แง่คิดคนธรรมดา

ศักดา ยมโคตร เป็นเด็กนักเรียนชั้น ม.๒ โรงเรียนสัมมาสิกขาสันติอโศก บ้านเดิมอยู่จังหวัด หนองบัวลำภู เพราะความที่เป็นเด็กซนมาก วันหนึ่ง แม่จึงบอกว่า จะส่งเข้าโรงเรียน ดัดนิสัย (จอมซน) เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าเป็นโรงเรียน แบบไหน รู้แต่ว่าอยู่ที่กรุงเทพฯ

"วันแรกของการเข้าค่ายดูตัว ผมก็รู้สึกเหงามาก เพราะไม่รู้จักใครเลย ร้องไห้คิดถึงยาย แต่พอวันที่สองเริ่มรู้จักเพื่อนที่มา เข้าค่ายดูตัวกัน สนุกมากครับ พอผ่านการคัดเลือก เราก็กินข้าวด้วยกัน ทำงานด้วยกัน เรากินอาหารวันละสองมื้อ เป็นอาหารมังสวิรัติทั้งหมด อาทิตย์แรก ที่เริ่มเรียนก็เหงา คิดถึงยายอีก แต่พอหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปก็หายเหงา เพราะนอกเหนือจากวิชา เรียนตามหลักสูตรแล้ว ที่โรงเรียนนี้ยังมีฐานงานต่างๆ ให้เลือกเรียนอีกหลายฐานงาน ผมเลือกฐานอาหาร ที่ชมรมมังสวิรัติแห่งประเทศไทย ทำกับเพื่อนอีกหลายคน สนุกดีครับ"

ต้องตื่นแต่เช้า ทำงานก็หนัก กินข้าววันละสองมื้อ และยังต้องเช็คศีลส่งสมณะอีก เหนื่อยไหม?

ไม่เหนื่อยครับ เพราะตอนเรียนอยู่ประถม ยายปลุกผมลุกนึ่งข้าวตอนตีห้าทุกวัน และผมต้องเลี้ยงน้อง ๒ ขวบอีก กวาดบ้าน ล้างจานผมก็เคยทำ ยายผมตาบอดครับ ผมมั่นใจว่า โรงเรียนนี้สอนให้ผมเป็นคนดี ขยันอดทน เพราะที่นี่มีสิ่งแวดล้อมที่ดี มีแบบอย่างที่ดี มีสมณะมีสิกขมาตุ รวมทั้งผู้ใหญ่ในชุมชนทุกท่าน ให้ความรักความอบอุ่น เป็นกันเอง อบรมตักเตือนอยู่ตลอด ผมภูมิใจที่ได้เป็นคนดี แบ่งเบาภาระของพ่อแม่ เพราะโรงเรียนนี้ สอนให้ผมพึ่งตัวเองช่วยเหลือตัวเอง พ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย อยู่ฟรี เรียนฟรี กินฟรี ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องยาเสพย์ติด เพราะที่นี่ จะไม่รับคนที่มีอบายมุข และคุณครูของผมทุกคน ไม่มีอบายมุข แม่ผมสบายใจครับ ที่นี่เหมือนบ้าน ของผมเลย

สิ่งที่ศักดาปรารถนามากที่สุด คืออะไร

หวังไว้ ๔ อย่างนะครับ
๑. อยากเรียนจบ ม.๖
๒. อยากเป็นนักศึกษามหาลัยวังชีวิตของเครืออโศก
๓. อยากจะเป็นครูสอนน้องๆ รุ่นต่อๆ ไป
๔. อยากบวชเป็นสมณะของชาวอโศก

ก่อนไปศักดาทิ้งท้ายไว้ว่า "การศึกษา คือการเรียนรู้ในทางที่ถูก การเรียนรู้ในทางที่ไม่ถูก ไม่ใช่การศึกษา"

แง่คิดคนธรรมดา ( เราคิดอะไร ฉบับ ๑๓๐ พ.ค. ๔๔ หน้า ๗๓ )