๓. ถ้ายังมีลมหายใจ

"ไปไม่กลับ-หลับไม่ตื่น-ฟื้นไม่มี-หนีไม่พ้น"

เมื่อคุณพบเห็นคำที่ยกมาโปรยนำข้างต้นนี้ คุณ(ทั้งหลาย) ก็คงจะคิดถึงการตาย หรือ ความตาย หรือไม่ก็ อาจจะคิดถึ งตาลปัตรสี่ด้าม ซึ่งพระภิกษุใช้ในงานศพ ที่มีคำสี่คำนี้ เขียนไว้ ตามลำดับ แต่จะมีคุณ สักกี่คน ที่คิดแบบ "แตกแถว" ออกไป โดยไม่ยอม ให้กรอบ ของความคิด ดังกล่าว มีอิทธิพลเหนือคุณ สมมุติว่าถ้าให้ คุณเขียน คำประพันธ์ โดยมี คำสี่คำนี้ เป็นกระทู้ วางไว้ หน้าวรรค คุณก็คงจะเขียน เนื้อความ ขยายกระทู้เป็น เรื่องของ ความตาย ใช่หรือไม่ เช่น อาจเขียนว่า...

ไปไม่กลับ-ลับโลกโศกสะอื้น
หลับไม่ตื่น-คืนวันนิรันดร์สมัย
ฟื้นไม่มี-ชีวิตเมื่อปลิดไป
หนีไม่พ้น-ไม่ว่าใคร...หรือว่าคุณ

หรือแม้คุณจะเขียนให้คมคายลึกซึ้งกินใจอะไรไปกว่านี้ ด้วยเนื้อหาทำนองนี้ คุณก็ยังคิด อยู่ในระเบียบแถว แนวกระแสที่ใครๆ เขาก็คิดกันอยู่นั่นเอง ผมอยากจะชักชวน ให้คุณลอง "คิดนอกกระแส" ดูบ้าง เช่นถ้าจะ เขียนกลอน ด้วยกระทู้ คำอย่างเดียวกันนี้ คุณก็อาจ จะเขียนเนื้อหา ขยายกระทู้ ให้เป็นเรื่องที่ ไม่เกี่ยวข้อง กับความตาย ลองดูซิครับ...

ไปไม่กลับ-วันนี้,พรุ่งนี้กลับ
หลับไม่ตื่น-เพราะ
แกล้งหลับให้สับสน
ฟื้นไม่มี-ฝอยตะเข็บเพราะเย็บแยบยล
หนีไม่พ้น-เงาของตัว,กลัวอะไร

คุณรู้สึกอย่างไรบ้างเมื่ออ่านกลอนบทที่สองนี้จบลงผมคิดว่าอย่างน้อยก็คงทำให้คุณ ได้ภาพรวม ของเนื้อหาว่า กลอนบทนี้ มิได้กล่าวถึง เรื่องตาย และไม่ได้ทำให้คุณ ติดอยู่กับภาพ ของงานศพ

แม้ว่าคุณอาจจะยัง "หนีไม่ พ้น... ความเคยชิน" ที่ยังมักเผลอคิดตามกระแส คุณก็อย่ากลัว ที่จะกล้า เริ่มต้น คิดนอกกระแสเลย ...ถ้าคุณยังมีลมหายใจอยู่.

(เราคิดอะไร ปีที่ ๙ ฉบับที่ ๑๕๒ มีนาคม ๒๕๔๖)