หอมดอกพุทธา วิถีชีวิตที่ราบรื่นดุจทะเลไร้คลื่นลม ใช่ว่าจะสุขเสมอไป และแทบเป็นไปไม่ได้ ที่คนๆหนึ่ง ดำรงอยู่ โดยไร้อุปสรรค มิต้องทนต่อบททดสอบ อันเลวร้ายจากโชคชะตา พญามารหลับไหล บนเส้นทางสายนี้ หากชีวิตเราสำเร็จรูปเช่นว่า ความสุขที่ปรากฏ คงเกิดจากการชินชาเสียมากกว่า ปัญญาญาณทัสสนะ ที่สามารถ แยกแยะ ระหว่างสุข อันเป็นสัจจะ กับสุขอันเกิดจากการตกตะกอน ของอวิชชา หรือสุข อย่างโมหะ นั่นเอง สุขอย่างโมหะคือ สุขของผู้มีนัยน์ตาแห่งปัญญามืดบอด อาทิเช่น พวกฤาษีชีไพร นั่งหลับตา เสพสุข สงบอยู่ตามป่าเขา ไม่รับรู้เรื่องราวใดกับโลก เช่นนี้ก็ว่าสุข แต่เป็นไปอย่างไร้คุณค่า ประโยชน์ต่อโลก ต่อสังคม จะว่าตัดช่องน้อย แต่พอตัวก็ไม่ผิด เพราะโมหะหลงไปว่า นั้นคือเส้นทางสุดประเสริฐ ของการเกิดมา ชาติหนึ่ง ชีวิตที่ประเสริฐต้องมีการต่อสู้ แล้วจะซึ้งถึงการเกิดมาเป็นคน เห็นคุณค่า และเข้าถึงสัจธรรม ได้อย่าง กระจ่างใจ ไม่ทุกข์เสียบ้าง มีหรือจะเห็นธรรม ไม่ลำบากเสียบ้าง มีหรือจะเห็นค่าของชีวิต เราไม่ชื่อว่า ได้ชัยชนะอย่างแท้จริง หากผลสำเร็จนั้น มิได้ผ่านการต่อสู้....... และความสำเร็จที่ได้มา จะด้อยค่าในความรู้สึกเราทันที หากมันมิได้ผ่านความล้มเหลวมาก่อน ยิ่งเป็นของ ได้มาง่ายเท่าใด มันแทบไม่กระตุ้น ความภูมิใจ ให้เราได้สัมผัส รสปีติเสียด้วยซ้ำ ชีวิตที่มีการต่อสู้ ก่อสุขให้กับใจเราได้อย่างไร??? สุขที่ภูมิใจว่าเรามิใช่คนอ่อนแอ...... นักรบที่วิ่งหนีศัตรู แม้รอดตายได้.... ทว่าต้องอยู่อย่างอับอายและอดสู สนามรบชีวิตเฉกเช่นกัน ศัตรูของเราคืออุปสรรค ร้อยแปดประการ ที่เรียงราย บนเส้นทางชีวิต ให้เราต้อง ฝ่าฟันไปสู่จุดหมาย..... ต้องเหนื่อยหนัก ลำบากเหลือแสน มากมีปัญหาให้ต้องแก้ไขไป กระทั่งวันตาย ยังไม่จบ แล้วเราจะสู้อย่างนักรบ หรือจบชีวิตอย่างไอ้ขี้ขลาด.....เราจะล้มไปข้างหน้า อย่างภาคภูมิใจ หรือยืนไว้อาลัย ให้ชีวิตอยู่กับที่? อย่างไหนให้ความสุขแก่ชีวิต ได้อย่างถึงกึ๋น สุขที่เราไม่ต้องเสียดายกับวันคืนเก่าๆ...... เมื่อย้อนระลึกถึงวันคืนเก่าๆ หลายคนรู้สึกเศร้าเสียดาย และมักจะพร่ำบ่นว่า "หากวันนั้นฉันตัดสินใจทำ..... วันนี้คงมีสิ่งดีๆเกิดขึ้น มากมายในชีวิต" หากเราไม่สู้สุดฤทธิ์กับอุปสรรค ให้มันรู้แล้วรู้รอด กาลข้างหน้าเรายังต้องมาเสียดาย แต่ก็สายไปเสียแล้ว อดีต มิสามารถวาดขึ้นมาใหม่ได้ เหมือนภาพของจิตรกร ผ่านแล้วผ่านเลย คงทิ้งไว้ แต่บทเรียน ให้เจ็บจำ สอนใจ ไม่ว่าสำเร็จหรือล้มเหลว การได้สู้ ย่อมสั่งสมประสบการณ์ ให้เราได้เข้าใจ สัจชีวิตมากขึ้น และเป็นแนวทาง ก้าวไปในอนาคต อย่างสุขุม รอบคอบ แม่ทัพที่เจนสนามรบ ย่อมแกร่งกล้า ทั้งกายและใจ เฉกเช่น ชีวิตคนเรา ฟันฝ่าอุปสรรค มากเท่าใด ดวงใจย่อมกล้าแกร่ง เส้นทางชีวิตลำเค็ญปานใด ขอเรายิ้มสู้เข้าไว้ ความสุขจะปรากฏ ในอนาคตอันใกล้แน่นอน... / แม่น้ำลักขิตะ (สารอโศก อันดับที่ ๒๔๔ มกราคม ๒๕๔๕) |