ตะปูตรึงใจ
"ณรงค์ชัย" เป็นข้าราชการต่างจังหวัด
เขาแต่งงานช้า ลูกเรียนจบเขาก็เกษียณก่อน หรืออาจ จะไม่มีโอกาส เห็นลูกรับปริญญา
ตื่นเช้าทำงาน ตื่นเช้าทำงาน เย็นวันศุกร์รีบจับรถเข้ากรุงเทพฯ
เยี่ยมลูกเมียที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
เย็นวันอาทิตย์ ไม่มีลางสังหรณ์ ยังพาลูกไปเล่นฟุตบอลหน้าบ้านเมื่อตอนกลางวัน
รีบไปตีตั๋วรถทัวร์ กลับที่ทำงาน
ตี ๒ ท่ามกลางความเงียบสลับเสียงกรน บรรยากาศเหมือนห้องเก็บศพ
ผู้โดยสาร ๒ คน ควักปืนออกมา จี้คนขับรถ คนขับไม่ยอม ต่อสู้กัน รถเสียหลักพุ่งลงข้างทาง
ไปชนต้นไม้กลางท้องนา คว่ำไม่เป็นท่า เสียงร้อง ตกใจดังลั่น
"ณรงค์ชัย" เคยดูหนังบ่อย รีบตะโกน
"รถระเบิด" แค่นี้เองต่างคนต่างเอาตัวรอด
ทุกคนรีบปีนออกจากรถ วิ่งป่าราบ แม้แต่โจร!
ร่างกายไม่มีบาดแผล นึกโล่งอก เดินลากเท้าไปตามถนน
จนถึงป้อมยาม พร้อมแจ้งความอุบัติเหตุ
ทุกอย่างเป็นไปตามขั้นตอน
"ณรงค์ชัย" เอ่ยปากขอซื้อรองเท้าแตะที่ตำรวจใช้
ตำรวจไม่ให้และไม่ขาย
"ณรงค์ชัย" โกรธจนควันแทบจะออกจากหัว!!
หลายปีผ่านไป วันนี้ ไม่มีฉากรถคว่ำ รอดตาย
ความโชคดี
มีแต่อารมณ์ฝังใจ ขอซื้อรองเท้าแตะ มันไม่ยอมขายเรา
นึกแล้วควันแทบจะออกจากหูทุกที!
โธ่เอ๋ยณรงค์ชัย !
(เราคิดอะไร
ฉบับที่ ๑๕๖ กรกฎาคม ๒๕๔๖)
