"จากหนึ่งจึงเป็นเรา รวมเราเขาเข้าเป็นหนึ่ง" คือ แสงเทียนวับแวมส่องทางนำพา "เราคิดอะไร" รอนแรม ผ่านคลื่นลมเศรษฐกิจมาได้ จนครบรอบ ๘ ปี

ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อนะครับ จากร้านขายของชำซอมซ่อท้ายซอย ขายบ้าง แจกบ้าง แถมอีก ต่างหาก ขายวันกินวัน อดบ้างอิ่มบ้าง คิดจะยุบร้านเลิกขายก็หลายครั้ง ครั้นเห็นหน้าลูกค้า เบี้ยน้อย หอยน้อย ก็ทำใจจืดใจดำ เอาตัวรอดไม่ลง เพราะ "เขา" คือส่วนหนึ่งของ "เรา"

อย่างน้อยก็เป็นอีกทางเลือกของคนในวิถีชีวิต "เศรษฐกิจพอเพียง" อดออม กินน้อย ใช้น้อย ตามความจำเป็น ของชีวิต หากมีส่วนเหลือส่วนเกิน ก็เอื้อเฟื้อเกื้อกูล เพื่อนร่วมแผ่นดิน ... ไม่ได้หิวโหย แสวงหากำไร แต่ก็มีส่วนเหลือ คืนสังคม แปลกแต่จริง

เหตุเพราะเรารู้แจ้งเห็นสัจจะว่า การดำรงอยู่ของคนใดคนหนึ่ง ครอบครัว ชุมชน หรือ เหนือขึ้นไป ถึงระดับชาตินั้น ทรัพย์สินเงินทอง วัตถุธาตุทั้งหลาย มิใช่ตัวชี้ขาด ความอยู่รอด หากว่า มิได้ "อยู่ในศีลกินในธรรม"

ดังต้นกล้วยที่ฉ่ำน้ำเอิบอิ่มสมบูรณ์ทั้งต้นแต่ไร้สัดส่วนแก่นเนื้อ กระพี้ เปลือก เยี่ยงไม้แก่น ที่ยืนต้น ยืนยาว ยามออกปลี ทอดเครือ โอ่หวี อวดผล ต้นกล้วย ต้องรวมพลัง รวมมวล เป็นแกน เครือจากโคนต้นสุดยอด ให้ลูกให้ผล แล้วก็หมดพลังสิ้นใจ ล่วงลับตามลูกไป ปีแล้วปีเล่า จบสิ้นเพราะบูรณาการ

ต่างกับไม้ผลยืนต้นอื่นๆ ที่ยืนต้นอยู่อย่างมีแก่นแกน ค่อยๆ เจริญวัยเจริญพันธุ์ ออกดอก ให้ผลที่กิ่งก้าน มิใช่ที่ลำต้น อาจสูญเสียกิ่งก้าน ถูกลิดรอนไปบ้าง แต่ลำต้น ยืนยาว อยู่ได้นานครัน

"เราคิดอะไร" ขอเป็นไม้ผลต้นน้อยๆ สักต้น ผลิดอกออกผล ให้เก็บกินได้ทุกปี ตามมี ตามได้ และในปีนี้ ที่ครบรอบ ๘ ปี ในฉบับที่ ๑๔๗ "โทษทันตา" คือ ผลไม้ธรรมชาติ ไร้สารพิษ เปี่ยมด้วย คุณค่าอาหาร ดังของกำนัล ด้วยความสำนึก ในพระคุณ แด่ปวงสมาชิก ผู้อ่าน และ ผู้มีอุปการคุณ

ขอน้อมคารวะ ขอขอบพระคุณด้วยจริงใจครับ

ในปีนี้ที่ครบรอบ ๘ ปี
ในฉบับที่ ๑๔๗
"โทษทันตา" คือ ผลไม้ไร้สารพิษ
เปี่ยมด้วยคุณค่าอาหาร
ดังของกำนัลด้วยความสำนึก
ในพระคุณแด่ปวงสมาชิก
ผู้อ่านและผู้มีอุปการคุณ

หนังสือพิมพ์ เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๗ ตุลาคม ๒๕๔๕