับอีกเช่นเคย แม้บรรยากาศจะน่านอนเพียงใด เพราะในหัว ของฉัน มีแต่เรื่องราว ในหนังสือที่เพิ่งอ่านจบไปวนเวียนอยู่พร้อมคำถามที่ไม่มีคำตอบ

ดุจดวงดาวส่องสว่างกลางฟากฟ้า
กลับต้องมามืดมิดและมัวหมอง
สิ้นทุกสิ่งที่เคยหวังตั้งใจปอง
จะเรียกร้องกลับคืนได้จากใครกัน