ธรรมะประทับใจ(ครั้งที่ ๖๘)
ความอบอุ่น

ความอบอุ่น

ระยะหลังมานี้ ที่กุฏิมุงจาก ริมลำธาร อันเป็นที่พำนักของข้าพเจ้านั้น ได้ปรากฏว่า มีมือดี มากางกลดให้ข้าพเจ้า อย่างเรียบร้อยทุกค่ำคืน เมื่อเสร็จจากงาน กลับมาที่กุฏิ จะเห็นความพร้อม สำหรับการพักผ่อน รอคอยข้าพเจ้าเสมอ ข้าพเจ้ารู้สึกอบอุ่น กับความเอาใจใส่ ของใครก็ไม่รู้ เดาว่า คงเป็นนักบวชรุ่นน้อง

แต่มีปัญหาอยู่ที่ว่า ข้าพเจ้าเอง มักเข้าที่พัก ไม่เป็นเวล่ำเวลา จนบางคืน ก็ไม่กลับเข้ามาพักเลย เพราะมีเงื่อนไข ต้องไปนั่นไปนี่ ชนิดที่ข้าพเจ้าเอง ก็ตามความไม่แน่นอน ของตนเองไม่ทัน

จึงพบว่า มีบางคราว กลดที่มีผู้ปรารถนาดีกางไว้ให้นั้น ต้องพลอยเป็นหมันไปด้วย กลายเป็นว่า บางวันที่กุฏิข้าพเจ้า จะมีกลดกางทิ้งไว้ จนรุ่งสาง กระทั่งถึงตอนกลางวัน พลอยทำให้ดูแปลก ไปจากกุฏิอื่น ที่อยู่ข้างเคียง เช้าวันนั้น ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจ เขียนบทกวีวางไว้ที่กุฏิว่า...

"นกขมิ้น บินจร มานอนพัก ไม่แน่นัก ดอกหนา เจ้าข้าเอ๋ย อย่ากางกลด สร้างสวรรค์ ให้ฉันเลย ฉันเปรียบเปรย เป็นนกขมิ้น มักบินจร"

ตอนค่ำวันเดียวกัน ข้าพเจ้ากลับมาที่กุฏิ เพื่อเดินจงกรม ผ่อนคลายอิริยาบถ พบกุฏิถูกจัด เป็นระเบียบ เรียบร้อย แต่ไม่ได้กางกลดไว้ เช่นวันก่อน กระดาษที่เขียนบทกวี เมื่อเช้านี้ ถูกนำไปวางไว้ที่เสื่อ มีหินทับกันปลิวลม ข้าพเจ้าสังเกตเห็น มีบทกวีของใครก็ไม่รู้ เขียนต่อจาก บทกวีของข้าพเจ้าว่า...

"นกคงเหนื่อย เมื่อยล้า มานานนัก นกบินหนัก บินไป ไกลแห่งหน นกพากเพียร เรียนสอน สังวรตน นกบินวน กลับมา ได้พักกาย"

ท่านจันทร์

ธรรมะประทับใจ ครั้งที่ ๖๘ (สารอโศก อันดับ ๒๓๕ หน้า ๕๔ เดือน เมษายน ๒๕๔๔)