คนบ้านนอกบอกกล่าว โดย จำลอง

ช่วงเดือนกรกฎาคม ผมเดินทางบ่อยที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา ระหว่างบ้านนอกกับเมืองกรุง และ ระหว่างบ้านนอก กับ บ้านนอก

เมื่อต้นเดือน สำนักงาน กพ. เชิญไปพูดหลักสูตร ผู้บริหารชั้นสูง (สำหรับข้าราชการ ระดับสูงสุด คือระดับ ๙ ถึง ๑๑) เดิมทีเดียว ผมบ่ายเบี่ยง เพราะหยุดพูดนอกสถานที่ (นอกโรงเรียนผู้นำ) มา ๗ ปีแล้ว ยกเว้น การพูด กับญาติธรรมชาวอโศกบางครั้ง คราวนี้ ผู้ร่วมงานของผมคัดค้าน โดยให้ความเห็นว่า ผมน่าจะไป ตามคำเชิญ และหัวข้อ ก็น่าพูดเสียด้วย "การพัฒนาผู้นำ"

ที่จริงผมเคยพูด ในหลักสูตรอย่างนั้น มาแล้ว ตั้งแต่ "สถาบันพัฒนาผู้บริหาร" ยังไม่ได้ย้ายไปเมืองนนท์ ยังรวมอยู่ใน สำนักงาน กพ. ตรงข้ามทำเนียบรัฐบาล แต่พูดเมื่อ ๒๐ ปีมาแล้ว

ผู้เข้ารับการอบรมมาจาก ๑๒ กระทรวง และจากรัฐวิสาหกิจบางแห่ง มีคำถาม และข้อเสนอหลายอย่าง ที่น่าสนใจ รองอธิบดีกรมพัฒนาชุมชน ให้ความเห็นว่า การฝึกอบรมตามแนว ของโรงเรียนผู้นำ น่าจะเป็น นโยบายแห่งชาติ และแทรกเข้าไปในหลักสูตร การศึกษาทุกระดับด้วย

การซักถามพูดคุยในช่วงท้ายของการบรรยาย สะท้อนให้เห็นว่า ข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ต่างก็ห่วงใยบ้านเมือง ขณะเกิดวิกฤตินี้ และพยายามค้นหาคำตอบอยู่

อีกเรื่องหนึ่ง นับวันจะรุนแรงขึ้น เมื่อปีที่แล้ว เจ้านายเก่าผมท่านหนึ่ง ยศพลเอก เกษียณนานแล้ว ระบายความในใจ ให้ผมฟังว่า ได้ยินเรื่องทำนองนั้นเมื่อไร ฉุนทันที พยายามสืบสาว ราวเรื่อง ก็ยังหาไม่พบว่า คนไทยเริ่มมีนิสัยไม่ดี ทะเลาะเบาะแว้งโค่นล้ม เข่นฆ่าทางการเมือง มาตั้งแต่สมัยไหน

ถ้าอยู่กันคนละพรรคต่อให้ดีให้เด่นแค่ไหนจะปล่อยให้ดีเด่นต่อไปไม่ได้ ต้องรีบเข่นฆ่าให้อาสัญ มิฉะนั้น พรรคของตน จะไม่ใหญ่โตสมใจนึก

ต่อไป การฝึกอบรมเกี่ยวกับการบริหาร จำเป็นต้องมีหัวข้อนี้ รวมอยู่ด้วย

"เอาแต่เข่นโค่นกัน นี่หรือคืองานบริหาร ?"

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๕ สิงหาคม ๒๕๔๕)