คืนลมหายใจให้ธรรมชาติ

ฉ่ำสายน้ำที่ไหลรินยามดินชุ่ม ป่าชอุ่มออกพืชพรรณธัญญาหาร
ลมหายใจบริสุทธิ์ สุดยืนนาน สรรพ์สราญสุขโอบเอื้อเกื้อกูลกัน
ไม่ทันยิ้ม ' พาล' เข้ามาพาวายวอด ทุก' หย่อม' ' ยอด' เข้า' ถาก' ' ถาง' สร้างโศกศัลย์
พลิกป่าไม้เป็นคอนกรีตกรีดใจพลัน สิ้นสัมพันธ์ทรัพย์ผืนดิน...ไร้วิญญาณ์
ทุกย่านหย่อมย่อมร้อนรนเพราะฝนแล้ง ดินสลายไม้แสลงทุกแหล่งหล้า
หมดแดนดินสิ้นสายรุ้งไร้ทุ่งนา เมื่อขาดป่าธรรมชาติก็ขาดใจ
รวมพลังด้วยสมองครรลองหลัก ร้อยความรักเรียงสร้อยฝันอันยิ่งไหญ่
เพื่อช่วยเหลือชุบชีวาผืนป่าไทย ประหยัดใช้...ชาติประหยัด...นำพัฒนา
มาร่วมช่วยสร้างสรรค์วันสดใส เพียงใส่ใจแผ่นดินถิ่นศึกษา
คืนชีวิต...ลมหายใจ...ไพรพนา ย้อนเวลาคืนความสุขทุกพืชพันธุ์
เพราะผืนป่าคืออารยธรรมนำชีวิต เพราะสายน้ำคือโลหิตลิขิตฝัน
เพราะสายรุ้งคือหนทางสร้างชีวัน เราจึงควรร่วมมือกันอย่างมั่นใจ

๏ พรพรหม โรจนกีรติกานต์