น้ำใจลูกผู้ชาย
การชิงชัยบนสังเวียนมวยไทย
กติกาให้ใช้หมัดเท้าเข่าศอกเป็นอาวุธได้
แต่ยามคู่ชกล้มหรือยกมือยอมแพ้ ห้ามออกอาวุธ
แม้เห็นเองว่าหมดสภาพต่อสู้แต่ใจยังสู้
นักมวยที่รวยน้ำใจจะไม่ไล่ขยี้จนยับคามือ
แม่ไม้มวยไทยเป็นศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว
อ่อนช้อยแต่สง่างามน่าเกรงขามและอันตราย
เป็นวิทยายุทธ์ของลูกผู้ชายอกสามศอก
ยามแพ้ก็น้อมรับยามชนะก็ไม่หมิ่นหยามซ้ำเติม
พ้นเชือกสังเวียนแล้วเลิกแล้วต่อกัน
แม้มีกติกาเป็นกรอบ มารยาทก็ขาดมิได้

การสัประยุทธ์บนสังเวียนการเมืองไทย
กฎหมายข้อบังคับ จรรยามารยาทสำคัญนัก
ต้องถือปฏิบัติโดยเคร่งครัดกำซาบถึงใจ
จะเป็นการเมืองสร้างสรรค์หรือทำลายสังคม
ก็ดูได้เห็นชัดจากตรงนี้แหละ

การเมืองการปกครองไทย ประคารม เข่นโค่นกันไม่รู้หยุดหย่อน
แม้อยู่พรรคเดียวกัน พรรคร่วมรัฐบาลด้วยกัน
ถ้าไม่สมใจไม่สมประโยชน์ตน ก็ยังไม่วายเจาะยางกันเอง
เหตุเพราะนักการเมืองไทยเกือบทั้งสิ้น ยังพร่องสำนึกความซื่อสัตย์ เสียสละ

สังเวียนการเมืองไทยจึงเช่นเวทีจำอวด
แลบลิ้นปลิ้นตาขู่ตะคอกหลอกกันเองบ้าง
หลอกประชาชนบ้าง สับสนวุ่นวายนัก
เพราะความเห็นแก่ตัวหรือความเห็นแก่ชาติ
ปากไวกับปากมีดโกนจึงเชือดเฉือนกันรายวัน

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๕ สิงหาคม ๒๕๔๕)