ทำ.... ดีกว่าขอพรพระ
สร้างสรรสรรพสิ่งซ้อง เสพงาน
เกรงกริ่งไยโอษฐ์พาล ผ่านแผ้ว
ทำเฉกเช่นตามกาล ดำริ เราเฮย
งานล่วงสำเร็จแล้ว เพริดแพร้วเพียรจริง
* แว่นฟ้า

ล้มแล้วลุก
เมื่อล้มแล้วจงลุก สู้ความทุกข์อย่างอดทน
ชีวิต ณ วังวน หยุดวุ่นวายในคืนวัน
ทุกยามพึงยืนหยัด สารพัดสารพัน
ตั้งจิตร่วมประจัญ ประจญภัยเพื่อเผ่าพงศ์

มนุษย์แจ้งหลักสัจจะ เสียสละอย่าเลือนหลง
เลิกหวาดเลิกพะวง เปี่ยมอภัยเป็นพลัง
โลกสวยเพราะศาสตร์ศิลป์ ใฝ่ถวิลอย่างมีหวัง
เลวดีมีประดัง ประดับทางด้วยแสงทอง

เฉกเหล็กผ่านไฟหลอม แข็งแกร่งพร้อมละลำพอง
คมลึกตามครรลอง ประเทืองหล้าฝ่าแดดลม
อุปสรรคจักสิ้นสูญ พลิกอาดูรกลับอุดม
อาจท้อถึงระทม พิทักษ์ธรรมแผ้วถางทาง
* สมบัติ ตั้งก่อเกียรติ

พุทธพาณิชย์
นิมิตนั้นมายา อวิชชาหลงเคลิ้มฝัน
เทศน์คล่องโลกีย์กัณฑ์ โปรดนรกพระมาลัย
เหาะเหินเดินอากาศ ระลึกชาติกราบเมตไตรย
จุฬามณีใส ดาวดึงส์เจดีย์ทอง

อาณัติจากนารายณ์ สวรรค์ขายบรรจุกล่อง
ปาเป้าน้ำมนต์ปอง ประสบผลดลดั่งมี
ลวงโลกพ่นน้ำลาย เวทมนตร์ร่ายเป็นหมอผี
ตะกรุดยันต์ของดี ปลัดขิกขลังอาคม

กูนี้ผู้นำจิต เนรมิตประสงค์สม
รอดพ้นนรกจม สานุศิษย์โยมศรัทธา
นะ เงิน โม จังงัง พุท บ้าคลั่ง ธา เมตตา
ยะ เยี่ยมยอดคาถา พระเจ้าหลอกเล่ห์กลรวย

นิมิตมายาลวง อัปรีย์ปวงสังคมป่วย
บาตรพระลอยเลขหวย หายนะสมทำนาย
กึ่งกาลกลียุค หลุดพ้นทุกข์สะดวกดาย
นิพพานสร้างไว้ขาย ใครอยากซื้อเร่เข้ามา...
* ไพฑูรย์ พรหมวิจิตร

เสียงเรไร
วันหนึ่งฉันนั่งฟังเสียงเรไร
ที่ระงมก้องไพรในยามพลบ
ไพเราะกังวานในความสงบ
สยบทุกองคาพยพให้ปล่อยวาง

เรไรคล้ายบอกกับฉันว่า
"ดูก่อนภราดา ทุกสิ่งว่าง
ทุกวิถีล้วนมีทางสายกลาง
คู่ไประหว่างหนทางมาร

เกิดมาก็เพียงแค่นี้
แค่เห็น แค่มี แค่ผ่าน
ตัวตน อหังการ มมังการ
คือสิ่งต่อต้านความหลุดพ้น"

ความมืดครอบคลุมทีละนิด
เย็นเยียบจับจิตอยู่ทุกหน
แต่เรไรยังคงเวียนวน
ส่งเสียงกล่อมสกลทั่วกรชกาย

แล้วที่สุดเรไรก็หยุดร้อง
พักทุกท่วงทำนองเรียบง่าย
ก่อนสิ้นเสียงเรไรตัวสุดท้าย
ฉันเริ่มรู้ความหมายเสียงเรไร
* ธาร ธรรมโฆษณ์

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๕๐ มกราคม ๒๕๔๖)