"คุณแน่ใจ.. "เสียงแหบห้าวกังวานของผู้แทนจากนรกถามย้ำขึ้นราวคาดคั้น

เพื่อให้แน่ใจ กลิ่นกำมะถันกระจายฟุ้งไปทั่วห้องซึ่งมีผนังสีดำ

ชายหนุ่มพยายามแสดงท่าทางให้เป็นปกติ ตอบรับคำถามนั้นอย่างแทบไม่ต้องคิด

"ผมแน่ใจ ผมต้องการลบความทรงจำที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าจะต้องแลกด้วยวิญญาณ ของผมก็ตาม"

"คุณไม่เสียใจภายหลัง?.."

"ผมยังมีอะไรจะเสียใจ?" ชายหนุ่มยิ้มแค่นๆ หากนัยน์ตาแฝงแววเจ็บช้ำร้าวลึก "ทุกวันนี้ก็รู้สึกว่า แย่กว่าตายอยู่แล้ว เธอทิ้งผมไปอย่างไม่แยแส เหมือนเห็นความรักเป็นกระดาษชำระ ใช้เสร็จแล้ว ก็โยนทิ้ง แต่ผมเองต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่ยอมลืมเธอ

"มันเป็นเรื่องทรมานใจขนาดไหนเมื่อเห็นคนที่เรารักไปอยู่กับคนอื่น.....ถ้าพวกของคุณไม่พบผมเสียก่อน ผมคงกระโดดลงจากตึก ตายไปแล้ว...นี่ล่ะผลของความรักครั้งแรกของผม มันช่างเลวร้ายสิ้นดี..!"

"ผมรู้..!" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นเหมือนจะปลอบใจแต่ฟังดูเสแสร้งและขาดความจริงใจ

"นับว่าคุณโชคดีเพราะไม่ใช่ทุกคนที่กำลังจะฆ่าตัวตายแล้วเจอกับพวกเราแบบนี้ พวกเราถึงติดต่อกับ คุณทันการณ์ ความรักของพวกมนุษย์ มักเป็นแบบนี้แหละ.. ตายเพราะรัก.. ยิ่งกว่าการฆ่า.... งมงายหน้ามืดตามัวอะไรทำนองนี้

"เพียงคุณลงนามในสัญญา เราจะจัดการลบความทรงจำของคุณที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นทันที"

"และลบความจำของเธอที่มีต่อผมด้วยนะครับ ผมไม่ต้องการให้มีปัญหาอะไรตามมาอีก"

"แน่นอนครับ เรื่องนี้เราจัดการได้...."

ชายหนุ่มดึงปากกาออกมาจากกระเป๋า

สัญญาปีศาจซึ่งวางอยู่เบื้องหน้า

เขาอ่านจนละเอียดดีก่อนหน้านี้แล้วเป็นการประกันว่าพวกมารจะไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยมจากช่องโหว่ ของสัญญา เล่นงานภายหลัง

บุรุษชุดดำ..ตัวแทนจากโลกมืดมองดูชายหนุ่มลงนามในสัญญาอย่างพอใจ

ธุรกิจของชาวโลกมืดกำลังดำเนินไปด้วยดี และดีขึ้นทุกวันทุกคืน ไม่นานคงมีชัยชนะ ต่อพวกเบื้องบน

"ก่อนคุณจะออกจากห้องนี้ เราจะลบความจำของคุณที่เกี่ยวข้องกับพวกเราออกไปด้วย คุณคงเข้าใจ เพื่อป้องกันปัญหา จากศัตรูของเรา และอย่าลืมว่า วิญญาณของคุณ ขายได้ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าคุณตายไป วิญญาณจะเป็นของเราทันที..ไม่สูญเปล่า"

"ผมทราบดี..ไม่ต้องห่วง ไม่มีใครตายได้มากกว่าหนึ่งครั้งหรอก" ชายหนุ่มว่าพลางลุกขึ้น หันหลัง ก้าวออกไปจากห้อง ซึ่งเขาไม่เคยรู้ และไม่เคยพบมาก่อนว่า มีห้องแบบนี้อยู่ในที่ทำงานของเขา

เสียงห้าวแหบดังไล่หลังออกมาในขณะที่เขากำลังก้าวออกไป

"มีความสุขกับชีวิตใหม่...ที่ไร้ความรักร้าวแย่ของคุณนะครับ ขอให้โชคดี...."

สวนสาธารณะ...
ชายหนุ่มเดินเอื่อยๆ อย่างที่เคยมาเดินบ่อยๆ เพียงวันนี้สามารถแหงนมองท้องฟ้ายามเย็นด้วยความรู้สึก ปลอดโปร่งโล่งใจ อย่างบอกไม่ถูก

โลกนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ เพราะไม่นานมานี้ยังรู้สึกว่าชีวิตเต็มไปด้วย ความเจ็บปวดทรมานเนิ่นนาน แต่จะด้วยเรื่องอะไรก็จำไม่ได้เสียแล้ว นึกเท่าไร ก็นึกไม่ออก แต่เมื่ออารมณ์ ผ่องใสแบบนี้ ก็ไม่ต้องไปนึกถึงเรื่องที่ค้างคาใจอะไรอีก

"โอ๊ะ..ขอโทษค่ะ"

เสียงใสๆ ดังขึ้นทำให้เขาสะดุ้ง เพราะมัวแต่ชมนกชมไม้เพลิน เลยเผลอเดินชนผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างไม่ตั้งใจ ท่าทางเธอคงจะเดินแบบเพลินในอารมณ์เช่นเดียวกับเขาเหมือนกัน

ทั้งสองฝ่ายยิ้มเขินๆ เขาตะลึงกับใบหน้าสวยชวนมองนั่นซึ่งส่งยิ้มมาอีกอย่างเป็นมิตร และ นัยน์ตาพราวเป็นประกาย ความรู้สึก คลับคล้ายคลับคลา ว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก

แต่ทันทีที่เห็นเขาก็บอกกับตนเองว่า นี่ล่ะผู้หญิงในอุดมคติ อย่างไม่ต้องสงสัย ใบหน้าท่าทางแบบนี้ เขาตกหลุมรักทันทีที่เห็นเธอ และเป็นรักครั้งแรกของเขาเสียด้วย ซึ่งมันก็ไม่แปลกอะไรใช่ไหม

(เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๕๙ ตุลาคม ๒๕๔๖)