ชีวิตนี้มีปัญหา ๒ - สมณะโพธิรักษ์ - ฉบับที่ ๑๕๙
(ต่อจากฉบับที่ ๑๕๘)

คนที่จะนับว่า "เป็นพุทธ-มีพุทธ"กันได้จริงๆ ก็คือ "คนผู้มีเนื้อแท้เนื้อธรรมของพุทธขั้นโลกุตระ" พระพุทธเจ้า จึงจะนับว่า "สาวกสงฺโฆ" คือต้องเป็น"อาริยบุคคล ๔"หรือ"อาริยสงฆ์"นั่นเอง หรือตามที่เคย กล่าวถึงมาแล้วว่า ต้องเป็น"สมณะ ๑-๒-๓-๔" ได้แก่ โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์ ไม่ว่าจะ เป็นภิกษุหรือฆราวาส หากมี"เนื้อแท้เนื้อธรรมที่เป็นอาริยะในตน" ก็ล้วนชื่อว่า "สมณะ"จริงทั้งนั้น

เคยพูดมาแล้วว่า ชาวพุทธหรือผู้ปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้าที่ได้ผลแค่"โลกียธรรม" สามารถบรรลุ กุศลเป็น"กัลยาณชน"นั้น แค่"โลกียธรรม"เท่านั้นยังไม่ชื่อว่า "เนื้อแท้เนื้อธรรมของพุทธ" เพราะกัลยาณชน ก็เหมือนกับศาสนาอื่นๆที่ต่างก็มีความเป็น "กุศลโลกียะ" เป็นกัลยาณธรรม สู่ความเป็น คนดีกันได้ทั้งนั้น ซึ่งศาสนาไหนก็ไม่ต่างกันเลย ที่สามารถนำพาให้คนเป็น "กัลยาณชน" ด้วย "กุศลโลกียะ" แต่พุทธมีพิเศษเป็นของเฉพาะที่นับว่า เป็นของ"พุทธ"แท้ๆ

นั่นคือ "กุศลโลกุตระ"

"โลกุตระ" เป็นสัจธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้เอง รู้แจ้งด้วยพระองค์เอง นี่แหละคือ "เนื้อแท้เนื้อธรรม" ของศาสนาพุทธโดยเฉพาะ ไม่มีในศาสนาอื่นใด

[มีต่อฉบับหน้า]