เพราะโบราณว่า "ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง" แท้ๆ เทียว
สาวแก่แม่หม้าย วัยรุ่นวัยดึกยุคใหม่ที่อยากงามอย่างไก่จึงแต่งแต้มกันยกใหญ่ ประดัง เครื่องสำอาง เสริมสีสันอบอวล ประทินกลิ่นอาย อีกเสื้อผ้าแพรพรรณ เครื่องประดับ ประดา สารพัน ปานฉะนี้แล้ว ยังมิสะใจ ยังบากหน้ากล้าตายเสี่ยงภัย ตัดแต่งต่อเติม เสริมทรง แปลงโฉม อีกต่างหาก เจ็บเนื้อเจ็บตัวไม่ว่า ขอให้เตะตา ต้องใจใครอื่น ก็สุดปลื้มเปรม

จะทึกทักเอาว่าคนรุ่นใหม่ตีความนิยาม "ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง" เพี้ยนไป ก็มิบังอาจ แต่กังขานักไยจึงหลงทางพากันงามเข้ารกเข้าพงจนไก่ได้อายม้วน หาฉุกคิดไม่ว่า อันไก่งาม เพราะขนนั้น ใช่เพราะไก่แส่หาขนนกขนกามาเสียบแซมก็หาไม่ ต่างเจ้ากาดำ ทำพิเรน เล่นกลลวงตาเอาขนยูงมาสอดแซม และวาระสุดท้าย ก็ไม่พ้นอัปยศอดสู ถูกฝูงยูง รุมประชาทัณฑ์

ลองตรองดูเป็นไร ไก่มีขนติดตัวมาอย่างไรก็งามตามขนขนานแท้อย่างนั้น จะเสริมเสน่ห์บ้าง ก็เพียงซอนไซ้ขน ให้เรียบสะอาด มันขลับ ก็เท่านั้นเองใช่ไหมเอ่ย

คนจะเอาเยี่ยงงามแม้นไก่ก็ต้องตามรอยให้ตรงต้นตำรับซี อย่าริอ่านอุตริ นอกคอกนอกครู ไปข้างๆ คูๆ ดูพิกล ไก่งามเพราะขนติดตัวตั้งแต่โผล่หัวออกมาจากไข่ คนก็ต้องงาม ด้วยรูปโฉม โนมพรรณ แต่กำเนิด

นั่นคืองามแท้ งามด้วยตัวเอง งามในตัวเอง

รูปธรรมเป็นมาอย่างไรก็เป็นไปอย่างนั้น แม้เปลี่ยนแปรได้ก็มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ เพราะสิ่งที่ แปรเปลี่ยนไปมิใช่ของจริงแท้ ใครไม่รู้เราก็รู้อยู่แก่ใจตนเองว่านี่มันของเทียมนี่หว่า

แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปรเปลี่ยนแปลงได้ คือ นามธรรม งามใน งามด้วยคุณธรรมความดี งามด้วย คุณสมบัติ มิใช่รูปสมบัติ คุณสมบัติ นี่แหละที่จะแต่งแต้มตนให้งามเยี่ยงไก่ งามเกินไก่ได้

นี่ไงล่ะ คนเหนือไก่ก็ตรงนี้แหละ ไก่มีแต่งามขนงามนอก แต่คนมีทั้งงามนอกและงามใน

รู้อย่างนี้แล้ว ใครยังดันทุรังบ้าระห่ำเอาแต่งามนอกแข่งกับไก่อยู่ต่อไปก็แล้วแต่ เกิดเป็นคน ทั้งที ตีค่าตัวแค่ไก่ก็เป็นไก่งามแต่เปลือกไปเหอะ แม่คุณเอ๊ย

จะเป็นเพราะว่ามากไปด้วยผู้บริหารแผ่นดิน และผู้มีอำนาจหน้าที่ สายพันธุ์ไก่ที่ดี แต่ปากงาม แต่เปลือกหรือเปล่าหนอ จึงนำพาบ้านเมืองเราดูรุ่งเรืองดูงามแบบไก่

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๙ ธันวาคม ๒๕๔๕)