คุยนิดคิดหน่อย - บรรณาธิการ -

ราชสักการะ

๕ ธันวามหาราช เป็นวันสำคัญยิ่งในรอบปี ที่ปวงพสกนิกรไทยทุกหมู่เหล่าเชื้อชาติศาสนาจารึกไว้ แนบแน่น ในดวงใจ และพร้อมใจจัดกิจกรรม ปฏิบัติตนน้อมถวายเป็นราชสักการะ ตลอดมาไม่ว่างเว้น

"โรงบุญมังสวิรัติ" เป็นกิจกรรมที่ชาวอโศกสืบสานต่อเนื่องมานานนับสิบๆ ปีในวัน"๕ ธันวามหาราช" โรงบุญใหญ่บ้างเล็กบ้าง นับร้อยโรงผุดขึ้นทั่วแผ่นดินไทย สองมือที่น้อมให้ ด้วยใจเอื้ออาทร จาคะสละขาด

เปี่ยมอุดมการณ์มั่นคงที่จะสรรค์สร้างสังคมร่มเย็นเป็นสันติสุข โดยการกินอาหารบุญเสริมสร้าง เมตตาธรรม เพื่อล้างป่าช้าสรรพสัตว์ในตน และแจกอาหารบุญแก่ผู้ร่วมล้างป่าช้าในตน นี้คือ การปล่อย ชีวิตสัตว์อย่างแท้จริง ปลดปล่อยหลุดพ้นปากที่เป็นประตูป่าช้า ปลดปล่อย พ้นกระเพาะ ที่เป็นหลุมฝังศพสรรพสัตว์ ปลดปล่อยขาดจากจิตใจที่เป็นแดนป่าช้า เพื่อสั่งสมและแผ่เมตตาธรรม ให้แก่สรรพสัตว์ได้จริง

อันการปลดปล่อยสัตว์ที่ถูกกักขังอยู่ แต่มิอาจละวางการกินเลือดเนื้อสัตว์นั้น ยังไม่ชื่อว่าปลดปล่อย ชีวิตสรรพสัตว์แท้จริง ใจที่ยังไม่พ้นเป็นเหตุแห่งความตาย ปากที่ยังไม่พ้นกลิ่นเลือด คาวเนื้อ เพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย จะเอาเมตตามาจากไหน?

สังคมใดปลดปล่อยชีวิตสรรพสัตว์ได้แท้จริง สังคมนั้นแหละย่อมจะปลอดการเข่นฆ่าทำร้าย ทำลายกัน การแก้ปัญหามิอาจบรรลุผลได้ด้วยการกดดัน กดข่ม บีบบังคับ ล่าล้าง กำจัด หากแต่ต้อง ปัดเป่าชำระล้างดับเหตุ

เอาวัน "๕ ธันวามหาราช" เป็นวันเริ่มต้นเพื่อถวายเป็นราชสักการะดีไหม

เริ่มต้นที่ตัวเอง รักษาเบญจศีลข้อแรกอย่างเคร่งครัด เว้นขาดการเบียดเบียนชีวิตเลือดเนื้อผู้อื่น เพื่อยังชีวิตตน ดำรงสถานะตน เจริญเบญจธรรมข้อแรกให้เปี่ยมเมตตากรุณาแท้จริง มิมุ่งร้าย ทำลายใครเพื่อ "ประโยชน์สุขแห่งมหาชนชาวสยาม" ...สนองพระคุณแผ่นดิน

สันติสุขอันพึงปรารถนาจะเป็นจริงได้และจีรังยิ่งกว่าฝูงนกกระดาษนำพาไป