โรคซาร์สและหายนะที่มากับการท่องเที่ยว

อาจเป็นภาพชินตาไปแล้วก็ได้ที่จะเห็นหญิงไทยไปยืนคอยโบกไม้โบกมือ และกระโดดเข้าสวมกอดพวก ทหารฝรั่ง ที่ลงจากเรือรบ เหมือนกับคู่รักที่รักกันปานจะกลืนกิน แต่จริงๆแล้วเธอเหล่านั้น สามารถรักกับใคร ก็ได้ แม้จะไม่เคยรู้จักกัน มาก่อนเลย เพราะความกระหายอยากจะได้เงิน ทำให้เธอลืมความอับอาย และ กล้าทำ ทุกสิ่งทุกอย่าง เพียงขอให้ได้ซึ่ง "เงิน"

ภาพของหญิงไทยที่โดดกอดคอทหารฝรั่งอย่างดีอกดีใจคงไม่ต่างอะไรกับความคิดของ นักเศรษฐกิจไทย ที่หายใจ เข้าออกเป็นเงินตรา ขอให้มีเงินเข้ามา ในประเทศอย่างเดียวก็พอ ส่วนจะมีผลกระทบ ทำให้สังคม ดีขึ้น หรือ เลวลงอย่างไร ฉันไม่สน? บ่อนกาสิโน จึงน่าจัดตั้ง เพราะจะทำให้ ้มีคนต่างประเทศ มาเล่น การพนัน กันมากขึ้น แม้จะมีโรคซาร์ส ระบาดอยู่ทั่วไป แต่ก็ยังมีความคิด ที่จะทุ่มงบประมาณ ถึงสองพันกว่าล้านบาท เพื่อโหมโฆษณา ให้มีคนเข้ามาเที่ยว ประเทศไทย ให้มากขึ้น

จริงๆ แล้วหายนะที่มาจากการท่องเที่ยวนั้น อันตรายร้ายแรง ยิ่งกว่าโรคซาร์ส เสียซ้ำไป โดยเฉพาะ หายนธรรม ที่เข้ามาทำลายวัฒนธรรม ประเพณีอันดีงาม ของคนไทย ให้หมดไป ทุกวันนี้ หายนธรรม ระบาดไปถึงบ้านไร่ บ้านนา

เราจะได้เห็นสภาพเพลี้ยไฟระบาดลงใส่หัวของวัยรุ่นทุกวันนี้ ทำให้เขาต่างมีผมสีแดง หรือสีทอง แต่ตัวดำ ชวนน่าขำ มากกว่าชวนน่าดู ส่วนวัยรุ่นหญิง ก็ชวนกันนุ่งรัด คับติ้ว พยายามเปิดโชว์ ของที่ควรสงวน เพื่อยั่วยวนกาม ให้หื่นกระหาย คิดใคร่อยากข่มขืน ไปทั่วทุกหัวระแหง จนมีสถิติออกมาว่า เด็กทุกวันนี้ ี้เพียงแค่อายุ ๑๒ ปี ก็มีการได้เสียกันแล้ว ทั้งนี้ก็มาจาก หายนธรรม ที่หลั่งไหลเข้ามา อย่างไม่มี การควบคุม นั่นเอง

บ้านเมืองไทยที่เคยอยู่กันมาอย่างสงบสุขเย็น แต่ทุกวันนี้โดยเฉพาะที่เป็นเมืองท่องเที่ยว ไม่ว่าภูเก็ต พัทยา เต็มไปด้วย ปัญหายาเสพติด อาชญากร และความเข้มข้น ของมลพิษ ทั้งทางจิตใจ และสิ่งแวดล้อม จนมีการ สุ่มสถิติกันออกมาว่า ๖๐% ของผู้ที่ได้มาท่องเที่ยว ประเทศไทยแล้ว ที่คิดจะกลับมาอีกเพียง ๓๐% เท่านั้น จึงน่าเสียดาย งบประมาณนับพันๆ ล้าน ที่ทุ่มเทไป สำหรับการโฆษณา เพื่อให้คน อยากมาเที่ยว ประเทศไทย ถ้าเอาเงินมหาศาล จำนวนนี้มาพัฒนา ทุ่งกุลาร้องไห้ ให้อุดมสมบูรณ์ขึ้นมา น่าจะทำให้ นักท่องเที่ยวเกิด ความประทับใจ มากกว่าการไปโหมโฆษณา ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ ร้านเพชร ร้านทอง ทั้งหลาย ที่หาทางให้ฝรั่ง เข้าร้านแล้วฉวยโอกาส ฟันกันอย่างให้ครั้งเดียว แล้วเข็ดไปเลย

ในคอลัมน์ เปิดฟ้าส่องโลก ของ น.ส.พ.ไทยรัฐฉบับที่ ๑๙ พ.ค. ๒๕๔๖ คุณนิติภูมิ นวรัตน์ ได้ยกตัวอย่าง ราชอาณาจักร ภูฏาน ซึ่งน่าจะเป็นกรณีศึกษาอย่างดี สำหรับทิศทางการท่องเที่ยว ของประเทศไทย

ราชอาณาจักรภูฏาน
เสาร์ที่ผ่านมา ระหว่างนั่งเครื่องบิน เพื่อลงมาพูดที่จังหวัดสงขลากับสตูล บังเอิญผมนั่งติดกับ แฟนพันธุ์แท้ เปิดฟ้าส่องโลก ท่านให้ผมเขียน ประเทศภูฏานหน่อย ติดต่อไปหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยได้รับอนุญาต ให้ได้ ไปเที่ยวซักที

ภูฏานเป็นราชอาณาจักรเล็กๆ ที่มีพื้นที่ไม่ถึง ๕ หมื่นตารางกิโลเมตร เดิมไม่ต้อนรับนักท่องเที่ยว ไม่อยาก ได้เงิน จากต่างชาติ และผู้คนชนทั้งประเทศ ต้องการอยู่สุขสงบ ตามวิถีดั้งเดิม ของบรรพบุรุษ พ.ศ.๒๕๓๑ เริ่มให้คนภายนอก เข้าราชอาณาจักรบ้าง แต่มีข้อจำกัดเยอะ เช่น เข้าไปได้ไม่เกินปีละ ๓ พันคน แถมจะ เที่ยวได้ ก็ต้องผ่านองค์การท่องเที่ยวแห่งรัฐเท่านั้น

ตอนหลังมีหนังเรื่อง ลิตเติ้ลบุดดา พระพุทธเจ้าพระองค์น้อย ภาพยนต์เรื่องนี้เผยแพร่แง่มุมต่างๆของราช อาณาจักรภูฏาน ทำให้คนเฮโล อยากเข้าไปในดินแดนภูฏาน รัฐบาลก็ไม่ได้ละโมบโลภมาก รับนักท่องเที่ยว อย่างไม่อั้น อย่างบางประเทศ

ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๓๘ รัฐบาลจำกัดนักท่องเที่ยวไว้ที่ปีละ ๕ พันคน มีหลายประเทศครับ ที่จำกัดจำนวน นักท่องเที่ยว และก็กำหนดจำนวนเงิน ที่นักท่องเที่ยว ต้องใช้จ่ายขั้นต่ำในแต่ละวัน เพราะต้องการ นักท่องเที่ยว ที่มีคุณภาพ ไม่ใช่นักท่องเที่ยวขยะเปะปะ ที่เข้ามาใช้เงินเล็กน้อย แต่ใช้ทรัพยากร เยอะแยะ และ สร้างปัญหามาก

ใครจะไปภูฏาน จะต้องจ่ายให้แก่บริษัทท่องเที่ยว วันละประมาณ ๒๐๐ เหรียญสหรัฐฯ ก็ประมาณ ๙ พันกว่าบาทต่อคน ราคานี้รวมถึงค่าโรงแรม ระดับต่างๆ บางท่าน อาจจะพักโรงแรม คุณภาพต่ำ ก็อาจจะจ่าย น้อยกว่านี้ พวกที่มีเต็นท์ติดหลัง แบกเป้เดินป่า ก็จะเสียน้อยหน่อย ประมาณวันละ ๕-๖ พัน บาท เงินจำนวนนี้ ๓๕ % จะต้องส่งให้รัฐบาลทันที

อันนี้แล้วแต่นโยบายของแต่ละรัฐบาลครับ ผมเคยไปประชุมบางประเทศ ก็มีคนถาม ด้วยความประหลาด ใจว่า ทำไมประเทศคุณ ให้คนเข้าง่ายนัก ไม่กลัวปัญหาหรือ

ูฏานเป็นราชอาณาจักรที่อยู่บนเทือกเขาสูง เป็นประเทศที่ยังมีทรัพยากรธรรมชาติ อุดมสมบูรณ์ ที่สุดในโลก ประเทศหนึ่ง รัฐบาลกลัวว่า หากให้นักท่องเที่ยวเข้าไปมากๆ ก็จะไปใช้ทรัพยากร ทางการท่องเที่ยว ของประเทศ ทรัพยากรอะไรๆ ก็เหมือนๆ กันคือ เมื่อมีคนใช้มากๆ ก็หมดเร็ว โทรมไว เข้ามาใช้กันบ่อยๆ คนก็เบื่อหน่าย ได้ง่ายดาย เหมือนประเทศท่องเที่ยวบางแห่ง แม้ว่าจะให้ตั๋วเครื่องบินฟรี ออกค่าใช้จ่ายให้ ทั้งหมด แต่เราก็ไม่อยากจะไป ให้เสียเวลา ทั้งๆ ที่ประเทศพวกนี้ มีชื่อเสียงทางการท่องเที่ยว ระดับโลก

ภูฏานเป็นประเทศที่ป้องกันวัฒนธรรมตะวันตกเข้มงวด ไม่ว่าหญิงหรือชาย ถ้าออกไปนอกบ้านละ ก็จะต้อง สวมใส่ชุด ภูฏาน ปรากฏตัว ต่อหน้าสาธารณะเมื่อใด ต้องปรากฏในชุด ภูฏานเท่านั้น ถ้าไม่สวม ก็จะถูกจับ ต้องทั้งโทษปรับ และจำคุก

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๕๕ มิถุนายน ๒๕๔๖)