ฉันเป็นแม่นะ !

บ้านเลขที่ ๔๙๗ ซอยไปดีมาดี มีผู้คนพลุกพล่าน สังเกตจากรองเท้าที่เรียงอยู่ หน้าประตู เบาะๆ ต้อง ๒๐ ตีน เอ๊ย ๒๐ คู่ และเป็นเด็ก ๖-๗ คน แน่นอน

หลวงพี่ยิ้มน้อยๆ ญาติพี่น้องเจ้าของบ้าน นั่งกันเต็มห้อง

ความที่หลวงพี่ฉันเอกามังสวิรัติ มีชีวิตมักน้อย สันโดษ และไม่ใช้เงินใช้ทอง จึงยิ่งเป็นพลัง แห่งศรัทธา

"กราบๆ หลวงพ่อสวยๆ" คุณแม่บอกลูกตัวน้อย

การแสดงธรรม เพื่อรู้แจ้งในการดำรงชีวิต ผ่านไปครึ่งค่อนวัน หลายๆ คนหน้าตาอิ่มเอิบ

โยมหลายคน กลับไปจะขอเลิกเหล้า บุหรี่ หมากพลู ที่เคยเล่นหวยบนดินใต้ดินไม่เอาอีกแล้ว ก็ของของเรา เรื่องอะไรจะไปสอย จะไปเด็ดมา

"ไม่จำเป็นอย่าเบิกใช้" นี้คือประโยคเด็ดที่ทำให้ไม่ซื้อหวยอีกต่อไป

"ต่อไป อิฉันจะไม่ตีลูกตอนโมโหเจ้าค่ะ..."

"สาธุ!" เสียงลูกๆ สาธุกันกระหึ่ม คุณแม่ทำตาปะหลับปะเหลือก

คนฟังรอบๆ หัวเราะครืน

"ญาณี เขามีปัญหาค่ะ ลูกไม่ค่อยเชื่อฟัง พูดกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกัน นิมนต์หลวงพี่ เตือนสติเจ้าค่ะ" เจ้าของบ้าน เอื้อนเอ่ยปัญหาของน้องสาว

"ต้องปรับยุทธศาสตร์นะโยม เปลี่ยนวิธีพูดใหม่ เด็กก็จะเชื่อฟัง" หลวงพี่เปิดเกมก่อน

"ดิฉันเป็นแม่นะคะ อยู่กับลูกมา ๒๐ ปี ทำไมต้องเปลี่ยนวิธี มันต่างหากต้องเปลี่ยน"

หลวงพี่ยิ้ม เป็นไปตามที่คาด หลวงพี่จะสอนสำเร็จไหม คุณแม่จะเปลี่ยนใจหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไป

- เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๘๒ กันยายน ๒๕๔๘ -