แง่คิดคนธรรมดา
พยาบาลแม่ลูกสองวัย
๔๐ ปี คุณลักขณา ข้อวันนา กับรอยยิ้มที่อิ่มเอิบ
เล่าชีวิตให้เราฟัง
พี่เรียนจบ ม.๖ จากโรงเรียนหอวัง แล้วก็สอบเข้าเรียน วิทยาลัยพยาบาล กรุงเทพราชวิถี
จากนั้น ก็มาทำงาน ที่โรงพยาบาล นพรัตน ราชธานี ทำได้ สิบเก้าปีแล้ว แต่ก่อนทำอยู่ที่
แผนกสูตินรีเวช เดี๋ยวนี้ย้ายมาทำที่ แผนกผู้ป่วยนอก ประกันสังคม
ชอบอาชีพพยาบาลตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว ดีใจที่สอบได้ เพราะคิดว่า ทำอาชีพนี้
เราได้ทำบุญตลอดเลย ก็ว่าได้ ยี่สิบสี่ชั่วโมง เราต้องพร้อม ที่จะขึ้นเวร
เพราะผู้ป่วย ไม่เคยเลือกเวลา ดีใจที่ได้ช่วยเหลือ ดูแลผู้ป่วย แม้จะเหนื่อยแค่ไหน
แต่เมื่อเห็นสภาพ ผู้ป่วย กลับคืน เป็นปรกติ ก็ยินดีกับเขา คิดว่าเราก็มีส่วน
ปลดเปลื้องความทุกข์ ของเขาลงบ้าง มีความสุข กับงานตรงนี้ ตั้งแต่ทำงานนี้มา
ลางาน นับครั้งได้
ทำงานตรงจุดนี้ทำให้เรามีความสัมพันธ์กับผู้คนได้ดีมาก อย่างเราทำคลอดให้ผู้ป่วย
เวลาผ่านไปหลายปี เขายังจำเราได้ พาลูกมาอวด บางทีเราก็ลืมๆ ไปบ้างเหมือนกัน
เพราะผู้ป่วยมีเยอะ
หลายครั้งที่ถูกผู้ป่วยบ่น
ถูกผู้ป่วยว่า บางคนอยากได้ห้องพิเศษ ซึ่งมันก็เต็มแล้ว บางคนก็เอาเงินใส่มือให้
บางคนก็อ้าง ผู้กว้างขวาง แต่เราให้ไม่ได้ เพราะมีคนไข้อื่น นอนอยู่ ต้องอธิบาย
อยู่นาน กว่าคนไข้ จะยอมเข้าใจ และยอมอยู่ห้องธรรมดา บางรายไม่ยอม ก็ไปรักษาที่
โรงพยาบาลเอกชน เงินหมด ก็กลับมานอน ที่โรงพยาบาลรัฐบาลต่อ เราก็รับ ไม่มีปัญหาอะไร
แม้จะถูกผู้ป่วย ระเบิด อารมณ์ใส่ แต่ก็เข้าใจ ที่สภาวะ ทางร่างกาย ไม่สมบูรณ์
จิตใจก็เลยพลอย เป็นไปด้วย
"อยากฝากข้อคิดถึงผู้ป่วยว่า
ให้ระมัดระวังรักษาสุขภาพด้วยตัวเอง ระวังเรื่องการกิน การอยู่ และบางโรค
ก็ต้องทำใจ ยอมรับ สภาพร่างกาย ที่แตกต่างกัน ของแต่ละคน ทำใจให้สบาย จิตใจสบาย
โรคภัยก็จะได้ ลดน้อยลง
"คติประจำใจ
สำหรับตนเองก็คือ งานอะไรก็แล้วแต่ ที่ตัดสินใจลงมือทำ ต้องทำให้ดีที่สุด
ไม่ใช่แค่ทำให้เสร็จเท่านั้น"
(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๓๖ พฤศจิกายน
๒๕๔๔) |
