สารอโศก
อันดับ 242
พฤศจิกายน 2544

กลไกแห่งบุญนิยม : ธรรมกายอันลึกล้ำ : ธรรมจักรตัวสุดท้าย
ที่มาของเรื่อง เมื่อโศกเข้ารอบนักษัตรที่ ๓ ซึ่งเป็นรอบที่ท้าทายเรียกร้องชาวโลกให้มาพิสูจน์ รูปแบบการปฏิบัติธรรม จะเปลี่ยนไป ตามความเหมาะสม แต่นามธรรมยังมั่นคงอยู่จุดเดิม คือ มรรคผลนิพพานนั่นเอง

• -อโศกจะเริ่มฝึกหัดความสงบนิ่งในขณะเคลื่อนไหว
  -มีสัลเลขธรรมสม่ำเสมอ ยิ่งกว่าแต่เก่าก่อน
  -มีองค์กรมากมายก่อกำเนิด เพื่อรองรับความต้องการของสังคม
  -มีรูปธรรมแห่งศีลหลายมิติ ทั้ง"ศีลส่วนตัว"และ"ศีลกิจกรรม"
  -มีรูปแบบการทำงานที่ไม่ใช่เพียงคิดลำพังคนเดียว

แต่ช่วยกันทำงานกันเป็นทีม เป็นหมู่คณะจึง"หมั่นประชุม" และมีจิตใจ "ปรโตโฆสะ"

มีการปฏิบัติธรรมที่เน้นประโยชน์ตน เพื่อประโยชน์ตนในอดีต ปรับเปลี่ยนเพิ่มสูตรให้หลากหลายอีก ๑ สูตร คือ อาศัยประโยชน์ท่าน แต่ก่อเกิดประโยชน์ตน

ถามว่า สูตรไหนดี ตอบว่า ขอกินรวบทั้ง ๒ สูตร ยามปลีกเดียวใช้สูตร ๑ ยามคลุกคลีใช้สูตร ๒ ! เพราะการรบ ต้องใช้ สรรพอาวุธ!

อโศกจะมีรูปธรรมที่เริ่มเอื้อมเอื้อ มือยาวออกไป จนอโศกบางคนทนไม่ได้ รับไม่ไหว หาว่าเปลี่ยนจุดยืนบ้าง ลืมหลักการบ้าง ที่นี่วุ่นวายแล้วหนอ ที่นี่ย่อหย่อนแล้วหนอ ฯลฯ

รถด่วนขบวนสุดท้ายขบวนนี้ จึงต้องติดตามศึกษาในลีลารายละเอียด จะได้ไม่ผิดฝาผิดตัว จะได้ปรับจิต เคลื่อนกาย ให้ถูกต้อง ให้เหมาะกับ จังหวะก้าว

วันนี้ เรามี "ธรรมกาย" (มีธรรมให้เห็นเป็นรูปร่าง) ที่สังคมยอมรับ นั่นก็คือ "ระบบบุญนิยม" ไม่ว่าจะเป็นของชุมชน การศึกษา การพาณิชย์ ฯลฯ หรือแม้ในอนาคตจะมีภาคการเมืองก็ตาม

ปริมาณสู่คุณภาพ
บุญนิยมวันนี้ ก็ยังต้องพัฒนาในเชิง "บุ๋น" เชิง "บู๊" ทั้งในเชิง "ปริมาณ" และในเชิง "คุณภาพ"

ปริมาณเมื่อถึงระดับหนึ่ง ก็ต้องหันมาเน้นคุณภาพ คุณภาพเมื่อถึงระดับหนึ่ง ก็สามารถสร้างปริมาณ เพิ่มขึ้น ในอีกระดับหนึ่ง เป็นเช่นนี้ หมุนเวียนสลับไปมา

ผู้วุ่นวายตื่นเต้นกับการเพิ่มปริมาณ มีอิทธิบาททุ่มเทในปริมาณงาน ก็ต้องหันมาเน้นเรื่องของคุณภาพ มิฉะนั้นแล้ว เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง ก็อาจถึงจุดระเบิด ทำลายตัวเอง

ส่วนผู้เน้นแต่คุณภาพ ถ้าสุดโต่งไป ก็ระวังจะไม่ทันกับการเผยแพร่ แผ่อิทธิพลของศาสนจักร

ธรรมกาย: ธรรมฤทธิ์: อนุศาสนีปาฏิหาริย์
ธรรมกายหรือกายสักขี ยิ่งใหญ่เพียงใด ธรรมฤทธิ์ก็จะยิ่งใหญ่มากขึ้นเพียงนั้น และปาฏิหาริย์ แห่งอนุศาสนี ก็จะยิ่ง เด่นชัด ตามไปด้วย

ธรรมกายระดับที่ ๑ ตัวเองเป็นคนดี มีคุณธรรม มีชีวิตเรียบง่าย มีความพ้นทุกข์ตามฐานะ มีความเสียสละ มีน้ำใจเอื้อเฟื้อ

ธรรมกายระดับที่ ๒ ปฏิบัติธรรมดีขึ้น จนเพื่อนในที่ทำงานรับรอง หน่วยงานรับรองยกนิ้วให้

ธรรมกายระดับที่ ๓ องค์กรหรือหน่วยงานที่ขึ้นกับศาสนจักร มีบุคคลากรเป็นผู้ปฏิบัติธรรม และหน่วยงานนั้นๆ ประชาชน ได้รับผลประโยชน์

ยิ่งได้ประโยชน์ ก็ยิ่งศรัทธาในแนวปฏิบัติของหน่วยงานนั้นๆ

เพราะเหตุนี้ "บุคคลากร"ในหน่วยงาน จึงเปรียบเสมือนเป็น"ประกาศ"เป็นนักประชาสัมพันธ์" ที่จะสร้าง หรือทำลายอโศกได้

การทำให้ประชาชนเสื่อมศรัทธาแม้ ๑ คน คิดว่าจะบาปประมาณไหน? ใครตอบได้?

เส้นทางธรรมโอกาสสร้างบุญมีมาก โอกาสสร้างบาปก็ไม่เบา!

ธรรมกายระดับที่ ๑-๒ เป็นสิ่งที่มีจริงเกิดจริง ในอดีต-ปัจจุบัน และ ต่อไปในอนาคต

ธรรมกายระดับที่ ๓ เป็นสิ่งที่ไม่มีในอดีต และเป็นไปไม่ได้ในอดีต เนื่องจาก "มวลธรรม" ยังไม่มากพอ แต่จะเป็นความจริง ในปัจจุบัน และ ทวีคูณในอนาคต

คุณภาพคน : คุณภาพงาน
คนมีคุณภาพ งานก็จะมีคุณภาพ
คนมาทีหลัง บางคนมาเข้าสายพานแห่งการงาน ก็ไหลตามกระแส แอบแฝงสวมรอย พอเอาตัวรอด แต่หน่วยงาน จะเจริญ เติบโตได้ ระดับหนึ่งเท่านั้น

คนมีคุณภาพที่มาก่อน แต่ปรับตัวไม่ทันกับเทคนิคการบริหารงาน ซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงจาก ทำคนเดียว หรือใหญ่คนเดียว ก้าวไปสู่ ทำหลายคน ทำเป็นทีม

การบริหาร-การจัดการต้องพัฒนา และอารมณ์ต้องหนักแน่นมากกว่าเก่า

คนเก่าบางคนจึงเป็นตัวปัญหาเสียเอง ทั้งๆที่ในอดีตเป็นผู้เบิกเบิกงานชิ้นนี้แท้ๆ!

แต่ก็ต้องยืนยันว่า ใครที่แม่นในการ "มองตน" ก็จะปรับตัวเร็ว ระยะแรกอาจเจ็บปวด แต่ต่อไปก็พัฒนาเอง ตามกติกาของ "ผัสสาหาร - สัลเลขธรรม" ที่จะต้องมี - ต้องเกิด!

พลังมดสู่พลังช้างสาร
วันนี้ของพ่อท่าน ที่เน้นการลดละตัดกิเลส ที่เป็นรูปธรรมเด่นชัดเป็น "เบื้องต้น" และเจียนเข้าสู่นามธรรมเป็น "ท่ามกลาง" จนเป็นมรรคผลใน "เบื้องปลาย"

พ่อท่านผู้อยู่เบื้องหลังแห่งการเปลี่ยนวิถีชีวิตของญาติธรรม สร้างจิตวิญญาณใหม่ จิตดวงเล็กๆ ประดุจหิ่งห้อยน้อย แต่เมื่อเกาะกลุ่ม ร่วมกันทำกิจกรรม กลับปรากฏแสงเจิดจ้า

โลกภายนอกให้ฉายาชาวอโศก ผู้มี "ศีลเหล็ก" "วินัยเหล็ก" อันหมายถึงเคร่งเกินไป!

แต่วันนี้อยากจะบอกว่า ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลา พิสูจน์การปฏิบัติธรรม

หากเป็นกองทัพ ชาวอโศกก็เป็นนักรบที่ไปเร็วมาเร็ว ไร้ร่องรอย ไร้สิ่งรุงรัง!

หากเป็นการทำงาน สังคมยอมรับในพลังขยันขันแข็ง ไม่พักไม่เลิก อดทน เสียสละ

ชาวอโศกผ่านฐานงาน "เฉพาะกิจ" มานักต่อนัก ในรอบนักษัตรที่ ๓ อโศกกำลังสร้างฐานงาน "ระยะยาว" ที่ต้องทำให้ "หมู่เรา" ทำให้ "สังคม" หลายต่อหลายเรื่อง

เป็นโชว์รูม เป็นหน้าร้าน เป็นความต้องการของหน่วยงาน ขององค์กรต่างๆ ที่อยากจะช่วยพัฒนา แก้ไขสังคม

อโศกสร้างคน คนสร้างงาน งานสร้างชาติ!

ยุทธวิถีแก้ไขปัญหาสังคมคือ ระบบบุญนิยม
ระบบบุญนิยมแท้จริงก็คือ ระบบเสียสละ เมื่ออยู่ในวงการ อยู่ในอาชีพใด ณ ที่นั่นก็จะกลับกลายเป็น "บุญนิยม"

เรามีมูลนิธิ, สมาคม, ชุมชน, โรงเรียน, ฐานอาชีพ, โรงพิมพ์, ร้านค้า, บริษัท, ฐานงานต่างๆ ฯลฯ... ในระบบบุญนิยมทั้งสิ้น

การเสียสละเป็น "คัมภีร์หลัก" ของทุกหน่วยงาน เป็นสรณะของเจ้าหน้าที่ทุกคน

ใครมาทีหลังก็ต้องค้อมหัวปฏิบัติตาม ถือเป็น "กฎเหล็ก!"

• ปัญหาของคนทำงานที่ปรากฏขณะนี้ก็คือ
  ๑.มีน้ำใจเสียสละ แต่ตีความการเสียสละไม่เป็น (เรียกว่าสายเจโต) ทำอย่างไรในอดีตก็ทำอย่างนั้นต่อไป ไม่มีขอเปลี่ยนแปลง ไม่ยอมปรับเปลี่ยนใดๆ ไม่ว่าจะเทคนิค วิธีการหรืออื่นๆ ที่ผิดจากความเคยชิน (ผิดกลิ่น)
  ๒.ไม่เข้าใจการเสียสละ จึงทำงานแบบเห็นแก่ตัว แบบซ่อนเร้นอยู่อย่างเงียบๆ บ้างก็โฉ่งฉ่าง ทำใหญ่โตก็มี
  ๓.ถอดรหัสธรรมไม่เป็น มีอุปสรรคแต่ละครั้ง ก็ "มองตน" ไม่เป็น

บุคคลทั้ง ๓ ประเภท คืออุปสรรคแห่งการพัฒนาองค์กร เป็นอุปสรรคที่ขวางกั้นมิให้ธรรมเจิดจรัส!

แนวทางบุญนิยม หากเป็นเชิงพาณิชย์จะมีหลักการดังนี้ ขายถูก, ไม่ฉวยโอกาส, ประณีต, ประหยัด, ซื่อสัตย์, เสียสละ, ๖ คุณสมบัติให้ ๖๐๐ คะแนน แต่ละหน่วยงาน ลองประเมินตน

ขายถูก ตั้งใจจริงหรือ แอบแฝง อยากทำกำไรให้มากเข้าไว้ หรืออิงราคากับชาวโลก ราคาขึ้นนิด ก็รีบปรับราคาขายส่ง เปลี่ยนราคาหน้าร้าน เรื่องจะกำไรลดลง เป็นไม่ยอม!

ไม่ฉวยโอกาส สินค้าขึ้นหม้อ ผลิตอะไรก็ขายได้ ทางโลกขายแพง เราก็ขายตาม แต่ถูกกว่าหน่อย พอเป็นพิธี ยาอะไร ที่เขานิยม ก็รีบเอามาผลิตขาย สรรพคุณไม่ต้องพิสูจน์ เขาบอกว่า เขาบอกมา ก็ด่วนเชื่อไว้ก่อน เขาลือกันมา ฉันก็รีบทำขาย! เอาเร็ว-เอาด่วน-เอากำไร!

ประณีต ขั้นตอนต้องสะอาด ชัดเจน ไม่ลวกๆ ไม่มักง่าย ไม่เอาความเคยชินเก่าๆ

ชีวิตเป็นของละเอียดอ่อน แต่ทำไมเราผลิตขายจึงหยาบกระด้างนัก

จิตใจที่ดี ย่อมผลิตสิ่งที่ดีใช่ไหม?

ต.อ.ของพ่อท่าน ก็ไม่ต้องปวดหัวอย่างทุกวันนี้ ที่บางหน่วยงานเหมือนจับปูใส่กระด้ง! มองต.อ.เป็นมารหัวขน!

ประหยัด เพราะไม่ใช่เงินของเรา สั่งอะไรมาไม่ต้องคิดมาก คุ้มไม่คุ้มไม่นำพา ในบางชุมชน มีอุปกรณ์เครื่องมือ ที่ทิ้งขว้าง ไม่ดูแล ก็ยังเห็นอยู่ ในร้านค้า ของเก่าไม่ตรวจตรา นำมาขายก่อน

การใช้น้ำไฟ การใช้ทรัพยากร ใช้กันอย่างเคารพ นบนอบหรือไม่?

ซื่อสัตย์ ไม่หาประโยชน์ใส่ตัว ไม่สร้างอำนาจบารมีให้ตัวเอง มันจะเกิดก็เป็นผลพลอยได้ มิใช่ผลโดยตรง

เสียสละ ทุกคนมาช่วยองค์กร เราเป็นหนี้องค์กร ขอบคุณองค์กร ที่เปิดโอกาสให้เราฝึกฝน "มิใช่เป็นที่เสวยสุข" หรือ "ครองอำนาจ" หรือ "แตะไม่ได้"

ขอบคุณลูกค้าทุกๆท่าน ที่มาใช้บริการ ทำให้เราได้บำเพ็ญบารมี

"ลูกค้า ก็แค่คนมารับส่วนบุญ ฉันทำให้ก็บุญมากแล้วรู้มั้ย!".... คิดอย่างนี้เราจะไม่คิด

๖ ข้อคุณธรรม ในระบบพาณิชย์บุญนิยม กรุณาให้คะแนน

เครื่องมือตรวจสอบความก้าวหน้าของระบบบุญนิยม
แม้ชาวอโศก จะเป็นผู้นำทฤษฎีใหม่ คือ "ระบบบุญนิยม" ที่จะช่วยชาติช่วยสังคมได้ก็ตาม ความจริงทฤษฎีใหม่ เป็นแค่ภาษา แต่โดยเนื้อหา ก็คือ "แนวทางแห่งพุทธธรรม" ที่เดินทางผ่านพุทธบริษัท ๔ นั่นเอง เป็นทฤษฎี ที่เก่าแสนเก่า!

เป็นปฏิบัติการ มิใช่แค่ทฤษฎี พูดลอยลมเฉยๆ

เป็นเอหิปัสสิโก และโอปนยิโก!

วันนี้ "ภาพลักษณ์" นับเป็นตัวจักรสำคัญ หากทุกคนเสียสละ ทุกคนอุทิศชีวิตทุ่มเท ระบบบุญนิยม ไม่ว่าจะอยู่ใน สาขาใด วงการไหน ความศรัทธาเลื่อมใส ของประชาชน จะลุกโพลงโชติช่วง

ศรัทธา-ตื่นเต้น-ตื่นตาม และสุดท้ายตื่นตูมจะตามมา นี้คือปรากฏการณ์ของสังคม ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่เป็นธรรมชาติ ของสังคมมนุษย์

ผลสืบเนื่องที่จะเกิดตามมา สำหรับชาวอโศก มีประการใดบ้าง?

ประการที่ ๑ "การทำงานเป็นทีม" ลักษณะทีมก็คือ การช่วยกันคิด ช่วยกันอ่าน ช่วยกันแก้ไข การมีกฎระเบียบ มีกติกา การหมั่นประชุม จะเป็นวัฒนธรรมใหม่ ที่เกิดขึ้นในองค์กรของเรา

จะเป็นบทปฏิบัติลดละโลกธรรม ที่แหลมคมขึ้นกว่าแต่ก่อน

เพราะต้องลดตัวลดตน ไม่เอาแต่ใจ และใจกว้างฟังคำติ คำเตือน จากคนรอบข้าง

การช่วยกันคิด จะทำให้งานเป็นระบบระเบียบ และสัลเลขธรรม ก็จะอ่อนโยน พอเหมาะพอเจาะ

จะมีคนมาสมัครงาน ขอทำด้วยไม่ว่างเว้น!

วัฒนธรรมใหม่ อาจไม่ถูกใจสำหรับคนปลีกเดี่ยว แต่คือความถูกต้อง ในการรวมพลัง ทำงานร่วมกัน (การตัดกิเลส ต้องระวังการติดยึด รูปแบบการปฏิบัติสมัยเก่า)

เมื่อบนท้องถนน มิใช่รถคันเดียวแล่นอีกต่อไป กฎจราจร กติกาต่างๆ จำเป็นจะต้องคิดค้น เพื่อป้องกัน และสร้างสรรค์

นี้คือการเรียนรู้รูปแบบของ "ศีลกิจกรรม" เป็นความลุ่มลึกของศีล ในอีกมิติหนึ่ง

ณ วันนี้ วิสัยทัศน์ของการปฏิบัติธรรม จึงไม่ธรรมดา

ชาวอโศกเรามีวารสารภายปักษ์ รายเดือน ราย ๒ เดือน ราย ๓ เดือน มีงานประจำปี พบกัน ปฏิบัติธรรม ร่วมกัน ตลอดปี สิ่งเหล่านี้ ประดุจการเตรียมความพร้อม ให้กับญาติธรรมทุกๆคน

ชีวิตมิใช่รู้แค่หน้าตัก แต่ต้องรู้กว้าง รู้ไกล รู้ลึก เรื่องสังคม เศรษฐกิจ การเมือง จะไม่สนใจเสียเลย ไม่ได้อีกต่อไป

การรู้ธรรมะแท้ๆ เราก็ยังไม่ค่อยก้าวหน้ากันนัก เพราะฉะนั้น การได้รู้ชีวิต ในมุมมองอื่นๆ การมีกิจกรรมหลากหลาย กลับจะเป็นตัวทำให้ เรามีพลัง มีศรัทธาในการปฏิบัติมากกว่าเก่า (หมายเหตุ บางคนไม่ยอมอ่าน ไม่ยอมศึกษาอะไรเลย อ้างว่า ที่รู้ยังทำไม่ได้เลย จะไปศึกษา เพิ่มเติมทำไม ความคิดเช่นนี้ เท่ากับการปฏิเสธ "ธรรมวิจัย" ซึ่งเป็นเรื่องน่าใจหาย!)

ธรรมะมิใช่เรื่องของการอยู่นิ่งอีกแล้ว เพราะบารมีน้อย จึงต้องให้กลิ้ง ให้เคลื่อนไหวประดุจ กรวดใหญ่น้อยในลำธาร ที่จะได้มีโอกาส ขัดเกลาตน จนปุ่มปมแหลมคมทั้งหลาย มลายหายไป เป็นกรวดมน! "กลิ้งไว้ก่อน พ่อสอนไว้!"

ประการที่ ๒ "การเพิ่มปริมาณงาน การเพิ่มบริการรับใช้" เห็นคุณค่าของการรับใช้ผู้อื่น สะสมกุศลกรรม ด้านการบริการ และเพิ่ม ปริมาณงาน ให้มากขึ้น

ทานบารมีเป็นสิ่งจำเป็น ต้องเพิ่มไม่หยุดยั้ง วันคืนล่วงผ่าน เสบียงกรัง ต้องรู้จักสะสม

วัตถุทานมิใช่แค่ทรัพย์สิน นั่นคือความคิดของคนที่ปิดกั้นโอกาสคนจน ในการทำบุญ

"บุญ" เป็นสากล ไม่เลือกวรรณะ ไม่แบ่งชั้น ไม่แบ่งฐานะทางเศรษฐกิจ ทุกคนจะมีโอกาสลงแข่ง เท่าเทียมกัน

เพราะไม่เห็น "บุญ" จึงไม่มีใจอยาก "ทำ" จึงขาดฉันทะ ขาดอิทธิบาท ทำไปวันๆ เช้าชาม-เย็นอีกชาม อยู่ไปวันๆ เป็นถ้ำอาศัย แอบแฝง ซ่อนเร้น ซุกซ่อน

ขาดจิตใจรับใช้บริการ ในระหว่างญาติธรรมด้วยกันนั้นหนึ่ง

มาทำร้านค้าขาย ก็มีจิตไม่ดีกับลูกค้านั้นอีกหนึ่ง

การเน้นลูกค้าเหมือนเจ้านาย ลูกค้าคือพระเจ้า ถือเป็นสิ่งรับไม่ได้ ทำใจยาก!

การปฏิสันถาร พูดคุยทักทาย แนะนำให้ความรู้กับลูกค้า เป็นบทบาทหน้าที่ของพนักงาน บริษัทโลกุตระทุกคน

"งานบริการ" เป็นแค่มิติแรก ของทานบารมี

มิติที่ ๒ ก็คือ "การเพิ่มปริมาณงาน"

งานไม่พัฒนา ไม่ก้าวหน้า ส่วนหนึ่งเกิดจากการไม่ยอมเคลื่อนไหว ของคนทำงาน ได้แค่ไหนพอใจแค่ไหน ไม่ยอมเพิ่มงาน แค่นี้ก็หนัก จะตายอยู่แล้ว

ความจริงยิ่งทำงาน ยิ่งวสี แม้ในเวลาเท่าเดิม เราสามารถเพิ่มงานได้ น่าอัศจรรย์

เป็นคนที่ ๔ มือทำงานตลอดเวลา! ธรรมะที่พัฒนา จะสร้างให้คนทำงานมี ๔ มือ ๔ แขน ทำงานมากขึ้น... หนักขึ้น!

หน่วยงานทางโลกกำลังแข่งขัน เพื่อความอยู่รอด คือการเพิ่มงาน คือชัยชนะ คือระบบ Two in one หรือ Three in one ฯลฯ

ที่ทำการไปรษณีย์เพิ่มการชำระค่าน้ำ-ไฟ-โทรศัพท์ ประกันรถยนต์ ฯลฯ

เซเว่นอีเลเว่นขายของจิปาถะไม่พอ ยังเพิ่มงานบริการอื่นๆมากมาย รับชำระค่าอะไรต่ออะไร สารพัด

ศูนย์การค้าเพิ่มสินค้า เพิ่มงานโชว์ด้านต่างๆ จัดนิทรรศการ จัดมหกรรมสารพัด ทางโลกเขาเบ่งเต็มตัว เต็มที่ ทุกคนยอม เพราะเขาต้องทำงาน ลาภแลกลาภ

ทางธรรมคุณภาพสูงกว่านั้น ทำงานเพื่องาน ไม่ใช้ลาภแลกลาภ การสะสมกรรมดี คือเป้าหมายของชีวิต

นี้คือหลักการ คือสิ่งที่ควรจะเป็น

วันนี้ของใครบางคน ที่ยังลอยชายไปมา ไม่มีงานรับผิดชอบเป็นกิจลักษณะ นั่นก็คือ สิ่งประจานตัวเอง !

วันนี้ของใครบางคนที่ยิ่งทำงาน กลับมีภาระหน้าที่เพิ่มขึ้นๆ นั่นคือ สิ่งประกาศเกียรติคุณ!

ประการที่ ๓ "ว่องไวบนความประณีต" เพิ่มงานอย่างเดียวไม่พอ ยังต้องเพิ่มความไวให้มากขึ้น

ระบบคอมพิวเตอร์ คือ ระบบการทำงานที่ไวเท่าแสง สิ่งที่เสร็จภายในหลายชั่วโมง คอมพิวเตอร์ จะใช้เวลา เพียงไม่กี่วินาที เป็นสิ่งมหัศจรรย์ ของชาวโลก

แต่สิ่งมหัศจรรย์ของมนุษย์ คือ กินน้อย ใช้น้อย ทำงานให้มากขึ้น โดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทน และดีกว่านี้อีก ถ้าจะว่องไวขึ้น เราจะเป็นมนุษย์ คอมพิวเตอร์!

นี้คือการเพิ่มสมรรถนะแห่งชีวิตของตัวเรา

เป็นปาฏิหาริย์ของชีวิต ที่สามารถเนรมิต ๑ วัน มี ๒๔ ชั่วโมงให้เป็น ๒๕-๒๖-๒๗-๒๘...ชั่วโมง

๑ วันของนักปฏิบัติธรรม ใครว่ามีอัตราเท่ากับ ๑ วันของชาวโลก?

เราจะเริ่มหาญกล้าลูบคลำพระอาทิตย์ พระจันทร์ ได้บ้างแล้ว!

อุปสรรคของบุญนิยม
ทฤษฎีบุญนิยมยังจะต้องพัฒนาต่อไป หากเป็นเพชรที่ขุดขึ้นมาจากดิน ก็จะต้องนำมาเจียรนัย ให้มีเหลี่ยม มีมุม ให้สดใส สุกสกาว แวววาว

แล้ววันนั้น "บุญนิยม" จะงามพร้อม จะเป็นธรรมกายอันเลอเลิศ เป็นธรรมฤทธิ์อันสุดยอด และเป็น อนุศาสนี ปาฏิหาริย์ ระดับ น่าแตกตื่น

อุปสรรคหมายเลข ๑ บุคคลากรยังดำรงชีวิตไม่เหมาะสม ชีวิตไม่เรียบง่าย ยังไม่สามารถกินน้อย -ใช้น้อยได้

เมื่อภาระของตัวเองมากอยู่ ยังมัววุ่นวายบริการรับใช้ตัวเอง เราจะมีพลังเสียสละ เพื่อคนอื่นได้อย่างไร

อุปสรรคหมายเลข ๒ บุคคลากรยังไม่ชัดเจนในการตัดกิเลสในเรื่องของอารมณ์ ยังติดยึด ในโลกธรรม ยังย่อยอุปสรรค ที่เกิดมา เป็นคติธรรม สอนใจไม่ได้

สรุปความก็คือ ยัง "มองตน" ไม่เป็น ยังขาดความเข้าใจใน "ทฤษฎีเสือหลับ"

หมายความว่า กิเลสที่เป็นแขกจร บัดนี้มาสิงสู่กลายเป็นตัวตนของเรา ยามเราสุขสบาย นั่นคือสภาวะ "เสือหลับ" ยามมีอารมณ์ นั่นคือ "เสือตื่น"

เป้าหมายนักปฏิบัติธรรมคือ "ฆ่าเสือ!" เพราะฉะนั้น การที่เสือร้องคำราม (เกิดอารมณ์ เกิดเวทนา) เราก็จะชัดเจนขึ้นว่า ขณะนี้ เสืออยู่ตรงไหน โอกาสจัดการ จะง่ายขึ้น

ฆ่าเสือโดยไม่เห็นพฤติกรรมของเสือ นั่นก็คือแค่ "วิปัสนึก" เท่านั้นเอง

การได้เห็นเสือ จึงเป็นเรื่องน่ายินดี มิใช่มัวแต่โกรธ คนมาแหย่เสือ!

ทฤษฎีเสือหลับ เมื่อไม่ชัดเจน ภาวะแห่งอิตถี ก็จะรุกราน ทำให้ท้อแท้ เบื่อหน่าย บ้างก็อยากประชด อยากทำอะไรสะใจ หรือ อยากเลิกกลางคันเสียเลย

จากพาณิชย์สู่พรรคการเมือง
ชีวิตพ่อท่าน ก่อนบวชก็โชกโชนกับวงการศิลปิน โลกยุคนั้น วงการศิลปิน เป็นที่สนใจ ของสังคม

ในแง่ของหน่วยงาน สิ่งที่น่าสนใจขณะนี้ก็คือ เรื่องของเศรษฐกิจ เรื่องของปากท้อง เรื่องของการพึ่งตน และ เรื่องของ การศึกษา

วันนี้เรามีชุมชนตัวอย่าง มีฐานอาชีพมากมาย มีโรงเรียนสัมมาสิกขา มีพาณิชย์ร้านค้า หลากหลายรูปแบบ

บุญนิยมจึงต้องขยับทำ "มาตรฐาน" ให้ได้ งานเข็นกงล้อธรรมจักร จึงจะบรรลุเป้าหมาย

"พาณิชย์บุญนิยม" ก่อเกิดการสร้างเครือข่าย ก่อเกิดความสัมพันธ์ การช่วยเหลือเกื้อกูล ระบบ "การเมืองบุญนิยม" ก็จะเกิด ตามมา

การเมืองจึงเป็นเรื่องของการช่วยเหลือเฟือฟาย มิใช่คนไม่กี่คน แต่ช่วยคนทีละร้อย ทีละพันๆหมื่นๆ

ระบบพรรคการเมือง จะมารองรับพาณิชย์บุญนิยม เป็นไม้สุดท้าย

การลงสมัครรับเลือกตั้ง จึงเป็นแค่ผลพลอยได้เท่านั้น

• บทสรุป
  -เราจะทำความดีมากขึ้น
  -เราจะทำงานมากขึ้น
  -เราจะเร็วขึ้น-ไวขึ้น บนพื้นฐานของความประณีต!

รถด่วนขบวนสุดท้าย มีนัยะความหมายอยู่หลายอย่าง

ปฏิบัติธรรมยุคแดนอโศกอาจจะสงบ วิเวก ชวนศรัทธาเลื่อมใส แต่อาจจะรู้จักตัวเองน้อย เพราะบรรลุ หรือ แค่สมถะ ย่อมอยู่ซ้อนกัน

ปฏิบัติธรรมยุคใหม่ ยุคอาศัยงานเป็นพาหะ โอกาส "ปฏิบัติวิปัสนา" มีสม่ำเสมอ

ฐานกาม ฐานโลกธรรม ฐานอัตตาตัวตน เราจะค้นพบง่ายขึ้น และสู้กับมันเก่งขึ้น

วุฒิภาวะแห่งอารมณ์ ได้รับการพัฒนา

เราจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แม้ทุกข์ก็ยังเดินหน้า ทำงานที่รับผิดชอบต่อไปได้ ไม่ทอดทิ้งงาน

งานฝึกให้เราเป็นผู้ใหญ่จริงๆ

• คติก่อนจาก
  ๑.ยุคขาดแคลนวัวงาน ต้องสำคัญให้มากว่า จะเป็น (นอ) แรดเสือราก (แก้ว)? อย่ามัวสนุกกับการ ช่วยงานจร แต่งานหลัก ไม่นำพา ไม่มีฉันทะ!
  ๒.ในประโยชน์ท่าน มีประโยชน์ตนด้วยเสมอ เราจะซ้อนดี ทำประโยชน์ตน ในประโยชน์ท่านให้ได้
  ๓.ความผิดพลาด ความบกพร่อง ความไม่ดีของคนอื่น ก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับ การได้เห็นกิเลสตัวเอง
  ๔.อย่าหลงงาน จนเสียอารมณ์ อย่าหลงคน จนละเลยงาน
  ๕.ขุ่นเคืองไม่พอใจทุกครั้ง เราจะถอดรหัสชีวิตข้อนี้ให้ได้ว่า เป็นกิเลสตัวใด
  ๖.ทานบารมีต้องสะสม อภัยทาน ต้องหมั่นอบรม
  ๗.จะฆ่าเสือในตัวเราได้ ต้องขยันมีกิจกรรม