เรือน้อย เรือใหญ่ ลอยล่องแล่นฝ่ากระแสคลื่น แพ้ชนะสลับเปลี่ยนไปมา ลืมไปว่า ฟากฝั่งอยู่หนใด...
      เรือสารพัดจะใหญ่เล็ก จะสวยสง่ามอซอ แต่ถ้าไม่มีหางเสือ การแล่นบุกตลุย ก็เหมือนพายวน อยู่ในอ่าง!... ไร้คุณค่า!... เสียเวลา!...    วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า
      เกิดมาแล้วมิใช่เพื่อสะสมความสุข ความสะดวก สบายให้มากเข้าไว้   เกิดมาแล้ว ไยจะต้องแข่งขัน กอบโกย แย่งชิง เกิดมาแล้ว มิใช่ร่ำร้องเรียกหา สิ่งปรารถนาในหัวใจ
      มีความดีเป็นดาวประจำเมือง สาวเท้าเดินให้ถึง จะกี่ชาติก็ช่างเถิด ส่งความ ปรารถนา ดี แก่สรรพสัตว์ถ้วนทั่ว ทั้งกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
      ชีวิตมิใช่เกิดมาเพื่อใช้หนี้อย่างเดียว บารมีก็ต้องรู้จักสร้าง   ยามอยู่จะได้ภูมิใจ ยามตาย จะได้นอนตาหลับ...
      มีลมก็มีเรื่อง หมดลมก็หมดเรื่อง อยากจะหายใจ ก็ต้องยอมรับ การสูญเสียบ้าง จะเอาแต่กำไร ไม่ยอมชักเนื้อ ได้อย่างไร
      อยู่กับคนมันแสนลำบาก อดข้าว ๗ วัน ตากแดดทั้งวันยังสู้ไหว แต่บางที พอมา อยู่กับหมู่จึงรู้ผี! ชนะธรรมชาติ ดินฟ้าอากาศ สุดท้ายก็ไม่ยาก แต่ชนะธรรมชาติของคน สุดจะหิน!   มุมมองต้องเก่ง จะได้รู้หลบหลีก หินโสโครก
      อยู่อย่างมีกำลังใจ มีใช่เรื่องเล็ก แต่เป็นปัญหาซึมลึก ระบาดทั่ว รุนแรงเสียยิ่งกว่า โรคเอดส์ แต่ตาเปล่า ยากจะมองเห็น!
      ฝึกอย่างไรได้อย่างนั้น ฝึกอ่อนแอ ย่อมได้ความอ่อนแอ
      "กำลังใจ" ต้องผ่านประสบการณ์ ผ่านสมรภูมิ ไม่วอแวเอาแต่"ถือสา" แต่ตั้งมั่นเราจะ "ศึกษา" กำลังใจเกิดได้ ต้องรู้จักยืน ในจุดที่ถูกต้อง มุมมองใหม่จะปรากฏ เปรียบ เสมือน ช่างภาพ เลือกมุมกล้อง ท่ามกลางความดาษดื่น ให้มีมุมเก๋
      การยอมรับชะตากรรม การเผชิญกับความจริง การยอมรับ สิ่งเลวร้าย ถ้าจะเกิด ก็ต้องเกิด เป็นอีกมุมมอง ที่จะเปลี่ยนชีวิต โชกเลือด ให้อบอุ่นละมุน!
      เสียใจทุกครั้งเพราะเผลอใจ "ทำไมต้องเกิดกับเรา? ทำไมต้องเป็นอย่างนี้? ทำไม ๆ ๆ ๆ ๆ ?"  หมดเวลาถาม เพราะไม่มีใคร จะตอบได้ นอกจากตัวเราเอง ปริศนาแห่งจักรวาล" ผู้ถือกุญแจ มีแต่เรา เพียงคนเดียว
      ความจริงของโลก มนุษย์เสวย "โลกธรรม" เป็นอาหาร คบหา ชอบพอ ผูกพัน ก็เพราะ ต่างมีผลประโยชน์ คบหา เอาใจใส่ อาทร เพราะเธอมีประโยชน์ เธอมีคุณค่า ต่อเรา ณ วันนี้ บางคนคบหาเผื่อไว้ วันนี้ยังไม่มีค่า แต่แววมี อาจมีดี ในอนาคต...
      หมดคุณค่า ก็เหมือนหมดราคา หมดบุญ ใครๆ ก็หลีกหนี หากไม่ใช่พ่อแม่ จะมีสักกี่คน ที่คบหา แคร์ความรู้สึกของเรา ? ยิ่งคาดหวัง จะยิ่งหนาวเย็น ยิ่งคาดหวัง จะยิ่งสะอื้นเสียน้ำตา
      "ไม่มีประโยชน์... (เขาก็)ไม่คบ" เป็นสัจธรรมของโลก เป็นสมมติสัจจะ ที่จริงแท้ ไม่มีประโยชน์ ก็เหมือนไม่มีราคา อาจพบสายตา หมางเมินเย็นชา อาจพบกิริยามองเรา เหมือนกรวดหิน อาจพบการแสดงออก ทำให้เราเหมือน หมาข้างถนน ศักดิ์ศรี ชีวิตของเรา อาจจะฝ่อภายใน ๒๔ ชั่วโมง
      ความจริงของโลกหลายๆเรื่อง เป็นความจริง ที่เราไม่ชอบเลย แต่ต้องทำใจ... ต้องยอมรับ ความพลัดพราก จากสิ่งที่รัก... เป็นทุกข์ การไม่ประสบสิ่งที่รัก ที่พอใจ ที่ถูกใจ... ก็เป็นทุกข์!
      ปริศนาธรรมขอขานไข โลกนี้ไม่เที่ยงหนอ มีเกิด มีดับ มีผูกพัน - มีจาก มีน้ำใจ - ก็อาจพลัน แห้งเหือด เย็นชา
      "ไม่มีประโยชน์... ไม่คบ" เป็นคาถาท่องไว้ ถ้ายังต้องอยู่ในสังคม เพื่อจิตในที่รุ่มร้อน จะได้ผ่อนคลาย คุณค่าของคน อยู่ที่เขาจะได้ประโยชน์ "ประโยชน์" อาจจะเป็นผล โดยตรงที่เขาได้รับ หรือบางที อาจเป็นผลโดยอ้อม หรือ บางทีอาจเป็น "จิตชื่นชม" "จิตอนุโมทนา" ที่เราได้สร้างไว้กับคนอื่น ความหมายของ "ประโยชน์" จึงมีมุมมอง อีกหลายมุม ให้ตรองตาม...
      อย่าหวั่นไหว... คนมองคน แบบสัญญาต่างตอบแทน มีมากมาย อย่าเสียใจ... คนมองคน คบหากันบนพื้นฐาน ผลประโยชน์ เยอะแยะ หมดประโยชน์ ก็เหมือน หมดสัญญา ไม่ว่ากัน
      ตอนท่านอยู่ในตำแหน่ง ของฝากเต็มรถตู้ แค่เอ่ยปาก ผู้คนก็วิ่งกัน ฝุ่นตลบ หมดอำนาจ หมดหน้าที่ อย่างกับเทวดา ตกสวรรค์ ที่เคยอาทร ก็หาย ที่เคยแก้ตัว หาเหตุผล ก็ไม่อธิบาย อีกต่อไป เป็นความจริงที่ไม่ถูกใจ แต่เป็นความถูกต้อง ของชาวโลก
      อย่าทำตัวเป็นมนุษย์ต่างดาว ไม่ประสาเกมโลกมนุษย์ เขาก็เป็นอย่างนี้กันมานาน เราต่างหาก ที่ขาดประสบการณ์
      จำไว้ "ไม่มีประโยชน์...ไม่คบ" เตรียมพร้อมทุกสถานการณ์ ตื่นตัว ทุกขณะ
      ข้อสำคัญ เราอย่าไปใช้คาถาบทนี้ กับใครก็แล้วกัน เพราะเป็นมนต์ดำ เป็นคาถา พิเศษ ที่คนอื่นในโลกนี้ มีสิทธิ์ใช้ แต่เราไม่มีสิทธิ์ !

(โลกธรรม หมายถึง ลาภ - ยศ - สรรเสริญ - สุข, เสื่อมลาภ - เสื่อมยศ - นินทา - ทุกข์, คนรวย คนมีชื่อเสียง แม้แต่คนหน้าตาดี ก็ถือเป็นโลกธรรม)