กระจายอำนาจ :
กระจายความคิด :
กระจายความเก่ง :
กระจายความสุข

"แบ่งแยกแล้วปกครอง" เป็นยุทธศาสตร์ของใครบางคน ที่มีเล่ห์เหลี่ยม ผู้ใหญ่บางคน ใช้วิธีนี้.... ในบริษัท.... ในพรรค.... ในรัฐบาล

"ปกครองแล้วแบ่งแยก" นี่ซิของแท้ เป็นความอาจหาญ เป็นความเจริญ แห่งการดำรงชีวิต
แนวคิด "ผู้ว่าซีอีโอ" เพื่อหวังแก้ปัญหาเบ็ดเสร็จ แม้ยังไม่พอใจ แต่ต้องชื่นชม ให้กำลังใจ
ความสำเร็จ เดินหน้าไปแล้ว ๕๐% ในก้าวแรก!

ภารกิจวันนี้มากมายมหาศาล พ่อแม่ต้องรู้สึกแบ่งความรับผิดชอบ ให้พี่ๆ หัดดูแลน้องๆ น้องๆ หัดดูแล กิจกรรมในบ้าน

การบริหารจัดการ ค้นหาสุดขอบกระด้ง เสียเงินให้คนฝรั่ง ก็ไม่พ้นการนำระบบครอบครัว มาปรับประยุกต์

โลกใบใหญ่ โลกใบเล็ก ไม่ได้แตกต่างกัน จุดยุทธศาสตร์ก็คล้ายๆ กัน จะต่างก็แต่ปริมาณ

คุณธรรมผู้บริหาร เขาจึงให้เอาของพ่อแม่มาปรับใช้

แนวคิด two in one แนวคิด one stop service เป็นแนวคิดที่หวังประสิทธิภาพ ประสิทธิผล

หากเป็นธุรกิจ เขาเรียก ยุทธศาสตร์แห่งการเป็นผู้ชนะ

น่าเสียดาย ที่บางแห่งกลับเป็นไดโนเสาร์เต่าล้านปี จะเอา one in one จะเอา twenty stop service.. กูละเบื่อ!

วัดจึงตกต่ำ ครอบครัวจึงตกร่วง หน่วยราชการจึงล้าสมัย!

อำนาจเป็นใหญ่ในโลก การกระจายอำนาจนั่นก็คือการกระจายความเป็นใหญ่ กระจาย ความรับผิดชอบ

ขวัญและกำลังใจ จึงมิใช่อยู่ที่หลอกล่อ ๒ ขั้น เพิ่มโบนัส ยังมีขวัญและกำลังใจ ที่ยิ่งใหญ่ ที่ถูกละเลย.......

การให้ทุกคนมีส่วนคิด ส่วนทำ ส่วนรับผิดชอบ นี่แหละ ยิ่งกว่า ๒ ขั้น

เพราะทุกคนมีตัวตน มีอัตตา แต่เมื่อได้แสดงออกแสดงความสามารถ
ความภูมิใจก็จะเกิด ความกระตือรือร้นก็จะมา ความไม่ดูดายก็จะตาม
หมดสมัยการรบ ถือดาบ นำเดี่ยว แต่เราจะบุกไปพร้อมๆ กันเป็นทีม เป็นกองทัพ
หมดสมัยเอกลักษณ์ของเอกบุรุษ แต่จะเป็นเอกลักษณ์ของกลุ่มบุรุษแทน !

วันนี้เราเป็นเสือลำบาก ที่ฟันเฟืองหักบิ่นยับเยิน
พ่อแม่ไม่รู้จักการบริหารจัดการให้ลูก ช่วยกันดูแล
โรงเรียนไม่กล้าให้นักเรียนทำงานแทนภารโรง กลัวผู้ปกครองเดินขบวน
เจ้านาย ไม่ยอมแบ่งงานให้ลูกน้อง เพราะกลัวสารพัด กลัวสูญเสีย ความยิ่งใหญ่ กลัวเขา จะเก่ง!

สมบัติอันล้ำค่า ในการทำงานเป็นทีม มิใช่มรดกแต่คือ "ให้โอกาส"
เขาอาจไม่เก่ง ไม่เจ๋งเหมือนเรา ก็ต้องฝึกฝน
ให้เขาปกครอง ให้เขาดูแล ให้เขาทำกันเอง แล้วคนเหล่านี้จะฉลาด จะมีความคิดริเริ่ม จะมีความกระตือรือร้น

บ้านเมืองเป็นของเรา
ครอบครัวเป็นของเรา
โรงเรียนเป็นของเรา
ชุมชนเป็นของเรา
พูดแค่นี้ก็จะโห่ร้องกันอึกทึก แต่เมื่อไหร่จะเริ่มเสียที?

เพราะเหตุนี้ สังคมไทย จะเก่ง จะโต จะฉลาด จึงขึ้นอยู่กับผู้บริหาร จะให้โอกาสเขาแค่ไหน?
แม้เราจะมีภาษิตรัฐศาสตร์ Power is Corrupt ก็อย่าท้อแท้
เหลือบตัวเก่า ก็หนักหนา ยังจะเพิ่มเหลือบตัวใหม่ หรืออย่างไร?
ก้าวแล้วล้มไปข้างหน้า มันก็ยังดีกว่ายืนเต๊ะท่า อยู่ข้างหลัง
การเดินทางด้วยประสบการณ์จริง จะทำให้เราได้คิดค้นทางออก ที่เหมาะสม
เป็นประสบการณ์ เป็นก้าวย่างของความสำเร็จในอนาคต!
ปัญหามีไว้แก้ มิใช่มีไว้คร่ำครวญ!
เถ้าแก่เงินล้านเขาก็เคยล้มไม่เป็นท่ามาหลายครั้ง
จะเป็นผู้ใหญ่ ต้องใจกว้าง
ใจเป็นปลาซิว มีหรือจะปล่อยให้ช่วยกันดูแล เรื่องอะไรให้มันใหญ่!
เอ๊ะ! แล้วเมื่อไหร่จะเลือกผู้ว่าจังหวัดแบบ กทม. กับเขามั่ง?

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๙ ธันวาคม ๒๕๔๕)