จากโลกีย์ถึงโลกุตระ

ชื่อใหม  น.ส.ปีกแก้ว สุขสวัสดิ์
ชื่อเดิม  น.ส.อำไพ สุขสวัสดิ์
เกิด       ๔ ธันวาคม ๒๕๐๑
พี่น้อง    ๙ คน เป็นคนที่ ๙
การศึกษา ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๖
อาชีพเดิม  ช่างเสริมสวย
อาชีพใหม  แม่ครัวที่โรงครัวกลางสันติอโศก

ปกติเป็นคนชอบค้นหาสิ่งดีๆ และไม่อยากทำตามประเพณี ที่ดูซ้ำๆซากๆ ไม่เกิดประโยชน์อะไร เช่น ประเพณีลอยกระทง สงกรานต์ การแต่งงาน หาคำตอบว่า ไม่ทำตามได้ไหม น่าจะมีอะไรที่ดีกว่านี้

ปี ๒๕๓๖ ได้ฟังรายการวิทยุท่านจันทร์ จึงได้รู้สัจจะ ประทับใจ ติดตามฟังมาเรื่อยๆ เริ่มลดละ งดกินเนื้อสัตว์ใหญ่ๆ

ปี ๒๕๓๙ ตัดสินใจมาอยู่ข้างวัด

ปี ๒๕๔๒ ตัดสินใจเข้าไปอยู่ในวัด

อุปสรรคปัญหาและแนวทางแก้ไข
๑. สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ก็ประมาณตัวเอง ถ้าเพลียมากก็พักบ้าง
๒. เป็นผู้เอาภาระ พอเอาภาระมาก ก็กลายเป็นคนยึดจัด ยึดข้าวของ ยึดไม่อยากให้ของ เสียหาย พอที่ประชุมติงมา ก็ต้องหัดปล่อยวาง รู้สึกเจ็บปวด เพราะคิดว่า ทำเพื่อส่วนรวม ดีที่สุดแล้ว
๓. ทำอะไรอยากให้ออกมาดูดีสมบูรณ์ มีโลกธรรมมาก เมื่อไม่ได้ตามที่คิด ก็เสียหน้า

ข้อ ๒ และ ๓ แก้ไขโดยการปรึกษาสมณะ สิกขมาตุ ก็คลายใจลงได้บ้าง ต้องฝึกต่อไป

ความแตกต่าง การอยู่สังคมข้างนอก (นอกวัด) มักสบาย จะทำอะไรก็ได้ ตามใจกิเลส ของเรา ทำงานมาก ก็ได้เงินมาก แต่พอมาอยู่ที่นี่ ทำงานมาก แต่ไม่ได้เงิน สิ่งที่ได้คือ ความสบายใจ เพราะมาเสียสละ ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก

สมัยก่อนเคยดิ้นรน จนมีร้านเสริมสวยเป็นของตัวเอง เช้ามาก็เปิดร้าน เย็นลงก็ปิดร้าน เอ...ชีวิตของคน มันมีแค่นี้เองหรือ หวังแค่กระดาษใบเขียวๆ เหลืองๆ แดงๆ หวังแค่นี้หรือ ในชีวิต ก็สะดุดในใจ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พอเจอที่นี่ จึงมีคำตอบ

อะไรที่ยากที่สุด การสู้กับกิเลสตัวเองเกือบทุกตัว เรื่องกิน เราก็ติดพอสมควร แต่ก็พอ จะพราก ได้บ้าง เรื่องโลกธรรม ก็มาก บางครั้ง ทำงานจนเกินตัว

ประทับใจอะไรมากที่สุด สมณะระดับผู้ใหญ่ เพราะคำพูดของท่าน บางครั้ง ทำให้ได้ ฉุกคิด อย่างเช่นเคยถาม ท่านเดินดิน ติกขวีโร "ทำไมท่านเดินทาง มากับรถ ส่งของ" ท่านตอบว่า "อาตมามีบารมีแค่นี้" ฟังแล้ว เออ...ต่อไปนี้นะ จะต้องเจียมตัว ให้มากกว่านี้ ทำให้กิเลสเรา สงบลงได้มากทีเดียว ขนาดท่าน เป็นถึงระดับ มหาเถระ แล้วเราเป็นใคร ต้องสังวร ระวังมากขึ้น จะไม่คิดว่า ตัวเองเป็นคนสำคัญ อีกต่อไป จะต้องเสงี่ยม เจียมตัว ให้มาก

คติประจำใจ พยายามให้เกียรติคนอื่น ไม่คิดว่าเราเก่งอยู่คนเดียว อย่าคิดว่า สิ่งนี้เราทำได้ คนอื่นทำไม่ได้ และให้กำลังใจ ตัวเองว่า สิ่งที่เขาทำได้ เราก็น่าจะทำได้...

เป้าหมายในชีวิต ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด และจะเดินทางสายนี้ แม้จะลำบาก เจ็บปวด หนาว เหน็บ ก็จะทนให้ถึงที่สุด เพราะไม่มีเวลา ที่จะถอยอีกแล้ว

ข้อฝากข้อคิด ทุกคนที่ตั้งใจเดินทางสายนี้ ให้อดทนและต่อสู้ แม้จะหนัก จะเหนื่อย เหมือนเข็นภูเขาขึ้นครก ก็ต้องสู้ แม้เราจะไปช้า ก็ต้องพยายาม ไปให้ถึงจุดหมาย ปลายทาง อันคือ พระอรหันต์...

จากโลกีย์ถึงโลกุตระ หนังสือสารอโศก อันดับที่ ๒๓๙ สิงหาคม ๒๕๔๔ หน้า ๗๑