คนเอ๋ย นักข่าวเบอร์สาม

ดวงตา "น้องอาย" เหม่อลอย น้ำตาไหลพรากเป็นเผาเต่า ระลึกความหวานชื่นแต่ หนหลัง เป็นต้องสุดอาลัยสุดถวิลหา

ก็ไม่รู้รักผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร เขาชื่อ "คชา" หน้าตาไม่หล่อ ฐานะก็อย่างงั้นๆ "น้องอาย" รวยกว่าเป็นไหนๆ บางทีไปเที่ยวด้วยกัน เธอยังต้องจ่ายทุกอย่าง

หาดีก็ไม่เจอนะ แต่รักเขาเหลือเกิน หรือมันเป็นเพราะคู่บารมีแต่ปางก่อน?

"คชา" เคยติดยา เธอก็ให้กำลังใจ ต่อสู้ฟันฝ่า สุดท้ายก็สำเร็จ

"คชา" เป็นผู้ชาย แต่เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าอารมณ์ อยากจะได้อะไร ทำอะไร ก็จะต้องทำให้ได้

ญาติพี่น้องของ "อาย" ส่ายหน้า ไปรักคนพรรค์นี้ได้อย่างไร แต่เค้าก็รักของเค้า

ทะเลาะกันทุกครั้ง "น้องอาย" จะต้องเป็น คนง้องอนทุกที

ไม่มีสักครั้งที่เขาจะง้อก่อน

รักทำให้ตาบอด ก็คงอย่างนี้กระมัง

เห็นเขาดื้อ ก็ไม่ถือสา เห็นเขาด่าก็น่ารัก

โอ้ย...อะไรๆ ก็น่าหลงใหลไปหมด

วันนั้นวันที่เธอไม่มีวันลืม เธอต้องเดินทางไปสัมมนาต่างจังหวัด ๑ อาทิตย์

"คชา" โวยวายอีกแล้ว ขอร้องแกมข่มขู่ อย่าไปเลย เพราะอะไร เพราะไม่อยากให้ไป!

"น้องอาย" อ้างความจำเป็น ถึงจะลำบากใจก็ต้องตัดใจไป

เย็นวันที่ ๓ ของการสัมมนา "คชา" โทรมาบอกให้กลับเดี๋ยวนี้ จะเลือก "งาน" หรือเลือก "คชา"

เธออึดอัดใจ บอกอีก ๒-๓ วันก็กลับแล้ว

"คชา" โกรธมากไม่ยอมลูกเดียว สักครู่ก็มีเสียงปืนดังกึกก้อง ๑ นัด

กระสุนเจาะขมับขวาทะลุขมับซ้าย

น้ำตา "น้องอาย" ไหลพราก เธอทำไมคิดสั้น "ฉันขอโทษ" "ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

ถ้าฉันรู้ว่า อะไรจะเกิด ฉันคงไม่ไป ฉันเสียใจ

ครอบครัว "น้องอาย" ต่างโล่งอก คนอะไร อย่างนี้

"น้องอาย" ยังคงเสียใจข้ามปี

"คชา" ถลนตามาจากนรก แสยะยิ้มทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้

"สมน้ำหน้า กะลาหัวเจาะ บอกแล้วไม่ฟังกู สมใจจริงๆ!........"

"น้องอาย" วันนี้เธอยังโชคร้าย แต่....วันหน้าเธออาจได้คิด เป็นความโชคดีมหาศาล!

ร้องไห้เถิด ดวงตาจะได้ใสสะอาด...........

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๓๘ มกราคม ๒๕๔๕)