จะปรับเปลี่ยนพฤติกรรม ต้องเกิดจาก"สำนึก" สำนึกหลายๆครั้ง เกิดจากการฉุกคิด พลันตั้งคำถามขึ้นในใจ

"เกิดมาทำไม?" แค่ประโยคเดียวก่อเกิดนักปราชญ์ ผู้เสียสละ มากมายมหาศาล
ก่อเกิดหลักจริยธรรม เพื่อชี้นำ เพื่อเป็นกรอบ เป็นรั้ว เป็นธรรมนูญของชีวิต

"มาเกิดด้วยกันอีกสักชาติ...นะลูก!"  เป็นตัวเราที่ตั้งคำถามอยู่ในใจ หัดคิดแทน ลูกๆเสียบ้าง จะได้เกิดสติ เกิดความสว่างไสวในจิตใจ

พ่อแม่หลายคนถือตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จึงจัดการกับลูกอย่างเจ้าเหนือหัว บางคน ถือว่าเป็น "เจ้านายน้อยอันแสนรัก" เป็น "ลูกบังเกิดเกล้า" จึงก้มหัวศิโรราบ อุทิศตน เป็นบริวารรับใช้

การเป็นพ่อแม่เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ เลี้ยงลูกให้โตไม่ยาก แต่เลี้ยงให้ดีนี่ซิ ยากเย็น แสนเข็ญ เราต้องอบรมลูก ไม่ใช่ตามใจลูก

นักบริหาร นักจัดการ อันมีชื่อเสียง กระฉ่อนโลก แต่ก็ต้องตกม้าตาย ในวิชา "เลี้ยงลูก" เป็นเจ้าพ่อเจ้าแม่ เป็นเศรษฐี ไม่ต้องพูดถึง

"มาเกิดด้วยกันอีกสักชาติ...นะลูก!" ถามใจแทนลูก เอาไหมๆ ลูกหลายคน อาจรีบ ปฏิเสธ ชาตินี้เข็ดจริงๆ ให้ดิ้นตาย

เอาใจเขามาใส่ใจเรา ลองคิดแทนลูกในหลายๆด้าน ทำไมเขาถึงอยากเกิดกับเรา เรามีดี ตรงไหนเอ่ย?

ทำไมเขาไม่เอาเราเป็นพ่อแม่อีกแล้ว เราผิดพลาดตรงไหน?

หากพ่อแม่เหมือนเสื้อผ้า ป่านนี้ลูกๆคงร้องระงม ขอถอดออก ไม่เอาอีกแล้ว พ่อแม่พันธุ์นี้

"เกิดอีกทีขอมีพ่อแม่อย่างเรา?" ลูกจะดีมีหลายเหตุ ดีโดยกำเนิด โดยตัวของตัวเอง ดีเพราะมีตัวอย่างที่ดี ชี้นำชีวิต

ตัวอย่างที่ดีย่อมมีค่ากว่าคำสอน  แสดงด้วยตัวอย่าง ย่อมมีคุณค่า เสียยิ่งกว่า  การพร่ำสอน เป็นปีๆ

พ่อแม่ที่ล้มเหลวในการสั่งสอนอบรม ก็ด้วยเหตุนี้

"มาเกิดด้วยกันอีกสักชาติ...นะลูก"  เหมือนคาถาศักดิ์สิทธิ์ จะทำอะไรอย่าย่ามใจ โปรดรอบคอบ ระมัดระวัง

นอกจาก"ความรัก" เรามีคุณธรรมสมควรเป็นบุพการีของลูกบ้างไหม?

รักมากจนตายแทนได้  ใช่ว่าลูกจะซาบซึ้ง  รักนั้นยังมีหลายมิติ  การแสดงออก ยังต้องปรับเปลี่ยน ให้สมดุล

- รักมาก แต่พ่อแม่โคตรเจ้าอารมณ์ ดุด่าทุบตีเป็น,อาจิณ!
- รักมาก แต่พ่อแม่จมปลักอบายมุข ติดการพนัน ติดเหล้ายา ติดยาเสพติด
- รักมาก  แต่วันๆพ่อแม่เอาแต่ทะเลาะกัน ด่าทอกัน ขีดข่วน ริ้วรอยสักนิด ไม่กระทบ แต่จิตใจ กลับถูกข่วน จนยับเยิน
- รักมาก  แต่ไม่มีเวลาพบปะ ฉันต้องไปโน่น ฉันต้องทำนี่ หาเงินหางาน เหนื่อยแสนเหนื่อย ก็เพื่อลูก...
- รักมาก แต่ทวงบุญทวงคุณ ทุกวัน กลายเป็นสัญญาค่าตอบแทน น่าเบื่อจะตาย...

"คับที่อยู่ได้  คับใจย่อมอยู่ยาก" เลี้ยงคนยากกว่าเลี้ยงหมาแมว กินอย่างเดียวไม่พอ จิตใจก็ต้องได้รับการดูแลใส่ใจ

รักบริสุทธิ์ไม่แปรออกมาเป็นรูปธรรม ย่อมมีแต่ความเจ็บช้ำ กระดิกเท้า รออยู่วันหน้า!

"มาเกิดด้วยกันอีกสักชาติ...นะลูก"  ถามลูก ลูกคงหนาว พ่อจ๋า แม่จ๋า  เข็ดจริงๆ ให้ดิ้นตาย!

คนโบราณ ส่งลูกชายแต่งงาน คาดหวัง การใช้ชีวิตคู่ จะทำให้เป็น พ่อบ้านที่สมบูรณ์ แต่ลูกชายบางคนก็ยังเป็นลูกผี ลูกแหง่ ไม่เลิก ก็เป็นจริง

ชีวิตเป็นเรื่องลึกซึ้ง จึงต้องเดินทางอย่างฉลาด อย่างรู้เท่าทัน บทบาทสมมุติ ของแต่ละคน มีหลายบทบาท ต้องเล่นเป็นตัวละคร หลายตัว หลายพฤติกรรม ใช่ว่า จะไม่รู้จักหน้าที่ แต่บางที สวมหมวกผิดใบต่างหาก

บางคนถ้าดุกับลูกเกินไป ก็หัดเกรงใจคิดเสียว่า เป็นเพื่อนฝูง บางคน เกรงกลัวลูก จนหงอ ก็หัดไม่เกรงใจ คิดเสียว่า เป็นขี้ข้า คนรับใช้

กรรมฐานของแต่ละเรื่อง ต้องรู้จักเลือกใช้ ใช้ผิด-ใช้ถูก ก็มีแต่เลอะเทอะ!

"มาเกิดด้วยกันอีกสักชาติ...นะลูก" อย่าเอาหูฟัง แต่ต้องอ่านใจลูกให้ออก

ไม่เอาอีกแล้ว  เพราะเราแย่ ก็จะได้แก้ไข แต่ถ้าเพื่อเพราะ ไม่ยอมตามใจ แบบนี้ ก็ช่างหัวมัน!

ลูกบางคน  คุณภาพก็ต่ำ มองพ่อแม่เป็นแค่โดเรม่อน คอยเสก คอยเสนอ บริการลูก สุดที่รัก คิดแบบนี้ คิดแบบ มิจฉาทิฏฐิ

แต่ว่าไปทำไมมี  เด็กก็เปรียบเป็นผ้าขาวบริสุทธิ์ เติบโต มีนิสัยอย่างไร ย่อมขึ้นกับ การอบรมเลี้ยงดู ฝึกอย่างไร ได้อย่างนั้น

"มาเกิดด้วยกันอีกสักชาติ...นะลูก"  ถ้อยคำสิริมงคลในชีวิตครอบครัว เพื่อเตือนตน เพื่อพัฒนา ความเป็นแม่ จากปริมาณ สู่คุณภาพ

จากความวุ่นวาย สู่ความหนักแน่น คิดให้มาก เตือนตนให้บ่อย

เด็กไม่ใช่เด็ก เด็กไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เด็กเป็นลูกของเรา เขาต้องเติบโต เป็นมนุษย์ ที่สมบูรณ์

หากเป็นคนไม่ดี ใครเป็นพ่อแม่ ก็ต้องรับกรรม ร่วมตกนรกด้วย เชื่อหรือไม่?

แปลกดีนะ เป็นหัวหน้าที่ดี เป็นได้ เป็นสามีที่ดี เป็นภรรยาที่ดี เป็นได้ แต่พอมาเป็น พ่อ (แม่) ที่ดี สอบตกเสียนี่!