หน้าแรก >[09] การสื่อสาร > การเผยแพร่ธรรมะ >เราคิดอะไร

คำกรอง กรองคำ


คนที่ควรบูชา
บูชาพระพุทธเจ้า ยอดคำ
ผู้สั่งสอนพระธรรม เลิศล้น
ชีวิตจิตน้อมนำ เป็นที่ พึ่งแฮ
เพื่อชีพจักหลุดพ้น โอฆห้วงสงสาร
ขอบูชาทิพย์แก้ว คุณครู
สอนอ่านเขียนเชิดชู ศิษย์น้อย
จนศิษย์นั่นเลิศหรู แต่งกาพย์ กลอนเฮย
จักจดจำรสถ้อย ทุกเบื้องครูสอน
บูชาพ่อแม่ข้า ทั้งสอง
กำเนิดลูกสมปอง มิ่งแก้ว
พ่อแม่ก็รับรอง เลี้ยงลูก
สูงใหญ่เป็นคนแล้ว ไป่สิ้นลืมคุณ
ก่อนตายรำลึกให้ กล่าวนาม
จักสู่สวรรค์งดงาม แน่แท้
นามอื่นไม่อาจตาม ไปส่ง สวรรค์นา
มีแต่นามกล่าวแล้ พึ่งได้ทุกคราว
- นก สัสกน -

ความตาย
เพราะเธอคือสิ่งนี้
ทั้งรู้แต่มองไม่เห็น
ทั้งรู้จับต้องไม่ได้
รายล้อมอยู่ทุกเมื่อ
ไต่ตอมอยู่ทุกขณะ
ความตาย
รุกไล่เข้ามาอีก ใกล้เข้ามา
ชีวิตหนึ่งคือเพื่อน ถูกฉวยพรากไป
ชีวิตหนึ่งคือญาติ ถูกกัดกินไป
โดยจำนน.........
ความตาย
ปลิดปลิวไปราวการแข่งขัน
ช่างง่ายดายเหลือเกิน
และโดยไม่ต้องลงทุน......
โลกตื่นขึ้นดั่งรับรู้การสูญหาย...
โลกหลับลงพร้อมการพรากจาก...
ความตาย
จนกว่าจะคืบคลานมาที่ปลายเตียง
จนกว่าจะหยิบฉวยทุกสิ่งไปจากเรา
เราจึงเพียงเริ่มต้นหวาดกลัว
และรู้สึกถึงมัน.....
- หญ้าแสนฝน -

รำพันวันฝนดาว
มองดาวดารดาษ ด้วยมุ่งมาดปรารถนา
ย้อนกาลวันเวลา อุ่นอบอวลด้วยมวลมิตร
ดาวตกในอกช้ำ ความทรงจำนำตามติด
ก่อนเคยได้ใกล้ชิด ไยมาผิดคำสัญญา
ฟ้ามืดและมัวหม่น ใครบางคนมาจากลา
เมฆฝนปนน้ำตา จึงหลั่งมาชโลมดิน
ลืมแล้วหรืออย่างไร สัญญาใจไยสูญสิ้น
จะอยู่กู้ฟ้าดิน กลับโผผินบินจากไป
ทิ้งงานก่อสานฝัน เคยสร้างสรรค์อย่างยิ่งใหญ่
บัดนี้จะมีใคร คอยใส่ใจในเนื้องาน
วอนดาวสกาวฟ้า วันเวลาอย่าเคลื่อนผ่าน
ทุกข์ท้อทรมาน เกินประสานรอยแผลใจ
ฝนดาวที่พราวพร่าง ราวเอ่ยอ้างบอกความนัย
บางดวงร่วงหล่นไป ไกลลิบลับไม่กลับมา
เหลือเพียงดาวดวงน้อย กะพริบคอยความเมตตา
ส่องผ่านม่านดารา บอกเธอว่า "คิดถึงทุกวัน"
- ทองหลางแดง -

ความเสื่อม
ฉันสร้างบ้านหลังใหม่ใหญ่สวยหรู
ต่างชื่นชูชมชักเสียหนักหนา
พอนานไปบ้านเก่าเราระอา
เริ่มไร้ค่าไม่พอใจในสิ่งมี
ฝาเริ่มแตกแยกร่องเป็นปล่องรั่ว
พื้นห้องครัวแต้มรอยด่างพร้อยสี
อีกห้องน้ำชำรุดทรุดทุกที
ไฟเริ่มเสียแล้วนี่น่าเจ็บใจ
เหมือนความรักชักกร่อยทุกขณะ
ต่างคนผลักภาระราวผลักไส
ความรับผิดชอบดีชั่วมั่วกันไป
วันเวลารุกไล่ให้จืดจาง
อีกร่างกายเสื่อมสภาพทรุดโทรมสิ้น
อนิจจาชีวินช่างหมิ่นหมาง
หรือจะถึงวันสิ้นสุดหยุดอำพราง
โอ้อ้างว้างชีวิตอนิจจา
- คำเมือง เอกอ้อย -

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๙ ธันวาคม ๒๕๔๕)