หอมดอกพุทธาฯ
ตน/คน...ที่จะมีความสุข
คือ ตน/คน...ที่ได้อะไรๆ
โดยไม่ตามอำเภอใจ ตนเองมากเท่านั้น ๆ

โดยทั่วไปเราได้ยินว่า คนมีความสุข เพราะได้ทำตามอำเภอใจตนเอง

แต่วจนะข้างต้นนี้ กลับให้ทัศนะขัดแย้งชนิดสุดขั้ว พลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว... และก่อคำถาม คาใจ บางท่าน อีกต่างหาก

ตน ตัวแรกหมายถึง สรรพนามใช้แทนตัวเรา

คน ตัวนี้หมายถึง กิริยาอาการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับวิถีแห่งโลกของเรา หรือการกระทำใดๆทั้งปวง

ตนที่ได้อะไร โดยไม่ตามอำเภอใจตนเอง จะมีความสุขได้อย่างไร ???...

สุขที่เราไม่เป็นคนเอาแต่ใจ....เราจะสังเกตได้ เด็กที่ได้อะไรตามอำเภอใจ มักเสียนิสัย กลายเป็นคนมีปัญหา เมื่อเติบใหญ่ เข้ากับสังคมได้ยาก เพราะจะเอาแต่ใจตน หากไม่ได้ดังใจ ก็ทุกข์ จะเป็นจะตาย ทุกข์มากเข้า ฆ่าตัวตาย เสียก็มี

ชีวิตที่เรียกร้องให้สมใจตน ไม่มีวันค้นพบความสุข ประตูแห่งความสงบ ไม่เปิดต้อนรับ บุคคลเช่นนี้... หากเราคิด ที่จะมีความสุข อยู่กับสังคม กับเพื่อน กับครอบครัว กับคนรอบข้าง พึงอย่าเป็นคนเอาแต่ใจ สร้างนิสัยที่ดี ด้วยการ เสียสละ แล้วชีวิต จะพบ แต่ความสุข

สุขที่เราไม่เป็นคนอ่อนแอ...ไม่ว่าโลกนี้หรือโลกไหนๆ ความผิดหวังอยู่กับคนเราเสมอ ความผิดหวัง สอนให้เรา รู้จักชีวิต สร้างเราให้เข้มแข็ง และเปิดดวงตา แห่งสัจจะ ให้เราได้เข้าใจ ความไม่แน่นอน ของโชคชะตา

หากเราได้อะไรตามอำเภอใจเสียทุกอย่าง เราจะขาดการเรียนรู้ปรับจิต ยามเผชิญความผิดหวัง จะขาดประสบการณ์ ในการสร้างชีวิต ให้กล้าแกร่ง เมื่อไม่ได้สมใจ เราจะทุกข์เจียนบ้า และยาก จะหาทางออก ให้ตนได้ ท้ายที่สุด ต้องโผเข้าสู่ อ้อมอก แห่งความตาย...

โลกนับว่าเลวร้าย ดวงใจที่อ่อนแอมิอาจยืนหยัดได้ยาวนาน...อย่าทำให้ชีวิตเราอ่อนแอ ด้วยการได้อะไร ตามอำเภอ ใจตน แล้วเราจะมีชีวิตอยู่ได้ อย่างสุขสันต์ บนโลกใบนี้

คน ที่ได้อะไร โดยไม่ตามอำเภอใจตนเอง จะมีความสุขได้อย่างไร???...

สุขที่ใจเราไม่ตกเป็นทาสกิเลสตัณหา...

การที่เราจะเอาชีวิตไปคนร่วมกับสิ่งใดก็ตามที ไม่ว่าจะเป็นรูป-รส-กลิ่น-เสียง-สัมผัส และ อารมณ์ทั้งปวง อันโลก สมมุติ ปรุงแต่งขึ้นมา เพื่อลวงคนให้แสวงหามาเสพสุข เป็นสุข ที่อวิชชาปั้นขึ้น เรียกว่า กามคุณ ๕

หากเราปล่อยจิต เข้าไปคนกับ กามคุณ ๕ ตามอำเภอใจ ดวงใจเราย่อมตกเป็นทาสกิเลส ตัณหา เมื่อได้เสพกาม สมใจ ก็สุขชั่วขณะ แล้วเวียนวน อยากเสพกาม อย่างไม่สุดสิ้น แม้มิได้เสพกาม ก็ทุกข์ ทุรนทุราย เหมือนทาส ถูกโบยตี

ทำชีวิตให้เป็นไท ด้วยการหยุดตน...ถอดถอนจิตออกมาจากกามคุณ ๕

มีสติอยู่ทุกเมื่อ อย่าทำอะไรตามอำเภอใจตน เพียงเท่านี้ความสุขก็จะมีได้

เป็น "ตน" ที่มีชีวิตสุขสงบ และ เป็น "คน" ที่จะสะอาดบริสุทธิ์ทั้งกายและใจ

*แม่น้ำ ลักขิตะ

(สารอโศก อันดับที่ ๒๔๖ มีนาคม ๒๕๔๕)