ข่าวคนเอ๋ย
คุณแม่ โลกาภิวัตน์

"ชมพู่" ชื่อนี้ฟังดูเหมือนเด็กบ้านนอก แต่จริงๆ แล้ว เธอกลับมีความเป็นคนเมือง ขนานแท้

"ชมพู่" ไม่เหมือนชาวนาชาวไร่ เพราะเธอต้องใช้เงินเป็นตัวกลางแลกซื้อความสุข

ความสุขของ "ชมพู่" มีเยอะแยะรูปแบบ จะเอาแบบไหนดีล่ะ แบบดื่มได้ แบบดมได้ แบบกินได้ แบบฟังได้ แบบมองได้ เธอมีครบทุกอย่าง

คนในโลกมนุษย์ ชี้นิ้วมายังเธอ แล้วก็ยกย่องว่านี่แหละ "นางฟ้า"

"ชมพู่" เป็นผู้หญิงหัวแข็ง ใครมาแนะมาสอนอะไร เธอจะเถียงต่อสู้ เรื่องอะไรจะก้มหัวให้! อะไรพรรค์นั้น

"ชมพู่" ยิ่งโต ครูที่เป็นตัวตนบุคคล ยิ่งไม่มี เธอเรียนรู้คุณค่าของชีวิตจาก กล่องใบสี่เหลี่ยม มีกระจก อยู่ด้านหน้า มีเสาอากาศ อยู่บนหลังคา

"ชมพู่" จะคอยดูว่า วันนี้ มีสินค้าอะไรแปลกใหม่ หรือมีอะไรที่ผลิตใหม่ "ชมพู่" จะรีบไปซื้อหา ตามที่เขาแนะ

"ชมพู่" ค่อนข้างศรัทธา ต่อการชี้แนะของเถ้าแก่ อาซ้อเจ้าของโรงงาน แต่กับพ่อแม่ ฮึ่ย อย่าพูดดีกว่า

"ชมพู่" มีงานดี มีฐานะ มีลูก มีความสุข ลูกของเธอทุกคน ไม่ต้องคลอดให้เจ็บปวด เธอใช้วิธี ผ่าท้อง เธอกลัวรูปร่างไม่สวย แหมอุ้มท้องให้ตั้ง ๙ เดือน จะอะไรกันอีก!

ลูกของเธอทุกคน อดกินนมแม่ เธอว่านมซื้อ ก็มีคุณค่าไม่ด้อยกว่ากัน ทรงของเธอ จะได้ ไม่หย่อนยาน อีกด้วย เรื่องนี้ลูกของเธอไม่เคยรู้

"แม่ กอดหน่อยๆๆๆ" ลูกๆ ของเธอจะโวยวาย แต่ "ชมพู่" มักจะหลีกเลี่ยง เธอก็อยากจะกอด แต่กริ่งเกรง กลัวดั้งจมูกที่เสริมไว้ มือลูกๆ จะสะเปะสะปะ มาโดนเข้า

วันนี้ ของ "ชมพู่" ผมหงอกเริ่มมากขึ้น แต่ลูกๆ ของเธอก็แปลกมากขึ้นทุกที

เธอโทษสิ่งแวดล้อม เธอโทษเพื่อน โทษโรงเรียนที่ทำให้ลูกของเธอแปลกแยก ออกไปทุกที

น่าสงสารลูกของชมพู่ ไม่มีใครเสียสละให้พวกเขา สังคมรอบข้าง เอารัดเอาเปรียบ สุดท้าย แม้แต่ แม่ของแก ก็ยังไม่อุทิศชีวิตเต็มที่

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๔๙ ธันวาคม ๒๕๔๕)