"สถาปัตยกรรมชุดบ้าน"
ตัวไม้ที่โค้งกลับ กระหนกรับกับเรียวงอน
เรียก "เหงาปั้นลมศร"
ลีลาอ่อนงดงามจริง
"แปลานแปหัวเสา" พาดบรรเทาให้พึ่งพิง
หลังคาหน้าจั่วอิง ย่อมใหญ่ยิ่งสิ่งควรจำ
"กรอบเช็ดหน้า"
คือวงกบ ตกแต่งครบศิลปกรรม
หน้าต่างจึงสวยนำ รูปธรรมแห่งศาสตร์ศิลป์
ไม้ทาบบานหน้าต่าง อยู่ตรงกลางเห็นจนชิน
"อกเลา" คงได้ยิน
ภาษาถิ่นคนภาคกลาง
แม่ไม้ประจำช่อง เรียกว่า "หย่อง"
ถูกที่ทาง
ปิดแล้วลงช่องขวาง บานหน้าต่างสนิทครัน
"ปะกน" คือฝาเรือน
กระดาษกรุเหมือนศิลป์สร้างสรรค์
ที่ไหนก็ครือกัน สิ่งสำคัญงามอย่างไทย
"รั้วชาน" ฝาเรือนคู่
เชื่อมประตูใช่คนไกล
ช่องลมแลโปร่งใส ญาติชิดใกล้หาสู่กัน
*** วาสนา บุญสม
-
เราคิดอะไร ฉบับที่ ๑๖๖ พฤษภาคม ๒๕๔๗ -