คุยนิด คิดหน่อย

ได้ยินคนรำพึงรำพันบ่อยๆ ถึงสารพัดปัญหาในสังคม ทั้งชนิดใกล้ตัว ตำหูตำตาอยู่ทุกวี่วัน และชนิดไกลตัว สุดเอื้อมถึง ซึ่งล้วนแต่ ผูกพันกับ ชีวิตประจำวันของเราอย่างเลี่ยงไม่ได้ หนีไม่พ้น

ถ้าจะซื่อบื้อ ปล่อยวางว่า ช่างมัน ช่างหัวมัน ช่างแม่งมัน และก็อยู่ไปวันๆ ก็ไม่ผิดข้อบังคับ การประชุมสภา ผู้ทรงเกียรติ ข้อใดเลย เช่น

"ยามเช้าพี่ก็เฝ้าคิดถึงน้อง..." ออกไปหาซื้อพืชผักผลไม้ ตามหาบเร่แผงลอย บนทางเท้า แม่ค้าก็แสน จะมักง่าย ขายไปทิ้งไป สารพัดขยะ แทนที่จะขายไป เก็บไป รวมไว้เอาไปทิ้ง ลงถังขยะทีหลัง หรือ ขายเสร็จแล้ว เก็บกวาด ขนใส่ถังขยะ ให้เรียบร้อย เปล่าเลย ปัดตูดเก็บแผง ยกหาบลอยหน้า กลับบ้านฉิบ ทิ้งขยะไว้ เกลื่อนทางเท้า และถนน เทศกิจ ที่เกร่อยู่แถวนั้น ก็เฉยแฉะ ทั้งที่มีอำนาจ วาสนาเต็มไม้ เต็มมือ หรือ เกรงใจหัวคิว ที่เก็บเบี้ยส่งเสียนาย

"ยามสายพี่หมายจ้องเที่ยวมองหา..." พนักงานกวาดเก็บขน จึงแบกภาระหนักขึ้นๆ เพิ่มงานเพิ่มคน โดยไม่จำเป็นเลย ให้ตายซี

"ยามเย็นไม่เห็นหน้าผวาทรวง..." เดินหาซื้ออาหารถุง อาหารตามสั่ง จากภัตตาคาร บนทางเท้า เห็นๆ อยู่กับตาว่า แม่ค้าเทน้ำล้างกระทะ ใส่โคนต้นไม้ริมทาง จนต้นไม้เฉา คันปากอยากจะท้วงติง ก็คร้าน จะต้องเสี่ยงภัย ถูกตะหลิวตบปาก แล้วตามด้วย น้ำล้างกระทะ ราดหน้าอีกตลบ จำสงบเสงี่ยม เบื้อใบ้ เป็นขาประจำต่อไป ร้านไหนๆ ก็อีหรอบเดียวกันทั้งนั้น เจ้าหน้าที่ยังเมิน แล้วเรา จะแส่ไปทำไมกัน

ที่สี่แยกไฟแดงรถเลี้ยวซ้ายผ่านตลอดก็ผ่านไม่ตลอด ติดเก๋งราคาเกินล้าน เบียดทางตรง รอไฟเขียว อยู่อย่างสง่าผ่าเผย แถมสาวงามคนขับ ลดกระจกเผยมือออกมา หย่อนกระดาษเช็ดปาก ลงถนนเสียอีก ราคาคน กับราคารถ ช่างห่างกันลิบเลยนะ แม่คุณเอ๋ย

หลังป้ายหยุดรถประจำทาง รถติดกันยาวเหยียด รถเมล์จอดรับส่งคน กลางถนนคันแล้วคันเล่า จะให้จอดป้าย ได้ยังไงล่ะ พวกมีเงินซื้อรถ แต่ลืมซื้อยางอาย ติดตัวจอดรถในป้ายสองสามคัน ลงไปซื้อ ของกินน่ะ มีรถมีใบอนุญาตขับรถ จะไม่รู้เชียวหรือว่า ๑๕ เมตร ก่อนถึงป้ายหยุดรถ และอีก ๓ เมตร เลยป้าย เป็นที่ห้ามจอดรถ ทำอะไรได้ตามใจคือไทยแท้ "จะรัก (จอด) ซะอย่าง ใครจะทำไม..."

วันเดียวยังเก็บเกี่ยวปัญหามาได้ตั้งหลายเรื่อง คนใดมองเห็นปัญหา เป็นปัญหา และตัวเองไม่เพิ่มปัญหา "บอกหน่อยได้ไหมๆ" ใช้ครีมล้างหน้า ยี่ห้ออะไรเอ่ย หน้าถึงได้บางนัก

วันนี้ปัญหาสังคมทับถมซับซ้อนยิ่งขึ้นทุกวัน ก่อนที่จะเรียกร้อง ขอให้ใครแก้ไข ทุกคนต้องไม่เป็น ตัวปัญหา เสียเอง

พวกที่หนาเกินจะรู้ผิดชอบควรไม่ควรนั้น สักวันสังคม จะลงปฏัก สักหน้าเองครับ

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๔ กรกฎาคม ๒๕๔๕)