ชีวิตนี้มีปัญหา ๒ สมณะโพธิรักษ์

(ต่อจากฉบับที่ ๑๔๒)

เมื่อ "สัมมาทิฏฐิ" แล้ว ก็ต้องปฏิบัติหรือลงมือ "กระทำ" จริงๆด้วย จนสำเร็จให้ได้ จึงจะเป็นการสั่งสม "กรรม" สั่งสม "วิบาก" และ "กรรม" ที่เป็น "สัมมาทิฏฐิ" นี่แหละ ถ้าได้สั่งสมเนื้อเชื้อจนมากถึงขีดเป็น "ของแท้" ก็จะเป็น เผ่าเป็น "พันธุ์" สืบทอดต่อๆ ไปได้นาน เท่าคุณภาพ และปริมาณของ "พันธุ์" ที่เป็นที่ได้ นั้นๆ

และวิถีแห่งธรรมของพุทธ ก็ดั่งที่นำคำพูดของพระสารีบุตรมาให้อ่านนั้นแล คือ "ศีล..สมาธิ..ปัญญา" ย่อมจะนำพา ไปสู่ที่สุด แห่งทุกข์ได้ ซึ่งหลักเกณฑ์ ก็ตั้งแต่ "ศีล ๕" เป็นต้น และต้องปฏิบัต ิหรือลงมือ "กระทำ" จริงๆ จนสำเร็จด้วย "กรรม" ที่ตนเอง "กระทำเอง" ทั้งสิ้น

"พันธุ์" ของจิตของวิญญาณมนุษย์สามารถพัฒนาเปลี่ยนแปลงปรับปรุงได้ ด้วยการเปลี่ยนนามธรรมและ "นามธรรม" จะเปลี่ยน จะพัฒนาขึ้นไปได้ ก็ด้วย "กรรม" ของผู้นั้นๆ นั่นเอง

นอกจาก "กรรม" จะเป็น "เผ่าพันธุ์" ตามคำตรัสของพระพุทธเจ้าที่ว่า "กัมมพันธุ" แล้ว "กรรม" นี่แหละคือ "ผู้บงการบันดลบันดาล สัตวโลกโดยตรง" และยิ่งกว่านั้นอีก ก็คือ ความว่า "กัมมัง สัตเต วิภัชชติ" ซึ่งแปลว่า "กรรมนั่นเอง จำแนกสัตว์" จะจำแนก ไปเป็นอะไร อย่างไร ต่างๆนานา สารพัดสัตว์ (สัตว์นรกหลายชนิด หรือสัตว์ สวรรค์มากศักดิ์ มากฐานะ เป็นต้น) ก็ "กรรม" นี้เอง เป็นผู้ จำแนก มิใช่ใครที่ไหนอยู่เหนือกว่า "กรรมของตนๆ" หรือไม่มีใครที่ไหน จะมาเป็นใหญ่ หรือ เป็น "เจ้ากรรมนายเวร ของใครๆ" ได้ ไม่มีใคร มาบงการ จำแนก "เรา" ซึ่งเป็น "สัตวโลก" ให้เป็นอย่างนั้น อย่างนี้ตามใจ หรือ ตาม "อำนาจยิ่งใหญ่" ได้ ตาม "ความตรัสรู้ ของพระพุทธเจ้า" นั้นคือ "ตนเป็นเจ้า กรรมนายเวรของตนเอง" โดยแท้ ใครจะเกิดจะเป็นอะไร ก็เพราะ "กรรมของเจ้าตัวเอง จำแนกให้เป็น" (กัมมัง สัตเต วิภัชชติ) "กรรมเป็นตัว กำหนดให้เกิด" (กัมมโยนิ)

[มีต่อฉบับหน้า]

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๓ มิถุนายน ๒๕๔๕)