ในงานพุทธาภิเษกฯ ครั้งที่ ๒๕ พ่อท่านกำหนดให้ กสิกรรมไร้สารพิษ เป็นบุญญาวุธ หมายเลข ๓ (อาหารมังสวิรัติ และ ตลาดอาริยะ เป็นบุญญาวุธหมายเลข ๑ และ ๒ ตามลำดับ)

พ่อท่านเห็นว่า ไหนๆชาวอโศก ก็เป็นประชากรกลุ่มใหญ่ ในการกินอาหารมังสวิรัติอยู่แล้ว เราก็ควรจะได้ช่วยกันทำ กสิกรรมไร้สารพิษ ให้เป็นเรื่องเอกเรื่องสำคัญ ให้อยู่ในวิถีชีวิตของชาวอโศก ซึ่งโดยสามัญสำนึกแล้ว มันจะเป็นการถูกต้องกว่า ถ้าคนกินผักจะปลูกผักกินเอง เมื่อใดที่เราปลูกเองกินเอง ก็จะมั่นใจได้ ๑,๐๐๐% ว่าไร้ยาฆ่าแมลง และไร้สารพิษ สารเคมีใดๆ

ปัจจุบันชุมชนราชธานีอโศก มีงานอบรมเดือนละ ๔-๕ รุ่นด้วยกัน แม้จะเป็นน้องใหม่ ที่พึ่งตั้งตัว แต่ก็มีผู้มาติดต่อขออบรม จนคนทำงานจะเป็นลม ซึ่งปัญหาใหญ่ ในการอบรมส่วนหนึ่ง เกิดจากความรู้สึกของผู้เข้ารับการอบรม เหมือนถูกหลอกมา เพราะผู้ติดต่อประสานงาน จะปกปิดทุกอย่างไว้เป็นความลับ เมื่อมาถึงบ้านราชฯ ก็จับหักดิบกันดื้อๆ ใครติดบุหรี่สุรา ก็ให้มาอดลดกันเอง ซึ่งสร้างความหงุดหงิดกระวนกระวาย ให้กับคอทองแดง และสิงห์อมควันทั้งหลายเป็นอย่างยิ่ง

แต่สิ่งหนึ่งที่ช่วยดับความเร่าร้อน เอาชนะใจคนเหล่านี้ได้ นั่นก็คือ ความอุดมสมบูรณ์ของพืชพันธุ์ธัญญาหาร ที่ชาวบ้านราชฯ ช่วยกันปลูกช่วยกันทำ ตามบ้านแต่หลังๆ ทั้งสวนต่างๆ ก็ยังมีกันอีกเป็นสิบๆสวน รอบๆชุมชน

และผู้เข้ารับการอบรม ก็จะสบายใจยิ่งขึ้น เมื่อมาได้ช่วยกันปลูกผักปลูกมัน ทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์ ให้เป็นประโยชน์แก่คนรุ่นหลังได้บริโภคกัน เมื่อรุ่นนี้ปลูกเอาไว้ รุ่นใหม่ก็เข้ามาขุด มาเก็บเอาพืชผักไร้สารพิษไปกิน อย่างภาคภูมิใจ หมุนเวียนกันไปได้อย่างไม่สิ้นสุด

ชาวบ้านราชฯได้ตั้งใจกันว่า จะทำศูนย์อบรม ให้มีความอุดมสมบูรณ์ ของพืชผักไร้สารพิษ เพื่อกู้ดินฟ้าขึ้นมาให้ได้ ถ้าหากเหงื่อออกมาก น้ำลาย(พูด)จะออกน้อย แต่ถ้าเหงื่อออกน้อย น้ำลาย(พูด)ต้องออกมาก ชาวบ้านราชฯฝันกันว่า ในอนาคตถ้ามีคนมาดูชุมชน ไม่ต้องมีคนคอยอธิบายก็ได้ ถ้าในชุมชนของเรา เต็มไปด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร มีทั้งแตงโม แตงไทย ฟักทอง กองอยู่กับพื้นเต็มไปหมด ข้างบนก็มีทั้งกล้วย มะละกอ กะทกรก ห้อยระย้อยระย้า

ซึ่งฝันเหล่านี้จะเป็นจริงได้ แต่ละชุมชนบุญนิยม ต่างก็รอผู้กล้าของชาวอโศก ทิ้งโลกียะ ออกมาช่วยกัน พ่อท่านเคยตั้งคำถามหนักๆ กับญาติธรรมทั้งหลาย เมื่อเร็วๆนี้ว่า พวกคุณจะรออะไร? รอ..... ตาย ใช่ไหมเอ่ย!

คณะผู้จัด